Athlikes Kakosis Apokatas

5Ο ΓΕ.Λ.
ΣΕΡΡΩΝ
Σχολ. Έτος 2014-15
Τμήμα :Βθ1
ΘΕΜΑ: ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ-

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Σ Ε Ρ Ρ Ε Σ 2015
Υπεύθυνος καθηγητής : Καραγκούνης Χρήστος ΠΕ11.
ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ 1
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΣΚΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ....................................................................................................5
ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.....................................................................................................6
ΠΡΟΛΟΓΟΣ...................................................................................................................7
ΕΙΣΑΓΩΓΗ....................................................................................................................8
1. ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΉ.....................................................................................................9
2. ΚΑΚΩΣΗ.................................................................................................................11
2.1 ΟΡΙΣΜΌΣ..............................................................................................................11
2.2 ΕΙΔΗ ΚΑΚΩΣΕΩΝ...............................................................................................11
2.2.1. MΩΛΩΠΕΣ................................................................................................11
2.2.2 ΘΛΑΣΕΙΣ....................................................................................................12
2.2.3 ΑΙΜΑΤΩΜΑ ΜΥΩΝ.................................................................................15
2.2.4 ΜΥΪΚΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΡΑΜΠΕΣ......................................................15
2.2.5 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ...............................................................15
2.2.6 ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ...........................................................................................16
2.2.7 ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ............................................................................................17
2.2.8 ΚΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΓΟΝΑΤΟΣ.......................................................................18
2.2.9 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ.........................................20
2.2.10 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΥΠΕΡΧΡΗΣΗΣ (Κατάγματα κόπωσης stress fracture).......22
2.2.11 ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΕΣ......................................................................................24
3. ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΧΝΟΤΕΡΕΣ ΒΛΑΒΕΣ.................................................25
ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΗ ΠΑΛΗ..............................................................................25
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΛΗ............................................................................................26
3.1 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ (ΓΕΝΙΚΑ).....................................................26
ΠΥΓΜΑΧΙΑ........................................................................................................27
ΞΙΦΑΣΚΙΑ...........................................................................................................27
ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ......................................................................................28
3.2 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ...........................................................29
ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΥΨΟΣ..............................................................................................29
ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ...........................................................................................29
ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ...........................................................................................30
ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΤΡΙΠΛΟΥΝ.....................................................................................30
3.3 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ...........................................................31
ΔΙΣΚΟΒΟΛΙΑ.....................................................................................................31
ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ...................................................................................................32
ΣΦΥΡΟΒΟΛΙΑ....................................................................................................33
3.4 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ......................................................................34
ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ.............................................................................34
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΑΤΙΝΑΖ............................................................................35
ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΑ.................................................................................................36
ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ......................................................................................................36
ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ.....................................................................................................37
3.5 ΚΥΚΛΙΚΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ.................................................................................37
ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ...............................................................38
ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ.............................................................39
ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ...................................................................................................40
3.6 Χιονοδρομίες......................................................................................................41
ΠΑΤΙΝΑΖ............................................................................................................41
ΣΚΙ.......................................................................................................................42
ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΣΠΟΡ....................................................43
3.7 ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ....................................................................................................45
Αγωνιστική Ποδηλασία.......................................................................................45
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ.......................................................................46
3.8 Κολύμβηση........................................................................................................48
3.9 Ομαδικά Αθλήματα............................................................................................50
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ....................................................................................................50
ΧΕΙΡΟΣΦΑΙΡΙΣΗ................................................................................................50
ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗ.................................................................................................51
ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗ..........................................................................................52
ΥΔΑΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗ..............................................................................................52
ΡΑΓΚΠΙ...............................................................................................................53
Τραυματισμοί στα θαλάσσια σπορ......................................................................54
4.ΝΟΣΉΜΑΤΑ (ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΆΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΊΝΗΣΗ)..........................................56
4.1 Μυοσκελετικά Νοσήματα..................................................................................56
Συμπτώματα των ρευματικών παθήσεων.............................................................56
Κλινικά σημεία των ρευματικών παθήσεων........................................................59
4.2 Ρευματοειδής Αρθρίτιδα....................................................................................60
4.3 Οστεοαρθρίτιδα Ώμου........................................................................................61
Σύντομη περιγραφή - ορισμός.............................................................................61
Διάγνωση..............................................................................................................61
Θεραπεία..............................................................................................................61
4.4 Περιαθρίτιδα Ώμου............................................................................................62
Σύντομη περιγραφή - ορισμός.............................................................................62
Κλινική εικόνα.....................................................................................................62
Ρόλος της φυσιοθεραπείας...................................................................................63
4.5 Δισκοπάθεια.......................................................................................................65
4.6 Πλατυποδία........................................................................................................66
Πλατυποδία και Θεραπεία...................................................................................67
4.7 Ινομυαλγία..........................................................................................................68
4.8 Οσφυαλγία.........................................................................................................68
Συμπτώματα.........................................................................................................69
4.9 Σκληρόδερμα......................................................................................................69
Συμπτώματα.........................................................................................................69
Επιπλοκές.............................................................................................................70
4.10 Σύνδρομο Sjogren............................................................................................71
4.11 Τσάκρας...........................................................................................................73
4.12 Αυχενική δισκοκοίλη.......................................................................................74
4.13 Φυσική αγωγή και οστεοπόρωση.....................................................................76
4.14. Πρόληψη των Πτώσεων..................................................................................79
5. ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΘΕΤΙΚΑ ΣΤΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ....81
5.1 Αθλητικό Μασάζ................................................................................................81
5.2 Μασάζ για τις κακώσεις και ασθένειες του μυοσκελετικού συστήματος..........83
5.3 Βελονισμός.........................................................................................................86
5.4 Ρεφλεξολογία.....................................................................................................90
5.5 Βεντουζοθεραπεία..............................................................................................94
5.6 Προπόνηση Δόνησης.........................................................................................95
5.7 Προλοθεραπεία - (prolotherapy)......................................................................101
6. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ.....................................100
6.1 Θερμική καταπόνηση-Θερμική εξάντληση-Θερμικές κράμπες...............102-105
6.2 Αφυδάτωση...............................................................................................106-111
6.3 Λήψη Τροφής............................................................................................111-113
6.4 Ακινητοποίηση επί μακρόν..............................................................................113
1. Ανθρώπινα μοντέλα μυοσκελετικής αχρησίας........................................................113
2. Αλλαγές στα οστά λόγω ακινητοποίησης.................................................................................113
3. Αλλαγές στη μυϊκή μάζα λόγω ακινητοποίησης......................................................114
6.5 Φάρμακα..........................................................................................................115
Οι αμφεταμίνες.......................................................................................................116
Αναβολικά..........................................................................................................117
6.6 Βιόρυθμος........................................................................................................119
6.7 Ερωτηματολόγιο......................................................................................121-121
6.8 Συμπεράσματα ερωτηματολογίου...........................................................123-125
Κατάσταση Μαθητών......................................................................................126
ΣΚΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Να ανακαλύψουμε αθλήματα που γίνονται σε κάθε

μέρος και γωνιά της γης. Υπάρχουν αθλήματα
περίεργα, μοναδικά, με διαφορετική νοοτροπία,
εξέλιξη και εκτέλεση.
Δεν μαθαίνουμε απλά για ένα άθλημα αλλά και για
κακώσεις που δημιουργούν τα αθλήματα αυτά και
πώς τις αντιμετωπίζουμε.
Αυτή η εργασία προσφέρει γνώσεις, εμπειρίες,
ομαδικό πνεύμα και
όλα αυτά ταυτόχρονα με «διασκέδαση».
ΤΡΟΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΥΠΟΟΜΑΔΕΣ
ΑΝΑΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟ

ΙΝΤΕΡΝΕΤ
ΔΟΜΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Εργαστήκαμε στα πλαίσια του μαθήματος της ερευνητικής

εργασίας, σαν μια ομάδα και ολοκληρώσαμε τη μελέτη μας στο
θέμα των κακώσεων στον αθλητισμό.
Μέσα από αυτή την έρευνα γνωρίσαμε το σώμα μας,

τα αθλήματα που υπάρχουν και τους κινδύνους που κρύβονται σε
αυτά, τα ατυχήματα που συμβαίνουν, καθώς και τους τρόπους
πρόληψής τους.
Πολύ εποικοδομητικές αποδείχθηκαν οι συζητήσεις περί
κακώσεων στο σχολείο μας με στόχο τη γνώση και την παροχή
πρώτων βοηθειών.
Επιλέξαμε αυτήν την εργασία, «οι κακώσεις στον αθλητισμό», διότι

όλοι σχεδόν ασχολούμαστε ή ασχολούμασταν με κάποιο άθλημα
στο παρελθόν και θέλουμε να είμαστε ενήμεροι για τυχόν
κινδύνους που διατρέχουμε.
Εργαστήκαμε με μεγάλη προθυμία και η συνεργασία μεταξύ μας

ήταν εξαιρετική (με τη βοήθεια του υπεύθυνου καθηγητή
κ.Καραγκούνη Χρ.) με σκοπό την επίτευξη μιας ολοκληρωμένης
εργασίας που να περιέχει τις κατάλληλες πληροφορίες για τον
αθλητισμό και τους κινδύνους που επιφυλάσσει.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τα ιατρικά προβλήματα και οι τραυματισμοί εξελίσσονται μαζί με

την κοινωνία. Η ενασχόληση είτε επαγγελματικά, είτε ερασιτεχνικά
με τον αθλητισμό, σε συνδυασμό με τα καινούργια συνθετικά ή μη
terrene, έχουν οδηγήσει στην εμφάνιση νέου είδους τραυματισμών,
πιο σύνθετων και πιο εξειδικευμένων από τις παλαιότερες
κακώσεις ή διαστρέμματα
Οι τραυματισμοί κατά την άσκηση ή κατά την εργασία είναι

συνήθως αποτέλεσμα του συνδυασμού υψηλής επιβάρυνσης και
χαμηλής φυσικής κατάστασης καθώς επίσης και στην εφαρμογή
λανθασμένης τεχνικής.Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός ότι έχουν
αυξηθεί κατά πολύ οι κακώσεις των μαλακών μορίων των
αρθρώσεων, δηλαδή των μηνίσκων, των χιαστών, των συνδέσμων
αλλά και του χόνδρου του ίδιου που καλύπτει αυτές τις αρθρώσεις.
Το γεγονός αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη νέων τεχνικών, λιγότερο
επεμβατικών, που μπορούν να αποκαταστήσουν αυτές τις βλάβες.
Οι αρθροσκοπικές αυτές τεχνικές έχουν σαν πλεονέκτημα ότι είναι

λιγότερο αιματηρές, δεν απαιτούν μακροχρόνια παραμονή στο
νοσοκομείο, έχουν λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο και σαφώς
ταχύτερη επάνοδο στις καθημερινές ή αθλητικές δραστηριότητες.
Η ρήξη μηνίσκου, η ρήξη χιαστών καθώς και οι οστεοχόνδρινες
βλάβες και οι βλάβες σε συνδεσμικά στοιχεία του ώμου ή της
ποδοκνημικής μπορούν να αντιμετωπιστούν με μεγάλη επιτυχία
μέσα από αρθροσκοπικές τεχνικές που πραγματοποιούνται απο
τον γιατρό .
1. ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΗ
Οι ασφαλιστικές εταιρείες, για να ασφαλίσουν τα επιχειρηματικά τους

κέρδη καλούν την ιατρική επιστήμη να κάνει επίσημα την εμφάνιση της, στους
αθλητικούς χώρους και να αναλάβει υπεύθυνα την παρακολούθηση της
υγείας των αθλητών.
Τώρα αρχίζει να υπάρχει μια άμεση συνεργασία προπονητή και γιατρού
για το καλό των αθλητών - και οι αθλητές είναι υποχρεωμένοι να πειθαρχούν
στις συστάσεις του γιατρού της ομάδας.
Ο ρόλος του αθλητίατρου και η άμεση συμβολή του στα προβλήματα του
αθλητισμού ανέβασε σημαντικά τη στάθμη της απόδοσης των αθλητών.
Συγκεκριμένα ο Αθλητίατρος έχει τις εξής αρμοδιότητες:
 Αναλαμβάνει τη βασική ιατρική εξέταση απαραίτητη για κάθε
αθλητή πρωτοεγγραφόμενο σε κάποιο σύλλογο και ακολούθως τον
περιοδικό έλεγχο της υγείας των αθλουμένων.
 Παρακολουθεί υπεύθυνα την υγεία των αθλουμένων και επιλύει
κάθε είδους πρόβλημα υγείας που μπορεί να προκύψει.
 Φροντίζει για την θεραπεία και την αποκατάσταση του
τραυματισμού των αθλητών και όταν χρειαστεί συνεργάζεται με γιατρούς
διαφόρων ειδικοτήτων (χειρουργούς, ορθοπεδικούς, ουρολόγους κ.α).
 Δίνει εντολές και συνεργάζεται με τους φυσικοθεραπευτές και
μασέρ για την φυσικοθεραπευτική αποκατάσταση των αθλητών.
 Είναι ο μόνος υπεύθυνος να κρίνει αν ο τραυματισμένος ή
άρρωστος αθλητής είναι σε θέση να συνεχίσει την αγωνιστική του
δραστηριότητα και να καθορίσει το χρόνο της προσωρινής του αποχής απ'
τους αγώνες και τις προπονήσεις.
 Είναι υπεύθυνος για την θεραπευτική αγωγή των αθλητών, όπως
επίσης και για την ενίσχυση του οργανισμού με διαιτητικά συμπληρώματα
(βιταμίνες, ηλεκτρολύτες κ.α ). Συγχρόνως δε, τους ενημερώνει για τους
κινδύνους του dopping και ελέγχει κάθε φαρμακευτική ουσία που
λαμβάνουν.
 Ρυθμίζει την σωστή διατροφή των αθλητών. Καθορίζει ειδικό
διαιτολόγιο με σκοπό να πετύχει το ιδανικό βάρος για κάθε αθλητή και
φροντίζει έτσι ώστε αυτό να διατηρείται σταθερό σε όλη την διάρκεια της
αθλητικής περιόδου. Προτείνει τη σύνθεση ( λευκώματα, λίπη,
υδατάνθρακες ) των γευμάτων ανάλογα με τις ανάγκες και την εποχή και
ορίζει το ωράριο των γευμάτων
 Προστατεύει τους προπονούμενους και τους αγωνιζόμενους
λαμβάνοντας ορισμένα βασικά μέτρα από ορισμένες περιβαντολογικές
συνθήκες (υψόμετρο, πολύ κρύο, ζέστη, υγρασία κ.α ).Πρέπει να σημειωθεί
ότι οι συνθήκες αυτές δημιουργούν ορισμένα προβλήματα στην υγεία και την
αγωνιστική απόδοση των αθλητών. Ανάλογα της προπόνησης, της
δραστηριότητας γενικά και των επιδόσεων των αθλητών ελέγχει
διαγνωστικά την λεγόμενη "υπερκόπωση" ή "υπερπροπόνηση".
 Παραπέμπει και ο ίδιος ελέγχει, αξιολογεί, δίνει λύσεις και
θεραπείες εάν χρειάζεται, σε μικροβιολογικό, βιοχημικό,
ηλεκτροκαρδιογραφικό, ηλεκτροεγκεφαλικό και εργοφυσιολογικό έλεγχο των
αθλητών, που μας βοηθάει αποτελεσματικά να ελέγξουμε τις λειτουργικές
δυνατότητες και ικανότητες των αθλητών. Παράλληλα μπορούμε να δούμε
και τις λειτουργικές αδυναμίες τους.
 Με τον εργοφυσιολογικό έλεγχο π.χ. μπορούμε να ελέγξουμε την
δύναμη του μυϊκού συστήματος των αθλητών. Να διαπιστώσουμε δηλαδή
αν η μυϊκή δύναμη είναι επαρκής για το αγώνισμα τους ή όχι.
 Επίσης ελέγχεται η αναπνευστική λειτουργία βασική για την
απόδοση όλων των αθλητών.
 Η εργοφυσιολογική έρευνα βαθμολογεί επίσης τις εφεδρείες της
κυκλοφορίας και ελέγχει τη συμπεριφορά του καρδιαγγειακού συστήματος
στην έντονη μυϊκή προσπάθεια και καθορίζει τα όρια ασφάλειας για την
λειτουργία της καρδιάς ακόμα και όταν εκτελείται εξαντλητική προσπάθεια.
Επίσης σπουδαία εργοφυσιολογική εξέταση είναι ο προσδιορισμός της
μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου. Πρόκειται για μια δοκιμασία που καθορίζει
με ακρίβεια τις δυνατότητες του αεροβίου μυϊκού μεταβολισμού, απαραίτητο
στοιχείο για τα αγωνίσματα αντοχής, όπως επίσης και την εκτίμηση των
δυνατοτήτων του αναερόβιου μυϊκού μεταβολισμού, μέθοδο πολύτιμη για
την εκτίμηση της απόδοσης των αθλητών που επιδίδονται σε αγωνίσματα
ταχύτητας.
 Τέλος είναι το μόνο επίσημα αρμόδιο πρόσωπο που προσφέρει
ιατρικές υπηρεσίες μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πράγματι η συχνότητα και
η σοβαρότητα του τραυματικού κινδύνου των αθλητών επιβάλλουν την
παρουσία του αθλητιάτρου στον αγωνιστικό χώρο. Αυτός είναι το μόνο
αρμόδιο πρόσωπο, να προσφέρει έγκαιρα και υπεύθυνα τις ιατρικές
υπηρεσίες του στον τραυματισμένο αθλητή.
 Ο ίδιος αποφασίζει εάν μπορεί ο τραυματίας να συνεχίσει
ακίνδυνα τον αγώνα ή να αποσυρθεί αμέσως. Αυτός ευθύνεται για την
μετακίνηση και τον τρόπο του τραυματισμένου αθλητή μέσα στον
αγωνιστικό χώρο και τη μεταφορά του, εάν χρειάζεται, στην κατάλληλη
νοσηλευτική μονάδα.
2. ΚΑΚΩΣΗ
2.1 ΟΡΙΣΜΟΣ
Τραύμα (Αγγλικά Trauma, Injury, Wound) ονομάζεται στην ιατρική "κάθε
βίαιη καταστροφή ιστών, εσωτερική ή εξωτερική, ανεξάρτητα από το αίτιο που
την προκάλεσε". Αυτός είναι ο ορισμός που επικρατεί στο Νοσοκομείο
Ατυχημάτων (ΚΑΤ) και ακολουθεί τον ορισμό της Παγκόσμιας Οργάνωσης
Υγείας [1].
2.2 ΕΙΔΗ ΚΑΚΩΣΕΩΝ

2.2.1. MΩΛΩΠΕΣ
Οφείλονται σε ρήξεις των αγγείων και έξοδος του αίματος, που

εξαπλώνεται στους υποδόριους ιστούς. Όταν
έχουμε μεγάλη εξαγγείωση αίματος, τότε η τοπική άθροισή του είναι δυνατόν
να δημιουργήσει αιμάτωμα.
Ο βελονισμός θεραπεύει πλήρως και σύντομο χρονικό διάστημα τόσο
τους μώλωπες όσο και τα αιματώματα.
2.2.2 ΘΛΑΣΕΙΣ
Είναι η πιο συχνή κάκωση στους μύες και τους τένοντες.

Προκαλείται από την βίαιη εφαρμογή του τραυματικού
παράγοντα πάνω στους μαλακούς ιστούς, οι οποίοι δεν
μπορούν να αντέξουν την επιβάρυνση. Αυτό έχει σαν
αποτέλεσμα την ρήξη των μυϊκών ινών σε διάφορες περιοχές. Οι θλάσεις των
μυών προξενούνται συνήθως από ταχυδυναμικά αθλήματα όπου υπάρχει
μεγάλη επιβάρυνση σε μικρό χρόνο π.χ. δρόμοι ταχύτητας και άλματα.
Από άποψη βαρύτητας οι θλάσεις διακρίνονται :
1ου βαθμού: όπου δημιουργείται
ρήξη μερικών μόνο μυϊκών ινών με
αποτέλεσμα την εμφάνιση πόνου,
οιδήματος ή αιματώματος. Ο αθλητής
δεν διακόπτει την δραστηριότητά του
αλλά πρέπει να είναι πολύ
προσεκτικός γιατί υπάρχει ο κίνδυνος υποτροπής.
Το μικροοίδημα που ερεθίζει τις νευρικές απολήξεις και προκαλεί πόνο
είναι το βασικό σύμπτωμα που πρέπει να εξουδετερωθεί. Στην οξεία φάση
χρησιμοποιούμε πάγο. Αργότερα η πιο γρήγορη αποκατάσταση γίνεται με
βελονισμό.
2ου βαθμού: συμβαίνει ρήξη

μεγαλύτερου αριθμού μυϊκών ινών.
Εκτός από την αποκόλληση των ινών
γίνεται και ρήξη των τριχοειδών
αγγείων, με συνέπεια την δημιουργία
αιματώματος. Τα συμπτώματα είναι πόνος την στιγμή του τραυματισμού, που
αναπαράγεται την στιγμή της συστολής, ευαισθησία στην περιοχή της
κάκωσης και οίδημα. Επίσης επηρεάζεται η δύναμη του μυός και ο σπασμός
που αναπτύσσετε εμποδίζει την μυϊκή συστολή.
Συνήθως σε αυτές τις κακώσεις οι υπεύθυνοι της ομάδος χρησιμοποιούν
ψυκτικό(χλωριούχο αιθύλιο) για να βοηθήσουν τον αθλητή να συνεχίσει τον
αγώνα. Μετά τον αγώνα ακολουθεί κρυοθεραπεία. Προσοχή για 48-72 ώρες
μετά τον τραυματισμό απαγορεύεται η θερμοθεραπεία και η μάλαξη.
Η ρεφλεξολογία είναι η πλέον κατάλληλη για την αποκατάσταση των
αθλητών με θλάση 2ου βαθμού.
3ου βαθμού: συμβαίνει πλήρης

ρήξη των μυϊκών ινών, με ταυτόχρονη
ρήξη των αιμοφόρων αγγείων και
εκτεταμένο αιμάτωμα στην περιοχή. Τα
άκρα του μυός διαχωρίζονται και στην περιοχή του τραυματισμού υπάρχει ένα
κενό. Ο αθλητής αισθάνεται οξύ πόνο στην αρχή, αναπτύσσετε οίδημα στην
περιοχή της θλάσης και το μέλος έχει πλήρη λειτουργική ανικανότητα. Όταν
διαπιστωθεί η ολική θλάση, η κάκωση αντιμετωπίζεται χειρουργικά.
Στην περίπτωση αυτή, το αιμάτωμα αφαιρείται και τα άκρα του μυός
ράβονται, δίνοντάς του την ευκαιρία να επουλωθεί. Μετά το χειρουργείο τόσο
ο βελονισμός όσο και η ρεφλεξολογία συμβάλουν στην γρήγορη
αποκατάσταση του αθλητή.
Οι πιο συχνές θλάσεις είναι :
 Θλάσεις του μηρού που εμφανίζονται σε όλες τις αθλητικές

δραστηριότητες.
Οι θλάσεις 1ου, 2ου βαθμού αφορούν τον τετρακέφαλο μύα. Οι θλάσεις
3ου βαθμού αφορούν τον ορθό μηριαίο και τον ραπτικό μύα. Ο μηχανισμός
κάκωσης είναι ένα κατευθείαν χτύπημα όταν ο μυς βρίσκεται σε μεγάλη
ένταση. Τα σπορ που παρατηρούνται τέτοιες θλάσεις είναι το ποδόσφαιρο, το
άλμα σε ύψος, η γρήγορη εκκίνηση στα σπρίντ.
 Θλάσεις στους προσαγωγούς.
Περισσότερο επιρρεπής είναι ο μακρός προσαγωγός. Τα επιρρεπή
αθλήματα είναι η ενόργανη γυμναστική, το ποδόσφαιρο, το σκι και ο στίβος.
Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν ,άλγος στην περιοχή της βουβωνικής χώρας
και στην ηβική σύμφυση , που μερικές φορές είναι τόσο έντονο που ο
επαγγελματίας αθλητής μπορεί να εγκαταλείψη ακόμη και μια λαμπρή
καριέρα.
Έτσι για να μην έχουμε καταστροφικές συνέπειες στην καριέρα των
αθλητών η σωστή διάγνωση και θεραπεία έχουν πρωτεύοντα ρόλο, ώστε η
πάθηση αυτή να μην γίνει χρόνια.
Παθήσεις που περιλαμβάνονται στο σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών
είναι:
 Τενοντοπάθεια των προσαγωγών.
 Τενοντοπάθεια του λαγονοψοίτου.
 Τενοντοπάθεια του ορθού κοιλιακού.
 Κατάγματα εκ κοπώσεως ηβικού οστού.
 Κατάγματα εκ κοπώσεως του αυχένα του μηριαίου.
 Τραυματική ηβική οστείτης.
 Παγίδευση του θυρεοειδούς νεύρου.
 Θλάσεις στους καμπτήρες του γόνατος.

Καμπτήρες του γόνατος είναι ο δικέφαλος,
ο ημιτενοντώδης και ο ημιμεμβρανώδης. Αυτοί οι
τραυματισμοί συμβαίνουν στους σπρίντερ, στους
δρομείς μεσαίων αποστάσεων, στους παίκτες
ομαδικών αθλημάτων, αλλά και σε τενίστες,
άλτες μήκους, τριπλουνίστες κ.λ.π.
 Θλάσεις στο γαστροκνήμιο μύα.

Τα αθλήματα με την μεγαλύτερη συχνότητα αυτού του τραυματισμού
είναι το τένις, το βόλεϊ, το μπάσκετ, το χαντμπωλ, και τα άλματα. Ο
μηχανισμός κάκωσης είναι η απότομη και γρήγορη κίνηση όταν η
θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι χαμηλή και ο αθλητής ξεκινά μια
προσπάθεια χωρίς προθέρμανση. Ο αθλητής νομίζει ότι κάποιος τον χτύπησε
με κάτι δυνατό από πίσω. Μετά την αίσθηση αυτή δεν μπορεί να πατήσει
κάτω με ολόκληρο το πέλμα, αφού ο γαστροκνήμιος δεν είναι σε θέση να
συσπαστεί. Η αποκατάσταση μπορεί να γίνει με βελονισμό, ορθοπεδικό
Laser, και ρεφλεξολογία.
2.2.3 ΑΙΜΑΤΩΜΑ ΜΥΩΝ
Η εφαρμογή ενός βίαιου πλήγματος στον μύα μπορεί να προκαλέσει

ρήξη ορισμένων αγγείων, τοπική συγκέντρωση
αίματος και συνεπώς οδηγεί στην δημιουργία
αιματώματος. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα
είναι τοπικό οίδημα, πόνος και αδυναμία σύσπασης
του μυός.
2.2.4 ΜΥΪΚΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΡΑΜΠΕΣ
Οι μυϊκοί σπασμοί και οι κράμπες είναι επώδυνες και μεγάλης διάρκειας

μυϊκές συσπάσεις. Παρουσιάζονται κυρίως κατά την άσκηση και μπορεί να
προκαλέσει μέχρι και ρήξη του μυός. Αιτίες που οδηγούν στην εμφάνισή τους
είναι αφυδάτωση, τοπικές διαταραχές στην αιμάτωση, κακή διατροφή και
λανθασμένη προπόνηση.
2.2.5 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ
Οι αρθρώσεις επιβαρύνονται περισσότερο από τα υπόλοιπα τμήματα

του κινητικού συστήματος. Όπως είναι γνωστό τα ανατομικά στοιχεία μιας
άρθρωσης όπως οι τένοντες, που αποτελούν προέκταση των μυών κατά τις
προσφύσεις τους στα οστά και συντελούν στην πραγματοποίηση της κίνησης,
οι σύνδεσμοι που προσφύονται στα άκρα των οστών, τα συνδέουν και
συμβάλουν στην σταθερότητα της άρθρωσης, ο χόνδρος που περιβάλει τις
άκρες των οστών και τους προσφέρει προστασία και τα αρθρούμενα άκρα
των οστών. Η ρήξη του χόνδρινου οστού προκαλεί αλλοίωση του οστού,
καθώς αυτό τρίβεται ακάλυπτο με τον χόνδρο του άλλου οστού της
άρθρωσης. Τραυματισμοί στις αρθρώσεις, είτε αυτοί αφορούν τα οστά, τους
χόνδρους, τους συνδέσμους, τους μύες και τους τένοντες, δημιουργούν
αστάθεια σε αυτήν, δυσχεραίνουν την κίνηση και συχνά αποτελούν αιτία
μόνιμης ή μακρόχρονης διακοπής της αθλητικής δραστηριότητας. Οι πιο
σημαντικές κακώσεις των αρθρώσεων είναι :
2.2.6 ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ
Διάστρεμμα είναι η κάκωση που οφείλεται είτε σε υπέρβαση του

φυσιολογικού εύρους κινητικότητας της άρθρωσης, είτε στην αιφνίδια
εφαρμογή ενός εξωτερικού τραυματικού παράγοντα στην άρθρωση που
προκαλεί η ανώμαλη κίνησή της. Στην κάκωση αυτή προκαλείται διάταση και
ρήξη ενός ή περισσοτέρων αρθρικών συνδέσμων, χωρίς όμως να
παρεκτοπίζονται οι αρθρικές επιφάνειες των οστών. Τα διαστρέμματα
μπορούν να διακριθούν σε :
1oυ βαθμού όπου παρατηρείται

ρήξη μικρού αριθμού κολλαγόνων
ινών. Η κινητικότητα της άρθρωσης
ελαττώνεται και παρουσιάζεται τοπικά
οίδημα και πόνος. Δεν υπάρχει όμως
αστάθεια της βάδισης.
2ου βαθμού εμφανίζεται μερική

ρήξη των συνδέσμων της άρθρωσης.
Η συστολή των μυών που
συμμετέχουν στην άρθρωση
παρεμποδίζεται σημαντικά,
εμφανίζεται τοπικό οίδημα και πόνος
αλλά δεν παρατηρείται αστάθεια της άρθρωσης.
3ου βαθμού εμφανίζεται
ολική ρήξη των συνδέσμων, με
αποτέλεσμα την αδυναμία
εκτέλεσης των κινήσεων.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η
αστάθεια της άρθρωσης. Τα
συμπτώματα είναι τοπικό οίδημα,
έντονος πόνος και περιορισμός των κινήσεων.
Η άρθρωση στην οποία εμφανίζονται σε μεγαλύτερη συχνότητα
διαστρέμματα είναι η ποδοκνημική. Στις περισσότερες αθλητικές
δραστηριότητες όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το χάντμπωλ οι κακές
αγωνιστικές επιφάνειες και τα παπούτσια παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην
πρόκληση του διαστρέμματος.
2.2.7 ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ
Σστην κάκωση αυτή

παρατηρείται μόνιμη
απομάκρυνση των αρθρικών
επιφανειών.
Διακρίνεται σε πλήρες
εξάρθρημα όταν παρατηρείται
σημαντική παρεκτόπιση και πλήρης
διακοπή της κανονικής επαφής των αρθρικών επιφανειών και σε
υπεξάρθρημα, όταν μεταξύ των αρθρικών επιφανειών διατηρείται κάποιο
σημείο επαφής, χωρίς η άρθρωση να διατηρεί τα φυσιολογικά ανατομικά –
λειτουργικά στοιχεία της. Στο εξάρθρημα παρατηρείται έντονη παραμόρφωση
της άρθρωσης.
Η άρθρωση του ώμου εμφανίζει πιο συχνά εξάρθρημα σε σχέση με τις
υπόλοιπες.
2.2.8 ΚΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΓΟΝΑΤΟΣ
Η άρθρωση του γόνατος παρουσιάζει μεγάλη ελευθερία στις κινήσεις και

είναι λιγότερο σταθερή από τις άλλες αρθρώσεις. Εκτός από την κάμψη και
την έκταση επιτρέπει και στροφές. Με την συμμετοχή στην αθλητική
δραστηριότητα το γόνατο φορτίζεται με δυνάμεις που ισοδυναμούν με 6-8
φορές το βάρος του σώματος. Για να μην προκληθεί τραυματισμός πρέπει οι
ασκούμενες δυνάμεις να εξισορροπηθούν από τους μυς και τους συνδέσμους.
Σε περίπτωση που οι μυς γύρω από το γόνατο δεν είναι τόσο δυνατοί ώστε
να απορροφήσουν και να διασκορπίσουν την παραγόμενη κινητική ενέργεια
αυτή μεταβιβάζεται στους συνδέσμους και στα οστά προκαλώντας
τραυματισμούς. Οι σύνδεσμοι τραυματίζονται περισσότερο στα αθλήματα
επαφής όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το χάντμπωλ, και σε ατομικά
όπως το σκι και το τένις. Ο μηχανισμός κάκωσης είναι αποτέλεσμα
σύγκρουσης με τους αντιπάλους και προκαλεί υπερβολικές στροφικές
κινήσεις στην άρθρωση του γόνατος.
Οι κακώσεις της άρθρωσης του γόνατος, καθώς και της σπονδυλικής

