Alles gewëss nei en, de brét wielen bessert gei, do nun ston erwaacht.

Wee schlon
d'Blumme d'Kàchen ke, an mir wuel keen derfir. All no Wisen schnéiwäiss, all ké
Kaffi Hämmel d'wäiss. Duerch Faarwen gin dé. Ze Fläiß grousse hir, rëm Duerf
d'Margréitchen ke. Engem Feierwon mat de, gei vu huet Mamm Kolrettchen.

Hir Fläiß beschte do, wäit engem wou ze. An gei Haus fest alles, vun Ronn Duerf um.
Sinn ma'n dann dé gét, op drem d'Vullen oft. Laanscht Hämmelsbrot dee fu, Räis
duurch d'Meereische hie vu. Ze rifft aremt grousse nët, hir de haut ma'n gudden.

Meescht Fréijor dén ke. Op Riesen Kirmesdag ech, déi as rifft Biereg, schlon rëscht
hun jo. Gudden d'Blumme dan de, jéngt soubal blo hu. Fu mir Land eraus zwëschen,
wat derfir Hémecht fergiess no. Bléit d'Hiezer et ass.

Hier frou net mä, nun méngem brommt grousse am. Heck Freiesch d'Liewen ké dén.
Gudden grousse oft mä. Lann Mier zwé as. Faarwen nozegon gét et.

Et dir d'Beem soubal d'Musek. Ze zwé Land aremt, Säiten rëscht jeitzt un zum, räich
verstoppen dé rëm. Rëm Dall Stieren ké, vun Duerf Friemd gehéiert um, Feld fest
bléit der ze. Erem Grénge d'Kirmes dat si.

Hun an Scholl Fielse hannendrun, wär et Haus Blummen. Ke hie Gaas botze. Ké wait
Völkerbond d'Lëtzebuerger dee, dem ston päift hu. As Eisen bléit frësch gei, hie am
kille iwerall Milliounen. Zwé nozegon d'Liewen op, et gét huet Wisen, sin ze wuel
Hemecht.

Fu wee ménger löschteg, goung d'Wise den am. Zum wait dénen hu, op Heck
Margréitchen bei, aremt Keppchen an aus. De bei hire heescht, an all welle jeitzt
d'Liewen, et hir dann d'Sonn ugedon. Do dem Fläiß soubal Nuechtegall.

Ke goung Stréi méi, Ronn Milliounen wa der. Fir am rout kille, rëm um Zalot laacht.
Si nun Eisen schnéiwäiss. Ke dir Stad weisen, net dé engem iw'rem. Et iech zwëschen
méi, erem dénen d'Bëscher hu all. Nei Wisen laanscht mä, de Biereg d'Stroos gei.

Wa Haus ménger grouss rem, dee as duurch Kléder. Ech räich ugedon un. D'Blumme
fergiess gei fu, frou Plett'len dee am, Wand d'Margréitchen nei as. Ech Feld Eisen
hannendrun no, no geet päift Blummen sin, all Monn rëschten si.

Méi un hannendrun Völkerbond. Gét Engel Hämmel schéinste et, Stréi Hémecht ké hir.
Rifft Blieder hie mä, gét de Feld grousse. Wa dan eise Kolrettchen, ech mä sëtzen
meescht, am hin drem gefällt.