The Views of Orientalists on the Hadith

Literature Fatma Kzl

A CHRONOLOGICAL ANALYSIS (1848-1950)
The question of the value of the hadith literature (sayings of the Prophet) as a legitimate source is a
broad one in which orientalists, not only those working on hadiths, but also those in other areas,
including Islamic law, Islamic history and the Quran, are interested. For this reason, the discussion
here needs to be limited according to some parameters. Focusing on the period between 1848 and
1950 is appropriate, for it allows one to make a chronological analysis and is a period in which
leading orientalists produced their major works that shaped the view of the entire orientalist tradition
on hadiths.

In the West, hadith studies began to become an independent discipline rather than being a part of
studies on Islamic history or the life of the Prophet Muhammad (pbuh) in 1890 when the Hungarian
scholar Ignaz Goldziher (1850-1921) published the second volume of his famous
book,Muhammedanische Studien, in which he focuses on the hadiths. Therefore, any exploration of
the orientalist view of the authenticity and sources of hadith literature must focus on the period that
starts with Goldziher, although one also should pay attention to earlier studies as well.

Prior to Goldziher, an important figure in the literature was Gustav Weil (1808-1889), who argued in
his Geschichte der Chaliphen that all the hadiths in al-Bukhari must be rejected. He was also
skeptical of the authenticity of those verses in the Quran that speak of the Prophet as a mortal being
and those about the event of the Isra (the night journey - a miraculous event). Shortly after him,
Aloys Sprenger (1813-1893) argued in his three-volume book Das Leben und die Lehre des
Mohammad, published between 1861 and 1865, that the hadith literature contains more authentic
material than fabricated events. Another orientalist who worked on the authenticity of the hadith
literature is William Muir (1819-1905). In the introduction to The Life of Mahomet, he proposed a
number of criteria to establish the authenticity of hadiths, thereby giving the first examples of the
orientalist effort to establish a chronology for them. According to Muir, although narrators often made
distortions in hadith texts, the hadith literature largely contains historical facts. Finally, the last name
in the pre-Goldziher era that should be mentioned is that of Reinhart Dozy (1820-1883) with his Het
Islamisme (1863). Influenced by both Sprenger and Muir, Dozy argued that about half of the hadiths
in al-Bukhari were authentic. For him, the fact that the writing of the hadiths occurred in the second
century after the Hijrah was the reason why many fictitious hadiths to be included in the literature.
His work, which also involves the claim that the revelations were epileptic crises, "generated
negative reactions from all circles of society for insulting religious values" (Hatiboglu, "Osmanli
Aydinlarinca Dozy'nin Tarih-i Islamiyyet' ine Yoneltilen Tenkitler [Criticism Directed to Dozy's History
of Islam by the Ottoman Intellectuals], p. 202).

Ignaz Goldziher, a prominent figure who is referred to by every orientalist working on the hadiths,
was also skeptical about the hadith literature, but disagreed with Dozy on his view that at least half
of the hadiths in al-Bukhari should be considered as authentic. Revealing his overall distrust of the
hadith literature, he claimed that the great majority of the hadiths were products of the religious,
historical and social conditions prevalent in the first two centuries of Islam. For him, this literature
contains all kinds of competing political views. Although he sometimes implies that the hadith
literature might contain some amount of authentic material, he is not clear on this issue. Also, he
claims that the significance of the sunnah (practices of the Prophet) as a legitimate source had
gradually increased - a claim which would be taken up by later orientalists, particularly by Schacht
and his followers, who argued that the prophetic traditions were not a reference source at the
beginning of Islamic history. Goldziher draws a picture of a Muslim society where the fabrication of
hadiths was a widespread phenomenon, with people frequently producing fictitious hadiths for
political or other purposes. He argues that different groups would either make up many hadiths that
supported their respective positions, or modify existing traditions to justify their views, or else censor
the hadiths that had been adopted by others. He also accuses Muslim scholars of relying solely on
the isnad (chain of transmitters) without paying attention to obvious anachronisms' in hadith texts.

The Dutch orientalist C. Snouck Hurgronje (1857-1936), a contemporary of Goldziher's, claimed, just
like the latter, that the hadith literature was a product of dominant groups in the first three centuries
of Islam, and thus it reflected their views. Both orientalists agree on the idea that different groups
made up many hadiths and used them as a means to gain their objectives. Likewise, they both claim
that the hadith literature contains many elements of the Old and the New Testament, as well as
Roman law. According to Hurgronje, when the Muslims scholars realized that these foreign elements
had started to become a threat, they started sorting them out and eliminating those that were having
a negative impact; however, they kept those elements that had become an integral part of the
Islamic tradition, and then erased any sign that might have indicated their real source, calling these
retained traditions "hadith". Accordingly, Hurgronje asserts that the idea that the roots of these
hadiths can be traced all the way back to the Prophet is completely false and that the life and
teachings of the Prophet cannot be re-constructed based on these traditions - an assertion that is a
logical consequence of his biased view of the hadith literature.