στήλης θεωρούνται από τις πιο συχνές, αλλά και με χειρότερη πρόγνωση
αθλητικές κακώσεις, γιατί αποτελούν συνήθη αίτια διακοπής της καριέρας
ενός αθλητή. Η φυσιολογική λειτουργία της άρθρωσης του γόνατος και η
ανατομική πληρότητά της είναι απαραίτητα στοιχεία για την ορθή εκτέλεση του
συνόλου σχεδόν των ασκήσεων σε έναν αθλούμενο. Επειδή λοιπόν το γόνατο
επιβαρύνεται αδιάκοπα καθημερινά, οι τραυματισμοί αυτής της άρθρωσης
είναι συχνοί. Οι κακώσεις μπορεί να αφορούν τους χόνδρους, τους
συνδέσμους, τους μύες γύρω από το γόνατο, την επιγονατίδα καθώς και τους
τένοντες της επιγονατίδας. Η επιγονατίδα είναι ένα μικρό οστό σχήματος
τριγώνου που παρεμβάλλεται στον τένοντα κατάφυσης του τετρακέφαλου
μυός. Είναι σημαντικό ανατομικό στοιχείο της άρθρωσης του γόνατος και
συντελεί στην ενδυνάμωση της εκστατικής κίνησης του κάτω άκρου.
Οξύς τραυματισμός ή επαναλαμβανόμενοι τραυματισμοί της
επιγονατίδας προκαλούν χονδρομαλάκυνση δηλαδή αλλοίωση του αρθρικού
χόνδρου. Βίαιη κάκωση μπορεί να προκαλέσει εξάρθρημα της επιγονατίδας.
Οι μηνίσκοι είναι ινοχόνδρινοι σχηματισμοί και βρίσκονται δύο σε κάθε
γόνατο. Συντελούν στην σταθερότητα του γόνατος, απορροφούν τους
κραδασμούς και συμβάλουν κυρίως στην εκτέλεση της έσω και έξω στροφής
της κνήμης. Η ρήξη των μηνίσκων είναι συχνή σε πολλά είδη αθλημάτων.
Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή της περιφερικής αποκόλλησης, ρήξη στο
πρόσθιο ή στο οπίσθιο κέρας και επιμήκους ρήξης που είναι η συχνότερη. Ο
έσω μηνίσκος υφίσταται ρήξη συχνότερα από τον έξω καθώς δέχεται
μεγαλύτερες πιέσεις.
Η κάκωση των μηνίσκων εμφανίζεται συνήθως όταν η άρθρωση του

γονάτου βρίσκεται σε κάμψη και εκτελεί απότομη απαγωγή προς τα έξω. Τότε
ο έσω μηνίσκος συμπαρασύρεται και υφίσταται ρήξη από τις αιχμηρές
επιφάνειες των έσω κονδύλων, του μηριαίου και της κνήμης. Τα συμπτώματα
ρήξης του μηνίσκου είναι τοπικός πόνος, οίδημα και αδυναμία της άρθρωσης
του γόνατος για την εκτέλεση μιας συγκεκριμένης κίνησης, ανάλογα με το
είδος της κάκωσης. Τις περισσότερες των περιπτώσεων ο αθλητής καταλήγει
στην χειρουργική επέμβαση δηλαδή στην αφαίρεση των μηνίσκων, γεγονός
που αλλοιώνει όμως την λειτουργικότητα της άρθρωσης.
Τέλος δεν είναι σπάνιες οι κακώσεις που εμφανίζονται στους χιαστούς
συνδέσμους του γόνατος. Κατά την πτώση από ύψος και στήριξη σε
λυγισμένο γόνατο, μπορεί να προκληθεί ρήξη του οπίσθιου χιαστού
συνδέσμου. Ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου προκαλείται, όταν το άνω
άκρο της κνήμης κινηθεί βίαια προς τα εμπρός σε σχέση με τον μηρό.
2.2.9 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ
Η σπονδυλική στήλη αποτελεί τον απαραίτητο ανατομικό σχηματισμό

του σκελετού για την στήριξη, την όρθια στάση και την μετακίνηση του
σώματος. Η σταθερότητα της σπονδυλικής στήλης εξασφαλίζεται τόσο με
τους συνδέσμους και τους μεσοσπονδύλιους δίσκους όσο και με την συστολή
των κοιλιακών και ραχιαίων μυών. Η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης,
επιδέχεται σε σχέση με τις υπόλοιπες το μεγαλύτερο βάρος του
σώματος και επομένως επιφορτίζεται σημαντικά στην διάρκεια
των ασκήσεων. Η οσφυαλγία δηλαδή ο πόνος στην οσφυϊκή
μοίρα της σπονδυλικής στήλης των αθλητών αποτελεί πολύ
συχνό σύμπτωμα. Είναι αποτέλεσμα συνήθως διατήρησης
λανθασμένης στάσης της σπονδυλικής στήλης στην διάρκεια
ασκήσεων ανύψωσης βαρών, έλλειψης της φυσιολογικής
λόρδωσης ή αντίθετα υπερλόρδωσης της σπονδυλικής στήλης.
Η πίεση ή κάκωση του ισχιακού νεύρου προκαλεί πόνο που
εκδηλώνεται σε όλο το κάτω άκρο και ονομάζεται ισχιαλγία. Η
επιβάρυνση της σπονδυλικής στήλης, εξαιτίας της ανύψωσης
πολύ μεγάλου βάρους σε μια άσκηση μπορεί να οδηγήσει στον
τραυματισμό των συνδέσμων και των χόνδρινων μεσοσπονδύλιων δίσκων.
Ένα συχνό είδος κάκωσης των μεσοσπονδύλιων δίσκων είναι η
πρόκληση κοίλης του, δηλαδή η πρόπτωση του πηκτοειδούς πυρήνα
του( Πηκτοειδής πυρήνας είναι μια υδρόφιλη ουσία που έχει την ικανότητα να
απορροφά 9 φορές περισσότερους κραδασμούς από τον όγκο της. Βρίσκεται
στο κεντρικό και οπίσθιο τμήμα του μεσοσπονδύλιου δίσκου και λειτουργεί
σαν αμορτισέρ).
Η οσφυαλγία που οφείλεται στην κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου και

στην πίεση των νεύρων που διέρχονται από τα μεσοσπονδύλια τρήματα, δεν
είναι σπάνιο φαινόμενο στους αθλητές. Όταν τραυματιστεί ο μεσοσπονδύλιος
δίσκος κατά την εκτέλεση κίνησης κάμψης του αθλητή, προκαλεί οπίσθια κήλη
του μεσοσπονδύλιου δίσκου, ενώ ο τραυματισμός κατά την εκτέλεση έκτασης
οδηγεί στην εμφάνιση πρόσθιας κήλης.
Μερικές φορές οι απαιτήσεις μιας
άσκησης για εκτάσεις και
υπερεκτάσεις της σπονδυλικής
στήλης είναι τόσο έντονες, που
μπορεί να οδηγήσουν σε
μετατόπιση ενός
σπονδύλου(σπονδυλόλιση). Αυτήν
παρουσιάζεται συνήθως στον 5ο
οσφυϊκό σπόνδυλο και σπανιότερα στον 3ο ή 4ο.
Η διατήρηση της επιβάρυνσης μπορεί να προκαλέσει
σπονδυλοολίσθηση, μετακίνηση δηλαδή τμήματος της σπονδυλικής στήλης
κυρίως πάνω στον 5ο οσφυϊκό σπόνδυλο. Η μετατόπιση τις περισσότερες
φορές είναι πρόσθια.
Οσφυαλγία στους αθλητές μπορεί ακόμα να προκληθεί και από θλάσεις
μυών της οσφυϊκής χώρας ή από ρήξεις συνδέσμων. Συγκρούσεις μεταξύ των
παικτών σε αγωνίσματα επαφής, όπως το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το βόλεϊ
οδηγούν σε συνδεσμικούς ή μυϊκούς τραυματισμούς της οσφυϊκής χώρας.
Αθλήματα όπως η ρυθμική και ενόργανη γυμναστική επιβαρύνουν ιδιαίτερα
την οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και συνδέονται με αυξημένα
ποσοστά εμφάνισης οσφυαλγίας.
2.2.10 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΥΠΕΡΧΡΗΣΗΣ (Κατάγματα κόπωσης stress
fracture)
Τα κατάγματα κόπωσης είναι αποτέλεσμα επανειλημμένων

μικροκακώσεων του οστίτη ιστού εξαιτίας σημαντικής επιβάρυνσής του. Οι
μικροκακώσεις αυτές οδηγούν στην εμφάνιση μεγαλύτερου αριθμού
οστεολυτικών διεργασιών και μπορεί να προκαλέσουν πραγματικό κάταγμα.
Τα οστά των κάτω άκρων κυρίως σε δρομείς είναι περισσότερο επιρρεπή σε
κατάγματα κόπωσης γιατί υφίστανται την μεγαλύτερη επιβάρυνση. Στα οστά
αυτά τα περισσότερο συχνά σημεία εντόπισης αυτού του είδους κακώσεων
είναι η κεφαλή και ο αυχένας του μηριαίου οστού, η κνήμη και τα οστά του
μεταταρσίου. Εκτός από την αυξημένη επιφόρτιση του οστού κατά την
προπόνηση, άλλα αίτια που οδηγούν σε κατάγματα κόπωσης είναι η
υπερβολική κόπωση ή η μη ορθή ενδυνάμωση των μυών γεγονός που
επιβαρύνει περισσότερο το οστό. Το χαρακτηριστικό σύμπτωμα στα
κατάγματα κόπωσης είναι ο πόνος σε όλο το μήκος του οστού, που
εντοπίζεται κυρίως στην περιοχή της βλάβης.
Κορίτσια στην εφηβεία που συμμετέχουν σε μεγάλης έντασης σωματικές
δραστηριότητες μπορεί να έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καταγμάτων
κοπώσεως, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε διαδικτυακά στα Archives
of Pediatrics & Adolescent Medicine.
«Η άσκηση με βάρη διεγείρει την οστική ανακατασκευή και έτσι αυξάνει
την πυκνότητα της οστικής μάζας, όμως πολύ υψηλά επίπεδα άσκησης
μπορεί να είναι επιζήμια για την υγεία των οστών και να αυξήσουν τον κίνδυνο
κατάγματος κοπώσεως» έγραψαν οι Alison E. Field, ScD, και συνεργάτες.
«Αν και τα κατάγματα κοπώσεως είναι σχετικά σπάνια, μπορούν να
επηρεάσουν το 20% των νέων αθλητριών και στρατιωτικών.»
Οι ερευνητές διεξήγαγαν μια προοπτική μελέτη, που περιελάμβανε 6.831
κορίτσια ηλικίας από 9 έως 15 ετών. Οι συμμετέχοντες ήταν κόρες των
γυναικών που συμμετείχαν στη μελέτη Nurses’ Health Study II, σύμφωνα με
την ανακοίνωση Τύπου.
Συλλογή δεδομένων και συμπεράσματα
Ερωτηματολόγια χρησιμοποιούνταν για τη συλλογή στοιχείων κάθε έτος

από το 1996 έως το 2003, με εξαίρεση το 2002. Το ιστορικό των κοριτσιών με
κάταγμα κόπωσης, συμπεριλαμβανομένης και της θέσης του κατάγματος και
της ηλικίας του κοριτσιού κατά τη στιγμή του κατάγματος, αναφέρθηκε από τις
μητέρες τους το 2004. Η συχνότητα των καταγμάτων κόπωσης που έλαβαν
χώρα μεταξύ 1997 και 2004, ήταν η κύρια μέτρηση της μελέτης.
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι 267 κορίτσια
(3,9%) ανέπτυξαν ένα κάταγμα κόπωσης κατά τη διάρκεια 7ετούς
παρακολούθησης. Οικογενειακό ιστορικό οστεοπόρωσης ή χαμηλής οστικής
μάζας συνδέθηκε έντονα με τον κίνδυνο κατάγματος κόπωσης, αφού τα
κορίτσια που είχαν ένα τέτοιο οικογενειακό ιστορικό είχαν σχεδόν διπλάσιες
πιθανότητες να αναπτύξουν κάταγμα κόπωσης.
Όσον αφορά την άσκηση, τα κορίτσια που ασκούνταν 8 ή περισσότερες
ώρες την εβδομάδα είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν κάταγμα
κόπωσης σε σύγκριση με αυτές που ασκούνταν λιγότερο από 4 ώρες την
εβδομάδα. Η μελέτη διαπίστωσε μια ανεξάρτητη σχέση μεταξύ αυξημένου
κινδύνου κατάγματος κόπωσης και συμμετοχής σε μπάσκετ, τρέξιμο, και
γυμναστική / μαζορέτες.
«Η μελέτη μας παρατήρησε ότι μεγάλης έντασης δραστηριότητες –
ειδικότερα μπάσκετ, τρέξιμο και γυμναστική / μαζορέτες – αυξάνουν
σημαντικά τον κίνδυνο για κάταγμα κόπωσης μεταξύ των εφήβων κοριτσιών,”
έγραψαν οι συγγραφείς. “Επομένως, υπάρχει ανάγκη να καθιερωθούν
προγράμματα άσκησης που είναι αυστηρά και ανταγωνιστικά, αλλά να
περιλαμβάνουν ποικιλία ασκήσεων χαμηλότερης έντασης ώστε να μειωθεί ο
συνολικός αριθμός των επιπτώσεων προκειμένου να ελαττωθεί ο κίνδυνος
κατάγματος κόπωσης».
Κορίτσια που λαμβάνουν μέρος σε

εντατικές φυσικές δραστηριότητες είναι
δυνατό να υποστούν κατάγματα κόπωσης.
Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι οι χωρίς ένταση και μεσαίας έντασης
δραστηριότητες δεν αύξαναν τον κίνδυνο κατάγματος κοπώσεως,
προσθέτοντας ότι κάθε ώρα έντονης δραστηριότητας βρέθηκε να αυξάνει τον
κίνδυνο κατά 8%.
Ο κίνδυνος καταγμάτων κοπώσεως αυξανόταν επίσης στην περίπτωση
έναρξης της εμμήνου ρύσεως σε μεγαλύτερη ηλικία, αφού κάθε ένας χρόνος
καθυστέρησης στην αρχή της εμμήνου ρύσεως σχετίστηκε με περίπου με
30% αύξηση του κινδύνου. Το βάρος (κορίτσια λιποβαρή, υπέρβαρα, ή που
είχαν γενικότερα διατροφικές διαταραχές) δεν διαπιστώθηκε να σχετίζεται με
τον κίνδυνο εμφάνισης καταγμάτων κόπωσης.
«Οι κλινικοί γιατροί, οι γονείς και οι προπονητές θα πρέπει να
συνεχίσουν να προωθούν φυσικές δραστηριότητες στα νεαρά κορίτσια, αλλά
θα πρέπει να βεβαιωθούν ότι οι ώρες άσκησης δεν είναι υπερβολικές, ώστε
να μην τίθεται σε κίνδυνο η υγεία των οστών», συμπέραναν οι συγγραφείς.
2.2.11 ΤΕΝΟΝΤΙΤΙΔΕΣ
Τενοντίτιδα είναι η χρόνια φλεγμονή του τένοντα ενός μυός εξαιτίας

επανειλημμένων μικροκακώσεων. Συνήθως εμφανίζεται ως οξεία φλεγμονή,
με τοπική ερυθρότητα, πόνο, οίδημα, αύξηση της θερμοκρασίας και ελάττωση
της κινητικότητας της περιοχής. Όταν δεν γίνεται σωστή θεραπεία της
κάκωσης με βελονισμό ή ρεφλεξολογία στο οξύ στάδιο, εμφανίζεται
χαρακτηριστικός πόνος στην περιοχή του τένοντα κατά την προθέρμανση και
μετά την άσκηση. Όταν η πάθηση μεταπέσει σε χρόνια μορφή, τότε ο πόνος
είναι συνεχής. Τυπικό παράδειγμα τενοντίτιδας είναι η τενοντίτιδα του
επιγονατιδικού τένοντα(jumper knee) που προσβάλει αθλητές των οποίων τα
προγράμματα προπόνησης περιλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό πλειομετρικές
συστολές των κάτω άκρων όπως οι άλτες και οι καλαθοσφαιριστές.
3. ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΧΝΟΤΕΡΕΣ ΒΛΑΒΕΣ
ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΙΚΗ ΠΑΛΗ
Το πιο τρωτό σημείο της ελληνορωμαϊκής πάλης είναι η περιοχή

της άρθρωσης του γονάτου, της ποδοκνημικής άρθρωσης και της
σπονδυλικής στήλης (αυχενική μοίρα). Η ιδιαιτερότητα αυτού του
αθλήματος είναι ο σημαντικά μεγάλος αριθμός βαριών τραυμάτων
που αποτελούν το 71% όλων των κακώσεων. Ανάμεσά τους στην
πρώτη θέση βρίσκονται οι βλάβες των μηνίσκων της άρθρωσης
του γονάτου, των χιαστών και των πλάγιων συνδέσμων. Ανάμεσα
στις χρόνιες κακώσεις που εμφανίζονται συχνότερα είναι οι
παραμορφωτικές αρθρίτιδες των αρθρώσεων του γονάτου και της
ποδοκνημικής άρθρωσης, οι οστεοχονδρίτιδες του οσφυικού
τμήματος της σπονδυλικής στήλης.
Ο τραυματισμός του αυχένα θεραπεύεται με
νευρολεφλεξολογικούς χειρισμούς σευόμενοι πάντοτε την ανατομία
της περιοχής. Ο τραυματισμός του αυχένα αφορά κυρίως μυικές
βλάβες και σε σοβαρότερες περιπτώσεις μπορεί να αφορά βλάβες
στην αυχενική μοίρα του νωτιαίου μυελού. Όποια και άν είναι η
σοβαρότητα, στην αρχή κάνουμε διάγνωση των νευρικών δομών
που έχουν επηρεστεί. Στην συνέχεια πατάμε τις επηρεασμένες
νευρικές δομές δηλαδή νεύρα, γάγγλια, μύες, νωτιαίος μυελός και
ίσως ανώτερες νευρικές δομές όπως θάλαμος, υποθάλαμος,
φλοιός αντανακλαστικά στην πατούσα του ποδιού. Σκοπός είναι να
ξαναφέρουμε σε ισορροπία τον τραυματισμένο αυχένα μέσω της
ισορροπίας του συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού νευρικού
συστήματος. Άν ο αθλητής βιώνει έντονο πόνο, οι χειρισμοί
γίνονται πολύ ήπια και επαναλαμβανόμενα. Εξηγώντας στον
τραυματισμένο τον μηχανισμό του πόνου, η αίσθηση του πόνου
βιώνεται πολύ ηπιότερη.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΛΗ
Οι περισσότερο επικίνδυνες ζώνες των παλαιστών της ελεύθερης

πάλης είναι η περιοχή του γονάτου και του αγκώνα. Τα βαριά
τραύματα σε αυτό το άθλημα αποτελούν το 81% όλων των
κακώσεων. Στην ελεύθερη πάλη παρατηρείται μεγαλύτερος
αριθμός εκχυμώσεων από χτυπήματα από ότι στην
ελληνορωμαϊκή πάλη, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται μειωμένος
αριθμός καταγμάτων και εξαρθρώσεων. Οι βλάβες στους μύες και
τα νεύρα κυμαίνονται στο ίδιο επίπεδο με την ελληνορωμαϊκή
πάλη. Από τις χρόνιες κακώσεις που δημιουργούνται εξαιτίας των
επαναληπτικών τραυμάτων πρέπει να αναφέρουμε την
παραμορφωτική αρθρίτιδα των αρθρώσεων του γονάτου και του
αγκώνα.
3.1 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ (ΓΕΝΙΚΑ)
Είναι ατομικό άθλημα δύναμης που χαρακτηρίζεται από μέγιστη

επιβάρυνση της φυσικής κατάστασης, από την πολυμορφία των
ασκήσεων που ποικίλουν ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες
της μονομαχίας, οι οποίες αλλάζουν γρήγορα και ανάμεσα στις
οποίες η κυριότερη είναι η συμπεριφορά του αντιπάλου. Τα
αθλήματα της μονομαχίας διακρίνονται α) σε αθλήματα επαφής
(ελληνορωμαϊκή πάλη, ελεύθερη πάλη, τζούντο) β) αθλήματα
επαφής με χαρακτήρα χτυπήματος (πυγμαχία, τάε κβο ντό) γ)
αθλήματα επαφής με την χρησιμοποίηση ξένου αντικειμένου (ξίφη,
σπαθιά)
Οι συχνότερες βλάβες σε αυτά τα αθλήματα είναι οι βλάβες των
μηνίσκων, των πλάγιων και χιαστών συνδέσμων, εξαρθρώσεις του
ώμου και του αγκώνα, εκχυμώσεις στην περιοχή του ώμου, του
μηρού και σπανιότερα στην περιοχή του κορμού. Σημαντικός είναι
και ο αριθμός των εξαρθρώσεων του ώμου. Παρατηρούνται επίσης
εσωτερικές αιμορραγίες στις περιοχές των πτερυγίων του αυτιού.
Στα αθλήματα της μονομαχίας οι παθήσεις των αρθρώσεων και
των συνδέσμων είναι οι οστεοχονδρίτιδες, οι παραμορφωτικές
αρθρίτιδες, οι περιαρθρίτιδες των ώμων και της ωμοπλάτης,
παθήσεις των οσφυϊκών και ιερών σπονδύλων της σπονδυλικής
στήλης. Το μεγαλύτερο ποσοστό των τραυματισμών εμφανίζεται
κατά την αγωνιστική περίοδο ενώ λιγότερο κατά την περίοδο της
προετοιμασίας.
ΠΥΓΜΑΧΙΑ
Τα τρωτά σημεία των πυγμάχων είναι το κεφάλι, οι αρθρώσεις των

ώμων, του γονάτου και η ποδοκνημική άρθρωση. Τα βαριά
τραύματα των πυγμάχων αποτελούν το 66% όλων των κακώσεων,
και αυτό αδιαμφισβήτητα διαφοροποιεί την δομή των τραυμάτων
της πυγμαχίας από τα άλλα αθλήματα μονομαχίας. Η ανάλυση του
χαρακτήρα των χρόνιων παθήσεων των πυγμάχων συνδέεται με
την αύξηση των θυλακίτιδων, των περιαρθρίτιδων του ώμου, των
οστεοχονδρίτιδων της σπονδυλικής στήλης και των
παραμορφωτικών αρθρίτιδων των μικρών αρθρώσεων.
ΞΙΦΑΣΚΙΑ
Τα τρωτά σημεία των ξιφομάχων είναι η περιοχή της άρθρωσης

του γονάτου, της ποδοκνημικής άρθρωσης, των καρπών και η
περιοχή των οσφυϊκών και ιερών σπονδύλων της σπονδυλικής
στήλης. Η ιδιαιτερότητα της παθολογίας των ξιφομάχων σε σχέση
με άλλα αθλήματα μονομαχίας, συνίσταται στην σημαντική αύξηση
των χρόνιων κακώσεων και την μείωση του αριθμού των βαριών
τραυμάτων. Τα βαριά τραύματα στην ξιφασκία είναι οι κακώσεις
των μηνίσκων και των συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου
όπως επίσης και διάφορες εκχυμώσεις. Οι χρόνιες παθήσεις που
δημιουργούνται εξαιτίας της επανάληψης των τραυματισμών στην
ξιφασκία είναι οι οστεοχονδρίτιδες της σπονδυλικής στήλης, οι
παθήσεις του περιοστέου ( επικονδυλίτιδα του βραχίονα,
περιοστίτιδα του κνημιαίου οστού) οι μικροτραυματικές τενοντίτιδες
του επιγονατιδικού συνδέσμου και οι παραμορφωτικές αρθρίτιδες.
ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ
Οι πολεμικές τέχνες οδηγούν πολλές φορές σε ένα ευρύ φάσμα

τραυματισμών. Ο τύπος τραυματισμού εξαρτάται συχνά από τη
συγκεκριμένη μορφή της πολεμικής τέχνης που εκτελείται. Πολλά
είδη πολεμικών τεχνών βασίζονται στην μη-επαφή, προκαλώντας
τραυματισμούς από υπερβολική άσκηση. Αντίθετα, οι πολεμικές
τέχνες επαφής διαθέτουν ευρύτερες τεχνικές, περισσότερους
κανόνες, καθώς και προστατευτικό εξοπλισμό, παράγοντες που
επηρεάζουν τόσο το είδος, όσο και τα ποσοστά τραυματισμών.Η
διάσειση θεωρείται σύνηθες φαινόμενο, κατά βάση όμως, σε
αγώνες και όχι ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της προπόνησης.
Απότομα γυρίσματα αθλητών οδηγούν σε μικροτραυματισμούς,

όπως κοψίματα, μώλωπες και ρήξεις. Πολύ πιθανοί όμως, είναι και
πιο σοβαροί τραυματισμοί, όπως κατάγματα στην μύτη, το
πρόσωπο ή το κρανίο, καθώς και σημαντικές βλάβες στα δόντια,
την γενικότερη στοματική κοιλότητα ή τα μάτια.Μικρά τραύματα στο
λαιμό, όπως μώλωπες και εκδορές, είναι είναι επίσης συχνές.
Ωστόσο, ορισμένες μορφές πολεμικών τεχνών, όπως το Τζούντο ή
οι Μικτές πολεμικές τέχνες (ΜΜΑ), επιτρέπουν τεχνικές πνιγμού
που μπορούν να οδηγήσουν σε απώλεια των
αισθήσεων.Τραυματισμοί στα άκρα περιλαμβάνουν κοψίματα,
μώλωπες, διαστρέμματα και εξαρθρώσεις.
3.2 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΥΨΟΣ
Το άλμα εις ύψος είναι ένα από τα αγωνίσματα του στίβου. Οι

αγωνιζόμενοι πρέπει να πάρουν φόρα και να περάσουν πάνω από
τον πήχη (οριζόντια ράβδος) χωρίς να τον ρίξουν κάτω. Ως
πρώτος αθλητής στην ιστορία του αγωνίσματος αναφέρεται ο
Άγγλος Δ. Γουόκερ, ο οποίος το 1834 υπερπήδησε τα 1,68μ στους
αγώνες "Μπρίτσι Μάιλ Εξερσάιζ". Η επόμενη αναφορά του
αγωνίσματος είναι το 1864 στην αθλητική αναμέτρηση των
πανεπιστημίων Κέϊμπριτζ - Οξφόρδης, στην οποία νικητής
αναδείχθηκε ο Γκόουκ με 1,65μ. Το 1866 στο 1ο Αγγλικό
πρωτάθλημα στιβου επικράτησαν οι Ρούπελ και Λίτλ με την ίδια
επίδοση 1,755μ. Το επόμενο ρεκόρ ήταν του Μπροκς που πήδησε
1,80μ το 1875. Πάνω από 1,90 πέρασε πρώτος ο Αμερικανός Ο.
Παζ με 1,93 το 1887. Το 1912 ο Αμερικανός Τζορτζ Χόριν πέρασε
πρώτος τα δύο μέτρα με 2,06μ. Στον ελλαδικό χώρο ξεχωρίζει η
παρουσία του Κώστα Μπανιώτη ο οποίος έχει καταφέρει να
διακριθεί σε ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους αγώνες.
ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ
Το άλμα εις μήκος είναι ένα κλασικό αγώνισμα στίβου των

Ολυμπιάδων. Πρόκειται για ένα από τα 12 αγωνίσματα του στίβου
που βρίσκονται συνεχώς στο πρόγραμμα των αγώνων από την Α΄
Ολυμπιάδα του 1896 της Αθήνας. Από το 1900 ως το 1912
διεξήχθη και αγώνισμα μήκους άνευ φοράς.Η εκτίναξη πρέπει να
γίνεται μπροστά από μια βαλβίδα, που είναι τοποθετημένη μέσα
στο έδαφος και βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το διάδρομο της
φοράς και το σκάμμα. Το πάτημα πέρα από την μπροστινή κόχη
της βαλβίδας (γραμμή εκτινάξεως) σημαίνει, ότι το άλμα θεωρείται
άκυρο .
Για τη μέτρηση του μήκους που σημειώθηκα, χρειάζεται κανείς δύο
άτομα: το ένα σημειώνει μετά από την προσγείωση του άλτη το
αποτύπωμα, που έχει τη μικρότερη απόσταση από τη βαλβίδα. Γι'
αυτό χρησιμοποιεί μια μεταλλική ράβδο. Εκεί τοποθετείται το
σημείο μηδέν της μετροταινίας. Το άλλο άτομο τεντώνει τότε τη
μετροταινία πάνω στη βαλβίδα έτσι, ώστε να σχηματίζει ορθή
γωνία με τη γραμμή εκτινάξεως και «διαβάζει» (μετρά) το μήκος.
Κάθε άλτης έχει το δικαίωμα να κάνει τρεις προσπάθειες σ' έναν
αγώνα (προκριματικός). Στη συνέχεια, εξακριβώνονται οι οκτώ
καλύτεροι άλτες, οι οποίοι και έχουν το δικαίωμα γι' άλλες τρεις
προσπάθειες (τελικός). Αν σ' έναν αγώνα παίρνουν μέρος οκτώ ή
λιγότεροι αθλητές, επιτρέπεται να εκτελέσει ο καθένας έξι
προσπάθειες. Η βαθμολογία γίνεται με βάση την καλύτερη
προσπάθεια που έχει επιτύχει ένας άλτης σ' ολόκληρο τον αγώνα.
Αν δύο αθλητές έχουν την ίδια επίδοση, ο αγώνας κρίνεται με
βάση τη δεύτερη καλύτερη επίδοση. Ο καλύτερος έλληνας αθλητής
του άλματος εις μήκους είναι ο Λούης Τσάτουμας.
ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ
Το άλμα επί κοντώ είναι κλασικό αγώνισμα του στίβου, στο οποίο
ο αθλητής χρησιμοποιεί ευλύγιστο πλέον κοντάρι
από φάιμπεργκλας ή ανθρακονήματα για να υπερπηδήσει οριζόντιο
πήχυ. Το αγώνισμα φέρεται ως γνωστό κατά την αρχαιότητα από
τους Κρήτες, τους αρχαίους Έλληνες και τους Κέλτες. Αναγνωρίστηκε
ως ολυμπιακό αγώνισμα στους Ολυμπιακούς του 1896 για τους άνδρες
και του 2000 για τις γυναίκες. Ο Κώστας Φιλιππίδης η Νικόλ
Κυριακοπούλου και η Κατερίνα Στεφανίδη είναι οι κορυφαίοι
Έλληνες αθλητές του άλματος επί κοντού.
ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΤΡΙΠΛΟΥΝ
Στο άλμα τριπλούν ο αθλητής πρέπει να εκτελέσει τρία άλματα το

ένα αμέσως μετά το άλλο. Η προσγείωση μετά από το πρώτο
άλμα πρέπει να γίνει στο πόδι εκείνο, με το οποίο έγινε η εκτίναξη.
Το δεύτερο άλμα γίνεται στο άλλο πόδι, που αμέσως μετά
εκτινάζεται και πάλι. Η σειρά αυτή των ποδιών είναι συνεπώς:
Δεξιά, δεξιά, αριστερά ή αριστερά, αριστερά, δεξιά. Όσο για τα
υπόλοιπα ισχύουν κι εδώ οι κανονισμοί αγώνων του άλματος σε
μήκος.Η φόρα είναι, βασικά, ένας επιταχυνόμενος δρόμος και
αποσκοπεί στην προετοιμασία για την εκτίναξη, αφού επιτευχθεί η
μέγιστη ταχύτητα. Γι' αυτό το σκοπό ανορθώνεται το πάνω μέρος
του σώματος και το μήκος των διασκελισμών γίνεται κάπως
μικρότερο.
3.3 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
ΔΙΣΚΟΒΟΛΙΑ
Στην δισκοβολία τα βαριά τραύματα αποτελούν το 64,8% των

αθλητικών κακώσεων. Αυτά είναι οι βλάβες στους μηνίσκους, οι
βλάβες των χιαστών και των πλαγίων συνδέσμων της άρθρωσης
του γονάτου. Ένα μεγάλο ποσοστό τραυμάτων 2,15% αποτελούν
τα τραύματα του κορμού και των ώμων. Οι χρόνιες παθήσεις που
δημιουργούνται εξαιτίας της επανάληψης των τραυμάτων,
συναντώνται στο 35,2% των περιπτώσεων τραυματισμού. Αυτές
είναι οι μικροτραυματικές παθήσεις της ποδοκνημικής, της
άρθρωσης του γονάτου και των αρθρώσεων των ώμων. Το
περισσότερο τρωτό σημείο των δισκοβόλων είναι η σπονδυλική
στήλη στην οποία εμφανίζονται χρόνιες οστεοχονδρίτιδες και
μετατραυματικές αρθρίτιδες. Στις χρόνιες κακώσεις της
σπονδυλικής στήλης περιλαμβάνονται και άλλες δεδομένες μορφές
κακώσεων, όπως είναι οι κακώσεις της θωρακικής και της
οσφυϊκής μοίρας. Συχνές είναι επίσης οι κακώσεις των μυών της
πλάτης, του ακρώμιου και των οπισθίων μηριαίων που αποτελούν
το 3,58% όλης της παθολογίας.
ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΣ
Στον ακοντισμό οι τραυματισμοί των αρθρώσεων του ώμου, του

