The  plastic  bag  was  open  and  took  a  pair  of  shoes  out  .

 He  ckecked  them  meticulously  for    

a  while.  The  laces.  The  fabric.  The  inside.  The  sole  .  The  shoe  was  almost  new.  Twisted  it.  
 
Bended  it  forward.  Bended  it  backward.  Took  the  inside  out  ....  what  the  fuck  i  thought...  the  
shoes  went  back  in  the  plastic  bag.  I  looked  at  peoples  faces.  Everyone  did  smell  the  
 
stench  and  the  alcohol  and  saw  his  silly  walking.  
 
 
 
What  a  good  pair  of  shoes  for  a  home  less.  
 
 
Sent  from  my  iPhone  

 
 
 
phil  jones
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 

 

 

 

 
Suddenly the street surface and the grass were one. Everything
 

 
was as one. The flowers were not flowers and our skin was not a

 
skin. There wasn't a word to describe each thing. Everything was

 
immaterial even our bodies. We were one with this universe. We
 
saw the naked reality for a moment, and that was the proof that our
 
eyes can only see what our brain knows.
 
ceres.23
 

 
 

 
 

 
 

 
 
Tι  κάάµμνεις;    
 
Ψάάλλω  την  ΑΕΛ  µμου,  έέως  υπάάρχω.    
 
Θωρώώ  εφιλοσόόφησες  το.    
 
Πάάντα.    
 
 
 
Οι  κρετίίνοι  είίναι  η  πιο  σπουδαίία  ανακάάλυψη  της  ανθρωπόότητας.  Τέέλος.    
 
Η  δηµμοκρατίία;  
 
Το  αµμέέσως  επόόµμενο.    
 
 
 
Τι  πιστεύύεις  για  τον  µμασονισµμόό  και  τον  σιωνισµμόό;  
 
Θα  ήήθελα  απλάά  να  σου  πω  έένα  µμεγάάλο  Ευχαριστώώ,  κορίίτσι  µμου,  θα  σε  
 
αγαπώώ  ως  το  τέέλος  της  ΑΕΛ.  
 
 
 
Φίίλε!  Εν  θωρώώ  µμπροστάά  µμου!    
 
ΊΊσως  να  φταίίει  που  είίσαι  κοντόός.  
 
Αδερφέέ,  νοµμίίζω,  είίπες  κάάτι  το  ιδανικόό.    
 
Φίίλε;  Λαλώώ  σου,  εν  θωρώώ  µμπροστάά  µμου,  έέτσι  όόπως  είίµμαι…    
 
Ε,  είίσαι,  ρε  φίίλε,  είίσαι…  
 
Ε,  ναι…  είίµμαι…    
 
 
 
Κάάποια  τραγούύδια  κλαίίν’,  κλαιν’  κανονικάά.  
 
Των  παλµμώών  &  των  ψαλµμώών;  
 
Ασφα-­‐‑λωωωώώς.  Ξέέρεις  κανέένα;    
 
 
 
London
 calling.
 
Απάντα
 του.
 
 
 

 
 

 
 

 
 

 
 
ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΟΡΥΧΕΙ-Ν
Εισαι το 3ιο γλυκο - καλη9ερα. Ονειρα γλυκα. Μισω τα αεροδρο9ια,
ει9αι σχεδον 9εθυσ9ενος, ει9αι στην αιθουσα κα3νιστων. ∆εν ανα3νεω.
Αναβω ενα camel. ∆εν θελω να φυγω, σε αγα3ω - σε αγα3ω ο3ως
αγα3ουν η ηρωες των γαλλικον 9υθυστορη9ατων του 18ο αιωνα.
Κλεινω τα 9ατια 9ου, βλε3ω τα 9ατακια σου, τα γλυκα 3ρασινα
9ατακια σου. Θελω να 3εσει το αερο3λανο. ∆ιαταραχες. Θυ9α9αι τα
Τανγκερινς, τα φιλια σου, το γελιο σου, τα βυζια σου. Τωρα
καταλα9βαινω τους αερο3ειρατες και την ιδιοφυια του 9ηχανικου
ορυχιων Τζενινγκ Κοξ. Συντριβη.
Γρα99ένο α3ο τον Οκτωβριο, τον Οκτωβριο του 2017
νέον
ήμουν σχεδόν μεθυσμένος. είχαμε βολτάρει στα αγαπημένα μου μπαρ του
κέντρου. στα αγαπημένα μας μπαρ του κέντρου. το ταξί σταμάτησε στη
γωνία πρίν την είσοδο της πολυκατοικίας της. κατεβήκαμε σα μανιακοί μα
έπειτα από μερικά μέτρα κοντοστάθηκα, σε ένα σημείο όπου η σκιά με
κάλυπτε. την έπιασα από το μαλλί και τη φίλησα. πρώτη φορά μετά από
τόσο καιρό. τραβήχτηκε, "έλα, πάμε" μου έκανε και μου πρότεινε το χέρι.
πρίν καλά καλά κλείσει η πόρτα, κάθισα και πάτησα το play. θυμάμαι ακόμη
που έχει το λαπ-τοπ. Μια μηχανή πέρασε μαρσάροντας δαιμονισμένα, την
ίδια στιγμή που έβγαζε πάγο από την κατάψυξη. "Θα φτιάξεις ένα;" με
ρώτησε ενω εγώ δυνάμωνα κι άλλο τα ηχεία, πνίγοντας έτσι το σκυλί που
αλοιχτούσε στο πάρκο. Το διαμέρισμα φωτιζόταν από το αμπαζούρ, που
αφήνει μόνιμα αναμμένο κι απ´τη ταμπέλα νέον του απέναντι νάϊτ-κλάμπ.
Ξεκίνησε να παίζει μιά τραγουδάρα, τίτλο δε θυμάμαι. ήθελα να την αρπάξω
από τη μέση και να χορέψουμε. Ποτέ δεν χόρευα καλά. Σκατά χορεύω.
"Ξέρω που κρύβεις το τζίν, μωρό μου" ψέλλισα και σηκώθηκα να φτιάξω το
ποτό.
Μιχάλης Βρ.
Υιόός  Ιόός/Ντιπ-­‐‑ύύλες  Ι
ΉΉταν  εύύκολο  να  βρείί  κανείίς  καταφύύγιο  κοντάά  του.  Ο  ιδανικόός  άάνθρωπος  ήή              
η   ιδανικήή,   αν   θέέλεις   συντροφιάά   όόταν   ήήτανε   να   βιώώσεις   ανθρώώπινα  
συναισθήήµματα.  ΌΌταν  το  µμενούύ  είίχε  χαράά  ήήξερε  πως  να  την  ενισχύύσει.  ΌΌταν  
ο  πόόνος  δε  σ’  άάφηνε  να  καταπιείίς  ούύτε  το  σάάλιο  σου,  έέβρισκε  τρόόπο  να  σε  
ταίίσει   µμέέλι   –κυριολεκτικάά–   και   φρόόντιζε   πάάντα   να   σου   θυµμίίζει   τις  
θεραπευτικέές    του  ιδιόότητες:  «το  µμέέλι  ενισχύύει  το  ανοσοποιητικόό  σύύστηµμα»  
