LINGUA GALEGA E LITERATURA 1 BACHARELATO

a) Copia os verbos persoais que atopes neste texto e indica persoa, nmero, tempo e

modo de cada un:

Al estaba mam, tan delgada, tan triste. Sempre a va as, con aqueles ollos de animal ferido,
dbanme gaas de chorar. Ela querame.

-Es un desgraciado -murmurou-. Un desastre.

Gustarame tanto que me dese un bico e que me agarimase os rizos loiros como lles fan aos
nenos na primeira comun, antes de que manchen o traxe de almirante. Tamn eu a quera.
-Vai merda, mam- dxenlle en voz tan alta que me deu un pinchazo na perna-. Non sei para
que vieches.
A mia perna, que estara a pasar a dentro? Senta coma se ma roese un rato. O mdico
contrame que todo a ir ben pero que a perna quedara un pouquio mis curta, porque o so
grande, ese como se chama, que vai de aqu ata aqu, escachara como a ponla dunha rbore.
-Vou quedar coxo -dxenlle a mam cun sorriso.
-Desgraciado! - dio ela.
Luou, o Home Araa, ese si que estaba mal. Tano enxesado de arriba abaixo, s coa cara
descuberta como unha momia. Fora dando tumbos coma un pelele de serrn e cravrase nos
ferros dunha reixa. Daba pena velo. a pasar meses mirando para o teito.
- Conduca el - dxenlle a mam. E encendn un cigarro.
- Non fumes aqu, desgraciado.
Foramos ao earoporto para ver as luces azuis e meternos algo e logo baixamos polas curvas de
Alvedro a 120.
O coche estivo no aire coma se quixese voar e finalmente voou e foi planeando pola ladeira
ata que aterrou al enbaixo coma un parrulo torpe e desfalecido. Logo dos tumbos, volveuse a
escoitar s no mundo a msica xitana do radiocasete. Estabamos nun xardn, recordo ben
aquel cheiro coma de auga de xabrn. Non pasaba nada e as estrelas estaban no seu sitio,
pespuntes luminosos na grande teitume. Durmn lambendo o sangue doce dos labios.
- Apaga ese cigarro, desgraciado!
Querame mam. Sufra por min.
- Dixame tranquilo, hostia!
Dbame moita pena vela as.