γονάτου, του αγκώνα, της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής
στήλης και των μυών της πλάτης είναι οι πιο συχνοί. Τα βαριά
τραύματα αποτελούν το 42,87% όλων των κακώσεων. Οι βλάβες
στην άρθρωση του γονάτου δεν είναι πολύ συχνές και αποτελούν
το 6% όλων των κακώσεων. Στον ακοντισμό πολύ συχνά
παρατηρούνται εξαρθρώσεις (3,57%) στην περιοχή των δακτύλων
του άκρου χεριού. Οι χρόνιες κακώσεις αποτελούν το 57,13%
όλων των κακώσεων. Αυτές είναι μικροτραυματικές βλάβες της
άρθρωσης του αγκώνα και των μυών του ώμου. Σε αυτήν την
κατηγορία περιλαμβάνονται οι χρόνιες μικροτραυματικές
τενοντίτιδες του συνδέσμου της επιγονατίδας που αποτελούν την
χαρακτηριστική πάθηση σε αυτό το άθλημα.
ΣΦΥΡΟΒΟΛΙΑ
Στο άθλημα αυτό τα τμήματα που τραυματίζονται συχνότερα είναι

η άρθρωση του γονάτου, η θωρακική και οσφυοιερή μοίρα της
σπονδυλικής στήλης. Τα βαριά τραύματα εδώ αποτελούν το
36,86% όλων των κακώσεων. Αυτές είναι οι κακώσεις των
μηνίσκων, των πλάγιων συνδέσμων και οι κακώσεις της
άρθρωσης του γονάτου. Οι κακώσεις της άρθρωσης του γονάτου
αποτελούν το 29% όλων των κακώσεων. Εδώ συγκαταλέγονται
επίσης οι θλάσεις των μυών της πλάτης. Οι χρόνιες κακώσεις στο
άθλημα αυτό αποτελούν το 63,14% όλων των κακώσεων. Όπως
και στον ακοντισμό, οι συχνότερες χρόνιες παθήσεις είναι οι
μικροτραυματισμοί των αρθρώσεων του ώμου, του γονάτου, της
ποδοκνημικής άρθρωσης και οι μικροτραυματισμοί της
σπονδυλικής στήλης (οστεοχονδρίτιδες, οστεοφυτικές αλλοιώσεις
και μετατραυματικές αρθρίτιδες).Στις χρόνιες παθήσεις
περιλαμβάνονται οι χρόνιες κακώσεις του μυοσκελετικού
συστήματος, δηλαδή οι χρόνιοι τραυματισμοί των μυών του μηρού
και της πλάτης.
3.4 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ
ΕΝΟΡΓΑΝΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ
Μερικοί από τους σημαντικότερους παράγοντες τραυματισμού

είναι η κακή κατάσταση των γυμναστικών οργάνων, οι πτώσεις
από ύψος και τεχνικά λάθη κατά την εκτέλεση αλμάτων και
στροφών. Τα περισσότερα τρωτά σημεία είναι η ποδοκνημική
άρθρωση, η άρθρωση του γονάτου και η άρθρωση του αγκώνα.
Στην ενόργανη γυμναστική υπερισχύουν οι βαριές κακώσεις που
αποτελούν το 62% όλων των κακώσεων. Αυτά είναι κακώσεις των
μηνίσκων και τραύματα των χιαστών και πλαγίων συνδέσμων. Οι
μερικές και ολικές θλάσεις των νεύρων αποτελούν το 5,5% όλων
των κακώσεων. Οι θλάσεις αδρανοποιούν τον αθλητή για μεγάλο
χρονικό διάστημα και απαιτούν μεγάλη διάρκεια ανάρρωσης. Οι
χρόνιες κακώσεις δημιουργούνται εξαιτίας των επαναληπτικών
τραυμάτων και αποτελούν το 38% όλων των κακώσεων. Αυτές
οφείλονται σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις των αρθρώσεων, σε
παραμορφωτικές αρθρίτιδες, σε οστεοχονδρίτιδες και σε
εκφυλισμούς του αρθρικού χόνδρου. Οι παθήσεις αυτές έχουν
μικροτραυματικό χαρακτήρα και εμφανίζονται σαν αποτέλεσμα
μακρόχρονων επιβαρύνσεων. Την δεύτερη θέση ανάμεσα στις
χρόνιες κακώσεις καταλαμβάνουν οι κακώσεις της σπονδυλικής
στήλης όπως οι οστεοχονδρίτιδες και οι κακώσεις της άρθρωσης
του γονάτου (jumper’s knee).Οι κακώσεις αυτές είναι ιδιαίτερα
επικίνδυνες, γιατί αποκλείουν τον αθλητή για μεγάλο χρονικό
διάστημα από το άθλημα, ενώ η κατάσταση που δημιουργείται
επιδεινώνεται συχνά.
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΑΤΙΝΑΖ
Τα τραύματα στο καλλιτεχνικό πατινάζ συγκεντρώνονται ως επί το

πλείστον στην περιοχή της ποδοκνημικής άρθρωσης και του
πέλματος. Στο 61% των περιπτώσεων δημιουργούνται βαριά
τραύματα και στο 39% των περιπτώσεων χρόνιες κακώσεις. Βαριά
τραύματα εδώ αποτελούν οι βλάβες του αρθρικού θύλακα
(22,81%), οι κακώσεις των μηνίσκων της άρθρωσης του
γονάτου(7,6%), και οι κακώσεις των πλάγιων συνδέσμων(2,17%).
Στο καλλιτεχνικό πατινάζ είναι πολύ συχνές οι θλάσεις από
πτώση. Οι θλάσεις δημιουργούνται κυρίως στην περιοχή των
μεγάλων μυϊκών ομάδων του μηρού και στην περιοχή των
αρθρώσεων της ποδοκνημικής και του γονάτου. Οι συχνές
πτώσεις με τεντωμένο χέρι, προκαλούν εξαρθρώσεις της
άρθρωσης του ώμου, ενώ ο κακός συντονισμός κατά την εκτέλεση
των σύνθετων ασκήσεων, βλάβες των μυών του μηρού και της
κνήμης. Οι χρόνιες κακώσεις που δημιουργούνται εξαιτίας των
επαναληπτικών τραυμάτων στο καλλιτεχνικό πατινάζ είναι οι
οστεοχονδρίτιδες της οσφυοιερής μοίρας της σπονδυλικής στήλης
που αποτελούν το 10% όλων των κακώσεων. Στην κατηγορία των
χρόνιων κακώσεων περιλαμβάνονται οι χρόνιες θυλακίτιδες που
δημιουργούνται στην περιοχή του μηρού, στην περιοχή του έξω
σφυρού και στην άρθρωση του γονάτου. Τα λάθη τεχνικής κατά
την εκτέλεση σύνθετων αλμάτων προκαλούν μικροτραυματικές
τενοντίτιδες του συνδέσμου της επιγονατίδας, που είναι
χαρακτηριστικές για τους αθλητές που κάνουν πατινάζ μόνοι τους
στην πίστα. Οι χρόνιες κακώσεις του μυοσκελετικού συστήματος
εντοπίζονται στις παθήσεις των μυών του μηρού και στις
περιτενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα.
ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΑ
Τα τρωτά σημεία των χιονοδρόμων είναι η περιοχή της κνήμης, η

ποδοκνημική και η άρθρωση του γονάτου. Σε μικρότερο ποσοστό
δημιουργούνται κακώσεις στους μηνίσκους, στους πλάγιους και
χιαστούς συνδέσμους. Οι χρόνιες κακώσεις που δημιουργούνται
λόγω επανάληψης των τραυμάτων είναι ο χρόνιος
μικροτραυματισμός του αρθρικού θύλακα και οι παθήσεις του
αρθρικού χόνδρου. Οι κακώσεις των αρθρώσεων αποτελούν το
10,3% όλων των τραυματισμών και αφορούν την ποδοκνημική και
την άρθρωση του γονάτου. Στις χρόνιες κακώσεις ανήκουν οι
κακώσεις της σπονδυλικής στήλης.
ΚΩΠΗΛΑΣΙΑ
Τα τρωτά σημεία των κωπηλατών είναι οι αρθρώσεις και το

μυοσκελετικό σύστημα των άνω και κάτω άκρων, το οσφυϊκό
τμήμα της σπονδυλικής στήλης και το δέρμα των χεριών. Τα βαριά
τραύματα αποτελούν το 51% των κακώσεων και περιλαμβάνουν
τις κακώσεις των μηνίσκων και των πλαγίων συνδέσμων. Οι
χρόνιες παθήσεις λόγω επανάληψης τραυμάτων είναι οι χρόνιες
παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, οι οστεοχονδρίτιδες, οι
σπονδυλοαρθρίτιδες. Στην δεύτερη θέση μετά τις κακώσεις της
σπονδυλικής στήλης έρχονται οι φλεγμονές του περιοστέου και οι
τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα.
ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ
Οι παράγοντες που προκαλούν τραυματισμούς στις καταδύσεις

είναι το νερό(συμπαγές μέσον), το ύψος, η διαφορά της
θερμοκρασίας και τα γυμναστικά όργανα. Τα τρωτά σημεία των
καταδυτών είναι η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης και οι
περιοχές των αρθρώσεων του ώμου, του αγκώνα, του γονάτου και
της πυχεοκαρπικής άρθρωσης. Τα βαριά τραύματα αποτελούν το
68% όλων των αρθρώσεων. Τα πιο διαδεδομένα από τα βαριά
τραύματα είναι τα τραύματα του αρθρικού θύλακα και οι χρόνιες
υπερεντάσεις στην περιοχή της πυχεοκαρπικής, ποδοκνημικής,
της άρθρωσης του γονάτου. Ένα μεγάλο αριθμό τραυμάτων
αποτελούν οι θλάσεις στην περιοχή του κορμού και των άκρων. Οι
χρόνιες κακώσεις που δημιουργούνται λόγω των επαναληπτικών
τραυμάτων είναι οι οστεοχονδρίτιδες της αυχενικής και οσφυϊκής
μοίρας της σπονδυλικής στήλης, σε συνδιασμό με τις
περιαρθρίτιδες του ώμου, τις φλεγμονές του περιοστέου της
κνήμης και τις τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα.
3.5 ΚΥΚΛΙΚΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ
Τα αγωνίσματα αυτά είναι ο δρόμος μεγάλων και μεσαίων

αποστάσεων, ο μαραθώνιος, το βάδην, η κολύμβηση, η
κωπηλασία, οι χιονοδρομικοί αγώνες, οι παγοδρομίες και οι
ποδηλατοδρομίες. Σε αυτήν την ομάδα αθλημάτων είναι πολύ
διαδεδομένοι οι χρόνιοι τραυματισμοί της ποδοκνημικής και της
άρθρωσης του γονάτου και οι φλεγμονές του περιοστέου της
κνήμης που εμφανίζονται συχνότερα στα αγωνίσματα δρόμου.
Στις χρόνιες κακώσεις συγκαταλέγονται και οι κακώσεις του
μυοσκελετικού συστήματος δηλαδή θλάσεις των μυών του μηρού
και του ποδιού. Τα βαριά τραύματα αποτελούν το 49% όλων των
κακώσεων. Αυτά είναι κακώσεις των μηνίσκων, των χιαστών και
πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου καθώς και
βλάβες του αρθρικού θύλακα.
ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΣΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ
Τα τρωτά σημεία των δρομέων μεσαίων αποστάσεων είναι η

περιοχή της κνήμης, η ποδοκνημική άρθρωση και η οσφυϊκή μοίρα
της σπονδυλικής στήλης. Η χαρακτηριστική ιδιαιτερότητα των
κακώσεων στο άθλημα αυτό είναι οι μεγάλοι αριθμοί των χρόνιων
τραυματισμών σε σχέση με τα βαριά τραύματα. Τα βαριά
τραύματα αποτελούν το 24,75% όλων των κακώσεων, ενώ τα
υπόλοιπα τραύματα αφορούν τις χρόνιες κακώσεις. Στην δεύτερη
θέση μετά από τα βαριά τραύματα και τις χρόνιες κακώσεις
έρχονται οι θλάσεις των μυών του μηρού και οι θλάσεις του
τρικέφαλου μυός. Οι χρόνιες κακώσεις που δημιουργούνται
εξαιτίας της επανάληψης των τραυμάτων αποτελούν το 75,2%
όλων των κακώσεων. Αυτές είναι κακώσεις των οστών του
περιοστέου, τενοντίτιδα οπισθίου κνημιαίου, τραυματισμοί του
μυοσκελετικού συστήματος των οπισθίων μηριαίων και του
γαστροκνημίου καθώς και τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα.
Εκτός από τις χρόνιες κακώσεις δημιουργούνται και κακώσεις του
πέλματος όπως φλεγμονή πελματιαίας απονεύρωσης, πτώση της
ποδικής καμάρας από ανεπάρκεια του οπισθίου κνημιαίου και
περονιαίου μυός, βλαισός, μέγας δάκτυλος και παραμορφωτικές
αρθρίτιδες στις μικρές αρθρώσεις του μεταταρσίου.
ΔΡΟΜΟΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ
Τα τραύματα σε αυτό το άθλημα είναι θλάσεις των οπισθίων

μηριαίων και του γαστροκνημίου, τα τραύματα του αρθρικού
θύλακα της ποδοκνημικής άρθρωσης και οι κακώσεις των
μηνίσκων και των συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου. Στους
δρομείς των μεγάλων αποστάσεων παρατηρούνται συχνά και
κατάγματα κόπωσης. Οι χρόνιοι τραυματισμοί που δημιουργούνται
στην βάση της επανάληψης των τραυματισμών αποτελούν το 86%
όλων των κακώσεων και εντοπίζονται στην περιοχή της
ποδοκνημικής άρθρωσης και του πέλματος. Στις χρόνιες κακώσεις
περιλαμβάνονται οι κακώσεις του μυοσκελετικού συστήματος των
οπίσθιων μηριαίων και του γαστροκνημίου μυός, οι χρόνιες
τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα που αποτελούν το 29% όλων
των κακώσεων. Ιδιαίτερα πρέπει να αναφερθούν οι εκφυλισμοί του
αρθρικού χόνδρου, οι παραμορφωτικές αρθρίτιδες, ο χρόνιος
μικροτραυματικός αρθρικός θύλακας της άρθρωσης του γονάτου.
Στους δρομείς μεγάλων αποστάσεων κατά παράδοση
εμφανίζονται τραυματισμοί του πέλματος συχνά με παραμόρφωση
των δαχτύλων. Συχνά επίσης παρατηρούνται βλάβες στους ιστούς
που περιβάλουν τον αχίλλειο τένοντα και τον τένοντα του βραχύ
καμπτήρα μύα των δακτύλων. Επίσης δημιουργούνται ισχιαλγίες
και κατάγματα κοπώσεως στους 4ο,5ο οσφυϊκούς σπονδύλους.
ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ
Τα τραύματα των μαραθονιοδρόμων αφορούν τον αρθρικό θύλακα

της άρθρωσης του ισχίου, των αρθρώσεων της ποδοκνημικής και
του γονάτου. Τα κατάγματα κόπωσης δημιουργούνται στην
περιοχή του μεταταρσίου. Οι χρόνιες κακώσεις αποτελούν το
90,58% του συνόλου. Αυτές είναι οι παραμορφωτικές αρθρίτιδες
της ποδοκνημικής άρθρωσης και του μεσαίου τμήματος του
πέλματος. Επίσης στις χρόνιες παθήσεις περιλαμβάνονται οι
κακώσεις των μυών και των τενόντων.
3.6 ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΕΣ
ΠΑΤΙΝΑΖ
Το καλλιτεχνικό πατινάζ ή καλλιτεχνική παγοδρομία είναι άθλημα

που διεξάγεται σε παγοδρόμιο. Οι αθλητές φορούν παγοπέδιλα και
κινούνται κατά μήκος της παγοπίστας εκτελώντας φιγούρες με
μουσική υπόκρουση σε κάθε πρόγραμμά τους.
Ορισμένα αγωνίσματα του καλλιτεχνικού πατινάζ είναι αγωνίσματα
των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτά είναι τα εξής:
 Ατομικό Ανδρών
 Ατομικό Γυναικών
 Παγοδρομία Ζευγαριών
 Χορός στον πάγο.
Σε αυτή την κατηγορία συμμετέχουν ζευγάρια εκτελώντας μόνο
χορευτικές κινήσεις, ενώ είναι η μόνη κατηγορία όπου
επιτρέπονται τα φωνητικά στη μουσική του προγράμματος (ενώ
στις άλλες κατηγορίες αυτό απαγορεύεται).
Υπάρχουν ακόμη άλλες κατηγορίες αγωνισμάτων και
παραστάσεων στο πάγο, που δεν ανήκουν στο πρόγραμμα των
Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτά είναι:
 Συγχρονισμένη παγοδρομία.
Είναι ένα ταχέως αναπτυσσόμενο ομαδικό αγώνισμα, όπου
συμμετέχουν σύνολα από 12 έως 20 παγοδρόμους άνδρες και
γυναίκες. Το αγώνισμα περιλαμβάνει χορό στον πάγο με έμφαση
στους σχηματισμούς ακριβείας όλης της ομάδας σαν σύνολο και
στις σύνθετες εναλλαγές των σχηματισμών. Βασικοί σχηματισμοί
είναι οι κύκλοι, οι ευθείες, τα τετράγωνα και οι τομές. Από το 2000
η ISU (Διεθνής Ομοσπονδία Παγοδρομίας) διοργανώνει ετήσια
παγκόσμια πρωταθλήματα συγχρονισμένης παγοδρομίας, ενώ τα
τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια ώστε να συμπεριληφθεί στο
πρόγραμμα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2018.
 Παγοδρομία Τετράδας.
Είναι μια κατηγορία σαν την συγχρονισμένη παγοδρομία αλλά
μόνο με δύο γυναίκες και δύο άντρες παγοδρόμους, που
παρουσιάζουν μια ποικιλία από ατομικά στοιχεία, στοιχεία
ζευγαριού και στοιχεία τετράδας.
 Θέατρο στον πάγο.
Γνωστό επίσης σαν μπαλέτο στον πάγο είναι ένα είδος ομαδικής
παγοδρομίας με θεατρικά στοιχεία.
 Ακροβατική παγοδρομία.
Είναι ένα αγώνισμα συνδυασμού καλλιτεχνικού πατινάζ,
ακροβατικών τσίρκου και ασκήσεων γυμναστικής στον πάγο.
ΣΚΙ
Το σκι ή χιονοδρομία είναι ένα χειμερινό άθλημα.Το σκι απαιτεί

ειδικό εξοπλισμό και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι οι
ποικίλες καιρικές συνθήκες σε ορεινό έδαφος και οι αντικειμενικοί
και υποκειμενικοί κίνδυνοι. Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες
τεχνικές κίνησης όπως σε άλλα αθλήματα. Είναι ατομικό άθλημα
και ο κάθε αθλητής χρησιμοποιεί ειδική προστατευτική ενδυμασία,
παπούτσια και κατάλληλα πέδιλα. Υπάρχει διεθνής χιονοδρομική
ομοσπονδία, και στην Ελλάδα. Το πρώτο οργανωμένο
χιονοδρομικό κέντρο στην Ελλάδα είναι αυτό του Σελίου, το οποίο
βρίσκεται στο όρος Βέρμιο και λειτουργεί και στις μέρες μας.Το
άθλημα του σκι περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Χειμερινών
Ολυμπιακών Αγώνων.
ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΣΠΟΡ

Περισσότεροι από 440.000 άνθρωποι τραυματίζονται κάθε χρόνο
στις ΗΠΑ με τα χειμερινά αθλήματα (σκι, snowboard, πατινάζ στον
πάγο, έλκηθρα) και ζητούν ιατρική βοήθεια, σύμφωνα με
καταγραφή της αμερικανικής Επιτροπής Ασφάλειας
Καταναλωτικών Προϊόντων . Ανάλογα είναι και τα περιστατικά
στην Ευρώπη, αλλά δεν υπάρχει παρόμοια συστηματική
καταγραφή.
Οι τραυματισμοί κατά τα χειμερινά αθλήματα (σπορ), στις ΗΠΑ το

2010 σύμφωνα με αναλυτική καταγραφή αφορούσαν:
 144.000 τραυματισμούς από το σκι
 148.000 τραυματισμούς από το snowboard

 58.500 τραυματισμούς από πατινάζ στον πάγο
 91.000 τραυματισμούς με έλκηθρο
Πολλοί από τους παραπάνω τραυματισμούς κατά τα χειμερινά
αθλήματα απαιτούσαν νοσηλεία σε νοσοκομείο και χειρουργική
επέμβαση και κάποιοι δυστυχώς οδήγησαν σε μόνιμες βλάβες και
απώλεια της ζωής. Οι συχνότεροι τραυματισμοί στα χειμερινά
αθλήματα είναι τα διαστρέμματα, τα εξαρθρήματα και τα κατάγματα
στα πόδια.
Πολλοί από αυτούς τους τραυματισμούς συμβαίνουν στο τέλος της
ημέρας, όταν υπάρχει κόπωση και απώλεια της προσοχής. Η
πλειοψηφία αυτών των τραυματισμών μπορούν να προληφθούν
εάν οι συμμετέχοντες προετοιμαστούν για την άθληση, είναι σε
καλή φυσική κατάσταση και σταματούν όταν υπάρχει κούραση, ή
πόνος.
Για την πρόληψη των τραυματισμών κατά τα χειμερινά αθλήματα
καλό θα είναι να τηρούμε τις παρακάτω οδηγίες, σύμφωνα με την
Αμερικανική Ακαδημία Ορθοπαιδικών Χειρουργών (AAOS): Ποτέ
μην συμμετάσχεις μόνος σε ένα άθλημα το χειμώνα.
 Να είστε σε καλή φυσική κατάσταση πριν τη συμμετοχή σε
χειμερινές δραστηριότητες.
 Καλή προθέρμανση πριν την άθληση.
 Φοράτε κατάλληλο προστατευτικό εξοπλισμό (γυαλιά, κράνη
και γάντια).
 Βεβαιωθείτε ότι ο κύριος εξοπλισμός λειτουργεί σωστά πριν
από τη χρήση.
 Να φοράτε πολλά στρώματα, άνετων, αντιανεμικών και
αδιάβροχων ρούχων. Φοράτε τα κατάλληλα υποδήματα που
προσφέρουν ζεστασιά, καθώς και άφθονη υποστήριξη στην
ποδοκνημική (αστράγαλο).
 Να γνωρίζετε και να τηρείται όλους τους κανόνες του
αθλήματος στο οποίο συμμετέχετε.
 Πάρτε ένα μάθημα, ή περισσότερα, από έμπειρο
εκπαιδευτή , ιδιαίτερα σε αθλήματα όπως το σκι και το snowboard .
Μαθαίνοντας πώς να πέσετε σωστά και με ασφάλεια, μειώνεται
τον κίνδυνο τραυματισμού.
 Δώστε προσοχή στις προειδοποιήσεις για επερχόμενες
καταιγίδες και σοβαρή πτώση της θερμοκρασίας.
 Επιδιώξτε στέγη και ιατρική φροντίδα αμέσως εάν εσείς, ή
κάποιος μαζί σας, βιώνει υποθερμία, ή κρυοπαγήματα.
 Βεβαιωθείτε ότι όλοι γνωρίζουν τις κατάλληλες διαδικασίες
για να καλέσουν βοήθεια , αν συμβούν τραυματισμοί. Καλό θα
είναι να έχετε μαζί σας κινητό τηλέφωνο για την περίπτωση
τραυματισμού.
 Πίνετε άφθονο νερό πριν , κατά τη διάρκεια , και μετά τα
χειμερινά αθλήματα.
 Αποφύγετε να συμμετέχετε σε αθλητικές δραστηριότητες ,
όταν πονάτε, ή είστε εξαντλημένοι.Να θυμάστε πάντα ότι για όσους
δεν είναι επαγγελματίες αθλητές τα χειμερινά αθλήματα είναι
διασκέδαση, εκτός από άθληση, γι’ αυτό δεν πρέπει να
υπερεκτιμούμε τις δικές μας δυνατότητες και να υποτιμούμε τις
δυνάμεις της φύσης.
3.7 ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ
Η ποδηλασία είναι η χρήση του ποδηλάτου για μεταφορά,

ψυχαγωγία και άσκηση, ιδιαίτερα διαδεδομένη σε όλον τον κόσμο.
Επίσης, με τον όρο ποδηλασία εννοείται και η κίνηση με
ανθρώπινη δύναμη κάθε μορφής τρίκυκλων, τετράκυκλων,
μονόκυκλων ή άλλων οχημάτων.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ
Η αγωνιστική ποδηλασία περιλαμβάνει αρκετά αγωνίσματα,
αρκετά εκ των οποίων είναι ή υπήρξαν αγωνίσματα των
Ολυμπιακών Αγώνων. Η αγωνιστική ποδηλασία διαιρείται επίσημα
σε:
• Ποδηλασία Δρόμου, πολύ απαιτητικό, επίπονο και δύσκολο
άθλημα. (Αγώνες Δρόμου, Ατομική ή Ομαδική Χρονομέτρηση)
• Ποδηλασία Πίστας (Ταχύτητα, Χρονομέτρηση, Καταδίωξη,
Αγώνας Πόντων, Μάντισον, Σκρατς κ.α)
• Ορεινή Ποδηλασία (Κρος Κάντρυ, Μαραθώνιοι, Κατάβαση,
Τετραπλό 4Χ)kj
• Χωμάτινο ΒΜΧ
• Συκλοκρός (CX)
• Τράιαλ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ
ΚΑΚΩΣΕΙΣ-ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ
Η ποδηλασία είναι ένα άθλημα με αρκετά μεγάλη συχνότητα

τραυματισμών, είτε πρόκειται για επαγγελματία αθλητή είτε για
ερασιτέχνη. Η ποδηλασία ανήκει στην κατηγορία των κυκλικών
αθλημάτων που χαρακτηρίζονται από μεγάλη και μέγιστη ισχύ των
προπονητικών επιβαρύνσεων και απαιτεί την ανάπτυξη μεγάλων
ταχυτήτων, υπό συνθήκες αυξημένης επιβάρυνσης των μυών των
κάτω άκρων και της πλάτης. Όλες αυτές οι εντάσεις και οι
επιβαρύνσεις συχνά οδηγούν σε τραυματισμούς.
Οι πιο συνηθισμένοι τραυματισμοί στην ποδηλασία,
περιλαμβάνουν:
• Γόνατα
Η άρθρωση του γόνατος συνήθως είναι η περιοχή των

περισσότερων τραυματισμών στην ποδηλασία λόγω της
καταπόνησης της. Το "γόνατο του ποδηλάτη", τραυματισμός
της επιγονατίδας, λαγονοκνημιαίας και κακώσεις χιαστών είναι
οι πιο συχνές παθήσεις.
• Τραυματισμός αυχένα
Τραυματισμοί στην περιοχή της κεφαλής από ένα απλό κόψιμο

στα μάγουλα μέχρι τραυματισμό του αυχένα είναι ιδιαίτερα
συνηθισμένοι σε όσους ασχολούνται αγωνιστικά με την
ποδηλασία. Η χρήση κράνους μπορεί να μειώσει τον όποιο
κίνδυνο τραυματισμού έως και 85%.
Πόνος στον αυχένα παρατηρείται συνήθως όταν οι ποδηλάτες

βρίσκονται σε μια στάση για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Συχνές ασκήσεις στους ώμους και του λαιμού βοηθούν στη

μείωση της πίεσης στην περιοχή του αυχένα. Αντίστοιχα, η
χρήση ζώνης στη μέση μπορεί να βοηθήσει όσους έχουν
"χαμηλά ποδήλατα".
• Πόνος στο βραχίονα, στον καρπό ή μούδιασμα
Για την αποφυγή του όποιου προβλήματος, οι ποδηλάτες θα

πρέπει να έχουν τα χέρια τους σε ελαφριά κάμψη και ποτέ
τεντωμένα μιας και ο αγκώνας σε κάμψη μπορεί να
απορροφήσει καλύτερα το όποιο τράνταγμα λόγω λακούβας
του οδοστρώματος.
Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα - συνηθισμένο ιδιαίτερα στους

ποδηλάτες - μπορεί να αποφευχθεί εναλλάσοντας τα χέρια και
διατηρώντας τους καρπούς στο τιμόνι. Σε αυτό μπορεί να
βοηθήσει και η χρήση των κατάλληλων γαντιών.
• Μούδιασμα ποδιού
Μούδιασμα και μυρμήγκιασμα στην περιοχή του ποδιού είναι

ιδιαίτερα συνηθισμένα στους ποδηλάτες λόγω των παπουτσιών
που χρησιμοποιούν.
Επιπρόσθετα, η αυξημένη πίεση στα πόδια προκαλεί αυξημένη
συμπίεση στα νεύρα των ποδιών - η οποία θεραπεύεται με
χειρουργική επέμβαση
3.8 ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ
Η Κολύμβηση είναι άθλημα κίνησης μέσα στο νερό. Ως άθλημα, το

κολύμπι, είναι από τα πιο παλιά και συνηθέστερα. Οι αρχαίοι
Έλληνες του έδιναν πολλή προσοχή και θεωρούσαν άσχημο
πράγμα το να μην μπορεί κάποιος να κολυμπά. Στους
Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 περιλήφθηκε ως ιδιαίτερο άθλημα
και το κολύμπι κι από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπητά
αγωνίσματα.
Ισχύουν, όπως για όλα τα αθλήματα, διατάξεις και κανόνες της
κολύμβησης. Τα αγωνίσματα που διεξάγονται είναι: Για τους
άνδρες, 100 μ., 200 μ., 400 μ., 1500 μ. ελεύθερης κολύμβησης,
4Χ200 μ. ομαδικό και 4Χ100 ατομικό, 200 μ. πεταλούδα και 100 μ.
ύπτιο κ.ά.
Για τις γυναίκες είναι τα ίδια εκτός από τα 1500 μ. που τα έχουν
800 μ.
Οι τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να κολυμπά είναι πολλοί.
 Το πρόσθιο κολύμπι, το πιο απλό, ξεκούραστο και

συνηθισμένο κολύμπι. Σ' αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος
μέσα στο νερό κινείται έτσι ακριβώς όπως ο βάτραχος.
 Το κρόουλ ή το ελεύθερο κολύμπι. Το σώμα βρίσκεται σ'

επίπεδη σχεδόν θέση με το νερό, μπρούμητα δηλ., με το
πρόσωπο προς το νερό και τα χέρια κινούνται ελεύθερα
κάνοντας κυκλικές κινήσεις, η μισή καμπύλη του κύκλου γίνεται
μέσα από το νερό κι η άλλη μισή πάνω απ' την επιφάνειά του,
στον αέρα.
 Πρόσθιο πεταλούδας. Ο κολυμβητής κινείται έτσι που δίνει
την εντύπωση της πεταλούδας, όπως αναπηδά πάνω στο νερό.
 Το ναυτικό ή το πλάγιο. Ο κολυμβητής κινείται πλάγια μέσα

στο νερό, πότε από τη μια πλευρά, πότε απ' την άλλη.
 Το ύπτιο κολύμπι, όταν ο κολυμβητής βρίσκεται σε θέση

ανάσκελη μέσα στο νερό, με την πλάτη του δηλ. στην επιφάνεια
του νερού.
Κατάδυση. Για να κολυμπήσει κάποιος μ' αυτόν τον τρόπο, πρέπει

να έχει μάθει να ελέγχει πολύ καλά την αναπνοή του, επειδή
χρειάζεται να παραμείνει για ορισμένο διάστημα κάτω από το νερό.
Πρέπει να διατηρεί τα μάτια ανοιχτά, για ν' αποφύγει πιθανά
κτυπήματα.
3.9 ΟΜΑΔΙΚΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Τα τρωτά σημεία των ποδοσφαιριστών είναι η περιοχή της

