Gelem Uripmu Susah ?

Setengah pitu enjing, Ajun dereng cecawis bidhal sekolah. Ajun lenggah wonten ing teras
sinambi dolanan HP. Kancanipun dugi ngampiri bidhal sekolah.

Bayu : Ayo, Jun, menyang sekolah. Welah, kok kowe ki raup wae durung to?

Ajun : Emeng banget aku ki, mumpung bapak ibuku tindakan, tak mbolos wae ya, le sekolah.

Bayu : Mbolos piye?! Yo ora ngono to. Sinau kuwi penting lho, Jun.

Ajun : Rapopo, pisan-pisan rasah sekolah. Sinau ki rak yo ora kudu ning sekolahan to?

Bayu : Pisan-pisan rasah sekolah, lha iki ki wes ora pisan-pisan maneh, Jun. Sasi iki we le mu
mbolos wes entuk 3 dina je. Sakjane kowe kuwi niat ora ta?

Ajun : Niat, lur, tur saiki lagi ora niat. (malah cengengesan)

Bayu : Ealah, sekolah ora sekolah yo karepmu, Jun. (sinambi mlaku lunga)

Bayu lajeng menyang sekolahan. Ajun taksih tetep lenggah ing ngajeng griya.

Mboten dangu, Candra ngampiri dolan.

Candra : Ajun, ayo dolan!

Ajun : Yo sik tunggu, tak adus.

Candra : Rasah suwe-suwe lho.

Saksampunipun 15 menit, ...

Ajun : Ayo.

Candra : Yo.
Wonten mergi, Ajun lan Candra meh nabrak tiyang nyade tahu.

Candra : Weh, weh, weh. (rada oleng)

Darti : Ngati-ati, le, nek numpak montor ki.

Candra : Inggih, bu, nyuwun ngapunten, nggih.

Ajun : Daganganipun ibu menapa wonten ingkang risak?"

Darti : Ora, kok, le. Iki ki do arep ning ngendi to?

Ajun : Badhe plesir, bu.

Darti : Sliramu cah loro iki, wis padha lulus SMA ta?

Candra : Hehe, dereng, bu. Kula lan kanca kula niki taksih kelas 10.

Darti : Saiki rak dudu dina Minggu ta? Kok malah padha arep dolan?

(Ajun lan Candra cengengesan.)

Darti : Aja-aja iki malah padha mrei?

Ajun : Inggih, bu. Kula niku sampun jeleh sekolah. (slengekan)

Candra : Sinau niku mboten kedah wonten sekolah, inggih ta, bu?

Darti : We, ya aja mikir ngono. Pendidikan kuwi wigati banget.

Candra : Nyuwun pangapunten, bu, maksudipun kados pundi nggih?

Darti : Bocah sekolah kuwi yo kudu sekolah, kudu sinau, supayane gegayuhanmu kuwi bisa
kawujud.

Ajun : Yo, Can, lunga wae, malah ngapa ta, awak dhewe omong-omongan ning kene. (nggeret
Candra lunga banjur nglajengaken mlampah.)

Wonten ing sekolahan, Bu Eni lan Bu Narti nimbali Bayu, nyuwun pirsa sebabipun Ajun mboten
mlampah sekolah.
Bu Eni : Bayu, ndeneya le.

Bayu : Inggih, bu, wonten punapa nggih?

Bu Narti : Kancamu kae lho, Ajun, kok dina iki ora menyang meneh ki ana apa ta?

Bayu : Nyuwun pangapunten, bu, kula nggih bingung, Ajun punika mboten purun kula jak
bareng bidhal sekolah.

Bu Eni : Njuk saiki ning endi bocahe? Wis ngerti sekolah iku kuwajiban, malah nyepelekake.

Bu Narti : Kancamu kae, dikandani terus, ya.

Bu Eni : Dijak menyang sekolah, diampiri terus wae.

Bayu : Inggih, bu.

Wangsul sekolah, Bu Eni lan Bu Narti rawuh ing dalemipun Ajun.

Bu Eni : Kula nuwun.

Bu Nartu : Kok sepi, padha ning endi iki?

(Ajun lan Candra bali)

Candra : Jun, kok kayane ana dhayoh ning omahmu.

Ajun : Sapa sing gelem mara dhayoh ning omahku, hehe.

Candra : Kae lho, apa gurumu pa?

Ajun : Sik sik, weh, hooh, guruku. Waduh, ayo lunga wae.

Ajun arep lunga, gurunipun nyonangi.

Bu Narti : Jun, Ajun. Mrene, ya.

Bu Eni : Ajun, gurune arep mara dhayoh, malah arep kok tinggal?
Ajun : Hehe, nyuwun pangapunten, bu. Monggo lenggah, bu. Menawi rawuh mriki, wonten
punapa nggih?