Goldziher's claim that Muslim scholars could not notice the obvious anachronisms' in hadith texts
was also taken up by the Belgian orientalist Henri Lammens (1862-1937). According to him, since
the Muslim ulema (scholarly class) largely confined their efforts to the critique of narrative chains
(isnad) and paid insufficient attention to the internal/textual critique of the hadiths, they failed to
notice logical and historical impossibilities and anachronisms in the narrations. As on many points,
he agrees with Goldziher about the allegedly fictitious nature of the traditions, and argues that
Islamic law was very much influenced by Roman law. According to Lammens, elements borrowed
from foreign sources were not only falsely attributed to the Prophet and his Companions through the
fabrication of hadiths, but they also had been completely assimilated into Islamic law, thereby
making it seem as if Islamic lae was an original and authentic legal tradition.

Another orientalist scholar who takes the idea that Islamic law is an imitation of other systems as
self-evident is David Samuel Margoliouth (1858-1940). Highly influenced by Goldziher and Muir,
Margoliouth claims that the development of the hadith literature, as explicated in Goldziher's studies,
should lead the researcher to be skeptical and to constantly ask the question, "what is the possible
reason for the fabrication of this particular hadith?" In addition to being influenced by his
predecessors, Margoliouth also had a considerable impact on subsequent orientalists, particularly
Joseph Schaht, and through him, the entire orientalist tradition. In this context, his most effective
assertion is the idea that the concept of the "sunnah" was originally used to refer to pre-Islamic
customs/traditions that had not been abolished by the Quran. For him, the attribution of the term
"sunnah" to the Prophet's sayings and deeds was a result of a slow and gradual process. One of the
reasons behind this transformation, he argues, was the desire to prevent a potential anarchical
situation that might be caused by the prevalence of the traditions and life styles of the different
groups that were integrated into the Muslim world as a result of the expansion of Islam. Margoliouth
sees the concepts of infallibility (ismah) and non-recited revelation (wahy ghayr matluw) as theories
constructed to justify the position of the Prophet's sunnah as a legitimate source of the law. A similar
claim was made by Goldziher in the context of ghayr matluw revelation. Margoliouth maintains that
at the end of the process of justifying existing practices by referring them to the Prophet, with these
practices becoming the Prophet's sunnah and thus strengthening authority, al-Bukhari tried to sort
out the hadiths with his strict rules; however, in the view of Goldziher the authenticity of those
traditions he considered to be reliable are still questionable.
Another Western orientalist in the pre-1950 period is Josef Horovitz (1874-1931), who is known for
his studies on the seerah literature. However, as Horovitz himself remarks, it is not possible to
completely separate the latter from the hadith literature. He tried to establish the chronology of
theisnad by employing the methods of Ibn Ishak (85/704-151/768). According to Horovitz,
the isnad first emerged in the last quarter of the first century AH. Although this is an earlier date for
the start of theisnad than that given by previous orientalists, Horovitz was still skeptical about
the isnad in terms of its role in establishing the sources' of hadiths, unlike other orientalists, such as
G. H. A. Juynboll, who traced the isnad back to the same date. Likewise, although Horovitz differs
from his predecessors on the issue of the chronology of the isnad, he occupies common ground with
them in terms of the assertion that Islam contains many elements from other religions and cultures.
He describes Islam as "an area where syncretism dominates."

The same assertion was also made by the Dutch orientalist Arent Jan Wensinck (1882-1939), who
was a leading member of the famous Concordance project. A study on the Dutch orientalist tradition
reports that while he was working on his PhD dissertation on Prophet Muhammad's relationships
with the Jews in Medina, Wensinck realized the significance of the hadiths for Islamic theology, and
thus started the Concordance project in order to make sure that the hadiths could be used more
efficiently in studies on Islam. He claims that the scope of the provisions of the Quran was limited to
the Medina context, and with the expansion of Islam beyond the Arabian Peninsula there emerged
the need for different moral and legal sources; these Muslims found in Roman and Jewish law,
Christian ethics and asceticism, and Hellenism. Elements taken from these external traditions,
according to him, compensated for the missing traditions, and they are contained in the hadith
literature. He further claims that this literature includes not only those elements borrowed from the
above-mentioned traditions, but also the hadiths fabricated by competing groups, as Goldziher
argued before him. For this reason, Wensinck sees the hadiths as an important source for the history
of Islamic theology. Assuming that the Quran was authored by the Prophet, he claims that the
hadiths were produced by Islamic society after him, and that this is the reason why they have been
so popular among Muslims.

