ειτονικό κράτος, αρχίζει από «Μ...

» και
τελειώνει σε «...ακεδονία». Πως το λένε;
Μια ιστορική αναδρομή στις πολιτικές του ελληνικού κράτος για το «μακεδονικό»
Ούτε το λεγόμενο «μακεδονικό» ζήτημα, ούτε το σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελληνική»
που
κραυγάζουν οι έλληνες διεκδικώντας τα εθνικά τους «δίκαια» ξεκίνησαν την δεκαετία
του ‘90.
Αλλά ούτε όλα αυτά θα τελειώσουν με την οποιαδήποτε συμφωνία για σύνθετη ονομασία
του
γειτονικού κράτους.
Το μακεδονικό ζήτημα έχει μια ιστορία παλαιότερη του ενός αιώνα και η θέση ότι «η
Μακεδονία είναι Ελληνική» έχει εκφραστεί όλα αυτά τα χρόνια με υπέρμετρη ελληνική
βία εις
βάρος μουσουλμάνων, σλαβόφωνων, εβραίων και γενικά όσον δεν θα μπορούσαν να
χωρέσουν μέσα στο ελληνοχριστιανικό αφήγημα.
Το ελληνικό κράτος άρχισε να ενδιαφέρεται για την περιοχή της μακεδονίας στα τέλη
του 19 ου
αιώνα. Η εξωτερική πολιτική της ελλάδας τότε βρισκόταν κάτω από τον αστερισμό της
«Μεγάλης ιδέας», του ιδεολογήματος δηλαδή που όριζε ότι υπάρχουν έξω από τα σύνορα
του
ελληνικού κράτους αλύτρωτες πατρίδες όπου μένανε αλύτρωτοι έλληνες, τους οποίους η
ελλάδα έπρεπε να απελευθερώσει. Αυτό σήμαινε ότι το ελληνικό κράτος του 19ου αι.
ήταν
ένα κράτος, το οποίο είχε οργανώσει την εξωτερική του πολιτική πάνω σε μια αμιγώς
επεκτατική βάση και η «Μεγάλη Ιδέα» ήταν η ιδεολογική κατασκευή πάνω στην οποία θα
στήριζε αυτές τις βλέψεις. Όσον αφορά την μακεδονία, το ενδιαφέρον της ελλάδας
αυξήθηκε
μετά την ίδρυση της βουλγαρικής εξαρχικής εκκλησίας το 1870 και την ενίσχυση του
βουλγαρικού εθνικού κινήματος. Οι έλληνες, βλέποντας ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία
βρίσκεται κοντά στην κατάρρευση της, και ανησυχώντας μήπως η μακεδονία πέσει σε
βουλγαρικά χέρια, ενέτειναν τις προσπάθειες τους στην περιοχή.
Ο ελληνοβουλγαρικός ανταγωνισμός για την κατάληψη της Οθωμανικής τότε μακεδονίας,
εκφράστηκε για πρώτη φορά ένοπλα την περίοδο του «Μακεδονικού αγώνα» το 1904-1908.
Ο «Μακεδονικός αγώνας» είχε οργανωθεί από την «Εθνική Εταιρεία», μια συνωμοτική
οργάνωση αξιωματικών του ΕΣ, αστών επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και πολιτικών.
Αυτών
δηλαδή που είχαν όλους τους υλικούς λόγους να αδημονούν για την εφαρμογή του
μεγαλοϊδεατικού ονείρου, κι έτσι έστειλαν ένοπλες αντάρτικες ομάδες στην μακεδονία
για να
δράσουν διεκδικώντας την περιοχή.