Bu Eni : Kowe kuwi, isih durung sadar?

Bu Narti : Aku lan Bu Eni mara, ya merga patrapmu kuwi.

Ajun : Wonten punapa, bu?

Bu Eni : Kowe kuwi, mau ning endi? Ora menyang sekolah, malah dolan?

Bu Narti : Ora menyang ki oleh, tapi duwe alesan jelas. Misale, kowe lara apa ijin ana acara sik
ora bisa koktinggalake.

Ajun : Em, e e e. (kagok)

Bu Eni : Wong tuwamu tindakan, pa?

Ajun : Kula piyambakan wonten griya, bu. Bapak ibu kula saweg wonten ing Semarang.

Bu Eni : Wong tuwamu ngerti yen kowe mau mbolos?

Ajun : Mboten, bu.

Bu Narti : Saka rong sasi kepungkur, kowe kuwi wis ping 5 alpha.

Bu Eni : Yen sekolah we jeleh, mbolosan, kowe kuwi arep dadi apa sesuk?

Ajun : Nggih, kula badhe nerusaken usahanipun bapak ibu kula.

Bu Narti : Ya bener yen wong tuwamu kuwi sugih, nanging ora oleh kowe kuwi ngandelake
kasugihane wong tuwamu. Uripmu sesok ki ana ning tanganmu dewe.

Bu Eni : Kowe kuwi sakjane pinter, lho, Jun, ananging mbok ya sing sregep, ta.

Candra : Hooh lho, Jun. Mbok kowe kuwi sekolah sing sregep.

Ajun : Halah, kaya kowe kuwi mau sekolah.

Candra : Ya ora, sih.

Tiyang nyade tahu langkung.

Darti : Tahu, tahu,

Candra : Bu, tumbas.

Darti : Nggih, mangga, dhik. Lho, lho, lho, adhike niki rak sek wau nika meh nabrak kula, ta?

Bu Eni : Nyuwun ngapunten, pripun, bu? Meh nabrak panjenengan?

Darti : Inggih, bu. Wau enjing wonten mergi rika.

Bu Narti : Lho ta, kowe kuwi mau dolan ta, Jun?

Ajun : E, e, e, inggih, bu. Kula wau memeng sanget sekolah.

Bu Eni : Ajun, sinau iku wigati banget. Wigatose pendidikan kuwi ibarat jantunge manungsa.
Yen wong kuwi jantunge wes ora fungsi, yo bakal mati. Yen kowe kuwi ora ngendahake
pendidikan, kowe kuwi ora bakal dadi wong sing migunani tumrap sasama.

Bu Narti : Sinau kuwi dudu dinggo guru, sekolah, apa wong tuwamu, ananging ya dinggo
awakmu dhewe. Kepriye kowe sinau, nemtokake kepriye uripmu sesuk.

Darti : Sarujuk kula. Le, aja dadi kaya aku. Aku mbiyen ki nek kon sekolah, mbuh-mbuhan.
Yen wayah esuk mesthi ngepluk. Yen awan ya mung turu. Aku mbiyen ki ngeyel pol. Dadi,
tuwane aku ora bisa oleh gawean. Ora ana sik gelem nampa aku, ya ngene iki, akhire mung dadi
wong dodol tahu.

Candra : Laris mboten tahunipun, bu?

Darti : Laris kepriye, payu we mung sok-sok. Kerep le ora entek daganganku ki, mulane aja
dadi kaya aku, mundhak uripmu susah.

Saksampunipun bubar sedaya, Ajun mlebet kamar, tilem. Ajun ngimpi dados tiyang nyade tahu,
uripipun susah.

Enjingipun, ...

Ajun mlampah sekolah, mlebet kelas, kancanipun kaget.

Bayu : Weh, elok tenan. Kadingaren, kok menyang, Jun? Oleh hidayah, pa?

Ajun : Wah, kowe ki. Aku mbolos salah, menyang salah.

Bayu : Ora, ora, guyon. Hehe.

Ajun : Aku ki dadi sadar je, aku ki urip ya butuh ilmu.

Bayu : Ha mbok ya, kowe ki ngrumangsani ket wingi. Lha iya, ilmu kuwi penting. Awak dhewe
kuwi butuh ilmu, mulane kudu sinau. Sinau ora kudu ning sekolahan, nanging luwih mantep yen
awak dhewe kuwi sekolah. Sekolah kuwi rak papan kanggo golek ilmu ta?

Ajun : Iya, iya, ngerti aku saiki. Aku ki ora gelem uripku sesuk susah.

Kamangka, Ajun mbatin, Aku ora gelem yen dadi wong dodol tahu sik ora tau payu. Yowis lah,
tak sekolah.

TAMAT