ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ

Της αγάπης το βοτάνι

κάθε τόπος δεν το κάνει.
Κάθε τόπος δεν το κάνει,
κάθε γης δεν το πετάει,
μόν' της Λεβαδιάς ο τόπος
και της όμορφης ο κόρφος.

96

'Σ τη "Ρούμελη ειν' ένα δεντρό,

πλατύφυλλο και δροσερό,
πόχει 'ς τη ρίζα κρύο νερό,
και 'ς την κορφή χρυσό σταυρό.
Πού πάνε οι ναύταις για νερό
και κάνουν όρκο 'ς το σταυρό.
Όπ' αγαπήση κι' αρνηστή,
το αίμα του να κινηθή,
κι' οπόχει δυο αγαπητικαίς,
νά χη σαράντα μαχαιριαίς,
κι' οπόχει τρεις και τέσσερες,
νά χη σαραντατέσσερες,
κι' οπόχει μια και μοναχή
'ς τον κόσμο να τηνε χαρή,
κι' όπου δεν έχει ούτε μια,
μπάλα να τού ρθη 'ς την καρδιά.

97

Κάποια Εμίρισσα, κάποια κυρά μεγάλη,

αραθύμησε κατ' 'ς το γιαλό να πλύνη,
με τοις δούλαις της και με τοις σκλάβαις ούλαις.
Πλέναν κι' άπλωναν και με τον άμμο παίζαν.
Κι' ακριοφύσησε γλυκός βοριάς αέρας,
κι' αντισήκωσε το γυροφούστανό της,
κι' άντιφάνηκε το ποδοστράγαλό της.
Έλαμψ' ο γιαλός, λάμψαν τα περιγιάλια.
Κάτεργο περνά, χρυσοπαλαμισμένο,
μ' άρμενα κουπιά και μ' άξια παλλιικάρια.
Σκούζει ο ναύκληρος, λέει των παλληκαριώνε.
"Λάμνετε παιδιά, λάμνετε παλλιικάρια,
να προφτάσουμε κείνο που λάμπει ομπρός μας,
κι' αν είναι παννί, να είναι του καραβιού μας,
κι' αν ειν' μάλαμα, να ειν' των παλλιικαριώνε,
κι' αν ειν' λυγερή, να είναι του καπετάνιου."

Γύρισμα: "κοντή, νεραντζούλα φουντωτή." Αι πλείσται παραλλαγαί πλην τούτου έχουν και ποικίλα άλλα
γυρίσματα, εις εκαστον στίχον πολλάκις διάφορα.

98

Εδώ 'ς αυτή τη γειτονιά δεν πρέπει να είν' φεγγάρι,

μόν' πρέπει νά ναι συννεφιά, νά ναι βαθύ σκοτάδι,
γιατ' έχω μια άγαπητικιά κ' εκείν' είν' το φεγγάρι,
π' όντες προβάλλει να τη διώ σκορπειέται το σκοτάδι.
Και με τον ήλιο μάλωνε, και με τον ήλιο λέγει.
"Ήλιε μου, για έβγα, για να βγω, για λάμψε για να λάμψω."
Έλαμψε ο ήλιος το ταχύ, μαραίνει τα χορτάρια,
πρόβαλε η κόρη π' αγαπώ, μαραίνει παλληκάρια,
φλογίζει νιους, και καίγει οχτρούς, σκλαβώνει παλληκάρια,
καίγει κ' έμένα π' αγαπώ μέσα 'ς τα φυλλοκάρδια.