Τα ένοπλα αυτά σώματα συγκρούονταν με τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και επιτίθονταν
με
σφοδρότητα στα εξαρχικά μακεδονικά χωριά. Οι έλληνες μακεδονομάχοι που εισέβαλαν σε
αυτά τα χωριά απαγορεύαν στους κατοίκους τους να μιειτονικό κράτος, αρχίζει από
«Μ...» και
τελειώνει σε «...ακεδονία». Πως το λένε;
Μια ιστορική αναδρομή στις πολιτικές του ελληνικού κράτος για το «μακεδονικό»
Ούτε το λεγόμενο «μακεδονικό» ζήτημα, ούτε το σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελληνική»
που
κραυγάζουν οι έλληνες διεκδικώντας τα εθνικά τους «δίκαια» ξεκίνησαν την δεκαετία
του ‘90.
Αλλά ούτε όλα αυτά θα τελειώσουν με την οποιαδήποτε συμφωνία για σύνθετη ονομασία
του
γειτονικού κράτους.
Το μακεδονικό ζήτημα έχει μια ιστορία παλαιότερη του ενός αιώνα και η θέση ότι «η
Μακεδονία είναι Ελληνική» έχει εκφραστεί όλα αυτά τα χρόνια με υπέρμετρη ελληνική
βία εις
βάρος μουσουλμάνων, σλαβόφωνων, εβραίων και γενικά όσον δεν θα μπορούσαν να
χωρέσουν μέσα στο ελληνοχριστιανικό αφήγημα.
Το ελληνικό κράτος άρχισε να ενδιαφέρεται για την περιοχή της μακεδονίας στα τέλη
του 19 ου
αιώνα. Η εξωτερική πολιτική της ελλάδας τότε βρισκόταν κάτω από τον αστερισμό της
«Μεγάλης ιδέας», του ιδεολογήματος δηλαδή που όριζε ότι υπάρχουν έξω από τα σύνορα
του
ελληνικού κράτους αλύτρωτες πατρίδες όπου μένανε αλύτρωτοι έλληνες, τους οποίους η
ελλάδα έπρεπε να απελευθερώσει. Αυτό σήμαινε ότι το ελληνικό κράτος του 19ου αι.
ήταν
ένα κράτος, το οποίο είχε οργανώσει την εξωτερική του πολιτική πάνω σε μια αμιγώς
επεκτατική βάση και η «Μεγάλη Ιδέα» ήταν η ιδεολογική κατασκευή πάνω στην οποία θα
στήριζε αυτές τις βλέψεις. Όσον αφορά την μακεδονία, το ενδιαφέρον της ελλάδας
αυξήθηκε
μετά την ίδρυση της βουλγαρικής εξαρχικής εκκλησίας το 1870 και την ενίσχυση του
βουλγαρικού εθνικού κινήματος. Οι έλληνες, βλέποντας ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία
βρίσκεται κοντά στην κατάρρευση της, και ανησυχώντας μήπως η μακεδονία πέσει σε
βουλγαρικά χέρια, ενέτειναν τις προσπάθειες τους στην περιοχή.
Ο ελληνοβουλγαρικός ανταγωνισμός για την κατάληψη της Οθωμανικής τότε μακεδονίας,
εκφράστηκε για πρώτη φορά ένοπλα την περίοδο του «Μακεδονικού αγώνα» το 1904-1908.
Ο «Μακεδονικός αγώνας» είχε οργανωθεί από την «Εθνική Εταιρεία», μια συνωμοτική
οργάνωση αξιωματικών του ΕΣ, αστών επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και πολιτικών.
Αυτών
δηλαδή που είχαν όλους τους υλικούς λόγους να αδημονούν για την εφαρμογή του
μεγαλοϊδεατικού ονείρου, κι έτσι έστειλαν ένοπλες αντάρτικες ομάδες στην μακεδονία
για να
δράσουν διεκδικώντας την περιοχή.
