VIII

GAZTEKERIAK

Ardangela gaur igaro behar izaten zuten Paulak eta malen txok elizara
zitoitzenean, eta ez dago zer esanik, barruan dauden gizasemeak, sar eta
gazte, denok eretzen zidala neskatxa oiei begiratzera.

Lingusi biak du usgarriak, bao batez ere Malen txo. Menditar gazte ura
ederren erregina da Oatin, berez, jaiotzaz, janzkeraren apaindura gabe;
arren ondoan erritara neskatxarik aukeratuerako, urri, ziztrin ta itxusi
agertzen ziran; ura zebilen tokian edertasunaren argia ta anima garbiaren
usain gozoa bezala atzitzen zuan, onela esan badazake. Orregatik gelditzen
ziran ergelduta begiraleak, zer esan asmatu ezinik. Bazekiten, bai,
Zabaletakoak ezkonsari ona idekiko zuina; bao, aitortu behar da, guztiak
ezkonduko zitezkeen pozik Malen txorekin, naiz ta onek txanpon bat izan ez.
Zer bera bao ezkonsari Oberik?

Mozolo Potolo zegoen itxiturena ta Mozolo Potolo agertu oihan bero ta

urdurien ardangelako atari ertzean, parrezko, kinuak, gezur-eztulka malen
txok etzuna aintzakotzat artzen mutil arren zinurik: aldamenetara begiratu
gabe, benaz, itzal eta lerden jarraitu ozion bere bideari; bao ala ere, bain,
norbaitek bidean gelditu zualako, ikusi zuan, zeharka, Mozolo Potolo, ta
parrenak ertun zion gure neskatxa ederrari. Izan ere pairagarria izan Mozolo
Potolo. Laburra, zabalkotea, beso ta esterrez oso lodia, buru bandiduan,
iletsua, ia begietaraino bizarrei jantzia, okotz biren jabea, beltzaran berde
samarra... bere ortzi ustelak erakutsiaz belarrondotik belarrondoreneko aioa
irrikitzen zuanean, izutu egiten zan edonor lubizi, ta gero parrenak berez
eretzen zuan ezpanetara.