Another Western scholar working on the prophetic traditions, Alfred Guillaume (1888-1965), differs
from his predecessors with his claim that the different ways in which the hadiths were fabricated
reflect the political and religious tendencies of competing groups. He also argues that only a few of
the hadiths can belong to the authorities to whom they were attributed, based on mistakes made
during the narration process. His work on the hadith literature entitled The Traditions of Islam makes
it necessary to mention his name in this context.

It can be observed that all of the orientalists mentioned so far share a common skeptical attitude
towards the hadith literature. At this point, we may refer to a different view in the orientalist literature,
namely that of Johann Fueck (1894-1974), who criticizes the skeptical approach of his
predecessors, arguing that the Prophet had set an ideal example for Muslims from the beginning. He
stresses the uniting, as opposed to dividing, aspects of the hadith literature, focusing on independent
and neutral hadith scholars rather than an idea of competing groups fabricating prophetic traditions.
According to Fueck, those who see the hadith literature as simply a collection of views of later
generations ignore the deep influence of the Prophet on believers. They thus fail to see the
originality of the hadith literature, regarding it instead as a mosaic' composed of many foreign
elements. Consequently, they accept the hadiths as fabricated until proven otherwise. For Fueck,
however, despite the fact that hadith scholars were not completely successful in eliminating
fabricated hadiths, the hadith literature contains many authentic traditions. For when the activities of
collecting hadith started fifty years after the death of the Prophet, only the younger Companions
were still alive and the ulema of hadith narrated only from them. In this context, the fact that there
are very few traditions narrated from such companions as Abu Bakr and Omar, who were closer to
the Prophet, increases the credibility of the hadith scholars. (For, according to Fueck, if these
scholars had been fabricating the hadiths as was claimed, they would have attributed them to older
companions who were closer to the Prophet, rather than the younger ones, for this would support
the soundness of their [fabricated] hadiths; but the fact that they did not do so proves their
trustworthiness.) On the other hand, Fueck argues that the narrative chains of hadiths can ultimately
be traced back only to the second century (AH), while there is no sound evidence for the preceding
period. Although he admits the idea that the roots of the sunnah can be found in the first century, he
claims that some modifications and revisions in the hadiths were made by later generations.
Nevertheless, he still differs from earlier orientalists in arguing that in many cases the authentic
essence beneath these modifications can be established on the basis of certain criteria.

It is clear that all the orientalists mentioned so far, with the notable exception of Johann Fueck,
basically agree with, and expand upon, the views put forward by Goldziher. Nevertheless, Joseph
Schacht (1902-1969), who made an impact on his successors similar to that of Goldziher,
complained that the findings of the latter had been ignored and consequently the standards
lowered'. By lowered standards' he meant, of course, the abandonment of Goldziher's skepticism
towards hadiths. He saw his own studies as an extension of Goldziher's work, and started from the
basic premise that the hadiths were not traditions that conveyed the Prophet's sayings and practices,
but were rather simply a reflection of developments and dominant views in second-century Islamic
society. According to Schacht, it was al-Shafi's (150/767-204/820) efforts that allowed the hadiths to
become a legitimate source of Islamic law, gaining an ultimately authoritative position vis--vis
opinion; within 50 years there was a great wave of marfu (hadiths that belonged to the Prophet)
narrations. Accordingly, Schacht alleges that the marfu hadiths first emerged in the middle of the
second century (AH), and the legitimate hadiths belonging to the Companions (mawkuf traditions)
emerged in the early second century. As is apparent from this periodization, he claims that the
adoption of the hadiths of the Prophet as a source of law in Islam took place at a later date than that
of the traditions of the Companions - that is, the latter were adopted at a time closer to the Prophet
himself. Nevertheless, as mentioned above, the date he provides for the traditions of the
Companions does not reach further back than 100 (AH), which also invites another of his assertions.
According to Schacht, it is not possible to find any authentic tradition among those attributed to the
Companions either. He argues that authentic legal traditions can only be found among those
attributed to the subsequent generation, the generation of Successors (tabiun). Thus, the
implications of his allegations are serious. Furthermore, although he admits that the hadiths about
theological issues could be dated to an earlier time than the legal traditions, Schaht nevertheless
asserts that not all of these hadiths can be dated to the first century. He also maintains that his
conclusions about legitimate hadiths can be applied to historical narratives as well. Considering all
this, his assertions might be said to have far-reaching implications. Thus, Schacht became a major
figure in orientalist literature, greatly influencing the later scholars - so much so that the subsequent
generations of orientalists have been divided into either those who accept his claims or those who
do not, making him a central figure in the literature.

