‫خانه‬

‫سعدی‬

‫دیوان اشعار‬

‫غزلیات‬

‫غزل ‪۴۲۴‬‬

‫من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم‬

‫کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم‬

‫بپرس حال من آخر چو بگذری روزی‬

‫که چون همیگذرد روزگار مسکینم‬

‫من اهل دوزخم ار بی تو زنده خواهم شد‬

‫که در بهشت نیارد خدای غمگینم‬

‫ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی‬

‫که بی وجود شریفت جهان نمیبینم‬

‫چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به‬

‫شب فراق منه شمع پیش بالینم‬

‫ضرورتست که عهد وفا به سر برمت‬

‫و گر جفا به سر آید هزار چندینم‬

‫نه هاونم که بنالم بکوفتی از یار‬

‫چو دیگ بر سر آتش نشان که بنشینم‬

‫بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان‬

‫به هر جفا که توانی که سنگ زیرینم‬

‫چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم‬

‫چو الله الل بکردی زبان تحسینم‬

‫مرا پلنگ به سرپنجهای نگار نکشت‬

‫تو میکشی به سرپنجه نگارینم‬

‫چو ناف آهو خونم بسوخت در دل تنگ‬

‫برفت در همه آفاق بوی مشکینم‬

‫هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی‬

‫چه حاجتست بگوید شکر که شیرینم‬