ήή  «το  µμέέλι  βοηθάά  το  δέέρµμα  να  λάάµμψει».    ΉΉταν  πραγµματικάά  εύύκολο  να  βρείί  
κανείίς  καταφύύγιο  κοντάά  του.  Αν  τον  είίχες  ανάάγκη  θα  εµμφανιζόόταν  απόό  το  
πουθενάά   για   να   γεµμίίσει   την   άάδεια   σου   ζωήή   µμε   αγαπηµμέένες   αλήήθειες   και  
λατρεµμέένα   ψέέµματα,   ήήξερε   αυτάά   που   είίχες   ανάάγκη   να   ακούύσεις,   χωρίίς   να  
καταβάάλλει  µμεγάάλη  προσπάάθεια.  Εσύύ  γι’  αυτόόν  ήήσουν  ανοικτόό  βιβλίίο  και  
αυτόός  για  σέένα  βιβλίίο  για  τυφλούύς.    ΉΉξερε  ακριβώώς  τι  είίχες  ανάάγκη  και  σου  
το  έέδινε  απλόόχερα,  εκτόός  απόό  το  σταθερόό  κουταλάάκι  µμε  µμέέλι.  Είίχε  χρόόνο  για  
όόλους   και   όόλοι   είίχαν   χρόόνο   γι’   αυτόόν   πρωίί-­‐‑µμεσηµμέέρι-­‐‑βράάδυ.   ΌΌλοι  
ανεξαιρέέτως   έένιωθαν   τη   ζεστασιάά   της   αγκαλιάάς   του   –   φτάάνει   να   το  
ζητούύσαν.   ΈΈνα   πρωϊ   όόµμως   ήήταν   αρκετόό   για   τον   πάάγωσει   στη   στιγµμήή   που  
χάάθηκε  αυτήή.  Αυτήή.  Το  προσωπικόό  του  καταφύύγιο  είίχε  εξαφανιστείί  χωρίίς  
καµμίία   προειδοποίίηση.   Δεν   τον   είίδε   ποτέέ   κανείίς   ξανάά   σε   αυτήή   την  
κατάάσταση.  Δεν  ξέέρουµμε  αν  αυτήή  χάάθηκε  συµμπτωµματικάά,  οικειοθελώώς,  αν  
βεβήήλωσαν  άάλλοι  την  είίσοδο  που  είίχε  γι’  αυτόόν  ήή  αν  απλάά  έέχασε  ο  ίίδιος  το  
µμικρόό   χάάλκινο   κλειδίί.   Στην   αρχήή   η   ζωήή   του   χωρίίς   εκείίνη   ήήταν   παράάξενη,  
δεν  γνώώριζε  ακριβώώς  πως  έέπρεπε  να  κινηθείί.  Ξεκίίνησε  να  προσποιείίται  πως  
είίχε  τη  δυνατόότητα  και  το  σθέένος  να  υποδέέχεται  τους  συνηθισµμέένους  του  
θαµμώώνες.   Παράάλληλα,   έέδωσε   χρόόνο   στον   εαυτόό   του   να   εξελιχθείί   και   να  
προσαρµμοστείί   στη   νέέα   του   ζωήή.   Πειραµματίίστηκε   µμε   τυχαίίους,   µμίίλησε   µμε  
άάγνωστους,    περπάάτησε  χιλιόόµμετρα  και  τέέλος  ξεκίίνησε  να  την  αναζητάά  στα  
πιο   απίίθανα   µμέέρη.   Μερικέές   φορέές   νόόµμιζε   πως   την   έέβλεπε   αλλάά   όόταν  
πλησίίαζε   καταλάάβαινε   πως   η   µμέέθη   και   η   µμαστούύρα   τον   οδηγούύσαν   σε  
λανθασµμέένα   συµμπεράάσµματα.   Δεν   µμπορούύσε   πουθενάά   να   βρείί   το   δικόό   της  
γέέλιο   και   έέτσι   ξέέχασε   κάάπου   στην   πορείία   το   δικόό   του.   Αποφάάσισε   να  
αλλάάξει  για  πάάντα.  ΈΈβαψε  τους  τοίίχους  στο  καταφύύγιο    
λοτοφαγωπαπάρα
 iii.
   