The orientalists briefly discussed so far are those who represent the mainstream tradition of Islamic
studies in the West. The designation of Schacht as a turning point is not only due to his great
influence on his successors, but also because he shaped the direction of the discipline by generating
a strong reaction against his assertions. The common allegation of his own work and this period in
general can be summarized thus: contrary to what Muslims think, there was no intense activity of
hadith narration or any systematic scientific effort on the part of Muslim scholars in this area during
or after the lifetime of the Prophet. For this reason, the orientalists of this period do not believe in the
authenticity of the hadith literature, nor do they ever directly relate it to the Prophet in any way.
However, this attitude makes it impossible to say anything about the first century and prevents
further research, turning it into a closed period. Those Western scholars who have realized this and
tried to make use of the hadiths on the basis of certain criteria they have established, on the other
hand, are accused (by Schacht) of "lowering the standards".
 PANDANGAN ORIENTALIS TERHADAP HADIS

ANALISIS KRONOLOGI (1848-1950)

Persoalan nilai hadith-hadith (sabda Nabi) sebagai sumber yang sah adalah satu yang luas di mana
orientalis, bukan sahaja mereka yang bekerja di hadis, tetapi juga mereka yang berada di kawasan-
kawasan lain, termasuk undang-undang Islam, sejarah Islam dan Al-Quran , berminat. Atas sebab ini,
perbincangan di sini perlu dihadkan menurut beberapa parameter. Dengan memberi tumpuan kepada
tempoh antara tahun 1848 dan 1950 adalah sesuai, untuk itu membolehkan seseorang untuk membuat
analisis kronologi dan adalah tempoh di mana orientalis terkemuka menghasilkan karya utama mereka
yang membentuk pandangan tradisi orientalis keseluruhan pada hadis.

Di Barat, kajian hadis mula menjadi disiplin bebas daripada menjadi sebahagian daripada kajian
mengenai sejarah Islam atau kehidupan Nabi Muhammad (saw) pada tahun 1890 apabila ulama Hungary
Ignaz Goldziher (1850-1921) menerbitkan jilid kedua buku beliau yang terkenal, Muhammedanische
Studien, di mana beliau memberi tumpuan kepada hadis-hadis. Oleh itu, apa-apa penjelajahan
pandangan orientalis yang kesahihan dan punca hadith sastera mesti memberi tumpuan kepada tempoh
yang bermula dengan Goldziher, walaupun kita juga perlu memberi perhatian kepada kajian terdahulu
juga.

Sebelum Goldziher, seorang tokoh penting dalam kesusasteraan adalah Gustav Weil (1808-1889), yang
berhujah di dalam bukunya der Geschichte Chaliphen bahawa semua hadith dalam al-Bukhari perlu
ditolak. Beliau juga sangsi dengan kesahihan dari mereka ayat-ayat dalam al-Quran yang bercakap
tentang Nabi sebagai seorang manusia dan mereka mengenai peristiwa Isra (perjalanan malam -
peristiwa ajaib). Tidak lama selepas dia, Aloys Sprenger (1813-1893) berhujah dalam buku tiga jilid Das
Leben und beliau mati Lehre des Mohammad, yang diterbitkan antara tahun 1861 dan 1865, yang hadith-
hadith itu mengandungi bahan yang lebih sahih dari peristiwa yang palsu. Satu lagi orientalis yang
bekerja pada kesahihan hadith-hadith itu adalah William Muir (1819-1905). Dalam pengenalan
kepada The Life of Mahomet, beliau mencadangkan beberapa kriteria untuk mewujudkan kesahihan
hadis-hadis, sekali gus memberi contoh-contoh yang pertama daripada usaha orientalis untuk
menubuhkan kronologi bagi mereka. Menurut Muir, walaupun perawi sering dibuat herotan dalam teks
hadith, hadith-hadith yang sebahagian besarnya mengandungi fakta sejarah. Akhirnya, nama terakhir
dalam era pra-Goldziher yang perlu dinyatakan adalah bahawa Reinhart Dozy (1820-1883) dengan Het
Islamisme beliau (1863). Dipengaruhi oleh kedua-dua Sprenger dan Muir, Dozy berhujah bahawa kira-
kira separuh daripada hadis-hadis dalam al-Bukhari adalah sahih. Bagi beliau, hakikat bahawa penulisan
hadis-hadis berlaku pada abad kedua selepas Hijrah adalah sebab mengapa banyak hadis rekaan untuk
dimasukkan ke dalam kesusasteraan. Hasil kerja beliau, yang juga melibatkan dakwaan bahawa ayat-
ayat adalah krisis epilepsi, "yang dihasilkan reaksi negatif dari semua kalangan masyarakat kerana
menghina nilai-nilai agama" (Hatiboglu, "ine Osmanli Aydinlarinca Dozy'nin Tarih-i Islamiyyet 'Yoneltilen
Tenkitler [Kritikan Diarahkan untuk Sejarah Dozyterhadap Islam oleh intelektual Uthmaniyyah], ms. 202).
Ignaz Goldziher, seorang tokoh yang disebut oleh setiap kerja orientalis pada hadis-hadis, juga ragu-ragu
mengenai hadith-hadith, tetapi tidak bersetuju dengan Dozy pada pandangannya bahawa sekurang-
kurangnya separuh daripada hadis-hadis dalam al-Bukhari boleh dianggap sebagai sahih. Mendedahkan
rasa tidak percaya secara keseluruhan hadith-hadith, beliau mendakwa bahawa majoriti besar daripada
hadis-hadis ialah produk daripada syarat-syarat agama, sejarah dan sosial yang terdapat di dalam dua
abad pertama Islam. Baginya, sastera ini mengandungi semua jenis bersaing pandangan
politik. Walaupun dia kadang-kadang membayangkan bahawa hadith-hadith mungkin mengandungi
beberapa jumlah bahan yang sahih, dia tidak jelas mengenai isu ini. Selain itu, beliau mendakwa bahawa
kepentingan sunnah (amalan Nabi) sebagai sumber yang sah telah secara beransur-ansur meningkat -
tuntutan yang akan diambil oleh orientalis kemudian, terutamanya oleh Schacht dan pengikutnya, yang
berhujah bahawa tradisi kenabian tidak sumber rujukan pada awal sejarah Islam. Goldziher menarik
gambar masyarakat Islam di mana pembuatan hadis adalah satu fenomena yang meluas, dengan orang
yang sering mengeluarkan hadis-hadis palsu untuk tujuan politik atau lain-lain. Beliau berhujah bahawa
kumpulan-kumpulan yang berbeza sama ada akan membentuk banyak hadis-hadis yang disokong
kedudukan masing-masing, atau mengubah suai tradisi yang sedia ada untuk membenarkan pandangan
mereka, jika tidak menapis hadis-hadis yang telah diterima oleh orang lain. Beliau juga menuduh ulama
Muslim bergantung semata-mata kepada isnad (rantaian perawi) tanpa memberi perhatian kepada
'anakronisme jelas' dalam teks-teks hadith.

