Me ca! Por pouco non chegho avin! Xa mo di mia nai, que eu estou collido da mau de Dios.

esta vez non me puido cadrar mellor. Anda non o podo crer. que non me d entrado na cabeza.

Teo que conter as lghrimas. O Xurxo... morto! Pero como coo fixo? Onde carallo se puido meter

este rapaz para acabar morto? Cando me chamou meu irmau e mo dixo tiven que sentar na cama.

Seica non se saba nada mis ca que alghn o atopara non sei onde. Un calafro percorreu a mia

espalda. Esto non est pasando, esto non est pasando, esto non est pasando...! Repetindo a

misma frase unha e outra vez coma un paspn, esperando que cambiara a historia as. Haba que

comprobalo: hai que ver para crer.

O avin aterrizou s dez e vinte e cinco da ma en Santiago. Xa estaban mia cuada e meu pai

agardando por min. A conversa de cada vez que os iba visitar: que tal a viaxe? Ben; como che

vai por al? Non me podo queixar; ests a ghusto? Si ho si, non cho estou dicindo?; e a mosa

ben (que xa non tia, pero bueno, estaba afeito a que mo preghuntaran e non lles iba romper a

ilusin, anda...)? Coma unha reina, al sola queda ela: Pero hoxe haba outros temas que tratar...

- Digho eu que saberedes por que estou aqu.

- Ai, si si si si! pap xa se puxo rojo e todo, o pobre; que rabia lle daba facer esperar xente, era

moito! Perdona, rapasio, pero van sete meses que non vs casa saba perfectamente que

eso non dependa de min, anda que a min tamn me daba pena non poder estar en Ghalicia mis

tempo do que hasta aghora poda e tia ghanas de falare contigho mis das que eu podera

imaginar, estou seghuro. Anque bueno, xa que traes tanto apuro, xa atoparemos un momento pa

seghire a conversasin. Vea, Aurora, dlle ghas coche que teu cuado leva prisa.

- Sntocho moito Aurora deume un abrazo e bicoume. E mira que ela rache ben rabuda, polo

menos comigho. Fghome unha idea do que debes estar pasando nestes intres, meu pobre.

A verd tanta. Xurxo e mais eu eramos case coma irmaus: as nosas nais eran moi amighas desde

sabe Dios hai canto, e siempre que tian oportunid levbannos a xoghare laghoa de Marts.

che preciosa: a herba verde e suave arredor durante todo o vrau, a sa forma perfectamente
circular, a sa auga transparente coma o cristal na que se poda ver o fondo... Cantos recordos.

Pero o que eu senta non era nada en comparacin que me esperaba no tanatorio.

A seora Angelines estaba lado do cadaleito, coa sa outra filla, o seu xenro, e tamn con mia

nai. Apurei en ir onda ela. Tia que saber que ocorrera.

- Ai, meu rapasio, que foi o que lle puido pasare...? Por que el, diormo, por que? Canta desghrasia

hai neste mundo, seor! Ai meu Jorgio ela chamralle Jorge nacer, pero el prefera Xurxo

que se me matou! Ai meu Jorgio... con tanto chorare a pouco mis e non lle entendo nada, e

non que me estrae.

Xa iba soltarlle a preghunta, cando mia nai me veu as intencis e me parou. Deilles o psame, vin

o corpo, empezaron a salirme as lghrimas a centos e xa me sacou mam de al.

- Foiche terrible meu fillio entendn que Angelines non estaba como para rememorar a morte do

seu fillo. E non vas dar creto: atoprono afoghado a carn da laghoa de Marts antonte noite.

Se lle vira-los ollos, mortos de medo; a ghorxa toda neghra... Ninghin sabe como, pero seica esta

non che a primeira ves que pasa.

- Hostia! Na laghoa de Marts? que nos levabades de rapaces? Al? xa me dixera mia nai que

non iba dar creto, pero debo ser deses que din que eu non escoito .

- Si ho si! Atndeme: nunca cho contei porque da ltima ves que pasara fasan sincuenta e sinco

anos polo menos, e xa ninghin falaba do tema, pero atndeme ben aghora, nenio: contbame xa

mia abuela que cando a luna est chea, a lus reflctese na superfisie da augha e cbrecha toda

todia, non queda beira sin tapare. E disque o reflejo che maligno ou como se digha, o caso, que

mal vai acabar fasendo. As que non sei canto tempo has botar aqu connosco, pero polo que mis

queiras: ten coidado coa luna, ben sabes que enghaosa, e nin se che ocurra ir laghoa nunca

na mia vida escoitara tal cousa, pero o que di mia nai vai misa, as que...

Decidn quedar por tres semanas. Aurora, que doutora, enviou un xustificante a Columbia dicindo

que debera quedar en Ghalicia para un tratamento antidepresivo anda dudaba eu de se

realmente me iba facer falta ou non.

A primeira semana foi inevitablemente triste para toda a vila, sin ser eu unha excepcin. Antes de

durmir asolaghaba a cama en lghrimas, pensando en como hostia fixo para morrere, por que, se

habera algho mis na historia que se nos escapa... A mia testa non daba descansado. Tia que

afondar no asunto. Se a Xurxo o mataron, haba que demostralo e facer xustiza.

Durante a seghunda semana fun unha e outra vez laghoa, que resultaba estar moi cambiada

dende a ltima vez que a vira: a herba estaba toda seca e murcha, e medraran alghunhas silvas; a

augha xa non era cristalina coma antes, tia algho blanco flotando a que non sei de onde cona

salira pero que daba noxo solo con velo. Pero mis al diso non haba nada: nin pegadas, nin

unha sola ghota de sanghre, nin pezas de tela, nin siquiera un msero pelo... nada. Aquelo pareca

un prado de vacas morto e seco, que xa non vala para nada.

E terceira semana veu a luna chea. As palabras de mia nai resonaban na mia cabeza. Pero a

curiosid siempre foi algho que nos poda a Xurxo e mis a min. Hoxe tia que ser o da. Avisei a

meu irmau de que iba ir hasta o bar de Maruja do Ferreiro e que volvera nun par de horas. Pero

como non, aqu estou, fronte reixa da laghoa. Acabei saltndoa porque as chaves tenas mam e

se llas colla habase dar conta enseghida. Prendn a linterna e comecei a buscar polo chau adiante.

Pero entre a herba seca e a pouca luz que haba pouco poda distinguir eu.

E de repente, al estaba. Tal e como dixera mam. Que cousa tan preciosa, a luz reflectida no

espello da auga. Nunca antes vira tanta fermosura xunta. Senta como a augha me chamaba. Non

poda resistilo. Teo que acudir a ela. Teo que acudir a ela. Teo que acudir a ...

Soaban as camps da Igrexa. Aurora quedara na casa atendendo sa sogra, que sufrira un

ataque de ansiedade, e anda estaba inconsciente. O seu home levaba o cadaleito entre bgoas,

canda a cinco rapaces mis da vila. Angelines e a sa filla estaban dentro, tratando de consolar

pobre home, que da pena case non se daba mantido erguido. Os choros e os berros escoitbanse

a centos de metros de distancia. Calquera dira que o estaban matando. A auga da lagoa xa non

era transparente. Estaba sucia, turbia, chea de partculas en suspensin e de noxentos cachos de

quen sabe que demo era esa substancia branca. Ningun mis volveu achegarse por al. Ata que...