  και   αντικατέέστησε   το   µμέέλι   του   µμε   ρύύζι.   Οι   άάνθρωποι   που   ενίίοτε  
Πάνε
 δύο
 χρόνια
 από
 τότε
 που
 βρήκα
 αυτή
 τη
 δουλειά.
 Όχι
 όχι
 δεν
 μιλάω
 για
 τη
 Χάβρα.
 Η
  µμπαινόόβγαιναν   στο   καταφύύγιο   που   είίχε   χτίίσει   µμε   κόόπο   και   µμόόχθο  
Χάβρα
 και
 οι
 χαβρογραφίες
 είναι
 ένας
 τρόπος
 να
 αποτυπώσουμε
 το
 μέσα
 μας
 στο
 χαρτί.
 
σταµμάάτησαν   να   µμπαίίνουν.   ΈΈνα   χειµμώώνα   µμετάά   τον   χαµμόό   της   τον   είίπαν  
Είναι
 έκφραση
 και
 ελευθερία.
 
τσιγκούύνη   επειδήή   αντίί   για   τη   φωτιάά   που   είίχαν   συνηθίίσει   τους   έέδωσε  
Για
 την
 άλλη
 δουλειά
 είναι
 που
 μιλάω,
 αυτήν
 που
 με
 έχει
 καταπιέσει
 όσο
 δεν
 
παίρνει.
 Τα
 πράγματα
 πάνε
 από
 το
 κακό
 στο
 χειρότερο.
 Ότι
 να
 ναι
 στην
 κυριολεξία.
  κουβέέρτες.  Τον  άάκουσα  απόό  µμακρυάά  να  λέέει  «Συγγνώώµμη,  αλλάά  η  φωτιάά  που  
Όταν
 ξεκίναγα
 όλα
 μου
 φαίνονταν
 ανυπέρβλητα
 -­‐
 ή
 τουλάχιστον
 τα
 περισσότερα
  έέµμεινε   είίναι   αρκετήή   µμόόνο   για   µμέένα».   Τους   είίδα   να   αποµμακρύύνονται  
απ
 αυτά.
 Είχαμε
 και
 κάποιους
 πιο
 παλιούς
 στον
 χώρο
 που
 την
 είδανε
 στρατηγοί,
 και
 μας
  απογοητευµμέένοι  και  αυτόόν  να  χαµμογελάά  µμε  µμια  µμικρήή  δόόση  παράάνοιας  στο  
κάνανε
 τους
 καμπόσους.
 Σιγά-­‐σιγά
 η
 ρημαδοεκπαίδευση
 ολοκληρώθηκε
 και
 μας
  βλέέµμµμα   του.   Δεν   ξέέρω   γιατίί   αλλάά   πήήρα   το   θάάρρος   να   τον   ρωτήήσω   «πώώς  
μετέφεραν
 αλλού.
 Κι
 όμως
 τα
 ψυχολογικά
 καψόνια
 συνεχίστηκαν,
 το
 φραστικό
  έέγινες  τόόσο  ψυχρόός  και  απόόµμακρος;»  Τον  άάκουσα  για  πρώώτη  φοράά  µμετάά  απόό  
ξύλο
 έδινε
 κι
 έπαιρνε
 αλλά
 εγώ
 εκεί.
 Σίγουρα
 όχι
 βράχος
 αλλά
 κλονισμένος
 άνθρωπος.
  καιρόό   να   γελάά.   Είίχα   ξανακούύσει   το   µμεταδοτικόό   δυνατόό   γέέλιο   του   στο  
Με
 την
 αυτοπεποίθηση
 και
 την
 διάθεση
 μου
 να
 έχουν
 πιάσει
 πάτο,
 έσπασα.
 Από
  παρελθόόν.  Αυτόό  που  άάκουγα  τώώρα  ήήταν  πιο  βαθύύ,  πιο  µμελαγχολικόό.  Παρ’  
κόλλημα
 και
 μόνο
 παρέμεινα
 εκεί.
 