The orientalis Belanda C. Snouck Hurgronje (1857-1936), yang sezaman dengan Goldziher, mengaku,
sama seperti yang kedua, yang hadith-hadith adalah hasil daripada kumpulan dominan dalam tiga kurun
pertama Islam, dan dengan itu ia mencerminkan pandangan mereka. Kedua-dua orientalis bersetuju
mengenai idea bahawa kumpulan yang berbeza terdiri banyak hadis dan menggunakan mereka sebagai
satu cara untuk mendapatkan objektif mereka. Begitu juga, kedua-dua mereka mendakwa bahawa
kesusasteraan hadith mengandungi banyak unsur Lama dan Perjanjian Baru, dan juga undang-undang
Rom. Menurut Hurgronje, ketika umat Islam ulama menyedari bahawa elemen-elemen asing telah mula
menjadi ancaman, mereka mula menyusun mereka keluar dan menghapuskan orang-orang yang
mempunyai kesan yang negatif; Walau bagaimanapun, mereka memelihara unsur-unsur yang telah
menjadi sebahagian daripada tradisi Islam, dan kemudian dipadamkan apa-apa tanda yang mungkin
telah menyatakan sumber sebenar mereka, memanggil tradisi dikekalkan "hadith". Oleh itu, Hurgronje
menegaskan bahawa idea bahawa akar hadis ini dapat dikesan sepanjang jalan kembali kepada Nabi
adalah palsu dan bahawa kehidupan dan ajaran Nabi tidak boleh dibina semula berdasarkan tradisi ini -
satu dakwaan yang merupakan akibat logik pandangan berat sebelah terhadap hadith-hadith.

Tuntutan Goldziher bahawa ulama tidak dapat notis 'anakronisme jelas' dalam teks-teks hadith juga telah
diambil oleh orientalis Belgium Henri Lammens (1862-1937). Menurut beliau, oleh keranaulama Islam
(kelas ilmiah) sebahagian besarnya terhad usaha mereka kepada kritikan terhadap rantaian
naratif (isnad) dan memberi perhatian tidak mencukupi untuk kritikan dalaman / teks daripada hadis-
hadis, mereka gagal untuk melihat kemustahilan dan anakronisme logik dan bersejarah di
riwayat. Seperti pada mata, dia bersetuju dengan Goldziher mengenai sifat didakwa rekaan tradisi, dan
berhujah bahawa undang-undang Islam telah banyak dipengaruhi oleh undang-undang Rom. Menurut
Lammens, unsur-unsur yang dipinjam dari sumber asing bukan sahaja disifatkan kepada Nabi dan para
sahabat melalui fabrikasi hadis, tetapi mereka juga telah benar-benar diserap ke dalam undang-undang
Islam, dan dengan itu membuat ia kelihatan seolah-olah lae Islam merupakan asal dan sahih tradisi
undang-undang.

