Esei:

Malaysia adalah sebuah masyarakat majmuk yang terdiri daripada tiga kumpulan etnik utama,
iaitu kaum bumiputera, Cinadan India. Selainitu, kita juga mempunyaikumpulanetnikminoriti yang
lain termasuk Thai, ‘Eurasians’ dan orang Sri Lanka. Kini, rakyat Malaysia berjumlah 24 juta orang,
iaitukaumMelayudanbumiputerasebanyak 58 peratus, orang Cina 26 peratus, orang India 7 peratus,
dankaum lain-lain 9 peratus.

Cabaran yang timbuldaripadaperkembanganjumlahpenduduktelahdinyatakanoleh Syed

ArabidanLatifah, iaitu
“sifatkepelbagaianinimenjadikanmasyarakatterdedahkepadapemusuhankaumdan agama yang
tidakberhenti-hentiakibatnyaketidakstabilanpolitik. Justeruitu, perpaduannegarasudahmenjadi agenda
utamapembangunannegarasejakkitamerdekapada 31 Ogos 1957. Sehubunganitu, banyak program
telahdilancarkanuntukmengatasiisu sensitive seperti ‘racial polarization’ dan ‘inter-ethnic conflicts’
di satupihak, danmemupuk ‘inter-ethnic ties’ dan ‘national integration’ di satupihak yang lain.

Seterusnya, perpaduannegara yang berbilangkaum juga berkaitandengantoleransi agama

dengan Islam sebagai agama rasmidankumpulanetnik yang lain diberikebebasanberagama Buddha,
Katolik, Protestan, Hindu dan lain-lain. Pada masa dahulu, perkahwinancampurantaralelakiCinadan
India denganwanitarumpunMelayutelahmelahirkanmasyarakat baba-nyoyadan Peranakan Keling,
yang mempunyai identity budaya yang tersendiri.

Antara sebab-sebabberlakunyakonflik intra-kaumialahperbezaanpendidikan agama

versuspendidikansekular, perbezaanantara orang bandardan orang luarbandar,
perbezaanantaratradisiversuspemodenan, danorientasinilaiTimurversusnilai
Barat.Jikapembentukankumpulanetnik yang adaituadalahpembinaansosialdansejarah,
makasudahpastipembinaannegara yang
bersatupaduharuslahmenjadipembinaansosialkitabersamauntuk masa kinidandepan.

Perpaduannegara yang berkaiteratdengankeselamatandan juga yang

bolehmenentukanpembangunannegaraadalahasaskepadapengekalankemakmurankitabersama.
Olehhal yang demikian, setiaprakyat Malaysia
dikehendakimemainkanperananaktifdanpositifsebagaiejendalammengurangkankonflikantarakaum di
satupihakdanmeningkatkanperpaduannegara di satupihak yang lain.
 Meneliti lagi , isu perpaduan kaum ini adalah perlu memikirkan semua etnik terutamanya ,

orang cina , indan dan melayu yang akan tinggal bersama di Negara ini . Setelah termerainya

perjanjian kontrak sosial bersama dengan perkara 153 , kita bukan lagi dikatakan pendatang dari

Indonesia , China, atau india seperti pada zaman penjajahan inggeris dan belanda dahulu . Namun,

setelah berpuluh-puluh tahun hidup bersama saling mempertahunkan kedaulatan maka wujub

penyaingan antara kaum untuk mencapai tahap diri paling tinggi bukan sahaja ekonomi malah

politik dan sosial sehingga kita boleh membayangkan sesuatu kaum itu melalui bidang contohnya

Cina menguasai ekonomi manakala india pula berada dalam bidang bidang professional maka hal ini

tercetusnya konflik yang akan mengancam perpaduan . Persoalannya timbul , sampai bila masalah

faktor perbezaan etnik boleh diselesaikan ? kita tidak boleh mengharapkan masalah perkauman itu

hilang tanpa akarnya dicabut seperti menghilangkan masalah dengan membaca doa , memberi

ceramah, berseminar dan berbincang antara satu sama lain.