  όόλα   αυτάά   αληθινόό.   «Πλέέον   έέχω   ανάάγκη   να   κρατώώ   την   εστίία   µμου  
Τους
 τελευταίους
 μήνες
 προσπαθώ
 να
 διορθωθώ,
 να
 γίνω
 καλύτερος.
 Μόνος
 
ασφαλισµμέένη»  είίπε.  
εναντίον
 όλων
 μέσα
 σε
 ένα
 χώρο
 γεμάτο
 φωνές,
 εντάσεις,
 πισώπλατες
 μαχαιριές,
 
Πριν   προλάάβει   να   τελειώώσει   τον   διέέκοψα   «Μπορούύν   πολλοίί   να   σε  
υποκρισία,
 ειρωνεία
 και
 κουτσομπολιό.
 Το
 παιχνίδι
 όμως
 είναι
 πια
 δικό
 μου
 και
 δεν
 
πρόκειται
 να
 μου
 το
 πάρει
 κανείς.
 Θα
 νικήσω!
  βοηθήήσουν  να  την  κρατήήσεις  ζεστήή  και  ζωντανήή»  

  «Μα   δεν   µμε   ενδιαφέέρει   να   την   κρατήήσω   ζωντανήή.   Με   ενδιαφέέρει   να   την  
Λωτοφάγος
  κρατήήσω  αληθινήή.  Οι  πολλοίί  είίναι  καλοίί  στο  να  κουβαλούύν  ξύύλα  και  εγώώ  

  δεν  χρειάάζοµμαι  όόποιαδήήποτε  ξύύλα,  ξέέρεις.  ΌΌταν  πηγαινο-­‐‑έέρχονται  πολλοίί  

  είίναι  δύύσκολο  να  συντονιστούύµμε  εδώώ  µμέέσα.  Το  κατάάλαβα  αργάά  αλλάά  ίίσως  
  ποτέέ  δεν  είίναι  αρκετάά  αργάά».  
   
  χρίίστος  ι.  
Γεια  σου,  είίµμαι  ο  Λωτοφάάγος.  
 

 
Γιατίί;    
Επειδήή  τρώώω  πολλούύς  λωτούύς.  Eσέένα  πως  σε  λέένε,  δικέέ  µμου;  
εµαραζώσεν η ψυχή µου να κάµνω πράµατα που εν θέλω.
Λοττοφάάγο.  
εµαραζώσαν η ψυχή µου να µε θωρούν σαν παλαβό ή σαν ανεπαρκήν
Γιατίί;   επειδή δεν µπορώ να είµαι όπως µε θέλουν, επειδή δεν µπορώ να είµαι
Επειδήή  εγώώ  τρώώω  λόόττες.     µέρος της λειτουργικής και καθηµερινής πλειοψηφίας.

  και εµαραζώσεν η παλιόψυχή µου, όχι επειδή είµαι θυµωµένος µε όσους

 

 
µε θέλουν να είµαι διαφορετικός απ’ό,τι µε κοιτούν να είµαι αλλά, επειδή
καταλάβω τους και λυπούµαι για αυτούς τους ανθρώπους, λυπούµαι που
 το µαράζι µου µε κάµνει όντως ανεπαρκή και όντως πολλά παλαβό και
ιδιόρρυθµο για να τους ευχαριστήσω.
ξέρω πως εµαράζωσε η παλιόψυχή µου γιατι ακούω Χάρις Αλεξίου που
το πρωί.
σκέψου ως εξής: βουρώ τες εκκλησιές και τις λέξεις της Αγίας Γραφής
για να βρω την γαλήνη που επιζητεί η καρδία µου µες τούτον τον
κοσµικό κενόδοξο καθηµερινό πόλεµο που αποσκοπεί µόνο στην
προσωπική ευχαρίστηση του καθενός, και καταντά να γίνεται
ναρκωτικό που σε ανεβάζει για λίγο και µόλις φύγει η επίδραση του σε
ρίχνει. κατ’ εµέ, καµιά διαφορά δεν έχει η καθηµερινή ιδιωτική
ευχαρίστηση από την κοκαΐνη ή την έκσταση. λοιπόν, σκέψου το εξής:
βουρώ τις εκκλησιές και λαλεί µου ένας καθηµερινός φυσιολογικός,
καθωσπρέπει πλειοψηφούντας, βουράς που πίσω τους παπάες, και
λαλώ του, όι ρε, βουρώ που πίσω τον Θεό. και τότε φαίνοµαι του πιο
παλαβός και καθυστερηµένος απ’ ότι αν εβουρούσα τους παπάες.
ακόµα. κι ας πούµε, όταν γράφω ή άλλος ζωγραφίζει, τι ψάχνουµε
νοµίζεις; τι αναζητούµε; την αναγνώριση και την εκτίµηση; τις λέξεις,
την παράγραφο ή βουρούµε που πίσω την καρδιά µας και δρούµε, αντί