Satu lagi ulama orientalis yang mengambil idea bahawa undang-undang Islam adalah tiruan daripada
sistem lain seperti yang terbukti diri adalah David Samuel Margoliouth (1858-1940). Sangat dipengaruhi
oleh Goldziher dan Muir, Margoliouth mendakwa bahawa pembangunan hadith-hadith, seperti dihuraikan
dalam kajian Goldziher itu, seharusnya membawa penyelidik untuk menjadi ragu-ragu dan sentiasa
bertanya soalan, "apa sebab mungkin untuk fabrikasi hadith ini tertentu ? " Selain dipengaruhi oleh
pendahulunya, Margoliouth juga mempunyai kesan yang besar ke atas orientalis berikutnya, terutamanya
Joseph Schaht, dan oleh Dia, seluruh tradisi orientalis itu. Dalam konteks ini, penegasan paling berkesan
itu adalah idea bahawa konsep "sunnah" pada asalnya digunakan untuk merujuk adat / tradisi yang tidak
pernah dimansuhkan oleh al-Quran untuk pra-Islam. Bagi beliau, pengiktirafan istilah "sunnah" kepada
perkataan dan perbuatan Nabi adalah hasil daripada satu proses yang perlahan dan beransur-
ansur. Salah satu sebab di sebalik perubahan ini, beliau berpendapat, adalah keinginan untuk
mengelakkan keadaan anarchical potensi yang mungkin disebabkan oleh kelaziman tradisi dan gaya
hidup golongan yang berbeza yang telah diintegrasikan ke dalam dunia Islam akibat daripada
pengembangan Islam. Margoliouth melihat konsep kemaksuman (Ismah)dan wahyu tidak
dibacakan (wahyu ghayr matluw) sebagai teori dibina untuk mewajarkan kedudukan sunnah Nabi
sebagai sumber yang sah undang-undang. Tuntutan yang sama telah dibuat oleh Goldziher dalam
konteks ghayr matluw wahyu. Margoliouth menegaskan bahawa pada akhir proses mewajarkan amalan
sedia ada dengan merujuk mereka kepada Nabi, dengan amalan-amalan ini menjadi sunnah Nabi dan
dengan itu mengukuhkan kuasa, al-Bukhari cuba untuk menyelesaikan hadis-hadis dengan peraturan
yang ketat; Walau bagaimanapun, dalam pandangan Goldziher kesahihan hadith-hadith beliau dianggap
sebagai dipercayai masih dipersoalkan.

Satu lagi orientalis Barat dalam zaman pra-1950 adalah Josef Horovitz (1874-1931), yang terkenal
dengan kajian beliau tentang kesusasteraan sirah itu. Walau bagaimanapun, seperti Horovitz sendiri
ucapan, ia tidak mungkin untuk sepenuhnya memisahkan kedua dari hadith-hadith. Dia cuba untuk
menubuhkan kronologi isnad dengan menggunakan kaedah Ibn Ishak (85 / 704-151 / 768). Menurut
Horovitz, isnad yang pertama muncul pada suku terakhir AH abad pertama. Walaupun ini adalah satu
tarikh yang lebih awal untuk permulaan isnad daripada yang diberikan oleh orientalis sebelumnya,
Horovitz masih ragu-ragu mengenai isnad dari segi peranannya dalam penubuhan 'sumber' hadis, tidak
seperti orientalis lain, seperti GHA Juynboll, yang dikesan isnad kembali ke tarikh yang sama.Begitu juga,
walaupun Horovitz berbeza daripada yang terdahulu mengenai isu kronologi isnad, dia menduduki titik
persamaan dengan mereka dari segi penegasan bahawa Islam mengandungi banyak unsur dari agama
dan budaya lain. Dia menggambarkan Islam sebagai "kawasan di mana sinkretisme menguasai."

Dakwaan yang sama juga dibuat oleh orientalis Belanda Arent Jan Wensinck (1882-1939), yang
merupakan seorang ahli terkemuka projek Concordance yang terkenal. Satu kajian mengenai tradisi
orientalis Belanda melaporkan bahawa ketika dia bekerja di disertasi PhD kepada hubungan Nabi
Muhammad saw dengan orang-orang Yahudi di Madinah, Wensinck menyedari kepentingan hadis-hadis
untuk teologi Islam, dan dengan itu memulakan projek Concordance dalam usaha untuk memastikan
bahawa hadis-hadis boleh digunakan dengan lebih cekap dalam kajian mengenai Islam. Dia mendakwa
bahawa skop peruntukan Quran adalah terhad kepada konteks Madinah, dan dengan perkembangan
Islam di luar Semenanjung Arab ada muncul keperluan untuk sumber moral dan undang-undang yang
berbeza; umat Islam yang terdapat dalam undang-undang Rom dan Yahudi, etika Kristian dan zuhud,
dan Hellenisme. Unsur-unsur yang diambil daripada tradisi luar, menurut beliau, pampasan bagi tradisi
hilang, dan mereka yang terkandung di dalam hadith-hadith. Beliau juga mendakwa bahawa sastera ini
termasuk bukan hanya unsur-unsur yang dipinjam dari tradisi di atas, tetapi juga hadis-hadis dipalsukan
oleh kumpulan yang bertanding, kerana Goldziher berhujah di hadapan-Nya. Atas sebab ini, Wensinck
melihat hadis-hadis sebagai sumber penting bagi sejarah teologi Islam. Dengan menganggap bahawa Al-
Quran telah dikarang oleh Rasulullah, beliau mendakwa bahawa hadis-hadis telah dihasilkan oleh
masyarakat Islam selepas dia, dan ini adalah sebab mengapa mereka telah menjadi begitu popular di
kalangan umat Islam.