άρθρωσης του γονάτου (67% όλων των κακώσεων) και της
ποδοκνημικής άρθρωσης, καθώς και οι αρθρώσεις των άνω
άκρων. Τα βαριά τραύματα αποτελούν στο ποδόσφαιρο το 82,41%
όλων των κακώσεων. Αυτά είναι τραύματα των μηνίσκων που είναι
και τα πιο διαδεδομένα και αποτελούν το 50% όλων των
κακώσεων. Επίσης οι βλάβες των χιαστών και πλάγιων
συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου. Οι βλάβες του
μυοσκελετικού συστήματος αποτελούν το 6% όλων των
κακώσεων. Αυτές είναι βλάβες των μυών του μηρού(θλάσεις
τετρακέφαλου, δικέφαλου και εσωτερικής κεφαλής του
γαστροκνημίου μύα). Τα αιματώματα αποτελούν για τους
ποδοσφαιριστές το 7,5% των γενικών τραυμάτων και
δημιουργούνται στην περιοχή της κνήμης. Οι χρόνιες παθήσεις
που δημιουργούνται στην βάση της επανάληψης των τραυμάτων
αποτελούν το 17,59% όλων των κακώσεων. Αυτές είναι οι
παθήσεις των αρθρώσεων των κάτω άκρων, οι παθήσεις των
μυών και των τενόντων, και οι παθήσεις του συστήματος <νεύρο-
μύς-περιόστεο-οστό>. Ιδιαίτερα συχνές είναι οι χρόνιες
μικροτραυματικές βλάβες του αρθρικού θύλακα της άρθρωσης του
γονάτου και της ποδοκνημικής που αποτελούν το 11,54% όλων
των κακώσεων. Οι χρόνιες κακώσεις του μυοσκελετικού
συστήματος συγκεντρώνονται στην περιοχή των οπίσθιων
μηριαίων. Οι χρόνιες παθήσεις των νεύρων παρουσιάζονται με την
μορφή νευρίτιδων και τενοντίτιδων του αχίλλειου τένοντα καθώς
και θλάσεων του τετρακέφαλου μύα.
ΧΕΙΡΟΣΦΑΙΡΙΣΗ
Τα τρωτά σημεία στους παίκτες της χειροσφαίρισης είναι η

περιοχή των άνω άκρων(ώμος και άρθρωση του αγκώνα), η
ποδοκνημική άρθρωση και η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής
στήλης. Τα βαριά τραύματα αποτελούν στους παίκτες της
χειροσφαίρισης το 66,7% όλων των κακώσεων που
παρουσιάζονται με την μορφή κακώσεων των μηνίσκων, των
χιαστών και πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου,
όπως και σύνθετα τραύματα του ώμου και του αγκώνα. Τα
τραύματα του μυοσκελετικού συστήματος είναι συνήθως βλάβες
των μυών και των τενόντων όπως οι βλάβες του αχίλλειου τένοντα.
Οι χρόνιοι τραυματισμοί που δημιουργούνται εξαιτίας της
επανάληψης των τραυμάτων παρουσιάζονται με την μορφή
χρόνιου μικροτραυματισμού του αρθρικού θύλακα και του
αρθρικού χόνδρου (εκφυλισμός) με την μορφή μικροτραυματικής
τενοντίτιδας του επιγονατιδικού συνδέσμου. Οι χρόνιες κακώσεις
των αρθρώσεων αποτελούν το 13% όλων των κακώσεων. Σε
αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται οι παθήσεις της
σπονδυλικής στήλης όπως οι οστεοχονδρίτιδες, οστεόφυτα και
σπονδυλοαρθρίτιδες. Επίσης στις κακώσεις της σπονδυλικής
στήλης περιλαμβάνονται και οι χρόνιες μυοσίτιδες των οπισθίων
μηριαίων και του γαστροκνημίου και οι χρόνιες περιτενοντίτιδες του
αχίλλειου τένοντα. Οι τελευταίες συνήθως καταλήγουν σε ρήξεις
εξαιτίας της ελάττωσης της αντοχής του τένοντα. Στις χρόνιες
παθήσεις των παικτών χειροσφαίρισης ανήκουν και οι φλεγμονές
του περιοστέου, οι επικονδυλίτιδες του αγκώνα και οι τενοντίτιδες
του ώμου που αποτελούν το 4% όλων των κακώσεων
ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗ
Τα τρωτά σημεία των αθλητών στην πετοσφαίρηση είναι η
περιοχή του ώμου, της ποδοκνημικής άρθρωσης, της άρθρωσης
του γονάτου, τα δάκτυλα της παλάμης και η οσφυϊκή μοίρα της
σπονδυλικής στήλης. Τα βαριά τραύματα αποτελούν το 55,62%
όλων των κακώσεων. Αυτά είναι κακώσεις των μηνίσκων και των
χιαστών και πλάγιων συνδέσμων της άρθρωσης του γονάτου.
Στους αθλητές πετοσφαίρησης τα τραύματα του μυοσκελετικού
συστήματος είναι σπάνια. Σοβαρά αιματώματα παρατηρούνται στο
4% των αθλητών και εμφανίζονται στην περιοχή του ακρωμίου και
της άκρας χειρός. Οι χρόνιες κακώσεις που δημιουργούνται
εξαιτίας της επανάληψης των τραυμάτων αποτελούν το 44,38%
όλων των κακώσεων και είναι οι περιαρθρίτιδες του ώμου, οι
μικροτραυματικές βλάβες του αρθρικού θύλακα της άρθρωσης του
γονάτου. Στις χρόνιες κακώσεις ανήκουν οι χρόνιες κακώσεις του
μυοσκελετικού συστήματος όπως οι φλεγμονές του τένοντα του
ορθού μηριαίου μύα, οι τενοντίτιδες του αχίλλειου τένοντα και οι
κακώσεις των οπισθίων μηριαίων μυών.
ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗ
Τα τρωτά σημεία των καλαθοσφαιριστών είναι η περιοχή της

άρθρωσης του γονάτου και της ποδοκνημικής, η παλάμη και το
οσφυϊκό τμήμα της σπονδυλικής στήλης. Τα βαριά τραύματα
αποτελούν το 70,09% όλων των κακώσεων και αποτελούν τα
τραύματα των μηνίσκων, των χιαστών και πλάγιων συνδέσμων της
άρθρωσης του γονάτου. Σε γενικές γραμμές το 54,93% των
τραυμάτων στην καλαθοσφαίριση αφορά βαριά τραύματα της
άρθρωσης του γονάτου. Οι εξαρθρώσεις δημιουργούνται στην
περιοχή των δακτύλων και της άκρας χειρός. Ιδιαίτερη θέση στην
κατηγορία των χρόνιων παθήσεων καταλαμβάνουν οι χρόνιες
παθήσεις της σπονδυλικής στήλης που είναι οι οστεοχονδρίτιδες,
τα οστεόφυτα και σπονδυλοαρθρίτιδες. Οι χρόνιες κακώσεις του
μυοσκελετικού συστήματος δημιουργούνται στην περιοχή των
γαστροκνημίων μυών και του τετρακέφαλου μύα.
ΥΔΑΤΟΣΦΑΙΡΙΣΗ
Η έξω επικονδυλίτιδα προκαλεί συµπτώµατα πλευρικά του αγκώνα

και του πήχη. Πιο συγκεκριµένα παρατηρείται ευαισθησία του έξω
επικόνδυλου και του εκτατικού µυϊκού συστήµατος του πήχη,
πόνος σε περιστροφικές κινήσεις και κινήσεις γροθιάς ο οποίος
µειώνεται όταν κάµπτεται ο αγκώνας, πόνος στο backhand
κτύπηµα, συνήθως σε ανώριµους παίκτες. Επίσης, δυσκαµψία
εκτεινόντων στο αντιβράχιο και τον καρπό, µυϊκή ανισορροπία και
επακόλουθη αδυναµία του αγκώνα µε κινητικά προβλήµατα.
Τέλος, προκαλείται φλεγµονή και µερικές φορές οίδηµα.
Ο αθλητής εκτελεί την κίνηση µε έντονη προβολή του αγκώνα
µπροστά, εκτελεί το κτύπηµα πίσω από το σώµα, µε υπερβολική
κίνηση του καρπού, µε δύο χέρια και τέλος, µε υπερβολικό
πρηνισµό του πήχη.
Άλλα ενοχλήµατα, που συνήθως αναφέρονται, είναι η πρωινή
δυσκαµψία του αγκώνα και το αίσθηµα νυγµών. Τα συµπτώµατα
υποχωρούν µε την ανάπαυση, επανεµφανίζονται όµως µε την
άσκηση καθώς ο πόνος αρχικά υποχωρεί µε κατάπαυση της
δραστηριότητας αλλά σταδιακά επανέρχεται πιο οδυνηρός και
επίµονος.
Από την κλινική εξέταση διαπιστώνεται ευαισθησία στην πί-
εση ακριβώς επάνω ή εµπρός και περιφερικά του έξω επι-
κονδύλου, χαλαρός έξω επικόνδυλος και µειωµένο εύρος κί-
νησης του αγκώνα .
Τα συµπτώµατα αναπαράγονται κατά την έκταση του καρ-
πού, µε τον αγκώνα σε έκταση ή την κάµψη του καρπού από
τον εξεταστή, υπό αντίσταση.
ΡΑΓΚΠΙ
Οι κακώσεις της σπονδυλικής στήλης ευθύνονται για το 10-15%

του συνόλου των αθλητικών κακώσεων και το …10% αυτών
συνοδεύονται από νευρολογική βλάβη. Παρατηρούνται κυρίως σε
αθλήματα όπως ράγκμπι, πάλη, χόκεϋ στο πάγο, καταδύσεις και
σκι.
Μηχανισμός τραυματισμού:Κοιτάζοντας τα στοιχεία μας, το 2008,
διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν δύο κοινοί μηχανισμοί τραυματισμού:
1.Βίαιη απαγωγή και έξω στροφή (ABER) (32% των
τραυματισμών) - αυτό ήταν είτε σε τάκλιν ή κατά την προσγείωση
με την μπάλα με το άκρο τεντωμένο (συνήθως σκοράροντας!)
2.Άμεση πλευρική πλήξη με το βραχιόνιο στο πλάι (Direct Impact)
(σε έσω στροφή) (32% των τραυματισμών) - αυτό, προκύπτει μετά
από βίαιη πτώση στο έδαφος κρατώντας την μπάλα, ή σε τάκλιν.
Βλάβες ABER:
Είναι ενδιαφέρον, ότι ενώ ο αριθμός των τέλειων εξαρθρημάτων
ήταν μικρός, ο αριθμός των επιχείλιων ρήξεων ήταν πολύ υψηλός,
γεγονός που υποδηλώνει υποκλινικά υπεξαρθρήματα. Είναι
πιθανό ότι η μεγάλη μυϊκή μάζα εμποδίζει την πλήρη εξάρθρωση
σε παίκτες του ράγκμπι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Οι
τέλειες εξαρθρώσεις ήταν στην ομάδα ABER και αυτή η ομάδα είχε
περισσότερες βλάβες Bankart και μερικές ρήξεις στροφικού
πετάλου. Υπήρξε επίσης μια πολύ υψηλή συχνότητα εμφάνισης
των οστικών βλαβών Bankart (26%). Αυτό είναι πολύ υψηλότερο
από ό, τι παρατηρείται σε άλλες ηλικιακές ομάδες και συνδυάζεται
με τραυματικές εξαρθρώσεις ώμων.
Άμεση πλευρική πλήξη:
Οι παίκτες στην υποομάδα της άμεσης πλευρικής πλήξης

υπέστησαν έναν πολύπλοκο μηχανισμό τραυματισμών στον ώμο,
με υψηλή συχνότητα ρήξεων SLAP και του οπίσθιου επιχειλίου
χόνδρου. Ανέφεραν κατά τη στιγμή του τραυματισμού ότι "άκουσαν
ένα κρακ (pop)", μια αίσθηση ότι το χέρι "νεκρώθηκε" και την
αδυναμία να συνεχίσουν τον αγώνα. Στη συνέχεια συχνά ήταν σε
θέση να επιστρέψουν, αλλά όχι στο ίδιο επίπεδο παιχνιδιού.
Χάνουν την εμπιστοσύνη στον ώμο τους, αποφεύγοντας τάκλιν
στην προσβεβλημένη πλευρά. O περιαρθρικός κριγμός είναι ένα
κοινό σύμπτωμα. Ένα άλλο πολύ κοινό σύμπτωμα είναι ο πόνος
στις οριζόντιες πιέσεις μπάρας (στον πάγκο γυμναστηρίου). Ο
πόνος είναι ιδιαίτερα αισθητός σε φθίνουσα ή έκκεντρη φόρτιση
του δικεφάλου.
Υδατοσφαιριση
Οι κακώσεις του συγκεκριμένου αθλήματος εντοπίζονται σχεδόν σε
όλο το σώμα. Αυτές είναι οξείες ή υπερχρησίας. Ο πιο συχνός
τύπος κακώσεων είναι oι συνδεσμικές. Οι συνδεσμικές κακώσεις
των αρθρώσεων προέρχονται εξαιτίας κακώσεων που
προέρχονται από την μπάλα (τερματοφύλακες) ή από διάφορες
κινήσεις όταν έρχονται οι αθλητές σε επαφή μεταξύ τους. Σοβαρή
κάκωση μπορεί να δημιουργηθεί και στην αυχενική μοίρα. Στο
κεφάλι εμφανίζονται στο πρόσωπο, στη στοματική κοιλότητα
(κόψιμο χειλιών), στα μάτια και στα δόντια χωρίς όμως να
επιδεικνύουν υψηλή βαρύτητα. Εκτός του ώμου στα άνω άκρα οι
κακώσεις εντοπίζονται στον χέρι, στον αγκώνα, στον καρπό και
στα δάχτυλα. Στον κορμό εντοπίζονται στη λεκάνη, στα ισχία στην
αυχενική και στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Στα
κάτω άκρα οι κακώσεις εντοπίζονται στο γόνατο και στο μηρό.
Τραυματισμοί στα θαλάσσια σπορ
Από το απλό κολύμπι ως τα πιο σύνθετα και απαιτητικά θαλάσσια

σπορ όπως το σκι, το τζετ σκι, η ιστιοσανίδα ή η ιστιοπλοΐα. Στα
αθλήματα αυτά όταν δεν τηρούνται οι ιδιαίτεροι κανόνες ασφαλείας
για κάθε περίπτωση, συνοδεύονται από ένα αριθμό ατυχημάτων
τα οποία μπορούν να προκαλούν από μικροτραυματισμούς έως
και σοβαρούς τραυματισμούς. Έχει υπολογιστεί ότι το 10 % αυτών
που συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες, οι οποίες
σχετίζονται με το υγρό στοιχείο θα υποστούν κάποιο τραυματισμό,
ευτυχώς μικρού βαθμού συνήθως. Σε ποσοστό όμως ίσο με 1% ο
τραυματισμός χαρακτηρίζεται ως σοβαρός. Οι παθολογικές
καταστάσεις που σχετίζονται με το υδάτινο στοιχείο είναι συνήθως:
1. Μετατραυματικές τενοντίτιδες (ώμος, γόνατο κ.ά.).
2. Μυϊκές θλάσεις.
3. Μυϊκές κράμπες από ηλεκτρολυτικές διαταραχές.
4. Διαστρέμματα-Κατάγματα.
5. Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από το ιστίο της ιστιοσανίδας ή
από βουτιές.
6. Κακώσεις αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης από
βουτιές.
7. Πνιγμός.
Η πρόληψη τραυματισμών στη θάλασσα είναι καθήκον όλων όσων

ασχολούνται με τα σπορ σε υδάτινο περιβάλλον ανεξάρτητα από
την ένταση και τη συχνότητα της ενασχόλησης τους με αυτά.
Απαιτούνται:
1. Επαρκής εξοπλισμός και συντήρηση αυτού.
2. Ειδικό σωσίβιο σε όλα τα αθλήματα, όπου αυτό απαιτείται (πχ
ιστιοπλοΐα, θαλάσσιο σκι).
3. Κανόνες ασφαλείας για κάθε άθλημα ξεχωριστά. Για παράδειγμα
οι λιγότερο έμπειροι δεν θα πρέπει να κάθονται κοντά στο κεντρικό
πανί του σκάφους στην ιστιοπλοΐα ή στο θαλάσσιο σκι όταν το
ταχύπλοο πλησιάζει τον σκιέρ που έχει πέσει στο νερό πρέπει
αυτό να σβήνει τη μηχανή.
4. Να μην εκτίθεστε σε ακραίες περιβαντολογικές συνθήκες. Να
ενημερώνεστε για τον καιρό.
5. Αποφυγή έκθεσης στον ήλιο από τις 12:00μ. έως τις 4μμ και
προστασία (αντηλιακό με υψηλό δείκτη προστασίας, καπέλο,
γυαλιά).
6. Ποτέ αλκοόλ στη θάλασσα. Η κατανάλωση αλκοόλ συνδυάζεται
με αυξημένα ατυχήματα από βουτιές ιδιαίτερα σε νεαρά άτομα.
7. Να μη βουτάτε σε αβαθή και άγνωστα νερά. Ποτέ δεν
κολυμπάμε με γεμάτο στομάχι. Μπάνιο κάνουμε τέσσερις
ώρες μετά το γεύμα. Επαρκής προπόνηση. Συχνά
διαλείμματα για να αποφεύγονται οι κακώσεις από
υπέρχρηση. Επαρκής πρόσληψη υγρών και όχι
παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο για να αποφεύγονται οι
μυϊκές κράμπες. Άμεση ιατρική βοήθεια σε περίπτωση
τραυματισμού και βασικές γνώσεις πρώτων βοηθειών και
καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης από όσο το άτομα τα
οποία βρίσκονται κοντά σε αθλούμενους σε υδάτινο στοιχείο
4.ΝΟΣΗΜΑΤΑ (ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ)
4.1 ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ
Συμπτώματα μιας πάθησης είναι τα υποκειμενικά ενοχλήματα, που

αισθάνεται ο ασθενής και τον οδηγούν στο γιατρό, ενώ κλινικά
σημεία μιας πάθησης είναι τα αντικειμενικά ευρήματα, που
διαπιστώνει ο θεράπων γιατρός κατά την κλινική εξέταση του
ασθενούς. Σε ορισμένες παθήσεις τα σημεία είναι οφθαλμοφανή ή
εντυπωσιακά, ώστε μπορεί να τα παρατηρήσει και ο ίδιος ο
ασθενής. Τέτοια σημεία, σε ό,τι αφορά τις ρευματικές παθήσεις,
είναι π.χ. η διόγκωση, δηλ. το πρήξιμο μιας άρθρωσης, τα
διάφορα εξανθήματα, το κοκκίνισμα των ματιών κ.λπ.
Συμπτώματα των ρευματικών παθήσεων
Κοινό χαρακτηριστικό πολλών ρευματικών παθήσεων είναι η

παρουσία φλεγμονής στις αρθρώσεις ή σε άλλη θέση του
μυοσκελετικού συστήματος ή σε άλλα όργανα. Έτσι όχι μόνο τα
συμπτώματα αλλά και τα σημεία των παθήσεων αυτών έχουν
συχνά σχέση με τη φλεγμονή.
Φυσιολογικά, η φλεγμονή είναι ένας αμυντικός μηχανισμός, που

αναπτύσσεται από το ανοσοποιητικό σύστημα κατά την επίδραση
ή εισβολή στον οργανισμό διάφορων βλαπτικών παραγόντων,
όπως π.χ. μικρόβια, ιοί, χημικές ουσίες, τραυματισμοί κ.λπ. Στόχος
της φλεγμονής είναι η εξουδετέρωση και εξάλειψη των βλαπτικών
παραγόντων και η προστασία του οργανισμού από τους
παράγοντες αυτούς. Στο μηχανισμό της φλεγμονής εμπλέκονται
αφενός μεν πολλά κύτταρα, όπως π.χ. μακροφάγα και
λευκοκύτταρα, που καταφθάνουν στη θέση της φλεγμονής μέσω
της κυκλοφορίας του αίματος, και αφετέρου πολλές ουσίες που
έχουν συγκεκριμένες βιολογικές δράσεις και παράγονται από τα
κύτταρα της φλεγμονής. Οι ουσίες αυτές, όπως π.χ. οι
κυτταροκίνες, οι χημειοκίνες, τα προσκολλητικά μόρια κ.ά.,
δρώντας σε άλλα κύτταρα τα προσελκύουν στη θέση της
φλεγμονής ή/και τα ενεργοποιούν για την παραγωγή άλλων
ουσιών με τελικό αποτέλεσμα την εξουδετέρωση και εξάλειψη του
βλαπτικού παράγοντα. Συνέπειες αυτής της φλεγμονώδους
διεργασίας είναι ορισμένα κλινικά φαινόμενα που είναι
χαρακτηριστικά της φλεγμονής. Τα φαινόμενα αυτά είναι ο πόνος,
το οίδημα (πρήξιμο), η ερυθρότητα και η θερμότητα στη θέση της
φλεγμονής. Στις ρευματικές παθήσεις, που σχετίζονται με
φλεγμονή, υπάρχει για διάφορους λόγους “εκτροπή” των
φλεγμονωδών μηχανισμών από τη φυσιολογική τους αποστολή με
αποτέλεσμα να προκαλούνται βλάβες στους ιστούς και στα όργανα
που λαμβάνουν χώρα οι φλεγμονώδεις διεργασίες.
Οι ρευματικές παθήσεις είναι πολλές, περίπου 200, και τα

συμπτώματά τους ποικίλλουν. Τα κύρια πάντως και κοινά
χαρακτηριστικά συμπτώματα αυτών των παθήσεων είναι:
•Πόνος στο μυοσκελετικό σύστημα που ανάλογα με τη μορφή και

την εντόπιση της πάθησης μπορεί να αφορά αρθρώσεις, τένοντες,
ορογόνους θυλάκους, μυς, οστά, τη μέση ή τον αυχένα.
•Δυσκαμψία των αρθρώσεων, δηλ. δυσκολία στην κίνηση των

αρθρώσεων, ιδιαίτερα μετά από ανάπαυση. Η σοβαρότητα
μάλιστα και η διάρκεια της δυσκαμψίας είναι πολύ χρήσιμες στη
διάκριση μεταξύ ορισμένων ρευματικών παθήσεων.
Η πρωινή δυσκαμψία π.χ. είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων

των φλεγμονωδών ρευματικών παθήσεων και έχει διάρκεια
μεγάλη, πάνω από μισή ώρα. Αντίθετα, η έντονη δυσκαμψία μετά
από ακινησία, που όμως διαρκεί μόνο λίγα λεπτά της ώρας, είναι
χαρακτηριστικό γνώρισμα της οστεοαρθρίτιδας.
•Περιορισμός των κινήσεων των αρθρώσεων ή της μέσης ή του

αυχένα.
Στις φλεγμονώδεις ρευματικές παθήσεις μπορεί να εμφανιστούν
επιπλέον:
•Γενικά συμπτώματα, όπως πυρετός, καταβολή δυνάμεων και

αίσθημα κακουχίας.
•Εξωαρθρικά συμπτώματα.
Όταν, εκτός από το μυοσκελετικό σύστημα, έχουν προσβληθεί από

τη ρευματική πάθηση και άλλα όργανα ή συστήματα, μπορεί ο
ασθενής να παρουσιάζει συνήθως σε συνδυασμό με πόνους στο
μυοσκελετικό σύστημα και διάφορα άλλα συμπτώματα, όπως
εξανθήματα με ή χωρίς κνησμό (φαγούρα), εξελκώσεις στο στόμα,
κοκκίνισμα ή πόνο στα μάτια, ξηροφθαλμία που εκδηλώνεται με
την αίσθηση ότι υπάρχει ξένο σώμα ή σκόνη μέσα στα μάτια,
τριχόπτωση, κεφαλαλγία, βήχα, δύσπνοια, πόνους στην κοιλιά,
μουδι΄πασματα στα χέρια ή στα πόδια κ.λπ.
Κλινικά σημεία των ρευματικών παθήσεων
Τα συνηθέστερα κλινικά σημεία των ρευματικών παθήσεων είναι:

•Οίδημα, δηλ. πρήξιμο, ή διόγκωση μιας ή περισσότερων
αρθρώσεων. Τα χαρακτηριστικά του πρηξίματος ή της διόγκωσης
της άρθρωσης είναι πολύ χρήσιμα στη διάγνωση των ρευματικών
παθήσεων. Όταν η διόγκωση της άρθρωσης ή των αρθρώσεων
είναι “σκληρή” στην ψηλάφηση, είναι δηλ. οστική, τότε πρόκειται
για οστεοαρθρίτιδα. Αντίθετα, όταν το πρήξιμο ή η διόγκωση
οφείλεται σε οίδημα μαλακών μορίων ή σε συλλογή φλεγμονώδους
αρθρικού υγρού μέσα στην άρθρωση, τότε πρόκειται για κάποια
φλεγμονώδη ρευματική πάθηση, όπως είναι π.χ. η ρευματοειδής
αρθρίτιδα, η ψωριασική αρθρίτιδα κ.ά.
•Ευαισθησία στην πίεση των αρθρώσεων που έχουν προσβληθεί
από την πάθηση.
•Απώλεια του εύρους των κινήσεων των αρθρώσεων ή της
περιοχής του μυοσκελετικού συστήματος που έχουν προσβληθεί
από την πάθηση.
•Παραμόρφωση. Στην οστεοαρθρίτιδα ή σε προχωρημένα στάδια
φλεγμονωδών ρευματικών παθήσεων, που δεν έχει γίνει έγκαιρη
διάγνωση ή/και ορθή θεραπευτική παρέμβαση, μπορεί να
αναπτυχθούν παραμορφώσεις των αρθρώσεων που έχουν
προσβληθεί από τις παθήσεις αυτές.
Σε ασθενείς με φλεγμονώδεις ρευματικές παθήσεις μπορεί να

εμφανιστούν και επιπλέον κλινικά σημεία, όπως:
•Ερυθρότητα, δηλ. κοκκίνισμα, στις αρθρώσεις που έχουν
προσβληθεί. Αυτό το σημείο παρατηρείται μόνο σε ορισμένες
φλεγμονώδεις ρευματικές παθήσεις, όπως π.χ. στις λεγόμενες
κρυσταλλογενείς αρθρίτιδες (ουρική αρθρίτιδα, ψευδοουρική
αρθρίτιδα), στη λοιμώδη αρθρίτιδα, δηλ. την αρθρίτιδα που
οφείλεται σε μικροβιακούς παράγοντες, στο ρευματικό πυρετό κ.ά.
•Θερμότητα, δηλ. αυξημένη τοπική θερμοκρασία, στις αρθρώσεις
που έχουν προσβληθεί. Αυτό το σημείο παρατηρείται συχνά στις
φλεγμονώδεις ρευματικές παθήσεις.
4.2 ΡΕΥΜΑΤΟΕΙΔΗ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ
Είναι μια χρόνια φλεγμονή των αρθρώσεων. Στην ρευματοειδή

φλεγμονή γίνεται πολλαπλασιασμός και διάβρωση του αρθρικού
χόνδρου και των υποκείμενων οστών. Η νόσος είναι πιο συχνή
στις νεαρές γυναίκες παρά στους άνδρες. Εμφανίζεται στις
αρθρώσεις συμμετρικά αλλά πιο συχνή εντόπιση έχουν οι
μεταταρσοφαλαγγικές αρθρώσεις του ποδιού, οι
μετακαρποφαλαγγικές αρθρώσεις του χεριού χωρίς να αποκλείεται
η εμπλοκή άλλων αρθρώσεων. Ο ασθενής πονάει στις αρθρώσεις,
κουράζεται εύκολα, χάνει βάρος και περιορίζει στο ελάχιστο τις
κινήσεις του. Στις χρονίζουσες περιπτώσεις η ρευματοειδής
αρθρίτιδα προκαλεί δυσμορφίες όπως το δάχτυλο <σφυρί>. Η
θεραπεία γίνεται με ασπιρίνη ή άλλα μη στεροειδή
αντιφλεγμονώδη φάρμακα τα οποία όμως προκαλούν ως
παρενέργεια γαστροεντερική αιμορραγία. Χρησιμοποιούνται
επίσης στην θεραπευτική φαρέτρα τα άλατα του χρυσού, η
πενικιλαμίνη και τα κορτικοειδή. Όλα τα ανωτέρω φάρμακα σκοπό
έχουν να κατευνάσουν την έξαρση της νόσου χωρίς όμως να την
θεραπεύουν ποτέ.
4.3 ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΩΜΟΥ
Σύντομη περιγραφή – ορισμός
Είναι η πάθηση κατά την οποία έχουμε προοδευτική φθορά του

αρθρικού χόνδρου της κεφαλής του βραχιονίου και της ωμογλήνης.
Διάγνωση
Κλινικώς χαρακτηρίζεται από πόνο στη περιοχή του ώμου, τοπική
εαυαισθησία στη πίεση κάτω από το ακρώμιο και περιορισμό όλων
των κινήσεων του ώμου. Ο πόνος συχνά είναι εντονότερος κατά τη
διάρκεια της νύχτας.
Η διάγνωση θα βασιστεί στον ακτινολογικό και κλινικό έλεγχο.
Θεραπεία
Αν τα συμπτώματα είναι ελαφρά, ανάρτηση του μέλους με
τριγωνικό επίδεσμο, παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα και
ελαφρά φυσικοθεραπεία μπορεί να βοηθήσουν. Αν τα
συμπτώματα επιμένουν η θεραπεία είναι χειρουργική και γίνεται
ολική αρθροπλαστική ώμου (αντικατάσταση χόνδρου ωμογλήνης
και κεφαλής βραχιονίου και τοποθέτηση μεταλλικής πρόθεσης) ή
μερική αρθροπλαστική (αντικατάσταση μόνο της κεφαλής του
βραχιονίου).
4.4 ΠΕΡΙΑΡΘΡΙΤΙΔΑ ΩΜΟΥ
Σύντομη περιγραφή – ορισμός
Η περιαθρίτιδα του ώμου είναι μία συχνή πάθηση που αφορά

συνήθως άτομα ηλικίας 45-60 ετών και χαρακτηρίζεται από
αιφνίδιο πόνο και περιορισμό των ενεργητικών και παθητικών
κινήσεων της άρθρωσης, χωρίς να υπάρχουν πάντα παθολογικά
ευρήματα στις ακτινογραφίες.
Κλινική εικόνα
Οι παθήσεις του ώμου είναι συχνές στη μέση και μεγάλη ηλικία και
έχουν κλινικοδιαγνωστική σημασία λόγω της μείωσης της
λειτουργικότητας ολόκληρου του άνω άκρου. Τα συμπτώματα
ανάλογα με την αιτία που προκαλεί την πάθηση του ώμου
συνήθως είναι το άλγος, ο περιορισμός των κινήσεων, η μυική
αδυναμία και η παραμόρφωση.
Η άρθρωση του ώμου παρουσιάζει τη μεγαλύτερη κινητικότητα
από όλες τις αρθρώσεις του ανθρώπινου σώματος. Η κινητικότητα
όμως αυτή είναι δυσανάλογη με τη σταθερότητα που έχει λόγω του
χαλαρού αρθρικού θύλακα και των αδύνατων και χαλαρών
συνδέσμων της περιοχής που τον ενισχύουν. Έτσι οι μύες της
άρθρωσης είναι υποχρεωμένοι να εξασφαλίζουν και τη
σταθερότητα στην άρθρωση.
Ο ώμος παρουσιάζει μία μεγάλη ποικιλία παθήσεων που
οφείλονται σε βλάβη στα οστά της ωμικής ζώνης, της άρθρωσης,
τους ορογόνους θύλακες, τους μύες και τους τένοντες. Οι
ενοχλήσεις είναι δυνατόν να οφείλονται και σε γενικότερες
παθήσεις με τοπικές εκδηλώσεις στον ώμο (πχ ρευματοειδής
αρθρίτιδα).
Η περιαθρίτιδα του ώμου περνάει από τρεις φάσεις την οξεία, την
υποξεία (φάση της αποκατάστασης) και τη χρόνια. Η αντιμετώπιση
της πάθησης με στόχο την πλήρη αποκατάσταση είναι πολύ
ευκολότερη στην οξεία φάση ενώ στη χρόνια τα αποτελέσματα
είναι συνήθως φτωχά.
Η πάθηση αρχίζει συνήθως με πόνο στον ώμο τη νύχτα ενώ
παράλληλα περιορίζονται και οι κινήσεις στην άρθρωση. Ο βαθμός
περιορισμού των κινήσεων της άρθρωσης διαφέρει από τη μία
περίπτωση στην άλλη. Ο περιορισμός των κινήσεων της
άρθρωσης οδηγεί σε μεγάλη δυσκαμψία σε περίπτωση που δεν
αντιμετωπιστεί έγκαιρα, σε ατροφία των μυών και μερικές φορές σε
παραμόρφωση.
Ρόλος της φυσιοθεραπείας
Στην περιαθρίτιδα του ώμου η αποκατάσταση είναι δύσκολη και