Melihat pula, perbezaan dan konflik antara kaum boleh dielakkan jika perbezaan antara

kumpulan etnik digantikan dengan “faedah kongsi bersama” shared interest tetapi jika dibandingkan

dengan perpaduan lahir kerana membina intergroup relation seperti membina puak untuk faedah ahli ,

sudah tentu konflik akan cetus kerana persaingan competition, polarization pluralism dan majority

dan minority difference.

Sehubungan itu , banyak recana telah diterbitkan , banyak gagasan, dasar, strategik sudahpun

dikemukakan dan dilaksanakan untuk membaiki hubungan kaum, termasuk penubuhan Jabatan

Perpaduan Negara pada 1969, kemudian bergabung Pejabat Muhibab Negara 1972 untuk akhirnya

ditubuhkan Kementerian Perpaduan Negara.

Malaysia masih lagi dalam menjalani makmal ujian tentang perpaduan Negara (Chandra

Muzaffar) sehingga kini walaupun usia sudah ingin mencapai 60 tahun . Structuralist / Functionalist

modal yang digunakan untuk menguji kumpulan etnik yang berbaza itu bercampur gual dan
berinteraksi untuk menyesuaikan diri bagi mengurangkan konflik akibat daripada persaingan sesama

diri untuk mendapatkan sumber ekonomi dan kuasa politik yang terhad. Oleh itu , keharmonian

kaum diharapkan dapat ditingkatkan di satu pihak dengan polarisasi kaum dikurangkan di satu pihak

yang lain. Ujian Structuralist ini lebih baik berbanding dengan Assimilationist Model maksudnya

dengan satu kumpulan etnik yang dominan cuba mengenakan budaya bahasa dan nilainya ke atas

kumpulan etnik yang lain dengan harapan kumpulan etnik yang dominan, sama ada secara sukalera

atau paksaan.

Walaubagaimanapun, biarlah setiap rakyat bertepuk dada menanya selera dan menjawab

soalan-soalan tersebut dengan jujur dan ikhlas. Setelah sekian banyak yang telah dilakukan untuk

meningkatkan perpaduan kaum dan mengurangkan konflik kaum.

Selain itu, kenyataan tidak mungkin ada keluraga yang bahagia tanpa negara yang aman dan

‘top down policy’ perlu difahami oleh rakyat. Titik persamaan antara bangsa yang berbeza-beza

perlu dicari supaya memahami, menghormati, bertoleransi, bekerjasama, dan bertolak ansur antara

satu sama lain lalu mencapai kepentingan bersama. Hal ini akan melahirkan perasaan kebangsaan

kita yang semakin kuat kerana kita perbezaan budaya dan kepercayaan agama tidak lagi merupakan

sebagai baji pemisah apabila kami berinteraksi dengan masa yang lama.

Kita juga hendaklah mempromosi kebudayaan yang boleh dikongsi oleh rakyat tanpa dikira

bangsa dan agama kerana hanya ada ‘Malaysian outlook’ adalah tidak cukup. Budaya barat mestilah

dikawal dengan munasabah kerana ‘the growth of the new progressive local culture will not be

underminded and debased’. Perasaan rakyat cinta akan negara perlu dibentuk supaya melahirkan

‘common feelings of belonging’ dari segi politik, ekonomi dan kebudayaan yang terdiri daripada

agama, muzik, tarian, kesenian dan bahasa linguistik.

Selepas 13 Mei 1969, terdapat banyak halangan and cabaran yang dihadapi dalam

pembanguan ekonomi negara dan penyusunan semula masyarakat. Dalam hal ini, Dasar Ekonomi
Baru (DEB) dan Rukun Negara merupakan strategi-strategi yang membawa hasil. Selain itu, rakyat

hendaklah mengetahui tentang kebiasaan kaum lain yang dianggap betul dan salah dalam masyarakat.

Hal ini kerana akan menyebabkan culture tension dalam kalangan rakyat yang berbilang kaum dan ia

juga adalah bahaya.

Walaubagaimana pun, ia mempunyai langkah untuk mengatasi masalah ini. Pendidikan dan

saluran media adalah alat-alatan untuk menyebarkan informasi dan pengetahuan tentang kebudayaan

kaum-kaum lain. Dengan cara ini, dapatlah mempromosi kefahaman dan bertolak ansur lalu

mencapai ‘peaceful pluralism’ dalam kalangan generasi muda hari ini.