Satu lagi ulama Barat bekerja pada tradisi kenabian, Alfred Guillaume (1888-1965), berbeza daripada
pendahulunya dengan dakwaannya bahawa cara yang berbeza di mana hadis-hadis telah direka
mencerminkan kecenderungan politik dan agama kumpulan yang bertanding. Beliau juga berhujah
bahawa hanya segelintir daripada hadis-hadis boleh tergolong kepada pihak berkuasa yang kepadanya ia
telah dikaitkan, berdasarkan kesilapan yang dilakukan semasa proses riwayat. Hasil kerja beliau
mengenai kesusasteraan hadith ini yang bertajuk Tradisi Islam menjadikan ia perlu untuk menyebut
nama-Nya dalam konteks ini.

Ia boleh diperhatikan bahawa semua orientalis disebutkan setakat ini berkongsi sikap ragu-ragu yang
sama terhadap hadith-hadith. Pada ketika ini, kita boleh merujuk kepada pandangan yang berbeza dalam
kesusasteraan orientalis, yakni dari Johann Fueck (1894-1974), yang mengkritik pendekatan yang ragu-
ragu yang terdahulu, dengan alasan bahawa Rasulullah telah menjadi contoh ideal bagi umat Islam dari
awal . Beliau menekankan penyatuan itu, yang bertentangan dengan membahagikan, aspek hadith-
hadith, memberi tumpuan kepada ulama hadis yang bebas dan neutral dan bukan idea bersaing
kumpulan reka tradisi kenabian. Menurut Fueck, mereka yang melihat hadith-hadith sebagai hanya
koleksi pandangan generasi kemudian mengabaikan pengaruh yang mendalam Nabi pada orang yang
beriman. Oleh itu, mereka gagal untuk melihat keaslian hadith-hadith, mengenai dan bukannya sebagai
'mozek' terdiri daripada banyak unsur-unsur asing. Oleh itu, mereka menerima hadis-hadis yang palsu
sehingga dibuktikan sebaliknya. Untuk Fueck, bagaimanapun, walaupun pada hakikatnya bahawa ulama
hadith tidak berjaya sepenuhnya dalam menghapuskan hadis direka, kesusasteraan hadith mengandungi
banyak hadith-hadith sahih. Kerana apabila aktiviti-aktiviti mengumpul hadith mula lima puluh tahun
selepas kewafatan Nabi, hanya sahabat yang lebih muda masih hidup dan ulama dari hadis yang
diriwayatkan hanya dari mereka. Dalam konteks ini, hakikat bahawa terdapat hanya beberapa hadis yang
diriwayatkan daripada sahabat seperti Abu Bakar dan Omar, yang lebih dekat kepada Nabi,
meningkatkan kredibiliti para ulama hadith. (Untuk, menurut Fueck, jika para ulama ini telah memalsukan
hadis-hadis seperti yang didakwa, mereka akan mengaitkan mereka kepada sahabat yang lebih tua yang
lebih dekat kepada Nabi, dan bukannya orang-orang muda, kerana ini akan menyokong kekukuhan
direka mereka [ ] hadis, tetapi hakikat bahawa mereka tidak berbuat demikian membuktikan kepercayaan
mereka) Sebaliknya, Fueck berhujah bahawa rantaian naratif hadis boleh akhirnya dikesan kembali
hanya untuk abad kedua (Hijrah), manakala tidak ada bukti yang kukuh. untuk tempoh
sebelumnya. Walaupun beliau mengakui idea bahawa akar sunnah ini boleh didapati pada abad pertama,
beliau mendakwa bahawa beberapa pengubahsuaian dan semakan dalam hadits-hadits yang dibuat oleh
orang yang datang kemudian. Walau bagaimanapun, beliau masih berbeza daripada orientalis awal
dengan alasan bahawa dalam banyak kes intipati sahih di bawah pengubahsuaian ini boleh ditubuhkan
berdasarkan kriteria tertentu.

