Η κοινή βοή εκατομμυρίων Ελλήνων εζήτει κάποιαν κάθαρσιν εις την

τραγωδίαν. Το ολιγώτερον που ημπορούσε να ικανοποιήση την κοινήν

γνώμην, ήτο μία αυστηρά
καταδίκη. Ουδείς, και ο Βενιζέλος περισσότερον δεν είχε το δικαίωμα να
παρεμβληθή εις τον
μηχανισμόν της Εθνικής δικαιοκρισίας. Η επέμβασις ήτο δικαιολογημένη μόνον
μετά την έκδοσιν της
αποφάσεως, δια να ματαιωθή, την τελευταίαν στιγμήν, η εκτέλεσίς της, εκ του
φανερού μεν δια
λόγους εθνικής σκοπιμότητας, εις την ουσίαν δε, δια λόγους ανθρωπισμού.
Αυτόν τον ορθόδοξον
μηχανισμόν κρίσεως και ενεργείας ηκολούθησε και ο Βενιζέλος εις το λεπτόν
θέμα της δίκης
υπευθύνων..