ΕΙΜΑΙ Η ΚΟΥΒΑ

Μετά την επανάσταση του '59 και την στροφή της Κούβας προς την ΕΣΣΔ, η
ΕΣΣΔ στα πλαίσια της στήριξης της στην Κούβα, έστειλε τον βραβευμένο με "χρυσό
φοίνικα" σκηνοθέτη Καλατόζοφ, για να γυρίσει την πρώτη κουβανο-σοβιετική ταινία. Τα
γυρίσματα ξεκίνησαν εν μέσω της πυραυλικής κρίσης του '62.
Η ταινία ήταν ένα σοκ και για την Κούβα, αλλά και για την σοβιετική ηγεσία. Οι
Κουβανοί την κατηγόρησαν ότι παρουσιάζει ως ναΐφ ιθαγενείς του Κουβανούς, ενώ οι
Σοβιετικοί ότι δεν προβάλλει τον κομμουνισμό, μέχρι που ωραιοποιεί τους αστούς του
Μπατίστα.
Όντως, η ταινία δεν έχει
καμία σχέση με τον σοσιαλιστικό
ρεαλισμό. Ένας αμερικάνος
κριτικός την χαρακτήρισε ως
"ψυχεδελικό σοσιαλιστικό
ρεαλισμό"! Οι πρωτοποριακές
τεχνικές όπως η χρήση
ευρυγώνιου φακού, υπέρυθρου
φιλμ, αδιάβροχης κάμερας,
τράβελινγκ με μονοπλάνο μέσα από
κτήρια, κάμερα στο χέρι κλπ
καθιστούν την ταινία μια μοναδική
εμπειρία στον κινηματογράφο.
Η ταινία δεν προβλήθηκε
ούτε στην δύση, αφού ήταν
κομμουνιστική και θάφτηκε για 30
χρόνια έως ότου την ανακάλυψαν
εκ νέου οι μαιτρ Μαρτίν Σκορτσέζα
και Φράνσις Φορντ Κόπολα. Μέσα
από 4 ιστορίες ξεδιπλώνεται η
διαλεκτική της επανάστασης:
εξαθλίωση, αγανάκτηση, εξέγερση,
επανάσταση, έτσι ώστε να
παρακινήσει τον θεατή να φωνάξει
στο τέλος "κι εγώ Είμαι η Κούβα".