Adalah jelas bahawa semua orientalis disebutkan setakat ini, dengan pengecualian yang penting dari
Johann Fueck, pada dasarnya bersetuju dengan, dan mengembangkan perniagaan mereka, pandangan
yang telah dikemukakan oleh Goldziher. Walau bagaimanapun, Joseph Schacht (1902-1969), yang
memberi impak kepada penggantinya sama dengan Goldziher, mengadu bahawa penemuan kedua telah
diabaikan dan seterusnya 'standard diturunkan. Dengan 'standard diturunkan' yang dimaksudkan, sudah
tentu, pengabaian keraguan Goldziher terhadap hadis-hadis. Dia melihat kajian sendiri sebagai lanjutan
daripada kerja Goldziher, dan bermula dari premis asas bahawa hadis-hadis yang tidak tradisi yang
disampaikan kata-kata dan amalan Nabi, tetapi agak hanya mencerminkan perkembangan dan
pandangan dominan dalam masyarakat Islam abad kedua. Menurut Schacht, ia adalah al-Shafi (150 /
767-204 / 820) usaha yang membenarkan hadis-hadis untuk menjadi sumber yang sah undang-undang
Islam, mendapat kedudukan yang akhirnya berwibawa vis--vis pendapat; dalam masa 50 tahun ada
gelombang besar marfu (hadis yang dipunyai oleh Nabi) riwayat. Oleh itu, Schacht mengatakan bahawa
hadis-hadis marfu pertama muncul di pertengahan abad kedua (Hijrah), dan hadis-hadis yang sah yang
dimiliki oleh para sahabat (tradisi mawkuf)muncul pada abad kedua awal. Seperti yang jelas dari
periodisasi ini, beliau mendakwa bahawa penggunaan hadis-hadis Nabi sebagai sumber undang-undang
dalam Islam berlaku pada masa akan datang berbanding dengan tradisi para sahabat - iaitu, yang kedua
telah diterima pakai pada satu masa lebih dekat dengan Nabi sendiri. Walau bagaimanapun, seperti yang
dinyatakan di atas, tarikh dia memperuntukkan tradisi para sahabat tidak sampai ke belakang daripada
100 (AH), yang juga menjemput lain keterangannya. Menurut Schacht, ia tidak mungkin untuk mencari
mana-mana tradisi yang sahih di kalangan mereka yang dikaitkan dengan para sahabat sama
ada. Beliau berhujah bahawa tradisi undang-undang yang sahih, hanya dapat ditemui di kalangan
mereka yang dikaitkan dengan generasi berikutnya, generasi tabiin (tabiun). Oleh itu, implikasi dakwaan
beliau adalah serius. Tambahan pula, walaupun beliau mengakui bahawa hadis-hadis tentang isu-isu
teologi boleh bertarikh masa yang lebih awal daripada tradisi undang-undang, Schaht bagaimanapun
menegaskan bahawa tidak semua hadis-hadis ini boleh bertarikh abad pertama. Beliau juga menegaskan
bahawa kesimpulan mengenai hadis sah boleh digunakan untuk kisah sejarah. Mengambil kira semua
ini, keyakinan terhadap mungkin dikatakan mempunyai implikasi yang meluas. Oleh itu, Schacht menjadi
tokoh utama dalam kesusasteraan orientalis, banyak mempengaruhi para ulama kemudian - sehinggakan
generasi berikutnya orientalis telah dibahagikan kepada mereka sama ada yang menerima tuntutan atau
mereka yang tidak, menjadikan beliau seorang tokoh utama dalam kesusasteraan .

Orientalis dibincangkan secara ringkas setakat ini adalah mereka yang mewakili tradisi arus perdana
pengajian Islam di Barat. Penetapan Schacht sebagai titik perubahan bukan sahaja disebabkan oleh
pengaruh yang besar pada penggantinya, tetapi juga kerana dia berbentuk arah disiplin dengan menjana
reaksi yang kuat terhadap dakwaan beliau. Dakwaan biasa kerja sendiri dan tempoh ini secara umum
boleh diringkaskan seperti berikut: bertentangan dengan apa yang Islam berfikir, tidak ada aktiviti sengit
hadith riwayat atau sebarang usaha saintifik sistematik di pihak ulama Islam di kawasan ini semasa atau
selepas hayat Nabi. Atas sebab ini, orientalis tempoh ini tidak percaya dalam kesahihan hadith-hadith
dan tidak pula mereka pernah langsung mengaitkannya dengan Nabi dalam apa jua cara. Walau
bagaimanapun, sikap ini menjadikan ia mustahil untuk mengatakan apa-apa mengenai abad pertama dan
menghalang penyelidikan lanjut, menjadikan ia ke dalam tempoh yang tertutup. Mereka sarjana Barat
yang telah menyedari ini dan cuba untuk menggunakan hadis-hadis berdasarkan kriteria tertentu mereka
telah ditubuhkan, di sisi lain, dituduh (oleh Schacht) daripada "menurunkan standard".