χρειάζεται πολύ χρόνο. Ο ασθενής θα πρέπει να ενημερώνεται για
το μακροχρόνιο της θεραπείας και να ενθαρρύνεται με τη
διαβεβαίωση ότι θα γίνει οπωσδήποτε καλά.
Λόγω της μεγάλης ποικιλίας των παθήσεων που οδηγούν σε
περιαθρίτιδα του ώμου, ο φυσιοθεραπευτής θα πρέπει να είναι
ενημερωμένος για την ακριβή πάθηση του ασθενούς μιας και το
είδος της αποκατάστασης διαφέρει στην κάθε πάθηση.
Ο ασθενής είναι σημαντικό να γνωρίζει ότι η πάθηση θα κάνει τον
κύκλο της και θα περάσει και ότι ο ρόλος της φυσιοθεραπείας είναι
να ελαττωθούν τα συμπτώματα και να προληφθούν δυσάρεστες
συνέπειες, όπως η αγκύλωση που χαρακτηρίζεται ως παγωμένος
ώμος. Σε αυτή την περίπτωση ο ώμος του ασθενούς καθηλώνεται
σε μία θέση και αδυνατεί να εκτελέσει οποιαδήποτε κίνηση.
Στην οξεία φάση όπου οι πόνοι είναι ιδιαίτερα έντονοι γίνεται
ανάρτηση του μέλους με τριγωνικό επίδεσμο και δίδονται
παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Τα ψυχρά επιθέματα
συχνά βοηθούν στην ανακούφιση από τον πόνο. Άλλοι ασθενείς
αναφέρουν ανακούφιση μετά τη χρησιμοποίηση θερμών
επιθεμάτων και διαθερμιών ή και εναλλαγή θερμών-ψυχρών
επιθεμάτων. Στο στάδιο αυτό αποφεύγεται η κινητοποίηση του
ώμου ενώ ο ασθενής παροτρύνεται να περιορίσει όλες του τις
Στην υποξεία φάση όπου τα συμπτώματα έχουν υποχωρήσει
γίνεται εφαρμογή Laser, υπερήχων σε συνδυασμό με πάγο ή με
διαθερμία, αναλγητικών ρευμάτων, ιοντοφόρεσης κατά την οποία
γίνεται μεταφορά ιόντων φαρμακευτικών ουσιών με τη βοήθεια
συνεχούς ηλεκτρικού ρεύματος μέσα στην άρθρωση και μάλαξη.
Παράλληλα ξεκινά η κινητοποίηση της άρθρωσης.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει την εκτέλεση κινήσεων αρχικά χωρίς
φόρτιση, κινήσεις μέσα στα όρια του πόνου και διατάσεις ανάλογα
με το πρόβλημα. Όταν αποκτηθεί όλο το εύρος κίνησης της
άρθρωσης του ώμου ο ασθενής εκτελεί ασκήσεις ενδυνάμωσης.
Είναι σημαντικό η ενδυνάμωση να γίνει κατά τέτοιο τρόπο ώστε να
εξασφαλισθεί μυική ισορροπία στην περιοχή.
Σε κάποιες περιπτώσεις εφαρμόζεται πρόγραμμα με χειρισμούς
για κινητοποίηση της άρθρωσης(manipulation), με ή και χωρίς
νάρκωση. Με τον τρόπο αυτό επιταχύνεται η αποκατάσταση της
κινητικότητας της άρθρωσης. Χρειάζεται όμως προσοχή κατά την
εκτέλεση των χειρισμών διότι υπάρχει κίνδυνος κατάγματος του
βραχιονίου οστού.
Σε περίπτωση που τα συμπτώματα δεν υποχωρούν συνιστάται
ενδαρθρική έγχυση κορτικοειδών. Τέλος εάν η δυσκαμψία επιμένει
συνιστάται επέμβαση.
4.5 ΔΙΣΚΟΠΑΘΕΙΑ
Η Κήλη δίσκου οσφύος (Lumbar Disk Herniation) είναι μια

συχνότατη νόσος της σπονδυλικής στήλης (εν προκειμένω στην
οσφυΪκή μοίρα), οφειλόμενη σε συγκεκριμένη βλάβη
μεσοσπονδυλιακού δίσκου, η οποία προκαλεί Οσφυαλγία (πόνο
στη μέση,Ισχυαλγία πόνο στα κάτω άκρα) αλλά και άλλα συνοδά
συμπτώματα. Πέραν της Κήλης δίσκου οσφύος, υφίστανται η Κήλη

σίσκου αυχένος (Cervical Disk Herniation) και η Κήλη δίσκου
θώρακος (Thoracic Disk Herniation) δηλαδή της Θωρακικής μοίρας
σπονδυλικής στήλης (βλέπε σχετικά λήμματα). Το όνομα Δίσκος
(Disc) είναι αρχαίο ελληνικό και εννοεί τη λαξευμένη πέτρα του
αγωνίσματος της δισκοβολίας, κατ'επέκτασιν δε και τα σκεύη
κουζίνας με ανάλογο σχήμα. Έχει συμφωνηθεί στην ορθοπεδική
κοινότητα διεθνώς, ο όρος Δίσκος, όταν αφορά στον
μεσοσπονδύλιο δίσκο, να γράφεται στα αγγλικά ως disk και, για
τους άλλους δίσκους π.χ. μουσικής, φαγητού, ιπτάμενο δίσκο κλπ,
ως disc. Η συμφωνία αυτή τηρείται εν μέρει στη βιβλιογραφία
(Medline, Medscape, περιοδικά Spine, JBJS, κλπ), αλλά όχι
πάντα.
Με τον γενικό όρο δισκοπάθεια εννοούμε τη «νόσο του
εκφυλισμένου δίσκου», σε όλες τις μορφές και τα στάδια αυτής. Ο
όρος αυτός δεν περιλαμβάνει τις βλάβες δίσκου από μικρόβια
(λέγονται μικροβιακές σπονδυλοδισκίτιδες) ούτε τις βλάβες δίσκων
από νεοπλασίες (όγκους) της περιοχής σπονδυλικής στήλης.
Η οσφυαλγία είναι αρκετά συχνή. Κατά τον Andrew J. Haig, M.D.,
Διευθυντή του Spine Program, University of Michigan USA,
εκδηλώνεται στο 50% των ενηλίκων κάθε χρόνο, και προσβάλλει
τουλάχιστον το 75%-100% των ανθρώπων σε όλη τη διάρκεια της
ζωής τους. Επίσης, η Οσφυαλγία είναι το δεύτερο αίτιο
προσέλευσης στον γενικό ιατρό στις ΗΠΑ, μετά τις λοιμώξεις του
ανώτερου αναπνευστικού. Έρευνες στην Ελλάδα που έγιναν από
το Χαράλαμπο Γκούβα σε 18.000 ασθενείς έδειξαν ότι η
οσφυαλγία από νοσήματα των δίσκων αποτελεί το πρώτο αίτιο
προσέλευσης στον ορθοπεδικό, με ποσοστό 40% των
προσερχομένων ασθενών. Κατά τους Kirkaldy Willis και Frank
Netter, παγκοσμίως η οσφυαλγία ήταν το 1979 το δεύτερο αίτιο
πόνου με πονοκέφαλο.
Η συχνότητα της ισχιαλγίας στις ΗΠΑ κυμαίνεται από το 1-10%,
ενώ στην Ολλανδία που έχει περίπου τον ίδιο πληθυσμό με την
Ελλάδα είναι 0,5%. Το ετήσιο κόστος της θεραπείας των ατόμων με
οσφυαλγία - ισχιαλγία στην Ολλανδία είναι αστρονομικό, περί τα
1.180.000.000 ευρώ, σε άμεσο και έμμεσο κόστος νοσηλείας και
στις ΗΠΑ το ετήσιο κόστος διάγνωσης και θεραπείας ασθενών με
Οσφυαλγία ανέρχεται στα 50.000.000.000 δολλάρια.
Στατιστικά βρέθηκε ότι το 95% των ασθενών με κήλη δίσκου έχει
ισχιαλγία, ενώ το αντίθετο είναι σπανιότατο, δηλαδή ασθενής με
κήλη δίσκου χωρίς ισχιαλγία είναι μία στις πεντακόσιες
περιπτώσεις.
4.6 ΠΛΑΤΥΠΟΔΙΑ
Πρόκειται για την πάθηση του ποδιού όπου είτε υπάρχει

κατάρρευση της ποδικής καμάρας με σύγχρονη βλαισότητα της
πτέρνας είτε η ποδική καμάρα είναι τόσο ελαττωμένη ώστε όταν
στεκόμαστε στο εσωτερικό μέρος του ποδιού, αυτό να εφάπτεται
σχεδόν με το έδαφος.
Τις περισσότερες φορές είναι κληρονομικής αιτιολογίας, αλλά
μπορεί και να οφείλεται σε αδυναμία ή σε σύσπαση κάποιων μυών
του ποδιού. Αναφερόμενοι στην πολυσυζητημένη πάθηση της
πλατυποδίας θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα τα μικρά
παιδιά έχουν χαμηλή καμάρα οπότε δεν χρειάζεται και θεραπεία.
Όμως για τους ποδιάτρους χαμηλή καμάρα δεν είναι κριτήριο για
μη φυσιολογικό πόδι αλλά η έντονη προς τα εσω κλίση της
αστραγαλοσκαφοειδους αρθρώσεως, καθώς και οι υπερβολικές
πελματιαίες πιέσεις κατά τη διάρκεια του πελματογραφήματος στο
τεστ της Ανάλυσης της Βαδίσεως για το αν το πόδι είναι
παθολογικό η πρόκειται να γίνει παθολογικό. Η διάγνωση γίνεται
μετά από κλινική εξέταση από Ορθοπεδικό Ιατρό η Ποδιατρο,
ακτινογραφικός έλεγχος αν είναι απαραίτητο για αποφυγή
ακτινοβολίας σε περίπτωση που το κλινικό τεστ δεν είναι αρκετό
και η εξέταση του πελματογραφηματος.
Το πελματογράφημα είναι μια εξέταση ανώδυνη, χωρίς

ακτινοβολία και μας δείχνει πως περπατάμε και τις πιέσεις που
παίρνουμε από το έδαφος μιας και είναι η βασική αιτία των
προβλημάτων που έχουμε στα πόδια μας, στον αστράγαλο, στα
γόνατα, στο ισχίο και στην μέση μας. Προβλήματα πιο μικρά όπως
κάλοι στην πατούσα ή πιο δύσκολα όπως ασθενείς, με αρθρίτιδα
στα πόδια ή στα γόνατα ή κατάγματα πτέρνας γίνονται επίσης
αντιληπτά. Διάγνωση πλατυποδίας η ραιβοιοποδίας (Ψηλή
καμάρα) επίσης είναι μια άλλη εφαρμογή της εξέτασης αυτής.
Βάσει του πελματογραφήματος και της κλινικής εξέτασης κάνουμε

διάγνωση του προβλήματος που μας απασχολεί και συνιστούμε
αντίστοιχη θεραπεία. Από το πελματογράφημα δίνονται ορθοτικές
συνταγές (πάτοι) για την αντίστοιχη πάθηση. Επίσης μπορούμε να
δούμε αν το πόδι λειτουργεί μετά από εγχειρήσεις και πόσο
επιτυχής ήταν η επέμβαση μας.
Πλατυποδία και Θεραπεία
Τα δυο τρίτα των ποδιών με πλατυποδία δεν χρειάζονται θεραπεία

και ούτε αναπτύσσουν κάποιου είδους παραμόρφωση. Επίσης
είναι σημαντικό ότι η πλατυποδία άσχετα αν προκαλεί πόνο με τη
μη σωστή τοποθέτηση των αξόνων των αρθρώσεων και κοκκάλων
στη σωστή θέση, είναι μια από τις αιτιολογίες για Σκολίωση,
Κύφωση, Λόρδωσηκαι άλλων παραμορφώσεων της σπονδυλικής
στήλης, γονάτων και ισχίων. Όσον αφόρα την θεραπεία, κλινικές
έρευνες έδειξαν ότι Ορθοπεδικές συνταγές είναι το πρώτο είδος
θεραπείας ή ειδικών υποδημάτων όπου θεωρείται καλή αλλά και
ξεπερασμένη μέθοδος εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Θα πρέπει να τονισθεί ότι η επιτυχία της θεραπείας αυτής
εξαρτάται από την εφαρμογή της στην κατάλληλη ηλικία όπως 1.5-
5 χρονών όπου και γίνονται οι δραστικές αλλαγές στο πόδι. Είναι
ενδεικτικό ότι το βάδισμα ενός παιδιού 4-5 χρονών είναι το ίδιο
κινητικά με ενός ενήλικα. Μια τελευταία ευκαιρία μας δίνεται μεταξύ
9-14 όπου γίνεται η επόμενη σημαντική ανάπτυξη του σώματος
μας με ειδική τεχνική. Πολλοί στηρίζονται σε νέες έρευνες και
αμφισβητούν τη θεραπεία αυτή αλλά ξεχνάμε το βασικό πρόβλημα
ότι αυτές οι έρευνες ασχολούνται με τη θεραπεία μετά τα 4 χρόνια
όποτε και υπάρχει εσφαλμένη αντίληψη για τις ορθοπεδικές
συνταγές.
4.7 ΙΝΟΜΥΑΛΓΙΑ
Η ινομυαλγία είναι ένα μυοσκελετικό σύνδρομο πόνου που

χαρακτηρίζεται από διάχυτο χρόνιο πόνο (με επίταση κατά μήκος
της σπονδυλικής στήλης, ειδικότερα σε αυχένα ωμική ζώνη,
θώρακα, πλευρικούς χόνδρους, οσφύ άκρα) και ευαισθησία σε
ειδικές ανατομικές περιοχές γνωστές με τον όρο σημεία
ευαισθησίας (tender points).
Το σύνδρομο συνοδεύεται από δυσλειτουργία του

νευροενδροκρινικού συστήματος, διαταραχές ύπνου, έντονη
σωματική κόπωση, πρωινή δυσκαμψία και διάφορες ψυχογενείς
επιδράσεις.
4.8 ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ
Οσφυαλγία ή ραχιαλγία είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να

περιγράψει τον πόνο στην κατώτερη περιοχή της ράχης. Σε
αρκετές περιπτώσεις, χαρακτηρίζεται ως «μη ειδική ραχιαλγία»,
αφού ο πόνος υποχωρεί με την ανάπαυση και τη λήψη
αναλγητικών φαρμάκων από τον ασθενή πριν προλάβει να
υποβληθεί στις ειδικές εξετάσεις που του έχει υποδείξει ο γιατρός.
Ο πόνος μπορεί να είναι οξύς (π.χ. αιφνίδιος και έντονος) ή
χρόνιος (διαρκεί περισσότερο από τρεις μήνες).
Ο οξύς πόνος μπορεί να προκληθεί από άρση αντικειμένων
μεγάλου βάρους, κατάχρηση κινήσεων ή έλλειψη σωματικής
άσκησης ή εκπαίδευσης.
Συμπτώματα
α) Ήπιος έως σοβαρός πόνος κατά μήκος του κατώτερου
τμήματος της πλάτης, που πολλές φορές επεκτείνεται στους
γλουτούς στο πίσω μέρος των μηρών (ισχιαλγία) και στη
βουβωνική χώρα.
β) Αίσθημα αιμωδίας (μυρμήγκιασμα) ή νυγμών στους γλουτούς ή
στο πόδι.
γ) Δυσκαμψία νωρίς το πρωί και πόνος στον αυχένα.
δ) Ανώμαλη στάση του σώματος και περιορισμός των κινήσεων.
4.9 ΣΚΛΗΡΟΔΕΡΜΑ
Το Σκληρόδερμα είναι μία σπάνια νόσος με συχνότητα εμφάνισης
1:10000- 1:30000 και στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι υπάρχουν
περίπου 2.500 ασθενείς. Η νόσος συνήθως προσβάλει γυναίκες
ηλικίας 40-60 ετών, ενώ το ποσοστό εμφάνισης είναι 4 γυναίκες
προς 1 άνδρα.
Η παθογένεια της νόσου είναι ουσιαστικά άγνωστη, ενώ κύρια αίτια
θεωρούνται γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες.
Τα συμπτώματα του Σκληροδέρματος μπορεί να διαφέρουν μεταξύ
των ασθενών και να μην είναι τυπικά της νόσου, τουλάχιστον στα
αρχικά στάδια, δυσκολεύοντας τη διάγνωση.
Δύο από τα πρώιμα συμπτώματα είναι η διαταραχή της αιμάτωσης
στα άκρα με αλλαγή χρώματος του δέρματος στα δάκτυλα, με
εναλλαγή ωχρότητας-κυάνωσης-ερυθρότητας (φαινόμενο
Raynaud) και τα σκληρά οιδηματώδη δάκτυλα.
Επιπλοκές
Δύο από τις σοβαρότερες επιπλοκές της νόσου είναι η Πνευμονική
Αρτηριακή Υπέρταση, η οποία εμφανίζεται σε ασθενείς με
Σκληρόδερμα σε ποσοστό 8-12% και αποτελεί την κύρια αιτία
θανάτου των ασθενών και τα Δακτυλικά Έλκη που εμφανίζονται σε
30-60% των ασθενών και είναι επώδυνες πληγές στα δάκτυλα.
Η Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση (ΠΑΥ) εμφανίζεται σε ασθενείς
με Σκληρόδερμα σε ποσοστό 8-12% και αποτελεί την κύρια αιτία
θανάτου. Δυστυχώς, η ΠΑΥ εμφανίζεται με γενικά συμπτώματα,
που μπορεί να θεωρηθούν εκδηλώσεις άλλης διαταραχής. Καθώς
λοιπόν η ΠΑΥ αποτελεί μια ιδιαίτερα σοβαρή επιπλοκή του
Σκληροδέρματος, ο συστηματικός τακτικός έλεγχος είναι πολύ
σημαντικός για την έγκαιρη διάγνωση. Στην Ελλάδα λειτουργούν
εξειδικευμένα κέντρα για την πρώιμη διάγνωση και την άρτια
αντιμετώπιση της ΠΑΥ σε ασθενείς με Σκληρόδερμα, με τη
συνεργασία γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων.
Τα δακτυλικά Έλκη, δηλαδή οι επώδυνες πληγές στα δάκτυλα,
οφείλονται σε περιορισμένη αιμάτωση των αγγείων και
εμφανίζονται στο 30-60% περίπου των ασθενών με Σκληρόδερμα.
Τα Δακτυλικά Έλκη επηρεάζουν αρνητικά τη ποιότητα ζωής των
ασθενών καθώς δυσχεραίνουν ακόμα και τις απλές καθημερινές
δραστηριότητες, ενώ μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρές επιπλοκές,
μέχρι και ακρωτηριασμό.
Ενημέρωση-Διάγνωση-Αποτελεσματική Θεραπεία
Συχνά η δυσκολία και η αβεβαιότητα της διάγνωσης επηρεάζει

ψυχολογικά τους ασθενείς, οι οποίοι περιγράφουν την όλη
διαδικασία διάγνωσης ως το πιο δύσκολο στάδιο της ασθένειας
τους. Η διάγνωση της νόσου γίνεται από εξειδικευμένο ιατρό με τη
βοήθεια του ιατρικού ιστορικού, της κλινικής εξέτασης και κάποιων
διαγνωστικών εξετάσεων, συμπεριλαμβανομένων εξειδικευμένων
αιματολογικών εξετάσεων και αυτήν της τριχοειδοσκόπησης που
ενδείκνυται για τα δακτυλικά έλκη
Η ενημέρωση σημαίνει αφύπνιση και αναγνώριση των πρώιμων
συμπτωμάτων και αυτό με τη σειρά του έγκαιρη διάγνωση και
αποτελεσματικότερη θεραπεία!
Αυτός είναι άλλωστε και ο κύριος στόχος των ενεργειών
ενημέρωσης ευαισθητοποίησης του κοινού με κεντρικό μήνυμα
' φόρεσε τα γάντια σου για μία ημέρα' από την Ελληνική
Ρευματολογική Εταιρεία & Επαγγελματική Ένωση Ρευματολόγων
Ελλάδος με τη συνεργασία της Ελληνικής Εταιρείας
Αντιρευματικού Αγώνα, ΕΛ.Ε.ΑΝ.Α., και την ευγενική χορηγία της
φαρμακευτικής εταιρείας βιοτεχνολογίας Actelion.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, να υπάρχει ενημέρωση και αφύπνιση για
τα πρώιμα σημάδια της νόσου, ώστε αυτά να αναγνωρίζονται
εγκαίρως.
Στη συνέχεια, με μία επίσκεψη στον κατάλληλο γιατρό, ο οποίος
είναι ένας ρευματολόγος, μπορεί να επιτευχθεί πρώιμη διάγνωση
και κατά συνέπεια να ελαχιστοποιούνται οι επιπλοκές της νόσου
από την πάροδο του χρόνου.
Η Παγκόσμια Ημέρα για το Σκληρόδερμα στις 29 Ιουνίου, αποτελεί
μία ευκαιρία ενημέρωσης για την σπάνια αυτή νόσο αλλά και τη
σημασία της έγκαιρης διάγνωσης των πρώιμων συμπτωμάτων της
νόσου.
Ενημερωθείτε και εσείς για τη νόσο και φορέστε κάθε είδους γάντια
στις 29 Ιουνίου, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα
συμπαράστασης στους πάσχοντες.
4.10 ΣΥΝΔΡΟΜΟ Sjogren
Το σύνδρομο Sjögren είναι μια συστηματική αυτοάνοση πάθηση,

που προσβάλλει κατ’ εξοχήν τους εξωκρινείς αδένες και
προπαντός τους δακρυϊκούς και σιελογόνους. Διακρίνεται σε
πρωτοπαθές, όταν δεν υπόκειται άλλη πάθηση, και σε
δευτεροπαθές, όταν εμφανίζεται σε άλλες αυτοάνοσες παθήσεις,
όπως π.χ. στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, στο συστηματικό
ερυθηματώδη λύκο, στη συστηματική σκλήρυνση κ. ά. Αν και το
σύνδρομο Sjögren μπορεί να προσβάλλει οποιαδήποτε ηλικία,
είναι συχνότερο στις γυναίκες μέσης ηλικίας και η αναλογία
γυναικών προς άνδρες είναι 9:1. Στα πλαίσια της πρώτης
πανελλήνιας επιδημιολογικής έρευνας για τις ρευματικές παθήσεις,
που πραγματοποιήθηκε από το Ελληνικό Ίδρυμα Ρευματολογίας
στο γενικό πληθυσμό της χώρας μας, ο επιπολασμός του
πρωτοπαθούς συνδρόμου Sjögren, δηλ. η συχνότητά του, βρέθηκε
στο επίπεδο του 1,5‰ των ενηλίκων.
Τα κύρια συμπτώματα και κλινικά σημεία του συνδρόμου Sjögren

είναι:
 Ξηροφθαλμία, δηλ. τα στεγνά μάτια. Οι ασθενείς έχουν
την αίσθηση ότι υπάρχει ξένο σώμα, π.χ. σκόνη ή άμμος,
μέσα στα μάτια τους.
 Η μειωμένη παραγωγή των δακρύων ελέγχεται με τη
δοκιμασία Schirmer που είναι θετική όταν μια μικρή ταινία
απορροφητικού χαρτιού διαβρέχεται μόνο κατά 5
χιλιοστόμετρα ή λιγότερο μέσα σε 5 λεπτά από την
τοποθέτησή του στον κάτω επιπεφυκιτιδικό σάκο.
 Ξηροστομία, δηλ. στεγνό στόμα. Οι ασθενείς
χρησιμοποιούν συχνά υγρά για να διευκολύνουν την
κατάποση ξηράς τροφής.
 Αίσθημα ξηρότητας και σε άλλους βλεννογόνους, όπως
της μύτης, του φάρυγγα και του κόλπου.
 Διόγκωση των παρωτίδων ή των υπογνάθιων
σιελογόνων αδένων που εμφανίζεται σε ποσοστό 50%
περίπου των ασθενών.
Τα κύρια συμπτώματα και κλινικά σημεία του συνδρόμου Sjögren
είναι:
Ξηροφθαλμία, δηλ. τα στεγνά μάτια. Οι ασθενείς έχουν την
αίσθηση ότι υπάρχει ξένο σώμα, π.χ. σκόνη ή άμμος, μέσα
στα μάτια τους. Η μειωμένη παραγωγή των δακρύων
ελέγχεται με τη δοκιμασία Schirmer που είναι θετική όταν μια
μικρή ταινία απορροφητικού χαρτιού διαβρέχεται μόνο κατά 5
χιλιοστόμετρα ή λιγότερο μέσα σε 5 λεπτά από την
τοποθέτησή του στον κάτω επιπεφυκιτιδικό σάκο.
Ξηροστομία, δηλ. στεγνό στόμα. Οι ασθενείς χρησιμοποιούν
συχνά υγρά για να διευκολύνουν την κατάποση ξηράς
τροφής.
Αίσθημα ξηρότητας και σε άλλους βλεννογόνους, όπως της
μύτης, του φάρυγγα και του κόλπου.
Διόγκωση των παρωτίδων ή των υπογνάθιων σιελογόνων
αδένων που εμφανίζεται σε ποσοστό 50% περίπου των
ασθενών.
Στις συνηθέστερες εξωαδενικές εκδηλώσεις του συνδρόμου
Sjögren περιλαμβάνονται κατά σειρά συχνότητας:
Αίσθημα κόπωσης
Αρθραλγίες, δηλ. πόνος στις αρθρώσεις
Αρθρίτιδα, δηλ. φλεγμονή στις αρθρώσεις, που εκδηλώνεται
με πόνο και άλλα σημεία φλεγμονής, όπως διόγκωση,
θερμότητα και ευαισθησία στην πίεση των αρθρώσεων
Δυσφαγία, δηλ. δυσκολία στην κατάποση στερεών και
κυρίως ξηρών τροφών που οφείλεται σε ξηρότητα των
βλενογόνων του φάρυγγα και του οισοφάγου
Ξηροδερμία
Φαινόμενο Raynaud
Ναυτία, επιγαστραλγία
Σπανιότερα, μερικοί ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν:
Διόγκωση ήπατος
Βήχα λόγω ξηρότητας των βλενογόνων του λάρυγγα, της
τραχείας και των βρόγχων
Αγγειίτιδα, δηλ. φλεγμονή στο τοίχωμα μικρών αγγείων που
εκδηλώνεται με διάφορες δερματικές βλάβες, όπως ένα
πορφυρικό ή βλατιδώδες ή κνιδωτικό εξάνθημα ή ακόμη και
εξελκώσεις
Οξεία ή χρόνια παγκρεατίτιδα
Προσβολή των νεφρών
4.11 ΤΣΑΚΡΑΣ
Τα τσάκρας αντιστοιχούν σε περιοχές του ενδοκρινικού
συστήματος, του νευρικού πλέγματος του φυσικού σώματος και
στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του σώματος.
Η γνώση των τσάκρας και η ανάλυσή τους βοηθά το άτομο να

κατανοήσει τον εαυτό του ως ένα πολυδιάστατο ον, να ταξινομήσει
τη συμπεριφορά του και τον τρόπο λειτουργίας του, να ενισχύσει
τη δυνατότητά του για αλλαγή, για εξέλιξη.
Τα τσάκρας
 Επηρεάζουν αντιλήψεις, αισθήματα, επιλογές του ατόμου

 Επηρεάζουν τη ροή και το είδος των σκέψεων που έχει
 Επηρεάζουν τις ενέργειες που μπορεί να συγκεντρώσει
προκείμενου να δράσει πάνω σε αυτές τις σκέψεις και να τις
εκδηλώσει
 Επηρεάζουν τη σχέση ανάμεσα στο συνειδητό και το
υποσυνείδητο
Μπλοκαρισμένα ονομάζουμε τα τσάκρας όταν η ενέργεια δεν ρέει

ελεύθερα μέσα από αυτά, όταν η ενέργεια του ατόμου παγώνει σε
κάποιο ή κάποια τσάκρας. Τότε παρουσιάζεται και μια έλλειψη
αρμονίας μεταξύ των τσάκρας.
Όταν τα τσάκρας είναι μπλοκαρισμένα και δεν υπάρχει ισορροπία

μεταξύ τους τότε υπάρχουν συγκεκριμένες πλευρές της
προσωπικότητας του ατόμου, συγκεκριμένες στάσεις,
συμπεριφορές, που απορροφούν όλη του την ενέργεια. Δεν
υπάρχει ανάπτυξη της προσωπικότητας, δεν υπάρχει εξέλιξη.
Επαναλαμβάνονται συγκεκριμένα σενάρια κάθε λεπτό της ζωής

του. Το άτομο είναι φυλακισμένο, δυστυχισμένο αλλά και
ανήμπορο να δράσει.
Το μπλοκάρισμα των τσάκρας απεικονίζεται και στην ανάπτυξη και

τον τρόπο λειτουργίας των οργάνων του φυσικού του σώματος.
4.12 ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΔΙΣΚΟΚΛΗ
Η διάγνωση της πάθησης γίνεται με νευρολογική εξέταση του

ασθενή και επιβοηθητικά με απεικονιστικές εξετάσεις, όπως η
απλή ακτινογραφία, η αξονική και η μαγνητική τομογραφία.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η αρχική θεραπεία είναι

συντηρητική, κατά περίπτωση, με τη χορήγηση μη στεροειδών
αντιφλεγμονωδών σκευασμάτων, αναλγητικών και
κορτικοστεροειδών, την ακινητοποίηση με αυχενικό περιλαίμιο και
την τοπική εφαρμογή θερμότητας.
Σημαντική βοήθεια μπορεί να προσφέρει και ένας

φυσιοθεραπευτής με μαλάξεις, ισοθερμίες, διαθερμίες και
υπέρηχους.
Σε μερικούς όμως ασθενείς τα παραπάνω μέσα αποτυγχάνουν να

αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Όσον αφορά ειδικά την αυχενική
δισκοκήλη -δηλαδή την προβολή μέρους του δίσκου μέσα στον
σπονδυλικό σωλήνα, η οποία προκαλεί πίεση στο νωτιαίο μυελό ή
και στο νεύρο που περνάει από την περιοχή αυτή- ανεπτύχθησαν
και εφαρμόστηκαν πολλές χειρουργικές τεχνικές για την επίλυσή
της, όπως αντικατάσταση δίσκου με οστικό αυτομόσχευμα, με
αλλομόσχευμα και επιπρόσθετη εάν χρειάζεται σπονδυλοδεσία με
πλάκα και βίδες.Η τεχνική αυτή οδηγεί σε ενοποίηση των
σπονδύλων (σπονδυλοδεσία) και ακινητοποίηση αυτών.
Η τοποθέτηση τεχνητού δίσκου τύπου NUNEC. Ο NUNEC είναι

μία νέα τεχνική που έχει καλύτερα αποτελέσματα. Μπορεί να
εφαρμοστεί σε αρρώστους νέας και παραγωγικής ηλικίας, που
παρουσιάζουν πρόβλημα σε ένα ή δύο και σπανίως τρία επίπεδα.
Λόγω του απολύτως καλά ανεχόμενου, από τον οργανισμό του

ασθενή, υλικό του, αλλά και της τεχνικής που χρησιμοποιείται για
την τοποθέτησή του (μικροχειρουργική) αποτελεί μια απολύτως
ασφαλή και με εξαιρετικά αποτελέσματα χειρουργική αντιμετώπιση
της αυχενικής δισκοκήλης, που με τη βοήθεια της ρομποτικής
φτάνει σε υψηλά επίπεδα ασφαλείας και τελειότητας.
Βοηθά στην αποκατάσταση της φυσιολογικής κίνησης της

σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα την ελεύθερη κίνηση γύρω
από το επίπεδο που έχει τοποθετηθεί ο τεχνητός δίσκος, η οποία
δεν εξασφαλίζεται με άλλες τεχνικές. Επίσης, δεν παρουσιάζει
επιπλοκές όπως έκτοπη οστεοποίηση, με αποτέλεσμα τον πόνο
στην περιοχή της αυχενικής μοίρας.
Άλλες χειρουργικές τεχνικές απαιτούν μετεγχειρητικά τη χρήση

κολάρου για 2 με 3 μήνες, ενώ η συγκεκριμένη απαλλάσσει τον
ασθενή από αυτή την υποχρεωτική και δυσάρεστη κατάσταση.
Επιπλέον, ο χρόνος επιστροφής στην εργασία δεν υπερβαίνει τις
15 ημέρες, συγκριτικά με τους 3 μήνες αποχής που επιβάλλονται
για την επίτευξη της σπονδυλοδεσίας.
4.13 ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ
•Είδη ασκήσεων πρόληψης και θεραπείας
Οι πιο σημαντικές ασκήσεις είναι οι ασκήσεις φόρτισης και μυϊκής