  να αντιδρούµε, µέσα στην ροή του να υπάρχεις και του να είσαι;
ουρανός
 
κι όµως, το να υπάρχεις σαν να µην-είσαι είναι οµολογουµένως πιο
φυσιολογικό από το να υπάρχεις έως να είσαι. λογικό, αφού το να
υπάρχεις έως να είσαι, είναι να υπάρχεις ωσάν να µην-υπάρχεις.
ελεύθερος, χωρίς καµιά ανάγκη να ευχαριστηθείς για να αποδράσεις
της αεργίας.
το να υπάρχεις σαν να υπάρχεις είναι να λειτουργείς εντός της
αντίληψης που καθορίζει την γενικότερη εγκατεστηµένη ύπαρξη.
όσοι δεν έχουν τον Θεό τους, κυνηγούν, χωρίς καλά-καλά να ξέρουν
και τον λόγο, όσους αναζητούν τον Θεό τους. και υπάρχει και η Τρίτη
κατηγορία που είναι άνθρωποι που ανήκουν στους τελευταίους
(δηλαδή, αναζητούν τον Θεό τους) αλλά, καταχραστήκαν τα µέσα και
χαθήκαν, εκρούσαν—όµως, αν µη τι άλλο, έχουν αγάπη, κάποτε άνευ
νοήµατος, αλλά σίγουρα νιώθεις καλά µαζί τους.
λοτωφαγοπαπάρα
 i.
  πραγµατικά, εµαράζωσε η παλιοψυχή µου να την τρώει η σιωπή.

  εµαράζωσε και σουρούπωσε η ψυχή µου και κουβαλά µαζί της το
Η
 ρουτίνα
 και
 η
 μονοτονία
 είναι
 οι
 καλύτερες
 φίλες
 του
 σύγχρονου
 ανθρώπου.
  αίσθηµα εγκλεισµού εντός µιας καµπίνας πλοίου εν ώρα κινδύνου.
Φοβούμενοι
 το
 άγνωστο
 και
 το
 καινούριο
 περιχαρακωνόμαστε
 γύρω
 απ
 τις
 ίδιες
 
μαλακείες,
 πρωί,
 μεσημέρι,
 βράδυ.
 Είμαστε
 πολύ
 βολικοί
 μαλάκα
 μου.
 Γι'
 αυτό
 και
 
αντιλαµβάνεσαι για τι πράµα µιλώ; Να ζεις µες σε µιαν έρηµο σιωπής,
αρνούμαστε
 σαν
 αρνιά
 να
 αλλάξουμε,
 να
 εμπλουτιστούμε,
 να
 πάμε
 στο
 παραπέρα,
 να
  και να ‘ν’ η φωνή σου άµµος διασκορπισµένη στον αέρα. σαν σε εκθέση
εξελιχτούμε.
 
  ζωγραφικής που τους κενούς καµβάδες έχουν τους γυρισµένους ανάποδα

 
  Εμένα
 όλο
 αυτό
 μ'αρρωσταίνει.
 Με
 αποτέλεσμα
 να
 
 πιστεύω
 πως
 κάποια
  στον τοίχο, και είναι τόσοι πολλοί.
στιγμή
 θα
 αρχίσουν
 να
 βγαίνουν
 από
 μέσα
 μου
 άγρια
 πράγματα.
 
  αναζητείς τον νεκρό εαυτό σου στο πεθαµένο σου σώµα.