Τα ένοπλα αυτά σώματα συγκρούονταν με τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και επιτίθονταν
με
σφοδρότητα στα εξαρχικά μακεδονικά χωριά. Οι έλληνες μακεδονομάχοι που εισέβαλαν σε
αυτά τα χωριά απαγορεύαν στους κατοίκους τους να μιειτονικό κράτος, αρχίζει από
«Μ...» και
τελειώνει σε «...ακεδονία». Πως το λένε;
Μια ιστορική αναδρομή στις πολιτικές του ελληνικού κράτος για το «μακεδονικό»
Ούτε το λεγόμενο «μακεδονικό» ζήτημα, ούτε το σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελληνική»
που
κραυγάζουν οι έλληνες διεκδικώντας τα εθνικά τους «δίκαια» ξεκίνησαν την δεκαετία
του ‘90.
Αλλά ούτε όλα αυτά θα τελειώσουν με την οποιαδήποτε συμφωνία για σύνθετη ονομασία
του
γειτονικού κράτους.
Το μακεδονικό ζήτημα έχει μια ιστορία παλαιότερη του ενός αιώνα και η θέση ότι «η
Μακεδονία είναι Ελληνική» έχει εκφραστεί όλα αυτά τα χρόνια με υπέρμετρη ελληνική
βία εις
βάρος μουσουλμάνων, σλαβόφωνων, εβραίων και γενικά όσον δεν θα μπορούσαν να
χωρέσουν μέσα στο ελληνοχριστιανικό αφήγημα.
Το ελληνικό κράτος άρχισε να ενδιαφέρεται για την περιοχή της μακεδονίας στα τέλη
του 19 ου
αιώνα. Η εξωτερική πολιτική της ελλάδας τότε βρισκόταν κάτω από τον αστερισμό της
«Μεγάλης ιδέας», του ιδεολογήματος δηλαδή που όριζε ότι υπάρχουν έξω από τα σύνορα
του
ελληνικού κράτους αλύτρωτες πατρίδες όπου μένανε αλύτρωτοι έλληνες, τους οποίους η
ελλάδα έπρεπε να απελευθερώσει. Αυτό σήμαινε ότι το ελληνικό κράτος του 19ου αι.
ήταν
ένα κράτος, το οποίο είχε οργανώσει την εξωτερική του πολιτική πάνω σε μια αμιγώς
επεκτατική βάση και η «Μεγάλη Ιδέα» ήταν η ιδεολογική κατασκευή πάνω στην οποία θα
στήριζε αυτές τις βλέψεις. Όσον αφορά την μακεδονία, το ενδιαφέρον της ελλάδας
αυξήθηκε
μετά την ίδρυση της βουλγαρικής εξαρχικής εκκλησίας το 1870 και την ενίσχυση του
βουλγαρικού εθνικού κινήματος. Οι έλληνες, βλέποντας ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία
βρίσκεται κοντά στην κατάρρευση της, και ανησυχώντας μήπως η μακεδονία πέσει σε
βουλγαρικά χέρια, ενέτειναν τις προσπάθειες τους στην περιοχή.
Ο ελληνοβουλγαρικός ανταγωνισμός για την κατάληψη της Οθωμανικής τότε μακεδονίας,
εκφράστηκε για πρώτη φορά ένοπλα την περίοδο του «Μακεδονικού αγώνα» το 1904-1908.
Ο «Μακεδονικός αγώνας» είχε οργανωθεί από την «Εθνική Εταιρεία», μια συνωμοτική
οργάνωση αξιωματικών του ΕΣ, αστών επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και πολιτικών.
Αυτών
δηλαδή που είχαν όλους τους υλικούς λόγους να αδημονούν για την εφαρμογή του
μεγαλοϊδεατικού ονείρου, κι έτσι έστειλαν ένοπλες αντάρτικες ομάδες στην μακεδονία
για να
δράσουν διεκδικώντας την περιοχή.
