Professional Documents
Culture Documents
Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα είναι μια ποιητική φόρμα που
αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις
στίχους ή σε έναν χωρισμένο με κενά, και συνήθως περιγράφει μια στιγμιαία
εμπειρία, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια εικόνα της φύσης κλπ, την οποία ο
ποιητής επιθυμεί να διατηρήσει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του. Ως όρος το
χαϊκού καθιερώνεται πιθανότατα στα τέλη του 19ου αι. από τον Μασαόκα Σίκι,
ποιητή, εκδότη και εκμοντερνιστή του είδους, ενώ εισηγητής των χαϊκού στην
Ελλάδα είναι ο Γιώργος Σεφέρης («Δεκαέξι χαϊκού», Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-
1937) ).
Από τότε η διάδοση της συγκεκριμένης αυτής ποιητικής φόρμας γίνεται αναπότρεπτη
και ολοένα πιο δημοφιλής, αν κρίνουμε από τις συλλογές που εκδόθηκαν στην
Ελλάδα, αλλά κι από το γεγονός ότι τα χαϊκού εισήχθηκαν και στα Ελληνικά σχολεία
για εκπαιδευτικούς λόγους: όχι μόνο για να εξοικειώσουν τους μαθητές μ’ αυτό το
ιδιαίτερο είδος ποίησης, αλλά κυρίως ως ένα απλό και αποτελεσματικό τρόπο για να
βελτιώσουν τα μέσα έκφρασής τους.
Μια αξιοπρόσεκτη συλλογή ποιημάτων Χαϊκού, η οποία έπεσε τυχαία στα χέρια μου
τιτλοφορείται : «Ο Μύθος και ο Ήλιος» και ανήκει στην ποιήτρια Ελένη Μωυσιάδου,
μια σύγχρονη ελληνίδα ποιήτρια που ασχολήθηκε επί σειρά ετών με τα χαϊκού και
πρόσφατα τα εξέδωσε σε μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις
(.poema…)
****
Βραδιάζει τώρα.
στην ώρα της η νύχτα.
εσύ που είσαι;
Χωρίς αγάπη,
αφώτιστοι οι δρόμοι
κι ο ουρανός σου.
Αυτό, όμως, που διακρίνει τη συλλογή πέρα από την ιδιαιτέρως μικρή τους φόρμα,
την οικονομία, την εκλεπτυσμένη γλωσσική χάρη, είναι η έντονη στοχαστική διάθεση
της ποιήτριας και ο ομολογουμένως διάχυτος λυρισμό της, σε συνδυασμό πάντα με τα
«ελληνικά μοτίβα» που επιλέγει να χρησιμοποιεί, μετατρέποντας τα χαϊκού της
συγκεκριμένης συλλογής σε μικροσκοπικά αριστουργήματα που χαρίζουν ιδιαίτερη
αισθητική απόλαυση στον αναγνώστη τους. Ο συγκερασμός της παλιάς Ιαπωνικής
στιχουργικής φόρμας/τεχνικής με την Ελληνική θεματολογία, τα χρώματα και τη
φύση της Ελλάδος και ιδιαιτέρως της Κρήτης, όπου η ποιήτρια ζει τα τελευταία
χρόνια, ανάγουν τη μικρή αυτή συλλογή ποιημάτων σε μια πρωτότυπη και εξαιρετικά
ενδιαφέρουσα σύνθεση.
Όμορφη μέρα!
Γλυκιά σαν την Ιθάκη
του Οδυσσέα.
Σαν πεταλούδα!
Μες τα φτερά της σβήνει
Η κάθε μέρα.
πονάω λιγότερο
γιατί κοιμάμαι
Μαλλιά κόκκινα Ξυπνώ μονάχος Μέρα όμορφη
Αλλοπρόσαλλος
Κρυφή αγάπη Δεν αμφιβάλλω
Σαν είδα ότι λείπεις
Δυνατή σα το βοριά Αν μ’αγαπάς καθόλου
Εθισμός εσύ.
Αίμα αφήνει Είμαι σίγουρος
Στροβιλίστηκε Ανοίγει ξανά Σαν σε κοιτώ στα μάτια
Λατρεύω το φως
Παράπονό μου
Μάτια διαμάντια Λάμπεις απόψε
Σαν φεύγω και
Φέγγουν μόνο για μένα Χίλιοι ήλιοι μέσα σου βουρκώνεις
Βαθύ μαχαίρι
Όμορφος κόσμος.
Καλημέρα σου
Η φύση γελά
Δηλητήρια Κρατιέμαι σφιχτά
η ελπίδα μου
κομμάτια σκόρπια
θέλω να ζήσω
το κορίτσι μου
όταν τη φιλώ
Όμορφη μέρα
Έφυγε η καταχνιά
Τα κακά όνειρα
Αναρωτιέμαι
Αν ακόμα μ’αγαπάς
Έχει νόημα;