 
  Όλο
 αυτό
 που
 ζούμε
 απαιτεί
 αντίσταση.
 Αντίσταση
 προσωπική,
 ατομική,
  τι να πω;
συλλογική,
 κοινωνική
 και
 βάλε.
 Αλλά
 τρέχα
 γύρευε
 τώρα
 να
 κάνεις
 αυτό
 που
 έχεις
  τι µπορώ να πω; και τάχατε ποιος να είµαι για να πω; σκέφτοµαι πως ό,τι
μέσα
 σου
 συνείδηση
 και
 στους
 άλλους.
 Πολύ
 χοντρή
 παρτίδα
 όπως
 θα
 έλεγε
 και
 
κακό κι αν γίνετε στο τέλος της ηµέρας ξεκινά που το τι καρδία έχει ο
κάποιος
 ο
 οποίος
 δεν
 είναι
 πια
 ανάμεσα
 μας.
 
Δεν
 ξέρω
 τι
 φταίει
 που
 έχω
 μέσα
 μου
 τόση
 απογοήτευση,
 θυμό
 και
 οργή.
 
καθένας. όσο πιο µικρή, τόσο πιο ελεύθερος. είµαι τουλάχιστον
Ίσως
 να
 φταίει
 η
 βαρβάτη
 μου
 καθημερινότητα
 -­‐
 με
 τσάκισε
 η
 καριόλα.
 Μπορεί
 να
  ευγνώµων µε κάτι παλιοβιβλία και το τσιγάρο που κρατώ, νοµίζω, θα
φταίνε
 τα
 χρόνια
 που
 περνάνε.
 Μπορεί
 απλά
 να
 έχω
 κουραστεί.
 Αλλά
 είμαι
 ακόμα
  περάσουµε και την σηµερινή ηµέρα στο τέλος της ηµέρας. Ασφαλώς.
νέο
 παιδί,
 θέλω
 κουράγιο
 για
 να
 προχωρήσω.
 Θέλω
 αντοχές.
 Θέλω
 ν'αντέξω.
 Θέλω
 να
  Δι'ʹ  ευχώών  των  Αγίίων  Πατέέρων  ηµμώών,  Κύύριε  Ιησούύ  Χριστέέ  ο  Θεόός  ηµμώών,  
ζήσω.
 Τόσο
 απλά.
  ελέέησον  και σώσον ηµμάάς.  Αµμήήν.  
Η
 ζωή
 είναι
 ένα
 πανέμορφο
 δώρο
 που
 μας
 χαρίστηκε
 και
 μεις
 το
 πετάμε
 στα
  English
 breakfast
 
σκουπίδια.
 Δεν
 έχουμε
 μυαλό,
 ούτε
 καρδιά,
 ούτε
 ψυχή.
 Είμαστε
 όλοι
 μόνοι.
 Καλή
 

 
επιβίωση
 να'χουμε.
 

 

 

 

 

 
λωτοφαγοπαπάρα
 ii.
  κάνω
 παρέα
 με
 τους
 άχρηστους.
 

  αν
 κάνω
 παρέα
 με
 τους
 όμοιους
 μου
 
Την
 πρόδωσα.
  τότε
 είμαι
 άχρηστος,
 
αν
 κάνω
 παρέα
 με
 τους
 ανόμοιους
 μου
 
Δεν
 ετοίμασα
 ένα
 ωραίο
 κείμενο
 για'
 κείνη.
  τότε
 μάλλον
 έχω
 καταγίνει
 
Παρόλο
 που
 της
 το
 υποσχέθηκα.
 
 
 
Ήθελε
 να
 γράψω
 κάτι
 για
 την
 αγάπη
 ή
 για
 την
 ίδια
 προσωπικά?
  κάνω
 παρέα
 με
 τους
 χρήσιμους.
 

 
  Που
 να
 θυμάμαι?
 
  αν
 κάνω
 παρέα
 με
 τους
 όμοιους
 μου
 
Ασφαλώς,
 λίγο
 η
 κούραση,
 λίγο
 το
 ποτό
 κι
 η
 μνήμη
 ξεθωριάζει.
 
