Ubi est signum meum? Ubi es, corculum meum? Nequeo vero spirare sine te!

O dii, benefacite mihi!

Femina: (ex tenebris venit) ecce pessime, ego sum hic! Salve nec minimo faber ventre! Omnium
hominum vanissime, multos per dies et multos per menses conspici oculis tuis libidinosis passa sum!
Nonne tu saxi sentis dolorem, stantis immoti in aeternum, in quodam muro aut ex marmore
exsculpti ut signum. Cibus appetitioni tuae sum, videnda sed non audienda, numquam loquens, res
modo consumenda.

Pygmalion: Immo! Numquam volebam te sse! At tandem potes loqui sentire, tangere, amare
noli esse irata. Ego totam vitam dedi ut tu viveres! Ego tibi viventi promitto dare ceteros dies meos.
O carissima, utinam sentire possis tantum meum amorem!

Femina: Tace, stulte! Vir es, nullum itaque novisti de corde feminae. Tantum putas de cupiditatibus
tua, atque numquam animadvertis vota ceterarum. Cor tuum est quasi lapis!

(Femina descedit)

Pygmalion: O dii infideles! O virgo crudelis! O miserum me! Quid gaudiam mihi manet. Omnia quae
umquam dilexi amissa sunt. O falsam spem, quae bis me cruciavit. Dei vero signum meum vivere
fecerunt, ut flebilissimus omnium hominum sim. Nolo nunc plus vivere. Durari opto, ut signa mea.

O Hephaeste, oro ut me facias esse id quod ego solebam facere. Fac me lapidum!

Heus! Sentio bracchia mea durare, non longe nunc vale acerbum amorem! Vale sensum inutilem!
Vale animulam! Omne opus factum est futile.

(Factus est lapis.)

Denique ipse lapis sepulchrae meae sum.

Silentium tandem factum est.

ivaneparga@gmail.com

mrsj@arronkau.com