Τα ένοπλα αυτά σώματα συγκρούονταν με τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και επιτίθονταν
με
σφοδρότητα στα εξαρχικά μακεδονικά χωριά. Οι έλληνες μακεδονομάχοι που εισέβαλαν σε
αυτά τα χωριά απαγορεύαν στους κατοίκους τους να μιειτονικό κράτος, αρχίζει από
«Μ...» και
τελειώνει σε «...ακεδονία». Πως το λένε;
Μια ιστορική αναδρομή στις πολιτικές του ελληνικού κράτος για το «μακεδονικό»
Ούτε το λεγόμενο «μακεδονικό» ζήτημα, ούτε το σύνθημα «η Μακεδονία είναι Ελληνική»
που
κραυγάζουν οι έλληνες διεκδικώντας τα εθνικά τους «δίκαια» ξεκίνησαν την δεκαετία
του ‘90.
Αλλά ούτε όλα αυτά θα τελειώσουν με την οποιαδήποτε συμφωνία για σύνθετη ονομασία
του
γειτονικού κράτους.
Το μακεδονικό ζήτημα έχει μια ιστορία παλαιότερη του ενός αιώνα και η θέση ότι «η
Μακεδονία είναι Ελληνική» έχει εκφραστεί όλα αυτά τα χρόνια με υπέρμετρη ελληνική
βία εις
βάρος μουσουλμάνων, σλαβόφωνων, εβραίων και γενικά όσον δεν θα μπορούσαν να
χωρέσουν μέσα στο ελληνοχριστιανικό αφήγημα.
Το ελληνικό κράτος άρχισε να ενδιαφέρεται για την περιοχή της μακεδονίας στα τέλη
του 19 ου
αιώνα. Η εξωτερική πολιτική της ελλάδας τότε βρισκόταν κάτω από τον αστερισμό της
«Μεγάλης ιδέας», του ιδεολογήματος δηλαδή που όριζε ότι υπάρχουν έξω από τα σύνορα
του
ελληνικού κράτους αλύτρωτες πατρίδες όπου μένανε αλύτρωτοι έλληνες, τους οποίους η
ελλάδα έπρεπε να απελευθερώσει. Αυτό σήμαινε ότι το ελληνικό κράτος του 19ου αι.
ήταν
ένα κράτος, το οποίο είχε οργανώσει την εξωτερική του πολιτική πάνω σε μια αμιγώς
επεκτατική βάση και η «Μεγάλη Ιδέα» ήταν η ιδεολογική κατασκευή πάνω στην οποία θα
στήριζε αυτές τις βλέψεις. Όσον αφορά την μακεδονία, το ενδιαφέρον της ελλάδας
αυξήθηκε
μετά την ίδρυση της βουλγαρικής εξαρχικής εκκλησίας το 1870 και την ενίσχυση του
βουλγαρικού εθνικού κινήματος. Οι έλληνες, βλέποντας ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία
βρίσκεται κοντά στην κατάρρευση της, και ανησυχώντας μήπως η μακεδονία πέσει σε
βουλγαρικά χέρια, ενέτειναν τις προσπάθειες τους στην περιοχή.
Ο ελληνοβουλγαρικός ανταγωνισμός για την κατάληψη της Οθωμανικής τότε μακεδονίας,
εκφράστηκε για πρώτη φορά ένοπλα την περίοδο του «Μακεδονικού αγώνα» το 1904-1908.
Ο «Μακεδονικός αγώνας» είχε οργανωθεί από την «Εθνική Εταιρεία», μια συνωμοτική
οργάνωση αξιωματικών του ΕΣ, αστών επιχειρηματιών, δημοσιογράφων και πολιτικών.
Αυτών
δηλαδή που είχαν όλους τους υλικούς λόγους να αδημονούν για την εφαρμογή του
μεγαλοϊδεατικού ονείρου, κι έτσι έστειλαν ένοπλες αντάρτικες ομάδες στην μακεδονία
για να
δράσουν διεκδικώντας την περιοχή.
Τα ένοπλα αυτά σώματα συγκρούονταν με τους Βούλγαρους κομιτατζήδες και επιτίθονταν
με
σφοδρότητα στα εξαρχικά μακεδονικά χωριά. Οι έλληνες μακεδονομάχοι που εισέβαλαν σε
αυτά τα χωριά απαγορεύαν στους κατοίκους τους να μι