  τότε
 είμαι
 χρήσιμος,
 
αν
 κάνω
 παρέα
 με
 τους
 ανόμοιους
 μου
 
 
 

  τότε
 είμαι
 σκλάβος
 
 

 
 

  κάνω
 παρέα
 με
 τους
 κρουσμένους
 ,
 τελικά,
 
για
 να
 ‘χω
 μια
 βαρεμάρα
 
 
 

  πιο
 ποιητική
 
 
 
 
  joseph
 sebok
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 

 

  Εφημεροι ερωτες της παλιας πολης.

  Nομιζω παρεξηγησε την καλοσυνη κ δοτικοτητα μου κ τωρα πιστευει

  οτι μπορει να με κανει ο,τι θελει. Χα! Ειμαι πολυ διαθέσιμος μου ειπε κ

  αυτο μαλλον τη ξενερωνει. Την ιδια ομως ωρα ξενερωνω εγω διοτι δε

  μπορει να καταλαβει ποσο τυχερη ειναι που βρεθηκα στο δρομο της κ

  σα 18χρονο να χαραμιζω την ενεργεια μου πανω της αδικα κ ανούσια.

  Μολις ξενερωνω εγω καταλαβαινει πως τελικα δεν ειμαι κ στο πατωμα

  για παρτη της κ ειναι ετοιμη να μου δωθει ολοκληρωτικά. Αλλα εγω

  ηδη ειμαι στο 2ρο ονειρο... "ταφ λακ" που λεν κ στο χωριο μου... Ταφ

  λακ φορ δε μπόουθ οφ ας.

 
Μα
 ποιος;
 Αυτός;
 Μ’
 αυτός,
 έχει
 πεθάνει…
 
  Ντον Γιαννος
Είχε
 έναν
 θάνατο
 πολλά
 υποσχομένο.
 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 

 

 
Αν τουλάχιστον, µέσα στους ανθρώπους Έτσι λυπημένα Χριστούγεννα, ελάτε οι μαστουριάρηδες να πιούμε συναγμένοι.
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιµµένοι, µε σεµνούς τρόπους, Ντον Χουάν
θα διασκεδάζαµε όλοι στην κηδεία.

 

 
 

 
 

 
 

 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 
Neutrality is a bit worse than sorrow and much
 
worse than love.
 

 
M.C.Bummer
 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

 
 

  savvas.s.
 
 

  Santa
 is
 recruiting..
 Stop
 consuming
 to
 eliminate
 elf
 slavery
 

 
 

 
 

 
 

 
nikoletta  kyprianoy,  fixed  fish  baby  

 

 
 

 

 
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
Χάβρα
 Τεύχος
 18,
 Δεκέμβρης
 (17)
 Γενάρης/Φλεβάρης
 2018
 /
 ISSN
 2421
 -­‐
 7913
 
Υπεύθυνος
 έκδοσης
 περιοδικού:
 
μ.μαυροθέρης
 
αγαμέμνονος
 1 1,
 
1041
 
λευκωσία,
 κ ύπρος
 
email:
 v ictorpascow89@gmail.com
 
tel.
 99841619
 

Σχεδιασμός:  Jerry  Lewis  

Εξώφυλλο:  Savvas.spiridakis.  
Εκτύπωση:  Η  εκτύπωση  έ γινε  στον  π λανήτη  Γ η.   nikoletta kyprianoy, socket
Η  Χάβρα  ε ίναι  ένα  περιοδικό  τέχνης,  ελεύθερης  δημιουργίας  κ αι  έ κφρασης.  
Το  π εριεχόμενο  του  π εριοδικού  ε ίναι  π ροσωπική  δημιουργία  του  κάθε  κ αλλιτέχνη.  
Οποιαδήποτε  σχέση  με  π ραγματικά  π εριστατικά  και  πρόσωπα  ε ίναι  τυχαία.