ενδυνάμωσης. Όμως για επιτυχία στο πρόγραμμα θα πρέπει οι
ανωτέρω ασκήσεις να συνδυάζονται με ασκήσεις ευκαμψίας,
ελέγχου της στάσης, ισορροπίας συντονισμού και βελτίωσης της
λειτουργικής ικανότητας.
Στους παρακάτω πίνακες παρατίθενται αναλυτικά οι ασκήσεις κάθε
κατηγορίας, οι στόχοι του κάθε τύπου άσκησης, τα χαρακτηριστικά
των ασκήσεων και πιθανές αντενδείξεις ή προφυλάξεις για
καλύτερη και αποτελεσματικότερη εκτέλεση των ασκήσεων.
Δίνεται έμφαση στην αναλυτική παρουσίαση των ασκήσεων
φόρτισης και ενδυνάμωσης :
Περπάτημα ,Χορός , ελαφριές αερόβιες ασκήσεις, Τρέξιμο
(jogging) ,Δαπεδοεργόμετρο (κυλιόμενος τάπητας-
διάδρομος),Κηπουρική
Άλλα είδη ασκήσεων και γυμναστικής που μπορούν να
χρησιμοποιηθούν σε προγράμματα για πρόληψη και θεραπεία
οστεοπόρωσης
 Ασκήσεις με ελβετική μπάλα

 Προγράμματα POWER YOGA
 Ασκήσεις TAI - CHI, που είναι μια νέα μέθοδος γυμναστικής
που σχετίζεται με τη μυϊκή επανεκπαίδευση και την
ισορροπία, η οποία είναι απαραίτητη όσον αφορά την
αποφυγή των πτώσεων στην πρόληψη των καταγμάτων
 Προγράμματα PILATES
Σχεδιασμός άσκησης
Πέντε βασικές αρχές πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όταν

σχεδιάζουμε ένα πρόγραμμα άσκησης για την αύξηση της
οστικής μάζας.
 Συγκεκριμενοποίηση (Specificity) Το πρόγραμμα πρέπει να

έχει σχεδιαστεί για να φορτίσει συγκεκριμένα οστά στόχους ή
μέρη του σώματος. Για παράδειγμα, αν επιθυμούμε αύξηση
της οστικής μάζας στο ισχίο και το μηρό, είναι απαραίτητο
ένα πλάνο άσκησης (π.χ. άλματα, τρέξιμο) που να φορτίζει
τα συγκεκριμένα μέρη.
 Υπερφόρτιση (Overload) Για να προκαλέσουμε διέγερση για
αύξηση της οστικής πυκνότητας μέσω άσκησης σε ένα οστό,
η άσκηση πρέπει να υπερφορτίσει αυτό το οστό. Το οστό
έχει μια «τεμπέλικη ζώνη»‼Οποιαδήποτε άσκηση που
φορτίζει και διεγείρει την προσαρμογή του οργανισμού
(καρδιαγγειακό σύστημα κ.τ.λ.), όπως ένα προοδευτικό
πρόγραμμα jogging, μπορεί να μην διεγείρει την
προσαρμογή του οστού για αύξηση της οστικής πυκνότητας.
Το φορτίο που δέχεται ένα οστό κατά τη διάρκεια της
άσκησης πρέπει να είναι ουσιαστικά μεγαλύτερο από αυτό
που «βιώνει» το οστό κατά τη διάρκεια των δραστηριοτήτων
της καθημερινής ζωής. Υπάρχει σίγουρα ένας ουδός
φόρτισης τον οποίο πρέπει να φτάσουμε για να παράγουμε
κέρδη στην οστική μάζα.
 Αναίρεση (Reversibility) Στους ενήλικες τα οποιαδήποτε
κέρδη στην οστική πυκνότητα κατά τη διάρκεια ενός
προγράμματος άσκησης θα χαθούν εάν το πρόγραμμα
σταματήσει. Αντιθέτως, σε παιδιά και εφήβους τα οφέλη που
πέτυχαν από την αυξημένη μηχανική φόρτιση κατά τη
διάρκεια προγράμματος άσκησης παραμένουν ακόμη και αν
το πρόγραμμα της άσκησης σταματήσει.
 Αρχόμενα κέρδη (Initial Values) Η ανταπόκριση των οστών
σε αυξημένη φόρτιση είναι μεγαλύτερη, όταν η οστική μάζα
είναι χαμηλότερη του μέσου όρου. Ασθενείς με οστική μάζα
κάτω του μέσου όρου θα εμφανίσουν μεγαλύτερα οφέλη
στην οστική πυκνότητα με την άσκηση, σε σύγκριση με
άτομα που έχουν καλή οστική πυκνότητα.
 Μείωση ανταπόκρισης (Diminishing Returns) Τα μεγαλύτερα
κέρδη στην οστική πυκνότητα φαίνονται πρώιμα σε ένα
πρόγραμμα άσκησης. Μετά την αρχική αύξηση, τα οφέλη
συνεχίζονται αλλά με πιο αργό ρυθμό.
Εμείς προσθέτουμε την ποικιλία (Variety) που αποτελεί συστατικό
επιτυχίας όλων των προγραμμάτων άσκησης και φαίνεται πως
ισχύει και στην οστεοπόρωση: Πραγματοποιώντας ίδιες ασκήσεις,
στο ίδιο χρονικό διάστημα, ο σκελετός συνηθίζει και δεν θα
προσθέσει επιπλέον οστούν.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΑΣΚΗΣΕΩΝ

ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗΣ
 μέρα 1η, 30 min γρήγορης βάδισης
 μέρα 2η, χορός- 45 min ελαφρές αερόβιες ασκήσεις
 μέρα 3η, 30 min ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης με λάστιχα ή
βάρη (ικανά βάρη, 8-10 επαναλήψεις)
 Μπορείτε μετά να ξεκουραστείτε για μια ημέρα και
 μετά να συνεχίσετε ως εξής:
 μέρα 4η, 30 min γρήγορης βάδισης (βόλτα στα μαγαζιά)
 μέρα 5η, 30 min ασκήσεις με βάρη (προοδευτική αύξηση
βάρους)
Κάθε μέρα προσθέστε
 ασκήσεις διατάσεων-ισορροπίας
 προθέρμανση και την χαλάρωση (5-10 min)
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΣΤΕΟΠΕΝΙΑ
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:
 Ασκήσεις φόρτισης
 Διατάσεις (κυρίως θώρακος)
 Μυϊκή ενδυνάμωση (ραχιαίων, κοιλιακών, απαγωγών του
ισχίου)
 Ισορροπία και σωστή στάση σώματος
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΣΚΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΦΟΡΤΙΣΗΣ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ !
Γιατί:
1. κίνδυνος πτώσης σε βαριά οστεοπόρωση από μόνο

του
2. το βάρος του σώματος είναι δύναμη ικανή να
προκαλέσει κάταγμα στη σπονδυλική στήλη
Προτείνονται:
 Ήπιες καθιστές ασκήσεις είναι προτιμότερες (αεροβικές

ασκήσεις σε καρέκλα ή ποδήλατο χωρίς αντίσταση)
 Αεροβικές σε νερό ή κολύμβηση είναι ιδανικές (με το νερό
μειώνεται ο κίνδυνος πτώσης, αυξάνεται η ευκαμψία και
παρέχεται η δυνατότητα κάποιας αντίστασης)
 Ασκήσεις σωστής αναπνοής
 Στα προχωρημένα στάδια μόνο ασκήσεις επί κλίνης
 Απαραίτητες είναι οι ασκήσεις ελέγχου της στάσης
Συμβουλές για το πρόγραμμα
 Κάντε μια άσκηση που σας αρέσει

 Κάντε την άσκηση διασκέδαση
 Ασκηθείτε με κάποιο φίλο ή σε group
 Φτιάξτε ημερολόγιο άσκησης
 Προσαρμόστε την άσκηση στην καθημερινή σας ζωή
 Φτιάξτε εναλλακτικό πρόγραμμα σε περίπτωση κακοκαιρίας
Ένα σωστό πρόγραμμα πρόληψης των πτώσεων σε συνδυασμό

με ήπιες ασκήσεις για ενδυνάμωση της πλάτης είναι το πιο
κατάλληλο.
4.14. ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΤΩΣΕΩΝ

Η θεραπεία και η πρόληψη της οστεοπόρωσης βοηθούν σε ένα
σκοπό: την πρόληψη των καταγμάτων τα οποία απειλούν την
ανεξαρτησία, «κλέβουν» την κινητικότητα, πυροδοτούν την
κατάθλιψη και έχουν ως αποτέλεσμα τον πόνο, την αναπηρία ή
ακόμα και το θάνατο.
Οι πτώσεις αυξάνουν την πιθανότητα για κατάγματα των οστών,
και για το λόγο αυτό η προστασία από τις πτώσεις είναι σημαντική
για ανθρώπους με οστεοπόρωση.
Οδηγίες για ασφαλή κίνηση

Πρέπει να γίνεται με:
 Διαμόρφωση του χώρου εργασίας και κατοικίας (έπιπλα,
δάπεδα, χώροι αποθήκευσης, φωτισμός).
 Χρήση βοηθημάτων όπου είναι απαραίτητα: α) βοηθήματα
βάδισης (βακτηρίες βάδισης, περιπατητήρες, περπατούρες,
μπάρες, υποστηρίγματα) και ορθοπεδικών υποδημάτων (ασφαλή
υποδήματα με πλατιές πτέρνες, πλατιές και εύκαμπτες σόλες, να
μην γλιστρούν) καλσόν με μαξιλαράκια ισχίων και ορθώσεις
κορμού.
 Διατήρηση σωστής στάσης και ευθυγράμμισης σε όλες τις
 Παύση των δραστηριοτήτων ή του προγράμματος όταν
υπάρχει κούραση, πόνος ή προβλήματα στην αναπνοή.
 Διόρθωση πιθανών ελλειμμάτων στην όραση ή την ακοή τα
οποία δημιουργούν προβλήματα στην σταθερότητα του ατόμου
καθώς και προβλημάτων ακράτειας που αυξάνουν την πιθανότητα
πτώσης.
Δεν πρέπει να γίνεται:

 Εκτέλεση γρήγορων και απότομων κινήσεων
 Απότομες κινήσεις κάμψης του κορμού προς τα εμπρός ή
στροφές κατά την όρθια και καθιστή θέση
 Άρση βαριών αντικειμένων
 Ανέβασμα πάνω σε ασταθείς βάσεις ή στηρίγματα
 Εκτέλεση δραστηριοτήτων όταν έχει προηγηθεί λήψη
ηρεμιστικών ή υπνωτικών χαπιών ή όταν υπάρχουν επεισόδια
ιλίγγου και αδιαθεσίας.
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΩΝ ΠΤΩΣΕΩΝ

Μυϊκής ενδυνάμωσης, Ισορροπίας, Συντονισμού
Οι στόχοι της παρέμβασης διαφέρουν στις ηλικιακές ομάδες και
είναι συγκεκριμένοι σε κάθε ομάδα
 Κατά την παιδική ηλικία στόχος είναι να αυξήσουμε την
ανάπτυξη και τη μέγιστη οστική πυκνότητα, ώστε οι νέοι να
εισέλθουν στην ενηλικίωση με το καλύτερο δυνατό οστό.
 Στην αρχή της ενηλικίωσης συνεχίζεται η παραγωγή οστού.
 Στη συνέχεια ο στόχος είναι η μείωση της οστικής απώλειας.
 Στη γεροντική ηλικία πρέπει να δοθεί έμφαση στις ασκήσεις
που προφυλάσσουν από τις πτώσεις.
5. ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΘΕΤΙΚΑ ΣΤΗ
ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ
5.1 Αθλητικό Μασάζ
Το μασάζ είναι μία φυσική θεραπεία η οποία πιθανόν να είναι, και

η αρχαιότερη μορφή θεραπείας. Το αθλητικό μασάζ (sports
massage), αποτελεί εξειδικευμένη μορφή μασάζ διότι θεμελιωδώς,
έχει διαφορετική προσέγγιση συγκριτικά με όλες τις άλλες μορφές
θεραπείας, είτε είναι ορθόδοξες είτε συμπληρωματικές.
Η συνήθης εμπειρία σε κλασικές συνεδρίες μάλαξης είναι είτε η
στόχευση στην αποκατάσταση της φυσιολογίας όταν κάποιος έχει
τραυματιστεί ή, η χαλάρωση. Στον αθλητισμό όμως δεν υπάρχει
αποδοχή της έννοιας “φυσιολογική λειτουργιά” σε ορολογίες όπως
δύναμη, ταχύτητα, εκρηκτικότητα και κίνηση.
Στην πλειονότητα τους οι αθλητές επιθυμούν να φτάσουν σε
επίπεδα απόδοσης ανώτερα από αυτά που πραγματικά μπορούν.
Επιθυμούν να είναι καλύτεροι, όχι φυσιολογικοί και εμείς ως
χειριστές (ρεφλεξολόγοι-μασέρ) αλλά και ως αθλητές οι ίδιοι,
κατανοούμε αυτήν την επιθυμία.
Ο τελικός στόχος των συνεδριών είναι η ενίσχυση της απόδοσης
του/ης αθλητή/τριάς ανεξάρτητα από το επίπεδο στο οποίο
βρίσκεται.
Το μεγαλύτερο ρίσκο στην επίτευξη ενισχυμένης απόδοσης είναι
φυσικά ο τραυματισμός, οπότε ο πρωτεύον στόχος των συνεδρίων
μας είναι, η πρόληψη απέναντι στους τραυματισμούς.
Το αθλητικό μασάζ έχει μεγάλες δυνατότητες σε αυτόν τον τομέα
και πιθανόν αυτός να είναι ο λόγος που κορυφαίοι αθλητές και
ομάδες το έχουν ενσωματώσει ως απαραίτητο κομμάτι της
προπόνησης τους. Όταν απολαμβάνουν συνεδρίες σε περιοδικά
διαστήματα είναι πιο ικανοί, τους είναι ευκολότερο, να διατηρήσουν
υψηλότερα επίπεδα απόδοσης, μειώνοντας συγχρόνως την
πιθανότητα τραυματισμού, η οποία οφείλεται συνήθως στην
υπερκόπωση. Για εμάς στο BODY-WORKS η επιτυχία δεν
μετριέται με το πόσο καλά, συμπληρωματικά, βοηθήσαμε στην
αποκατάσταση ενός τραυματισμού, αλλά, από το πόσους λίγους
τραυματισμούς έχουμε να αντιμετωπίσουμε!
Το αθλητικό μασάζ γίνεται για να βοηθήσει τον αθλητή να

επανέλθει σε μια καλή σωματική κατάσταση ύστερα από μία ή
πολλές κουραστικές προπονήσεις και/ή τραυματισμό-ούς.
Είναι ένα είδος θεραπείας που βοηθάει τον αθλητή ν’ ανακουφιστεί
από το στρες και την ένταση που δημιουργείται στους ιστούς του
σώματος, κατά τη διάρκεια μιας φυσικής άσκησης.
Εν τω βάθει στρώματα μυϊκών ιστών μαλάζονται χρησιμοποιώντας
ποικιλία τεχνικών, που σκοπό έχουν να αποβάλουν το γαλακτικό
οξύ που έχει συσσωρευτεί και να θεραπεύσουν τραυματισμούς
μαλακών μορίων.
Τα μαλακά μόρια αποτελούνται από πολλές μυϊκές ίνες, αυτές από
μυϊκά ινίδια κι ιστούς. Όταν αυτά τα μαλακά μόρια βρίσκονται κάτω
από έντονη πίεση, «υπερφόρτωση» κατά τη διάρκεια παραγωγής
έντονου έργου, τότε βρίσκονται σε ρίσκο πιθανού τραυματισμού.
Όταν οι ίνες τελικά τραυματιστούν ξαναθεραπεύονται μέσω ενός

νέου ιστού. Γίνονται δηλαδή κάποιες προσκολλήσεις των ινών που
όμως προκαλούν κόμβους στα σημεία αυτά γνωστές κι ως
συμφύσεις. Κατά σειρά, αυτό οδηγεί στην εξασθένηση και μη καλή
λειτουργία του μυός, κι ακολούθως στη μυϊκή αστάθεια και τον
πόνο.
Αυτοί οι τραυματισμοί συμβαίνουν σε επίπεδο μικροσκοπίου, κι
απαιτείται κάποιος χρόνος μέχρι ο αθλητής να αισθανθεί πόνο.
Οι ακόλουθες τεχνικές που χρησιμοποιούνται είναι:
-Soft Tissue Release (STR): Οι μυϊκές διατάσεις σπάνε τις
συμφύσεις που βρίσκονται μέσα στις μυϊκές ίνες και τις
ευθυγραμμίζει εκ νέου στην σωστή θέση.
-Muscle Energy Technique (MET): Διάταση με ενδυνάμωση σπάει

επίσης τις συμφύσεις. Αυτή η τεχνική ενθαρρύνει ένα επίπεδο
χαλάρωσης που επιτρέπει στο μυ να διαταθεί περισσότερο απ’ την
συνηθισμένη ικανότητα του, όπου όμως δεν του αυξάνει την
ελαστικότητα του περισσότερο από πριν για το συγκεκριμένο
άτομο.
-Neuromuscular Technique (NMT): Αυτή η τεχνική δουλεύει το
νεύρο που ελέγχει τη μυϊκή σύσπαση κι όλες τις κινήσεις του μυ.
Δουλεύουμε τα σημεία κλειδιά μέσα στο μυ. Συνήθως πιέζουμε το
σημείο ίσα με τρεις βαθιές αναπνοές κατά τη διάρκεια που ο μυς
ξεκουράζεται κι έτσι αφαιρεί την ένταση.
-Connective Tissue Massage (CTM): Το μασάζ αυτό σπάει τις
συμφύσεις στους συνδετικούς ιστούς, κι έτσι απελευθερώνει τη
μυϊκή ίνα να εργαστεί ελεύθερα κι ανεξάρτητα σε συνεργασία με τις
υπόλοιπες μυϊκές ίνες για να παράγουν έργο.
Ποιοι μπορούν να κάνουν αθλητικό μασάζ;
Σε όλα τα επίπεδα άθλησης το αθλητικό μασάζ είναι απαραίτητο

σαν κομμάτι της προπόνησης, παρά σαν πολυτέλεια.
5.2 ΜΑΣΑΖ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

ΤΟΥ ΜΥΟΣΚΕΛΕΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Σε γενικές γραμμές το μασάζ είναι πολύ αποτελεσματικό για τη

θεραπεία πολλών κακώσεων σε συνδυασμό με την άσκηση
αποκατάστασης. Κάθε φορά που κάποιος παθαίνει μία κάκωση,
περνάει συνήθως από τα τρία στάδια επούλωσης των ιστών.
Θα εξετάσουμε πως το μασάζ ωφελεί σε συνδυασμό με την
άσκηση στην αποκατάσταση των μυοσκελετικών κακώσεων σε
κάθε στάδιο της επούλωσης των ιστών.
Ως υπενθύμιση εδώ είναι οι τρεις φάσεις επούλωσης των ιστών:
 Οξεία φάση, (φλεγμονώδης αντίδραση/φάση προστασίας)
 Υποξεία φάση, (επιδιόρθωση και μοντελοποίηση/ελεγχόμενη
κίνηση)
 Χρόνια φάση (επούλωση και αναδιαμόρφωση/επιστροφή στη
λειτουργία)
Το κλειδί εδώ είναι να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε κυτταρικό
επίπεδο, προκειμένου να επιλεγούν οι κατάλληλες τεχνικές
μασάζ που θα ακολουθούνται από τις κατάλληλες ασκήσεις.
Οξεία φάση
Τυπικά σημεία και συμπτώματα του σταδίου αυτού είναι
το πρήξιμο, η αυξημένη θερμοκρασία στην περιοχή του
τραυματισμού, μείωση της
λειτουργικότητας,ερυθρότητα και πόνος.
Σε λειτουργικό επίπεδο υπάρχει πόνος στην προσπάθεια για
κίνηση, συνήθως στην αρχή του εύρους κίνησης. Οι πιθανότητες
είναι το άτομο να μη θέλει καθόλου να κινήσει το μέλος που έχει
τραυματιστεί και αν το κάνει θα είναι σε εξαιρετικά περιορισμένο
εύρος.
Η πιο γνωστή προσέγγιση σε αυτή τη φάση είναι:
o Ανάπαυση
o Πάγος
o Συμπίεση
o Ανύψωση
Το μασάζ θα συμβάλλει στη διατήρηση και αύξηση της
κυκλοφορίας του αίματος και της λέμφου στην περιοχή μειώνοντας
έτσι την ποσότητα του οιδήματος. Αυτό επιτρέπει
την απομάκρυνση των υποπροϊόντων του μεταβολισμού που
προκλήθηκαν από τηφλεγμονώδη διαδικασία.
Το μασάζ θα βοηθήσει επίσης να μειωθεί η ένταση των μυών σε
οποιαδήποτε αντιστάθμιση στην εν λόγω περιοχή ή το αντίθετο
άκρο. Αυτό διευκολύνει την επιλογή ασκήσεων κατά την οξεία
φάση.
Μπορούν να επιλεγούν ανώδυνες ασκήσεις κινητικότητας ή
χαμηλής έντασης ισομετρικές ασκήσεις (ψευδο-ισομετρικές) για να
διατηρηθεί το εύρος κίνησης και η δύναμη. Αυτό είναι σημαντικό
επειδή θέλουμε να διατηρηθεί το εύρος και η δύναμη για
τηδιαδικασία επούλωσης αργότερα.
Ακόμη το μασάζ είναι αποτελεσματικό για τη διατήρηση σε καλή
κατάσταση των περιοχών πάνω και κάτω από την κάκωση.
Επιπλέον το μασάζ παρέχει μια ψυχολογική ώθηση στη διαδικασία
της επούλωσης των ιστών.
Υποξεία φάση
Το κλειδί σε αυτή τη φάση είναι η προώθηση της επούλωσης και η

ανάπτυξη εύκαμπτου ουλώδη ιστού. Υπάρχει σχηματισμός
κολλαγόνου και ο ιστός είναι εύθραυστος και εύκολο να
ξανατραυματισθεί.
Το μασάζ είναι πολύ αποτελεσματικό σε αυτή τη φάση για
την προώθηση της κυκλοφορίας στην πληγείσα
περιοχή παρέχοντας τα κατάλληλα θρεπτικά συστατικά για την
επούλωση των ιστών. Το μασάζ είναι επίσης ευεργετικό για
την αύξηση του εύρους κίνησης και τη μείωση του πόνου.
Και πάλι το μασάζ είναι αποτελεσματικό για τη διατήρηση σε καλή
κατάσταση των περιοχών πάνω και κάτω από την κάκωση.
Το μασάζ προετοιμάζει τους μυς σε αυτό το στάδιο για τις
ασκήσεις ανοικτής και κλειστής αλυσίδας που θα ακολουθήσουν.
Οι ασκήσεις αυτές μπορεί να προχωρήσουν σε ένταση και εύρος
κίνησης και πάλι οι ασκήσεις θα πρέπει να εκτελούνται στο εύρος
κίνησης και το επίπεδο αντίστασης που προκαλείται πόνος.
Αυτή η φάση είναι μια "γκρίζα" περιοχή για τη θεραπεία και την
άσκηση. Εάν τόσο το μασάζ ή και η άσκηση είναι πολύ επιθετικά,
το άτομο μπορεί να καταλήξει και πάλι στο στάδιο της φλεγμονής.
Από την άλλη, πάλι, εάν το μασάζ και η άσκηση δεν είναι επαρκείς,
δεν θα γίνει η σωστή ευθυγράμμιση του ουλώδη ιστού που οδηγεί
σε μείωση του εύρους κίνησης, καθυστέρηση στην επούλωση των
ιστών, μειωμένη λειτουργικότητα και αυξημένη πιθανότητα
τραυματισμού στην ίδια περιοχή ή σε πολύ κοντινές περιοχές.
Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας εξαρτάται κατά μεγάλο
βαθμό από την επικοινωνία μεταξύ τραυματία και θεραπευτή.
Σ' αυτή τη φάση πρέπει να περιλαμβάνονται ασκήσεις
ιδιοδεκτικότητας - ισορροπίας που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν
σε πιο δυναμικές και λειτουργικές ασκήσεις.
Χρόνια φάση
Στόχος είναι η επιστροφή στην πλήρη λειτουργικότητα, ο

συνδετικός ιστός να επουλωθεί και οι ίνες του ουλώδη ιστού να
πάρουν κατεύθυνση για την αναδιαμόρφωση της ουλής.
Το μασάζ είναι εξαιρετικά ωφέλιμο τόσο πριν από την άσκηση για
την καλύτερη αιμάτωση της περιοχής όσο και μετά την άσκηση για
την καλύτερη χαλάρωση.
Σ' αυτή τη φάση της διαδικασίας επούλωσης των ιστών, οι τεχνικές
μασάζ τείνουν να είναι βαθύτερες και πιο επιθετικές.
Τεχνικές, όπως η απελευθέρωση των περιτονιών, μπορούν να
βελτιώσουν την ποιότητα των ιστών για να προετοιμάσουν
πληρέστερα για τις ασκήσεις που θα ακολουθήσουν.
Πριν από την άσκηση το μασάζ μπορεί να συμπεριληφθεί ως
μέρος της προετοιμασίας για την άσκηση πριν την προθέρμανση,
αλλά και μετά το τέλος της άσκησης ως μέρος της αποθεραπείας.
Δυναμικές ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας και λειτουργικές
ασκήσεις πρέπει να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα άσκησης
μαζί με ασκήσεις ενδυνάμωσης της τραυματισμένης περιοχής,
καθώς και ασκήσεις που συνδέονται με τη δραστηριότητα του
ατόμου.
Τα οφέλη του μασάζ είναι τα εξής:
 Βελτίωση κυκλοφορίας
 Μυϊκή χαλάρωση
 Διαχωρισμός των μυών από το συνδετικό ιστό
 Σχηματισμός υγιούς ουλώδη ιστού και εξομάλυνση του
συνδετικού ιστού
 Απενεργοποίηση σημείων πυροδότησης (trigger points)
Κλείνοντας, όλοι οι τραυματισμοί περνούν και από τα τρία στάδια
της επούλωσης των ιστών, στα οποία ο συνδυασμός του μασάζ
και της άσκησης είναι εξαιρετικά επωφελής για μια γρήγορη
αποκατάσταση.
5.3 ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ
Βελονισμός (cupuncture) ονομάζεται μια μέθοδος εναλλακτικής

ιατρικής.
Ο βελονισμός δίνει τη δική του προσφορά στον αγώνα για τη
θεραπεία και την πρόληψη ασθενειών και συμπτωμάτων που δεν
αντιμετωπίζονται ή δύσκολα αντιμετωπίζονται με τα μέσα της
κλασικής ιατρικής. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μπορεί να
θεραπεύσει όλες τις παθήσεις. Ο βελονισμός δεν είναι πανάκεια.
Σε πολλές αρρώστιες έχει καλά αποτελέσματα, σε άλλες λιγότερο
καλά και σε άλλες καθόλου, όπως και η κλασική ιατρική.
Ο βελονισμός είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα ιατρικής
επιστήμης και όχι απλά μία θεραπευτική μέθοδος. Το ότι ο
βελονισμός είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα Ιατρικής Επιστήμης
τεκμηριώνεται και αποδεικνύεται διότι:
α) έχει αυστηρά καθορισμένο και πλήρες θεωρητικό υπόβαθρο και

πλαίσιο.
β) έχει δυνατότητα διάγνωσης νόσων και συμπτωμάτων
γ) έχει δυνατότητα πρόληψης νόσων και συμπτωμάτων
δ) έχει δυνατότητα θεραπείας νόσων και συμπτωμάτων
ε) έχει δυνατότητα περαιτέρω έρευνας στη διάγνωση και θεραπεία
των ασθενειών αλλά και εξέλιξη και συμμετοχή στη σύγχρονο
επιστημονική έρευνα μαζί με την κλασική ιατρική, για την
Παγκόσμια Ιατρική.
Η θεωρητική του υπόσταση και πολλά από τα αποτελέσματα του
ερμηνεύονται και αποδεικνύονται σήμερα με σύγχρονες
εργαστηριακές μεθόδους.
Ο βελονισμός όχι μόνο μπορεί αλλά και επιβάλλεται να

συνυπάρχει με την κλασική ιατρική και να εφαρμόζεται ταυτόχρονα
με φαρμακευτικές ή και άλλες θεραπείες, όπου και όταν έχει
ένδειξη. Για να έχουμε τα καλλίτερα αποτελέσματα της
ταυτόχρονης εφαρμογής βελονισμού και κλασικής ιατρικής πρέπει
να αποσαφηνίσουμε ότι είναι αναγκαίο η θεραπεία εκλογής για τις
πολυποίκιλες νόσους και συμπτώματα του ανθρώπου από τους
γιατρούς βελονιστές ή από τους γιατρούς της κλασικής ιατρικής
πρέπει να γίνεται χωρίς δογματισμό ή φανατισμό ή αλαζονεία γι'
αυτό που προσφέρει ο καθένας
Για παράδειγμα.
Έχουμε ασθενή με οξεία οσφυαλγία ισχιαλγία και έλκος στομάχου.

Η θεραπεία μπορεί να γίνει και με βελονισμό και με φάρμακα,
συνήθως αντι-φλεγμονώδη.
Στην περίπτωση αυτή θεραπεία εκλογής πρέπει να είναι ο
βελονισμός, διότι και γρήγορα είναι τα αποτελέσματα και
αποφεύγονται οι παρενέργειες των φαρμάκων που τόσο
επικίνδυνες είναι για τον συγκεκριμένο ασθενή λόγω του έλκους.
Δεν πρέπει δηλαδή ο κλασικός γιατρός παθολόγος ή ορθοπεδικός,
δογματικά ή εγωιστικά σκεπτόμενος να εφαρμόσει φαρμακευτική
αγωγή αλλά πρέπει να συστήσει βελονισμό.
Τα οφέλη που προκύπτουν από την συνύπαρξη βελονισμού και
κλασικής ιατρικής είναι σημαντικά:
Πρώτο και σημαντικότερο όφελος είναι η θεραπεία ή η ανακούφιση
των ασθενών.
Δεύτερο επίσης πολύτιμο όφελος είναι η βοήθεια στην πρόληψη

νόσων και συμπτωμάτων π.χ.:
-Η διακοπή του καπνίσματος βοηθάει στην πρόληψη
καρδιοπαθειών και καρκίνου.
-Η θεραπεία του άγχους, του stress βοηθάει στην πρόληψη
πολλών νόσων και συμπτωμάτων που έχουν άμεση σχέση μ'
αυτά.
-Η θεραπεία του αλκοολισμού προλαμβάνει γνωστές παθήσεις του
ήπατος και του εγκεφάλου.
-Η θετική επίδραση στη φυσιολογική λειτουργία ορμονικού και
νευρικού συστήματος συμβάλλει στην καλή υγεία του ατόμου.
Τρίτο σημαντικό επίσης είναι το οικονομικό όφελος του κράτους
από την ελάττωση του χρόνου νοσηλείας στα νοσοκομεία, την
εξοικονόμηση κρεβατιών και το κέρδος από την παραγωγικότητα
των εργαζομένων.
Τέταρτο, ένα ακόμη όφελος από την συνύπαρξη βελονισμού -
κλασικής ιατρικής είναι το όφελος της Παγκόσμιας Ιατρικής
Επιστήμης.
Η σύγχρονη ιατρική τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει τον βελονισμό

να έχει περισσότερα και καλλίτερα αποτελέσματα.
Η αξιοποίηση γνώσεων που περιέχει το σοφό οικοδόμημα του
βελονισμού από την κλασική ιατρική μπορεί να οδηγήσει την
έρευνα σε νέους δρόμους με πολύτιμα αποτελέσματα.
Ο ανθρώπινος οργανισμός ήταν και είναι ευάλωτος στις αρρώστιες
και τον πόνο. Στην Ευρώπη, στην Ασίας, στην Αφρική, στην
Αμερική ο άνθρωπος απανταχού της γης αναζητούσε, και από την
ιστορία γνωρίζουμε, ότι ανακάλυπτε πάντα τρόπους θεραπείας
των πολυποίκιλων ασθενειών και των συνεπειών τους, από τις
οποίες κινδύνευε όχι μόνο η υγεία του αλλά και η ίδια ή ύπαρξη
του.
Σήμερα δεν υπάρχουν σύνορα που να μπορούν να σταματήσουν
την εξάπλωση της πληροφόρησης και τη μετάδοση της γνώσης
μεταξύ των διαφόρων λαών.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην Ιατρική. Στην Ιατρική που πρέπει να
είναι Παγκόσμια, και στο οικοδόμημα της οποίας πρέπει να
συνυπάρχουν:
α. Οι σύγχρονες θεραπευτικές και θαυμαστές τεχνολογικές

ανακαλύψεις που είναι και τα πανίσχυρα μας όπλα, αλλά όχι όμως
πάντα αποτελεσματικά, κατά των ασθενειών του ανθρώπου.
β. Οι δοκιμασμένες παραδοσιακές γνώσεις, από όπου κι αν
προέρχονται, οι οποίες χωρίς δογματισμό και αλαζονεία πρέπει να
είναι σεβαστές και να αξιοποιούνται και στην πρόληψη και στη
θεραπεία και στην επιστημονική έρευνα στον βαθμό που τους
αναλογεί κριτικά και ωφέλιμα
Ο βελονισμός έχοντας διαγράψει μακραίωνη πορεία και
προσφέροντας χωρίς παρενέργειες την μικρή ή μεγάλη βοήθεια
στον αγώνα κατά των ασθενειών του ανθρώπου, έχει θέση στην
Παγκόσμια Ιατρική.
5.4 ΡΕΦΛΕΞΟΛΟΓΙΑ
Οι ρίζες της Ρεφλεξολογίας ξεκινούν τουλάχιστον 5.000 χρόνια

π.Χ., όταν οι Κινέζοι εξασκούσαν μια μορφή πιεσοθεραπείας με τα
χέρια σε διάφορα μέρη του σώματος και στα πέλματα.
Η Αρχαία Ελληνική Ιστορία έχει να επιδείξει σπουδαίες

φυσιογνωμίες που σχετίζονται με την συμπληρωματική
θεραπευτική. Πρώτος σε αυτήν τη μακριά λίστα όπου θα
αναφερθούμε ενδεικτικά είναι ο Ορφέας, ο οποίος αντιμετώπιζε τον
ασθενή του με μουσικοθεραπεία, μάλαξη, αρωματοθεραπεία και
άλλες φυσικές θεραπευτικές μεθόδους, όπως την ενεργειακή
θεραπευτική ως Μύστης.
Ο Ιπποκράτης αναφέρει "την φύση του όλου" του σώματος και την
"αυτόματη ίαση". 'Αλλη ρήση είναι για τη μετάδοση από τα γερά
μέρη στα υπόλοιπα μέρη.
Ο Αριστοτέλης αναφέρει τις ακούσιες και εκούσιες αντανακλαστικές
κινήσεις και τις παραλληλίζει με το νόμο το Νεύτωνα, δράση-
αντίδραση.
Ο Δημόκριτος επίσης αναφέρει για την ενότητα των πάντων,
επομένως και την ορθότητα της ολιστικής αντιμετώπισης των
ασθενών.
Οι ίδιοι οι ρεφλεξολόγοι αντιτείνουν πως σύμφωνα με τον κώδικα
δεοντολογίας του Σωματείου Ελλήνων Ρεφλεξολόγων και της
Πανελλήνιας Ένωσης Ρεφλεξολόγων, ο ρεφλεξολόγος δεν κάνει
ποτέ διάγνωση και η ρεφλεξολογία δεν αντικαθιστά την ιατρική
φροντίδα. Επίσης, η εξισορρόπηση του οργανισμού δεν
επαναφέρεται «μυστικιστικά», αλλά σύμφωνα με την
ρεφλεξολογία, επέρχεται μέσω της ισχυροποίησης του αμυντικού
συστήματος του ανθρώπου.Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, προωθεί τα
θέματα επαγγελματικής αναγνώρισης, εκπαίδευσης και έρευνας το
ReflexologyinEuropeNetwork (RiEN) με μέλη σωματεία απ' όλη την
Ευρώπη. Μπορούν να εγγραφούν ως μέλη σχολές καθώς και
ιδιώτες, χωρίς όμως δικαίωμα ψήφου.
Είναι γνωστό ότι τα περισσότερα προβλήματα δημιουργούνται από

άγχος και νευρικές εντάσεις. Το 75% περίπου των
αντιμετωπιζόμενων διαταραχών συνδέεται με το στρες.
Με την Ρεφλεξολογία μειώνεται το άγχος, χαλαρώνουν οι εντάσεις
και ελευθερώνονται οι θεραπευτικές δυνάμεις του σώματος.
Όλες οι λειτουργίες του οργανισμού εναρμονίζονται και

διευκολύνεται η διαδικασία αυτοθεραπείας του ατόμου.
 Καλυτερεύει η κυκλοφορία
 Ενισχύεται το ανοσοποιητικό
 Εξισορροπεί το ορμονικό
Λειτουργούν καλύτερα τα απεκκριτικά όργανα και έτσι

αποτοξινώνεται ο οργανισμός
Η Ρεφλεξολογία
μπορεί να βοηθήσει σε πολλά προβλήματα υγείας και κυρίως είναι
μια πολύ καλή μέθοδος πρόληψης.
Είναι τελείως ακίνδυνη.

Δεν προβαίνει και δεν επεμβαίνει σε ιατρική πράξη.
Δεν δίνονται φαρμακευτικές συνταγές, ούτε καταργούνται αυτές
των γιατρών.
Στόχος της Ρεφλεξολογίας είναι:
 Η διατήρηση της καλής υγείας
 Η πρόληψη
 Η καλή κυκλοφορία αίματος και ενέργειας στον οργανισμό.
 Η χαλάρωση
 Η αποτοξίνωση
 Η αναζωογόνηση
Η Ρεφλεξολογία ως ολιστική μέθοδος επιδρά και στονοητικό

επίπεδο επιτρέποντας μεγαλύτερη διαύγεια ιδεών και
βελτιώνοντας την ικανότητα συγκέντρωσης και προσοχής. Αλλά
και στο συναισθηματικό δίνοντας διέξοδο σε αρνητικές
συναισθηματικές φορτίσεις, που ως γνωστό παρεμποδίζουν την
ζωτική ενέργεια προκαλώντας διάφορες οργανικές διαταραχές.
Μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με την κλασσική ιατρική ή με

οποιαδήποτε άλλη φυσική συμπληρωματική μέθοδο, με καλύτερα
αποτελέσματα. Είναι ήπια και φυσική γιατί δεν χρησιμοποιούμε
τίποτα άλλο, παρά μόνο τα χέρια μας ή και κάποιο ειδικό ξυλάκι.
Η κάθε συνεδρία διαρκεί περίπου 1 ώρα, με συχνότητα 2-3 φορές
την εβδομάδα στην αρχή και μετά αραιώνουμε ανάλογα με την
περίπτωση.
Ο άνθρωπος που δέχεται την Ρεφλεξολογία αισθάνεται πολύ
ωραία- χαλαρώνει. Στην αρχή μπορεί να νιώθει πόνο στα
αντανακλαστικά σημεία αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, που ο
πόνος αυτός σιγά-σιγά θα μειώνεται όσο ελαττώνεται και το
πρόβλημα.
5.5 ΒΕΝΤΟΥΖΟΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η θεραπεία με ζεστές ή κρύες βεντούζες έχει τις ρίζες της σε

αρχαία θεραπευτικά συστήματα της μεσογείου. Η εφαρμογή τους
γίνεται σε όλο το σώμα από εξειδικευμένους θεραπευτές με υψηλό
βαθμό συνείδησης.
Έχει αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα σε ευρύ πεδίο

σωματικών και ψυχοδιανοητικών δυσλειτουργιών. Συγκεκριμένα,
αντιμετωπίζει την κατακράτηση υγρών και μυοσκελετικούς πόνους,
ενεργοποιεί την αποβολή τοξινών, ενισχύει το ανοσοποιητικό
σύστημα και βοηθάει στην καλή κυκλοφορία του αίματος. Έχει
εφαρμογή σε αναπνευστικά, πεπτικά, γυναικολογικά προβλήματα,
στο κοινό κρυολόγημα και την κυτταρίτιδα.
5.6 ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΔΟΝΗΣΗΣ
Η δόνηση είναι μία επαναλαμβανόμενη αλλαγή της θέσης που
εμφανίζεται σε ίσα χρονικά διαστήματα που δίνουν το χαρακτήρα
κυμάτων, των οποίων το εύρος είναι πολύ μικρό.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Dr John Harvey Kellogg δημιούργησε
μια δονούμενη καρέκλα με άμεσο σκοπό να θεραπεύσει
προβλήματα του πεπτικού συστήματος και μακροπρόθεσμα για τη
θεραπεία των πονοκεφάλων, των πόνων της πλάτης και τον
εφοδιασμό οξυγόνου στο σώμα.
Τη δεκαετία του \'60 ο Prof. W. Biermann από την πρώην
Ανατολική Γερμανία ανέπτυξε μια μέθοδο ρυθμικής νευρομυϊκής
διέγερσης που περιέγραψε σαν "κυκλική δόνηση"
(Rhythmic Neuromuscular Stimulation - RNS) με σκοπό τη
γρήγορη αύξηση της διάτασης, στη συνέχεια η μέθοδος αυτή
χρησιμοποιήθηκε από τους Ρώσους για την αντιμετώπιση της
οστεοπόρωσης στους αστροναύτες.
Τη δεκαετία του ’90 ο Dr Vladimir Nasarov, από την πρώην
Σοβιετική Ένωση, περιέγραψε τη μέθοδο εμβιομηχανική μυϊκή
διέγερση (Biomechanical Muscle Stimulation - BMS) για την
αποκατάσταση μυϊκών τραυματισμών και την αύξηση του εύρους
κίνησης. Στη συνέχεια προτάθηκε η χρήση της για την πρόληψη
και αποκατάσταση μυοσκελετικών κακώσεων και για την
αισθητική.
Η χρήση της δόνησης συνίσταται:
· Στη δυνατότητα μεταφοράς αίματος σε κάποιες περιοχές,

(υπεραιμία) χωρίς να επιβαρύνεται το μυοκάρδιο.
· Στη βελτίωση της συνεργασίας του κεντρικού και
περιφεριακού νευρικού συστήματος.
Στο σώμα οι μυϊκές ίνες δονούνται συνεχώς με διαφορετική
συχνότητα (μυϊκός τόνος). Αυτές οι μικροδονήσεις αποδείχθηκαν
το 1943 από τον Αυστριακό νευροπαθολόγο Dr Rohracher. Αυτές
οι μικροδονήσεις παράγουν μια διαδικασία ταλάντωσης, με ένα
ευρύ φάσμα συχνότητας, που είναι αποδείξιμο από την πλήρη
ηρεμία μέχρι και την πλήρη ένταση.
Στην περίπτωση ενίσχυσης της έντασης μέχρι τη μέγιστη μυϊκή
συστολή, οι ταλαντώσεις είναι πιο έντονες.
Παράδειγμα για την ηρεμία: Όταν ο βραχίονας τεντώνεται προς τα
εμπρός, τα δάχτυλα τρέμουν ελαφρώς.
Παράδειγμα για την ένταση: Όταν ο αγκώνας είναι σε θέση κάμψης
και σφίγγουμε τη γροθιά μας.
Αυτές οι ταλαντώσεις υπάρχουν συνεχώς, είναι μικρότερες στις
γυναίκες απ’ ότι στους άνδρες, μειώνονται στον ύπνο, περίπου στο
ένα τρίτο και αυξάνονται στην ένταση από 1 σε 5 mm.
Στην ηρεμία η συχνότητα της ταλάντευσης κυμαίνεται από 7 έως
13 Hz και η μέγιστη ταλάντωση στην ένταση φτάνει τα 30 Hz.
Η μηχανική διέγερση στον υπό ένταση μυ, οδηγεί σε δόνηση των
μυϊκών ινών, όπως κατά τη διάρκεια της μέγιστης έντασης.
ΣΕ ΠΟΙΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΕΠΙΔΡΑ Η
ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΔΟΝΗΣΗΣ
Η προπόνηση δόνησης επιδρά στο νευρικό, σκελετικό και

ορμονικό σύστημα όπως περιγράφεται παρακάτω.
Νευρικό σύστημα
Το νευρικό σύστημα και ιδιαίτερα τα νωτιαία αντανακλαστικά είναι
ιδιαίτερα σημαντικά στην προπόνηση δόνησης.
Τα νωτιαία αντανακλαστικά προκύπτουν από τις πληροφορίες
που μεταφέρουν οι αισθητήριες κεντρομόλες ίνες, από ερεθίσματα
που δημιουργούνται στην περιφέρεια και επιδρούν άμεσα ή
έμμεσα στους κινητικούς νευρώνες.
Η σύγκλιση των ενισχυτικών και ανασταλτικών ερεθισμάτων
στους κινητικούς νευρώνες δίνει τη δυνατότητα αλλαγής στο
σημείο της αντανακλαστικής δράσης από ενισχυτικό ερέθισμα σε
ανασταλτικό ερέθισμα ή αντίστροφα.
Τα αντανακλαστικά αποτελέσματα είναι γενικά ερεθίσματα ενός
μυός που είναι οργανωμένος λειτουργικά κατά τέτοιο τρόπο ώστε
να επηρεάζεται η δραστηριότητά του όχι μόνο από τον ίδιο αλλά
και από άλλους μυς που ενεργούν στην ίδια άρθρωση ή και σε μυς
που ενεργούν στις κοντινές αρθρώσεις, με αυτόν τον τρόπο
συντονίζεται η λειτουργία για τις κινήσεις των άκρων.
Άλλα αντανακλαστικά που προέρχονται από τα δερματικά
αισθητήρια διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στον έλεγχο των
κινητικών νευρώνων.
Εντούτοις επειδή τα δερματικά αισθητήρια παρέχουν λιγότερο
άμεσες πληροφορίες για τη θέση και τη δύναμη απ’ ότι η μυϊκή
άτρακτος και τα τενόντια όργανα του Golgi, σαν νωτιαία
αντανακλαστικά αναφέρονται κυρίως τα αντανακλαστικά που
προέρχονται από τη μυϊκή άτρακτο και τα τενόντια όργανα
τουGolgi.
Ιδιοδεκτικοί υποδοχείς
Οι ιδιοδεκτικοί υποδοχείς βρίσκονται στους μυς, στους τένοντες

και στις αρθρώσεις.
Στους μυς βρίσκεται η μυϊκή άτρακτος που είναι υπεύθυνη και
ελέγχει το μήκος του μυός, στους τένοντες βρίσκονται τα τενόντια
όργανα του Golgi που ελέγχουν την τάση του μυός και στις
αρθρώσεις βρίσκονται τα σωμάτια Pacini.
Ακόμη πληροφορίες για τη θέση που βρίσκεται η άρθρωση ή το
μέλος σε σχέση με το χώρο δίνουν και οι δερματικοί υποδοχείς.
Μυϊκή άτρακτος
Η μυϊκή άτρακτος είναι μια συσκευή που βρίσκεται στο κέντρο του
μυός και ελέγχει το μήκος του μυός και την ταχύτητα που αυτό
αυξάνεται, (μυοτατικό αντανακλαστικό).
Η μυϊκή άτρακτος είναι υπεύθυνη και για τη διατήρηση του μυϊκού
τόνου μέσω του στατικού μυοτατικού αντανακλαστικού και ακόμη
μέσω των υψηλότερων εγκεφαλικών επιπέδων παίρνει μέρος στο
συντονισμό της κίνησης.
Το μήκος του μυός ελέγχεται με σημείο αναφοράς σχετικά με το
μήκος, κάθε φορά που αυτό το μήκος τείνει να ξεπεραστεί, η μυϊκή
άτρακτος με κεντρομόλα ερεθίσματα δίνει άμεσα την εντολή για
συστολή στο μυ που διατείνεται, αλλά και στους συνεργάτες του.
Εάν η ταχύτητα διάτασης είναι πολύ μεγάλη η μυϊκή άτρακτος,
αντιδρά μετρώντας το μήκος του μυός και την ταχύτητα της
διάτασης, δίνοντας και πάλι ερεθίσματα για συστολή του μυός.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι διατάσεις με βαλλιστικές
κινήσεις δεν συστήνονται για την αύξηση του μήκους του μυός.
Τενόντιο όργανο του Golgi
Το τενόντιο όργανο του Golgi βρίσκεται ακριβώς στη σύνδεση

μυός και τένοντα και είναι υπεύθυνο για να ελέγχει την τάση που
αναπτύσσει ο μυς ενεργοποιώντας το αντίστροφο μυοτατικό
αντανακλαστικό.
Σωμάτια Pacini
Τα σωμάτια Pacini βρίσκονται στους αρθρικούς υμένες και στους

συνδέσμους των αρθρώσεων.
Με νευρικά ερεθίσματα που δίνονται από τα
σωμάτια Pacini δίνονται οι πληροφορίες στο κεντρικό νευρικό
σύστημα για τη θέση του μέλους στο χώρο.
Τα σωμάτια Pacini λειτουργούν σαν ανιχνευτές επιτάχυνσης και
βρίσκονται στους συνδέσμους, στους μυς, στις αρθρώσεις και στο
δέρμα όπου λειτουργούν σαν δερματικοί υποδοχείς, (επιπολής
αισθητικότητα).
Μηχανοϋποδοχείς
Εκτός από τους ιδιοδεκτικούς υποδοχείς, πληροφορίες
παρέχονται και από τους μηχανοϋποδοχείς που ανταποκρίνονται
στην πίεση, την αφή και τη δόνηση.
Τα κύτταρα του Merkel που βρίσκονται στο δέρμα αντιδρούν στην

πίεση, τα σωμάτια του Meissner ανταποκρίνονται στην αφή, τα
σωμάτια Ruffini αντιδρούν στην πίεση και μετρούν την ταχύτητα
κίνησης των αρθρώσεων και τα σωμάτια Pacini αντιδρούν στη
δόνηση.
Ακόμη υποδοχείς του τύπου μετρητή της έντασης, της πίεσης και
της ταχύτητας συναντώνται στους αρθρικούς θύλακες,
στους συνδέσμους και στις περιτονίες.
Οι υποδοχείς τύπου έντασης αναφέρονται σαν αναλογικοί

(Proportional ή P) και οι υποδοχείς τύπου ταχύτητας αναφέρονται
σαν διαφορικοί (Differential ή D).
Ακόμη μια μικτή μορφή των παραπάνω υποδοχέων μετρούν τη

θέση, την ταχύτητα της μεταβολής της θέσης και την τελική θέση
της άρθρωσης.
Οι πληροφορίες που λαμβάνονται από τους δερματικούς

υποδοχείς (επιπολής αισθητικότητα) και από τα όργανα της
κίνησης (ιδιοδεκτική αίσθηση), διαβιβάζονται στο νωτιαίο μυελό
μέσω της οπίσθιας ρίζας και οδεύουν προς το κέντρο.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις όλες οι δραστηριότητες του κεντρικού

νευρικού συστήματος, λήψη, επεξεργασία, αξιολόγηση και
αντίδραση εκφράζονται με τη συστολή των μυών.
Ανακεφαλαίωση για το νευρικό σύστημα
Όταν ο μυς φορτιστεί σε θέση διάτασης αντανακλαστικά

συσπάται (μυοτατικό αντανακλαστικό).
Όταν ο μυς φορτιστεί σε θέση σύσπασης αντανακλαστικά
χαλαρώνει (αντίστροφο μυοτατικό αντανακλαστικό).
Όταν ο μυς βρίσκεται σε θέση διάτασης και εφαρμόζεται σε αυτόν
μηχανική νευρομυϊκή διέγερση (δόνηση) αρχικά αντιδρά
ενεργοποιώντας το μυοτατικό αντανακλαστικό, στη θέση διάτασης
ο μυς δεν μπορεί να παράγει δύναμη γιατί δεν εμπλέκονται αρκετά
οι εγκάρσιες γέφυρες, ο μυς φορτίζεται σε προσπάθεια
αντανακλαστικής σύσπασης, κατά συνέπεια ενεργοποιείται το
αντίστροφο μυοτατικό αντανακλαστικό με αποτέλεσμα την
αυτογενή αναστολή.
Όταν ο μυς βρίσκεται σε θέση ισομετρικής συστολής με

υπομέγιστο φορτίο και εφαρμόζεται σε αυτόν μηχανική νευρομυϊκή
διέγερση (δόνηση), ο μυς για να υποστηρίξει την άρθρωση
αναστέλλει τη λειτουργία του αντίστροφου μυοτατικού
αντανακλαστικού και μέσω του μυοτατικού αντανακλαστικού
ενισχύει τη μυϊκή συστολή.
Το μυοτατικό αντανακλαστικό αυξάνεται μετά από 2
δευτερόλεπτα ισομετρικής συστολής (Gollhofer et al, 1997).
Σκελετικό σύστημα
Από την προπόνηση δόνησης ενεργοποιείται η παραγωγή
οστεοβλαστών και ινοβλαστών, λόγω της μηχανικής φόρτισης του
σκελετού, με αποτέλεσμα την καλύτερη θρέψη των οστών και των
χόνδρων.

5.7 ΠΡΟΛΟΘΕΡΑΠΕΙΑ- (prolotherapy)
Η Προλοθεραπεία είναι μια μη χειρουργική, αναγεννητική,

θεραπευτική μέθοδος που διευκολύνει την επούλωση αλλά και
ανάπλαση των συνδέσμων των αρθρώσεων και των τενόντων του
μυοσκελετικού συστήματος, που γίνεται από τον ίδιο τον
οργανισμό μας. Εχει αναλγητική δράση για τις μυοσκελετικές
παθήσεις.
Εφαρμόζεται με τοπικές εγχύσεις (ενέσεις) ενός διαλύματος

γλυκόζης , δηλαδή νερό και ζάχαρη, στους τένοντες και
συνδέσμους που έχουν προσβληθεί και πιο συγκεκριμένα στο
σημείο που ο τένοντας ή ο σύνδεσμος προσκολλάται στο οστό. Η
μέθοδος εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικανό
George Hackett, όπου από το 1930 μέχρι το 1960 χρησιμοποίησε
τη μέθοδο αυτή σε μεγάλο αριθμό ασθενών με επώδυνα
μυοσκελετικά προβλήματα, και όπως αναφέρει ο ίδιος η
αποτελεσματικότητα της μεθόδου έφτανε το 90% . Ο όρος
“προλοθεραπεια” προέρχεται από την Λατινική λέξη proles που
σημαίνει απόγονοι (γενιά). Ο Dr.G. Hackett χρησιμοποίησε τον
όρο αυτό για να δείξει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία διεγείρει την
αναγέννηση και πολλαπλασιασμό των ιστών.

6. ΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ ΤΙΣ
ΑΣΚΗΣΕΙΣ
6.α.Τι είναι η θερμική καταπόνηση;
Η θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος κυμαίνεται κανονικά

μεταξύ 36°C και 38°C. Όταν η θερμοκρασία αυξάνεται πέραν
αυτών των ορίων, ο οργανισμός αντιδρά αυξάνοντας την
κυκλοφορία του αίματος στο δέρμα.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο αυξάνεται η θερμοκρασία του δέρματος και ο
οργανισμός αποβάλλει την πλεονάζουσα θερμότητα μέσω του
δέρματος. Όταν οι μύες χρησιμοποιούνται για σωματική εργασία,
μειώνεται το αίμα που μπορεί να ρεύσει στο δέρμα και να
αποβάλει θερμότητα. Αν ο οργανισμός εξακολουθήσει να
προσλαμβάνει ταχύτερα θερμότητα και δεν μπορεί να την
αποβάλει μέσω της αύξησης της ροής του αίματος στο δέρμα και
της εφίδρωσης , η θερμοκρασία του σώματος ανεβαίνει και ο
άνθρωπος υφίσταται θερμική καταπόνηση. Θερμικές διαταραχές
και συνέπειες στην υγεία Η υπερβολική έκθεση σε θερμό
εργασιακό περιβάλλον μπορεί να προκαλέσει διάφορες διαταραχές
προκαλούμενες από τη θερμότητα. Τα εξανθήματα από θερμότητα
και η λιποθυμία είναι τα πρώτα συμπτώματα θερμικής
επιβάρυνσης. Αν η θερμική καταπόνηση δεν γίνει αντιληπτή και
δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές
συνέπειες στον οργανισμό, όπως η θερμοπληξία, η θερμική
εξάντληση και οι θερμικές κράμπες.
Στη συνέχεια περιγράφονται οι επιβλαβείς συνέπειες της
θερμότητας, ξεκινώντας από τις πιο επικίνδυνες.
Η θερμοπληξία και η υπερπυρεξία (αυξημένη θερμοκρασία
σώματος) είναι οι πιο σοβαρές μορφές των παθήσεων που
σχετίζονται με τη θερμότητα.
Αιτία:
Θερμοπληξία συμβαίνει όταν το σύστημα ρύθμισης της
θερμοκρασίας του οργανισμού δυσλειτουργεί, η εφίδρωση γίνεται

ανεπαρκής και η θερμοκρασία του σώματος αυξάνεται σε κρίσιμα
επίπεδα. Τα μοναδικό αποτελεσματικό μέσο αποβολής της
πλεονάζουσας θερμότητας εξασθενεί, με λιγοστά πρόδρομα
συμπτώματα που προειδοποιούν το θύμα ότι έχει φθάσει σε
κρίσιμο σημείο.
Συμπτώματα : Η θερμοπληξία εκδηλώνεται, μεταξύ άλλων,

με ξηρότητα, υπερθερμία ή ερυθρότητα του δέρματος (λόγω
καταστολής της εφίδρωσης). Η θερμοκρασία του σώματος είναι
συνήθως 41°C ή περισσότερο, το θύμα παρουσιάζει διανοητική
σύγχυση καιπαραλήρημα με πλήρη ή μερική απώλεια συνείδησης.
Τα συμπτώματα της υπερπυρεξίας λόγω θερμότητας είναι
παρόμοια, με τη διαφορά ότι το δέρμα παραμένει υγρό. Όταν η
θερμοκρασία του σώματος είναι υπερβολικά υψηλή, προκαλείται
θάνατος.
Αντιμετώπιση:
Αν δεν υπάρξει γρήγορη και κατάλληλη αντιμετώπιση,
η θερμοπληξία μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο. Τα άτομα με
εκδηλώσεις θερμοπληξίας πρέπει να εισάγονται αμέσως στο
νοσοκομείο.
Πρέπει να παρασχεθούν αμέσως πρώτες βοήθειες:
• το θύμα πρέπει να τοποθετηθεί σε σκιερό μέρος και να
αφαιρεθεί ο εξωτερικός ρουχισμός του
• το δέρμα του θύματος πρέπει να βρέχεται και να αυξηθεί η
κυκλοφορία του αέρα γύρω από τον εργαζόμενο, για να
βελτιωθεί η αποβολή θερμότητας μέσω εξάτμισης
• τα υγρά πρέπει να αναπληρωθούν κατά το συντομότερο
δυνατό. Δώστε στο θύμα δροσερό νερό, μόνο όμως εφόσον
έχει τις αισθήσεις του.
Η έγκαιρη αναγνώριση και αντιμετώπιση της θερμοπληξίας είναι ο
μόνος τρόπος πρόληψης μόνιμης εγκεφαλικής βλάβης ή θανάτου.
Άτομα που έχουν υποστεί στο παρελθόν θερμοπληξία η οποία
αντιμετωπίστηκε επιτυχώς ενδέχεται να είναι πιο ευαίσθητα στις
συνέπειες της θερμότητας κατά τους πρώτους μήνες μετά την
ασθένεια, αλλά δεν παρουσιάζουν μακροπρόθεσμα προβλήματα.

Θερμική εξάντληση
Αιτία:
Η θερμική εξάντληση προκαλείται από απώλεια μεγάλων

ποσοτήτων υγρών λόγω εφίδρωσης, μερικές φορές με
υπερβολική απώλεια άλατος.
Συμπτώματα:
Η θερμική εξάντληση εκδηλώνεται με αρκετά κλινικά

συμπτώματα που μπορεί να μοιάζουν με τα πρώιμα
συμπτώματα της θερμοπληξίας: μεγάλη εφίδρωση, αδυναμία,
ζάλη, οπτικές διαταραχές, έντονη δίψα, ναυτία, κεφαλαλγία,
έμετος, διάρροια, μυϊκές κράμπες, λαχάνιασμα, αίσθημα
παλμών, μυρμηκίαση και αιμωδία των άνω και κάτω άκρων. Η
θερμοκρασία του σώματος είναι κανονική ή ελαφρά αυξημένη.
Τα θύματα ήπιων περιστατικών θερμικής εξάντλησης συνήθως
συνέρχονται αμέσως μόλις απομακρυνθούν από το θερμό
περιβάλλον και τους χορηγηθούν υγρά αναπλήρωσης (με
αλάτι, αν είναι δυνατό). Δεν υπάρχουν γνωστές μόνιμες
συνέπειες. Η θερμική εξάντληση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται
ελαφρά, διότι τα συμπτώματά της είναι παρόμοια με τα
συμπτώματα της θερμοπληξίας, η οποία εμπίπτει στα επείγοντα
ιατρικά περιστατικά.
Θερμικές κράμπες
Οι θερμικές κράμπες είναι επώδυνοι μυϊκοί σπασμοί που μπορεί

να εμφανιστούν μεμονωμένα ή σε συνδυασμό με άλλες διαταραχές
θερμικής καταπόνησης.
Αιτία:
Οι κράμπες αυτές αποδίδονται σε διαταραχές του

ηλεκτρολυτικού ισοζυγίου λόγω εφίδρωσης. Τις περισσότερες
φορές οι κράμπες εμφανίζονται όταν άτομα που εκτελούν βαριά
σωματική εργασία σε θερμό περιβάλλον πίνουν μεγάλες
ποσότητες νερού χωρίς επαρκή αναπλήρωση άλατος
(ηλεκτρολυ τών).
Συμπτώματα:
Επώδυνες κράμπες στα χέρια, στα πόδια ή στο στομάχι που
εμφανίζονται ξαφνικά κατά τη διάρκεια της εργασίας ή μετά το
πέρας της. Οι μύες αυτοί είναι συνήθως οι πιο ευαίσθητοι στις
κράμπες. Κράμπες μπορούν να προκληθούν τόσο από περίσσεια
όσο και από έλλειμμα άλατος2
Είναι αναγκαίο να διακριθούν οι θερμικές κράμπες από τις κοινές
κράμπες που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια επίπονης
εργασίας.
Οι κοινές κράμπες θεραπεύονται με ανάπαυση και μαλάξεις· οι
θερμικές κράμπες μπορούν να αντιμετωπιστούν

6.2 ΑΦΥΔΑΤΩΣΗ
Ορισμός
Αφυδάτωση είναι η σημαντική μείωση του νερού του σώματος και,

σε διαφορετικό βαθμό, των ηλεκτρολυτών.
Η αφυδάτωση οφείλεται κυρίως σε τέσσερις βασικές κατηγορίες
παραγόντων:
 Παράγοντες που προκαλούν μείωση της πρόσληψης
νερού
Αφυδάτωση από μειωμένη πρόσληψη νερού παρατηρείται σε

πολυάσχολους επαγγελματίες με ψυχογενή μειωμένη πρόσληψη,
σε ηλικιωμένους, σε πάσχοντες από ορισμένα οργανικά νοσήματα
(π.χ. εγκεφαλικά, ψυχιατρικά σύνδρομα).
 Παράγοντες που προκαλούν αυξημένες απώλειες

ύδατος
Αφυδάτωση από αυξημένες απώλειες παρατηρείται κατά τη
διάρκεια υψηλών περιβαλλοντικών θερμοκρασιών, σε
ηλικιωμένους, σε περίπτωση χρήσης ορισμένων φαρμάκων ή
τοξικών ουσιών (π.χ. διουρητικά) σε πάσχοντες από ορισμένα
οργανικά νοσήματα (π.χ. νεφρικά νοσήματα, διαβήτης, διάρροια)
κλπ. Η άσκηση σε περιόδους καύσωνα αυξάνει την πιθανότητα
αφυδάτωσης σε υγιή άτομα.
 Παράγοντες που προκαλούν απώλεια ολικού αίματος
Η αιμορραγία μπορεί να είναι εμφανής (π.χ. τροχαίο ατύχημα) ή να

πρόκειται για εσωτερική αιμορραγία (π.χ. γαστρορραγία).

Παράγοντες που προκαλούν παθολογική συσσώρευση
ή εξαγγείωση
νερού σε ορισμένες περιοχές του σώματος, με αποτέλεσμα τη
στέρησή του σε άλλες. Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει κλασσικά σε
περιπτώσεις εκτεταμένων εγκαυμάτων, παγκρεατίτιδας, ασκίτη,
ειλεού.
Ο μηχανισμός της αφυδάτωσης είναι μεικτός, σε ορισμένες

περιπτώσεις.
Αίτια
Οι περισσότεροι υποθέτουμε ότι πίνουμε αρκετά υγρά
καθημερινά. Πραγματικά, πίνουμε καφέδες, τσάι, αναψυκτικά ή
άλλα ροφήματα. Αυτά τα υγρά όμως τις περισσότερες φορές
αυξάνουν τις απώλειες γιατί προκαλούν διούρηση και εφίδρωση.
Τα συνήθη αίτια είναι:
 Παρατεταμένη σωματική δραστηριότητα με εφίδρωση

χωρίς να καταναλώνεται αρκετό νερό, ειδικά σε ένα
θερμό και / ή ξηρό περιβάλλον
 Η απώλεια αίματος που οφείλεται σε τραύμα
 Διάρροια
 Υπερθερμία
 Shock (hypovolemic)
 Εμετός
 Η χρήση της μεθαμφεταμίνης, αμφεταμίνης, καφεΐνης
και άλλα διεγερτικά
 Η υπερβολική κατανάλωση των αλκοολούχων ποτών

 Λοιμώδη νοσήματα ( γαστρεντερίτιδα, χολέρα
σιγκέλωση)
 Υποσιτισμός
 Ηλεκτρολυτικές διαταραχές ( υπερνατριαιμία,
υπονατριαιμία, νηστεία, άρνηση λήψης τροφής,
αδυναμία κατάπωσης)
 Γλυκοζουρία
 Ουραιμία
Διάγνωση
Η διάγνωση βασίζεται στο ιστορικό και τη φυσική εξέταση.
Τα συμπτώματα της ήπιας αφυδάτωσης περιλαμβάνουν
 δίψα,
 μειωμένη ποσότητα ούρων,
 ασυνήθιστα σκούρα ούρα,
 δυσκοιλιότητα
 ανεξήγητη κόπωση,
 ευερεθιστότητα,
 έλλειψη δακρύων όταν κλαίνε,
 κεφαλαλγία,
 ξηροστομία,
 ζαλάδα (λόγω ορθοστατικής υπότασης),
 αϋπνία.
Τα συμπτώματα της σοβαρής αφυδάτωσης περιλαμβάνουν:
 πονοκεφάλους
 μυϊκές κράμπες,
 μειωμένη αρτηριακή πίεση (υπόταση),
 ζάλη ή λιποθυμία όταν στέκεστε όρθιοι (εξαιτίας
ορθοστατικής υπότασης).
 παραλήρημα,
 απώλεια των αισθήσεων,
 οίδημα της γλώσσας - θάνατο.
Άλλα συμπτώματα που μπορούν να οφείλονται σε χρόνια
αφυδάτωση είναι:

 Ουρολοιμώξεις: στοιχεία δείχνουν ότι όσοι είναι
αφυδατωμένοι έχουν πιο συμπυκνωμένα ούρα με
αποτέλεσμα τοξίνες που περιέχονται σε αυτά να προκαλούν
βλάβη στο επιθήλιο των οργάνων του ουροποιητικού και να
αυξάνεται η πιθανότητα να αναπτυχθούν μικρόβια.
 Καρδιαγγειακά νοσήματα: μελέτες δείχνουν ότι η

αφυδάτωση αυξάνει τον κίνδυνο για έμφραγμα και
εγκεφαλικά επεισόδια, λόγω αυξημένης γλοιότητας του
αίματος.
 Δυσπεπτικά ενοχλήματα: οι εκκρίσεις των πεπτικών

χυμών του στομάχου και του εντέρου είναι μειωμένες.
Υπόταση ή Υπέρταση: ο όγκος του αίματος δεν είναι επαρκής για

να γεμίσει τις αρτηρίες και τις φλέβες στο σώμα μας. Αυτό
δυσκολεύει το σώμα ώστε να ρυθμίζει τη σωστή πίεση. Το
αποτέλεσμα είναι είτε να έχουμε αυξημένη είτε χαμηλή
αρτηριακή πίεση.
3. Υγεία των δοντιών: η αφυδάτωση μειώνει την

παραγωγή σάλιου και την προστασία που αυτό παρέχει στα
δόντια. Θα πρέπει να το προσέχουν ιδιαίτερα όσοι αθλούνται
και ιδρώνουν έντονα.
4.
Θεραπεία
Η θεραπεία περιλαμβάνει:
 άναλo δίαιτα και

 διούρηση με σπειρoνoλακτόνη και φoυροσεμίδη.
Οι διαδοχικές εκκενωτικές παρακεντήσεις, οι περιτοναϊκές
παρακάμψεις, τα TIPS και η μεταμόσχευση αποτελούν τις
εναλλακτικές θεραπευτικές λύσεις.
Ενδείξεις διαγνωστικής παρακέντησης:
Ασθενείς με πρωτοεμφανιζόμενο ασκίτη.

Κιρρωτικοί ασθενείς με ασκίτη κατά την νοσηλεία τους.
Ασθενείς με ασκίτη και κλινική εικόνα λοίμωξης.
Κιρρωτικοί ασθενείς με ασκίτη και επιδείνωση της κλινικής
τους εικόνας στην διάρκεια της νοσηλείας τους.

Κιρρωτικοί ασθενείς με ασκίτη και επιδείνωση της
εργαστηριακής τους εικόνας στην διάρκεια της νοσηλείας
τους (αζωθαιμία, λευκοκυττάρωση, οξέωση).
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, η διατροφή πρέπει να είναι

χαμηλή σε νάτριο (συστατικό του αλατιού) με την περιεκτικότητά
της να φτάνει ως τα 2 γραμμάρια την ημέρα. Για επιτευχθεί αυτό
δεν θα πρέπει να προστίθεται παρά ελάχιστο αλάτι στο μαγείρεμα
και καθόλου στο ήδη μαγειρεμένο φαγητό. Εκτός αυτού βέβαια,
τρόφιμα με μεγάλη περιεκτικότητα σε αλάτι, όπως τα παρακάτω,
θα πρέπει να αποφεύγονται:
Ψάρια, κρέατα, λαχανικά σε κονσέρβες

Μπέικον, λουκάνικα, ζαμπόν και άλλα αλλαντικά
Καπνιστά ψάρια και κρέατα
Πίκλες
Προμαγειρεμένα φαγητά, έτοιμες σούπες/σάλτσες, κύβοι &
μείγματα μαγειρέματος
Αλατισμένοι ξηροί καρποί, πατατάκια, κράκερς και άλλα
αλμυρά σνακ
Τυρί (έως 100 γρ την εβδομάδα)
Ψωμί (έως 4 φέτες την ημέρα)
Τα υποκατάστατα αλατιού μπορούν αποτελέσουν μια λύση για

όσους δεν παρουσιάζουν υπερκαλιαιμία και ηπατονεφρικό
σύνδρομο.

Τρόποι αποφυγής της αφυδάτωσης
Για την αποφυγή των παραπάνω δυσάρεστων καταστάσεων, που

σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποβούν μοιραίες για την υγεία
του ασκούμενου, πρέπει να αναπληρώνονται τα υγρά που
χάνονται κατά την μυϊκή προσπάθεια. Το American College of
Sports Medicine αναφέρει τα εξής:
 Δέκα με δεκαπέντε λεπτά πριν την προπόνηση ο
ασκούμενος πρέπει να καταναλώνει 400 έως 600 κυβ. εκ
νερό ή κάποιο άλλο υποτονικό διάλυμα, το οποίο περιέχει
μικρή ποσότητα ζάχαρης και ίχνη ηλεκτρολυτών.
 -Μετά την άσκηση το φαγητό πρέπει να είναι πλούσιο σε

θρεπτικά συστατικά και η κατανάλωση νερού άφθονη.
 Πρέπει να γίνεται συστηματικός έλεγχος του σωματικού

βάρους, για την αποφυγή μιας χρόνιας
αφυδάτωσης.Επιπλέον είναι απαραίτητο να φοράτε ελαφριά
ρούχα και ανοιχτά χρώματα, καθώς επίσης
καπέλο, γυαλιά ηλίου και αντηλιακή προστασία. Στην
περίπτωση όμως που αισθανθείτε ναυτία, ατονία ή ζαλάδα
σταματήστε αμέσως την προπόνηση και ειδοποιήστε έναν
γιατρό.
6.3 ΛΗΨΗ ΤΡΟΦΗΣ
H ανάγκη για λήψη τροφής, που ικανοποιείται µόνο µε σιτισµό, και

προέρχεται από διέγερση του κέντρου θρέψης, αποτελεί το
αίσθηµα της πείνας (hunger), ενώ η επιθυµία για λήψη ειδικής
τροφής, που δεν συµπίπτει πάντα µε την ανάγκη για πρόσληψη
τροφής, αλλά συνδυάζεται µε ευχάριστα συναισθήµατα (όψη,
οσµή, γεύση κ.λπ. τροφής) ονοµάζεται όρεξη (appetite).
H διαφορά των δύο αυτών όρων συνίσταται στο ότι η µεν πείνα
είναι µια ενστικτώδης λειτουργία, ενώ η όρεξη είναι επίκτητη.
Πάντως η λήψη τροφής ρυθµίζεται από το νευρικό σύστηµα µε
συνεργασία δύο κέντρων.

Tο ένα είναι το κέντρο θρέψης (feeding center) που βρίσκεται σε
µια περιοχή στο κατώτερο τµήµα του υποθάλαµου και όταν
διεγερθεί, προκαλεί την επιθυµία για λήψη τροφής
Tο άλλο είναι το κέντρο του κορεσµού (satiety center), που
βρίσκεται σε µια µικρότερη περιοχή στο µεσαίο τµήµα του
υποθάλαµου και όταν διεγερθεί, προκαλεί το γνωστό αίσθηµα του
κορεσµού και αναστέλλει την επιθυµία λήψης τροφής.
• Από τη συνεργασία των κέντρων αυτών, ρυθµίζεται

η πρόσληψη τόσης τροφής όσης απαιτείται
• για το βασικό µεταβολισµό,
• τη φυσική κατάσταση και
• τις δραστηριότητες του ατόµου, χωρίς να δηµιουργούνται
προβλήµατα ούτε υποσιτισµού αλλά ούτε και παχυσαρκίας.
O µηχανισµός της λήψης ή της αναστολής της επιθυµίας λήψης
τροφής δεν είναι πλήρως κατανοητός. Η προσπάθεια διερεύνησης
των µηχανισµών που ελέγχουν την όρεξη αποτελεί σηµαντικό και
επίκαιρο θέµα έρευνας που διεξάγεται στο πεδίο της παχυσαρκίας.
Eίναι όµως γνωστοί πολλοί παράγοντες που επιδρούν στην όλη
διαδικασία.
Παράγοντες που επιδρούν στην διαδικασία της λήψης τροφής :

Πέρα από τους ψυχολογικούς παράγοντες, που από εµπειρία
ξέρουµε ότι επιδρούν στην επιθυµία λήψης ή µη τροφής, άλλοι
παράγοντες είναι και οι ακόλουθοι.
• Η πληρότητα του στοµάχου µε τροφή ή µε υγρό. Tότε, λόγω
διάτασης του στοµάχου, φαίνεται να διεγείρονται κάποιοι
υποδοχείς που βρίσκονται µέσα ή έξω από αυτό και να δίνεται έτσι
σήµα στο κέντρο θρέψης ή κορεσµού αντίστοιχα. Aπό το γεγονός
ότι συχνά δηµιουργείται η επιθυµία για λήψη τροφής, αν και στο

στοµάχι υπάρχει τροφή, φαίνεται ότι, για να δοθεί σήµα στο κέντρο
θρέψης, δεν είναι απαραίτητο να είναι άδειο το στοµάχι.
•Η συγκέντρωση της γλυκόζης. Aρχικά θεωρήθηκε ότι η ένταση
του αισθήµατος της πείνας είναι αντιστρόφως ανάλογη µε τα
επίπεδα της γλυκόζης στο αίµα. ∆ηλαδή, ότι τα αυξηµένα
επίπεδα της γλυκόζης στο αίµα, αφ’ ενός µεν αναστέλλουν τη
δράση του κέντρου θρέψης, αφ’ ετέρου δε, διεγείρουν το
κέντρο κορεσµού. Σήµερα όµως η άποψη αυτή δε γίνεται
αποδεκτή και σαν παράδειγµα για την απόρριψή της
χρησιµοποιείται η περίπτωση των διαβητικών που, αν και
έχουν υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίµα, έχουν συνήθως
και αυξηµένη διάθεση για λήψη τροφής.
6.4 ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ
1. Ανθρώπινα μοντέλα μυοσκελετικής αχρησίας
H απλή μείωση των επιπέδων φυσιολογικής δραστηριότητας

αντιπροσωπεύει το πρώτο στοιχείο αναφορικά με την αχρησία. Για
παράδειγμα, σε γυμνασμένους ανθρώπους που σταμάτησαν τη
γυμναστική έχουν αναφερθεί μειώσεις της μυϊκής μάζας και
δύναμης. Παρομοίως, μειώσεις στην εβδομαδιαία άσκηση
φόρτισης είχαν ως αποτέλεσμα μείωση της οστικής μάζας σε
άνδρες και γυναίκες.
Πιο δραματικές αλλαγές εμφανίζονται με τον παρατεινόμενο
κλινοστατισμό ή τις συνθήκες έλλειψης βαρύτητας στο διάστημα,
ιδιαίτερα στα οστά. Οι καταστάσεις αυτές έχουν ως αποτέλεσμα τη
μείωση των συμπιεστικών δυνάμεων που συνήθως ασκούνται στα
οστά στην όρθια στάση, σε συνθήκες φυσιολογικής βαρύτητας.
Επιπλέον, εφόσον αφαιρεθούν οι δυνάμεις αντίδρασης του
εδάφους, η μυϊκή δύναμη που απαιτείται για την παραγωγή
κίνησης είναι πολύ ελαττωμένη.
Η τοποθέτηση ενός μέλους σε γύψο προκαλεί μία πιο σταθερή
ακινητοποίηση και ταχύτερες μειώσεις στη μυϊκή και οστική μάζα
από την ακινητοποίηση επί κλίνης
2. Αλλαγές στα οστά λόγω ακινητοποίησης
Ο ρυθμός των δομικών αλλαγών των οστών, πέραν αυτών που

παρατηρούνται στους μυς κατά τη διάρκεια της ακινητοποίησης επί

κλίνης ή της μη φόρτισης, οφείλεται σε ένα βαθμό στη βραδεία
ανακατασκευή του οστίτη ιστού. Παρ’ όλα αυτά, η δραματική
αύξηση του ασβεστίου των ούρων που παρατηρείται μία εβδομάδα
μετά από την έναρξη του κλινοστατισμού αντανακλά την αρνητική
ισορροπία του ασβεστίου. Ακινητοποίηση επί κλίνης νεαρών
ενηλίκων ανδρών, διάρκειας είκοσι εβδομάδων έχει ως
αποτέλεσμα 60% αύξηση της απέκκρισης του ασβεστίου των
ούρων, με τις μεγαλύτερες τιμές να σημειώνονται μεταξύ της
πέμπτης και έβδομης εβδομάδας.
Ο κλινοστατισμός επιφέρει μείωση της εντερικής απορρόφησης
του ασβεστίου, αλλά δεν μπορεί αφ’ εαυτού να εξηγήσει τα
αυξημένα επίπεδα απέκκρισης ασβεστίου στα ούρα. Η οστικής
προέλευσης υπερασβεστιουρία πιστοποιήθηκε με πρόσφατες
μετρήσεις των μεταβολών της οστικής πυκνότητας και των
βιοχημικών δεικτών, μετά από περιόδους κλινοστατισμού.
Αν και η έλλειψη δραστηριότητας των μυών και επομένως η
μειωμένη ένταση που επιβάλλεται στο οστούν μπορεί να
συμβάλλει στην οστική απώλεια, η ύπτια ισομετρική ή ισοτονική
άσκηση κατά τη διάρκεια της ακινητοποίησης σε κλίνη επηρεάζει
ελάχιστα την απώλεια αυτή. Οι παρεμβάσεις για την
ελαχιστοποίηση της οστικής απώλειας λόγω ακινητοποίησης σε
κλίνη περιλαμβάνουν πρώιμη φόρτιση και κινητοποίηση. Η
ορθοστάτηση για αρκετές ώρες την ημέρα μειώνει σημαντικά την
οστική απώλεια και την υπερασβεστιουρία. Σε μία μελέτη που
εξετάζει τους οστικούς βιοχημικούς δείκτες κατά τη διάρκεια της
ακινητοποίησης σε κλίνη, η χρήση ενδορρινικής καλσιτονίνης
σολομού προτάθηκε ως αποτελεσματική στη μείωση της πρόωρης
αύξησης της οστικής απορρόφησης που προκαλείται από την
ακινητοποίηση .
3. Αλλαγές στη μυϊκή μάζα λόγω ακινητοποίησης
Στην κλασική μελέτη των Dietrick και συν η ακινητοποίηση με γύψο

για 6-7 εβδομάδες οδήγησε σε απώλεια 6.6% στους καμπτήρες
του αγκώνα, 8.7% στους καμπτήρες του ώμου, 13.7% στους
ραχιαίους καμπτήρες της ποδοκνημικής και 20.8% στη δύναμη
των καμπτήρων της ποδοκνημικής. Έκτοτε πολλές μελέτες
διαπίστωσαν παρόμοια μορφή απώλειας δύναμης των μυών.
Στην ακινητοποίηση σε κλίνη διαπιστώνεται μείωση στη δύναμη
των μυών περίπου 1% ανά ημέρα (0.7-1.5% την ημέρα, ανάλογα
με τη μελέτη). Το ποσό δύναμης που χάνεται κυμαίνεται από 20-
50%. Η μεταβλητότητα αυτή εξηγείται εν μέρει από τις

διαφορετικές μεταβλητές που εξετάζονται στις διάφορες μελέτες,
όπως η διάρκεια και ο σχετικός περιορισμός που προκαλεί η
ακινητοποίηση σε κλίνη, οι τεχνικές μέτρησης της δύναμης και ο
τύπος της μυϊκής δύναμης που διερευνάται (ισομετρική vs
ισοτονική) .
Σε πιο πρόσφατες μελέτες, φόρτιση του ενός κάτω άκρου για
τέσσερις εβδομάδες είχε ως αποτέλεσμα 7% μείωση της μυϊκής
επιφανειακής διαμέτρου του μέσου γλουτιαίου, ενώ καμία αλλαγή
δεν παρατηρήθηκε στην αντίστοιχη περιοχή του φορτιζόμενου
άκρου. Η μυϊκή βιοψία μπορεί να επιβεβαιώσει την ατροφία αυτή,
ενώ ο μέσος όρος μείωσης της επιφανειακής διαμέτρου, μετά από
έξι εβδομάδες αδράνειας του άκρου, είναι της τάξης του 14%. Το
μεγαλύτερο μέρος αυτής της μείωσης στη μυϊκή μάζα είναι
αποτέλεσμα κυρίως της ατροφίας που παρατηρείται στους
εκτείνοντες στο γόνατο παρά στους καμπτήρες. Η αδράνεια και η
τοποθέτηση του χεριού σε γύψο για μικρό χρονικό διάστημα εννέα
ημερών προκαλεί 4% μείωση της επιφανειακής διαμέτρου των
μυών του αντιβραχίου .
6.5 ΦΑΡΜΑΚΑ
Σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού

Υγείας φάρμακο χαρακτηρίζεται:
Κάθε ουσία ή μίγμα ουσιών, που παράγεται, προσφέρεται προς
πώληση, ή παρουσιάζεται για χρήση ...στη διάγνωση, στη
θεραπεία, στον μετριασμό ή στην πρόληψη νόσου, μη
φυσιολογικής φυσικής κατάστασης, ή των συμπτωμάτων τους
στον άνθρωπο ή στα ζώα καθώς και για χρήση...στην
αποκατάσταση, την διόρθωση, ή την μεταβολή οργανικών
λειτουργιών στον άνθρωπο ή τα ζώα.

Η Επιστήμη που έχει κύριο αντικείμενο έρευνας και μελέτης την
παρασκευή και την τυποποίησης των φαρμάκων
ονομάζεται Φαρμακευτική, που αποτελεί ιδιαίτερο κλάδο της
Ιατρικής, ο δε πτυχιούχος της επιστήμης αυτής
καλείται Φαρμακοποιός. Κλάδος της Φαρμακευτικής είναι
η Φαρμακοτεχνία που έχει κύριο αντικείμενο έρευνας και μελέτης
την σύνθεση και κάθαρση των φαρμάκων, όπου εξ αυτών και η
διάκρισή της σε "χημική" και "γαληνική φαρμακοτεχνία". Η δε
επιστήμη που εξετάζει τις επιδράσεις των φαρμάκων στις
λειτουργίες των οργανισμών ονομάζεται Φαρμακολογία, και είναι
αυτή που τελικά καθορίζει τους τρόπους χρήσης, τη δοσολογία,
αλλά και τους τρόπους συσκευασίας και διατήρησης των
φαρμάκων, λαμβάνοντας υπόψη κυρίως την φαρμακοδυναμική και
την φαρμακοκινητική. Η Φαρμακολογία διακρίνεται σε πολλούς
επιμέρους κλάδους ανάλογα του μηχανισμού της δράσης των
φαρμάκων.
Στην Ελλάδα αρμόδιος φορέας που επιμελείται της ελληνικής
φαρμακοποιίας και της προστασίας της Δημόσιας Υγείας κατά την
παραγωγή, διακίνηση, διάθεση, εμπορία και διαφήμιση των
φαρμάκων είναι ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΟΦ) που
ιδρύθηκε το 1983 ως ΝΠΔΔ που αποτελεί εξειδικευμένη Δημόσια
Αρχή υπαγόμενη στο "Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας" ή όπως
αυτό έχει μετονομαστεί.
ΟΙ ΑΜΦΕΤΑΜΙΝΕΣ
Όταν τη δεκαετία του 30 βρίσκονται αμφεταμίνες νόμιζε ότι είχε
βρει ένα θαυματουργό φάρμακο. Γρήγορα διαπιστώθηκε ότι η
αυξημένη σωματική και πνευματική απόδοση, θεραπεία της
κατάθλιψης, που βοηθά στην απώλεια βάρους σχέδια για την
καταστολή της όρεξης. Με τον καιρό άρχισε να δουν ότι οι
μακροπρόθεσμες επιπτώσεις τους είναι επιζήμια, ιδίως επειδή
παρήγαγαν συνήθεια. Το πρόσωπο που χρησιμοποιήθηκε
προοδευτικά υψηλότερες δόσεις που απαιτούνται για την επίτευξη
των ίδιων αποτελεσμάτων και άρχισε να ανακαλύψει τις διάφορες
ψυχικές και σωματικές ασθένειες που προκλήθηκε άμεσα από τις
αμφεταμίνες. Σήμερα στην ιατρική χρήση είναι πολύ περιορισμένη
σε ορισμένες ασθένειες.
Είναι η χημική συγγένεια με αδρεναλίνη, μια ορμόνη

απελευθερώνει το σώμα μας για αντίδραση σε καταστάσεις
άγχους, όπως ο φόβος, τον ενθουσιασμό ή τη σωματική
δραστηριότητα.

Εφεδρίνη και ψευδοεφεδρίνη
Η εφεδρίνη και η ψευδοεφεδρίνη είναι απαγορευμένες ουσίες και

συγκαταλέγονται στις ουσίες ντόπινγκ (όπως και η καφεΐνη όταν
ξεπερνά κάποια όρια). Η εφεδρίνη κι η εφετονίνη δρουν όπως η
αδρεναλίνη αλλά με πιο ήπιο τρόπο. Διεγείρουν (σε δόση 25-50
mg/μέρα για 15 μέρες) το ΚΝΣ, αυξάνουν την ικανότητα για
εργασία, αναστέλλουν την σωματική κόπωση, διεγείρουν την
καύση λίπους και βελτιώνουν την πνευματική λειτουργία. Η
εφεδρίνη κάνει την εμφάνιση της τόσο σε χάπια αδυνατίσματος ,
όσο και σε προϊόντα ‘ενέργειας’, τα οποία χορηγούνται σε αθλητές
για περισσότερη ενέργεια και έτσι αύξηση της αθλητικής τους
απόδοσης , χωρίς να εξαντλούν τα σωματικά τους αποθέματα .
ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ
Τι είναι τα Αναβολικά Ανδρογόνα Στεροειδή;
Τα αναβολικά ανδρογόνα στεροειδή είναι φυσικές ή τεχνητές

ενώσεις που δρουν με τρόπο παρόμοιο με την ορμόνη
τεστοστερόνη. Η τεστοστερόνη προκαλεί την ανάπτυξη των
ανδρικών χαρακτηριστικών του φύλου (ανδρογόνος δράση) και τη
σταδιακή αύξηση του μυϊκού ιστού (αναβολική δράση).
Απαγορεύονται:
Αναβολικά Ανδρογόνα Στεροειδή, Νανδρολόνη, Στανοζόλη,

Τεστοστερόνη, Μπολντενόνη, Ανδροστενεδιόνη, Ανδροστενεδιόλη,
19-νορανδροστενεδιόνη, 19-νορανδροστενεδιόλη και DHEA
(δεϋδροεπιανδροστερόνη) κ.α
Λόγοι χρησιμοποίησης Αναβολικών Ανδρογόνων Στεροειδών από

τους αθλητές:
Οι αθλητές χρησιμοποιούν τα αναβολικά ανδρογόνα στεροειδή για

να βελτιώσουν την αθλητική τους επίδοση και συγκεκριμένα για να:
 Αυξήσουν το μέγεθος, και την ισχύ των μυών τους.

 Μπορούν να προπονούνται σκληρότερα και για μεγαλύτερο
χρονικό διάστημα, δηλαδή να αυξήσουν την αντοχή τους και
να μειώσουν την προκαλούμενη κόπωση.
 Αυξήσουν την επιθετικότητα και την ανταγωνιστικότητα τους.
 Προκαλέσουν ήπιου βαθμού ευφορία.

Τα Αναβολικά Στεροειδή βοηθούν τον αθλητή να προπονείται
σκληρότερα και να ανακάμπτει ταχύτερα με αποτέλεσμα την
αυξανόμενη ενδυνάμωσή.
Αθλητές που τα χρησιμοποιούν: Μερικές από τις πιο καταφανείς

ομάδες αθλητών που εμπλέκονται στην χρήση τους είναι, οι
bodybuilders, οι «αναρριχώμενοι» (φιλόδοξοι) αθλητές και οι
φανατικοί της διατήρησης της φόρμας τους.
Τι είναι η κρεατίνη
Η κρεατίνη είναι μία ενδογενής ουσία (παράγεται από το σώμα

μας) η οποία δημιουργείται στο συκώτι, το πάγκρεας και τα νεφρά
από διάφορα αμινοξέα. Στη συνέχεια μεταφέρεται στους μύες με
την κυκλοφορία του αίματος. Κρεατίνη βρίσκουμε και σε τροφές
κυρίως ζωικής προέλευσης. Περίπου το 95% της συνολικης
κρεατίνης του ανθρώπινου σώματος βρίσκεται στους σκελετικούς
μυς ενώ το υπόλοιπο ποσοστό βρίσκεται σε διάφορους ιστούς. Η
κρεατίνη έχει το χαρακτηριστικό να ενώνεται με φώσφορο και να
σχηματίζει μια ουσία πολύ σημαντική για την ενεργειακή απόδοση
τη φωσφοκρεατίνη, η οποία συμβάλει τα μέγιστα στην επιπλέον
παραγωγή ενεργείας, παρατείνοντας το χρόνο που μπορεί ο μυς
να παράγει έργο.
Ένα μέσο άτομο χρειάζεται περίπου 2 γρ. κρεατίνης την ημέρα. Η

φυσιολογική πρόσληψη κρεατίνης προσεγγίζει το 1 γρ./ημέρα για
άτομα που καταναλώνουν κρέας, αλλά μπορεί να είναι μηδενική
στους καθαρά χορτοφάγους. Η ενδογενής παραγωγή κρεατίνης
συμβάλλει ώστε μαζί με τη διατροφική κρεατίνη να υπάρχουν
διαθέσιμα τα 2 γρ. που απαιτούνται. Η συνολική ποσότητα
κρεατίνης στον οργανισμό είναι ένας συνδυασμός μεταξύ της
ενδογενούς παραγωγής και της εξωγενούς πρόσληψης.

6.6 ΒΙΟΡΥΘΜΟΙ
Βιόρυθμος είναι μια προσπάθεια να προβλέψει διάφορες πτυχές

της ζωής ενός ατόμου μέσω απλών μαθηματικών κύκλων. Οι
περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι η ιδέα δεν έχει πιο
προβλεπτική ικανότητα από ό, τι ευκαιρία και να εξετάσει την ιδέα
ένα παράδειγμα ψευδοεπιστήμης .
Σύμφωνα με τη θεωρία των βιορυ θμών, η ζωή ενός ατόμου
επηρεάζεται από ρυθμική βιολογικούς κύκλους που επηρεάζουν
την ικανότητα του ή της σε διάφορους τομείς, όπως η ψυχική,
σωματική και συναισθηματική δραστηριότητα. Αυτοί οι κύκλοι
αρχίζουν κατά τη γέννηση και ταλαντώνονται σε μια σταθερή
(ημιτονοειδές κύμα) μόδα σε όλη τη ζωή, και με την μοντελοποίηση
τα μαθηματικά, προτείνεται ότι το επίπεδο ενός ατόμου της
ικανότητας σε καθένα από αυτούς τους τομείς μπορεί να
προβλεφθεί από μέρα σε μέρα. Η θεωρία αυτή βασίζεται στην ιδέα
ότι η βιοανάδραση χημικές και ορμονικές λειτουργίες έκκριση μέσα
στο σώμα θα μπορούσε να δείξει μια ημιτονοειδή συμπεριφορά
την πάροδο του χρόνου.
Τα περισσότερα μοντέλα των βιορυθμών χρησιμοποιούν τρεις
κύκλους: μια 23-ημέρα σωματική κύκλο, μια 28-ημέρα
συναισθηματικό κύκλο, και μια 33-ημέρα πνευματικής κύκλο. Αν
και ο κύκλος 28-ημερών είναι το ίδιο μήκος με το μέσο
γυναίκας έμμηνου κύκλου και αρχικά περιγράφηκε ως ένα
«θηλυκό» κύκλου (βλέπε παρακάτω), τα δύο δεν είναι απαραίτητα
σε κάθε συγκεκριμένο συγχρονισμό. Κάθε ένας από αυτούς τους
κύκλους ποικίλλει μεταξύ υψηλών και χαμηλών ακραίων
ημιτονοειδή, με τις ημέρες όπου ο κύκλος τέμνει τη γραμμή μηδέν

περιγράφεται ως "κρίσιμες μέρες" του μεγαλύτερου κινδύνου ή
αβεβαιότητας.
Εκτός από τις τρεις δημοφιλείς κύκλους, έχουν διάφορα άλλα
κύκλοι έχουν προταθεί, με βάση γραμμικός συνδυασμός των
τριών, ή σε μεγαλύτερη ή μικρότερη ρυθμούς.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ
Άνδρας Γυναίκα
Ηλικία: Κάτω από 15 15-20
1. Ασχολείστε με κάποιο άθλημα;
Ναι Όχι
2. Είχατε ασχοληθεί στο παρελθόν;
Ναι Όχι
Αν ναι με ποιο; ………………………………….
3. Έχετε τραυματιστεί ποτέ στη διάρκεια κάποιου αθλήματος;
Ναι Όχι
4. Ο τραυματισμός σας απαίτησε νοσοκομειακή περίθαλψη;
Ναι Όχι
5. Πόσος ήταν ο χρόνος ανάρρωσής σας;
1 εβδομάδα 2 εβδομάδες
1 μήνας περισσότερος χρόνος
6. Πόσες φορές τραυματιστήκατε στη διάρκεια που αθλείστε:
Λίγες φορές Πολλές φορές Καθόλου
7. Θα κάνατε ποτέ ένα άθλημα που έχει πολλές πιθανότητες

τραυματισμού;
Ναι Όχι Αν ναι γιατί;..................

8. Τι είδους τραυματισμούς έχετε υποστεί;
Θλάση Κάταγμα Εξάρθρωση Άλλο
9. Συνεχίσατε τον αθλητισμό μετά το ατύχημα;
Ναι Όχι
10. Έχετε ενημερωθεί για προσφορά πρώτων βοηθειών;
Ναι Όχι
11. Είστε σε θέση να προσφέρετε πρώτες βοήθειες όπου

χρειαστεί;
Ναι Όχι
12. Το ατύχημα σας επηρέασε και ψυχολογικά;
Ναι Όχι

Ερμηνεία ερωτηματολογίου σε μαθητές
Η έρευνά μας έγινε σε μαθητές του 5ου Λυκείου, όπου

ερωτήθηκαν 150 άτομα και από αυτά, τα 90 ήταν άντρες και τα 60
γυναίκες. Σχεδόν όλα, (150 άτομα) ήταν άνω των 15 ετών.
Στην ερώτηση αν ασχολούνται με κάποιο άθλημα, οι θετικές
απαντήσεις ήταν 107 και οι αρνητικές 43. Άρα διαπιστώνουμε ότι
οι μαθητές ασχολούνται με τον αθλητισμό, παρόλο που έχουν
επιβαρυμένο πρόγραμμα λόγω μαθημάτων και εξωδιδακτικών
υποχρεώσεων.
Στην ερώτηση αν είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν με κάποιο
άθλημα, 140 άτομα απάντησαν θετικά και μόλις 10 άτομα
απάντησαν αρνητικά.
Τα αθλήματα με τα οποία είχαν ασχοληθεί ήταν το κολύμπι (24
άτομα), η άρση βαρών (3), το μπάτμιντον (1), το σκι (4), η
ενόργανη γυμναστική (2), το ποδόσφαιρο (40), ο στίβος (16),ο
χορός (7), η τοξοβολία (1), η πυγμαχία (2), οι πολεμικές τέχνες (6),
η ποδηλασία (2), το βόλεϊ (20), το μπάσκετ (20), το τένις (6),
το πινγκ πονγκ (1) και τέλος με την ιππασία (2 άτομα).
Παρατηρούμε ότι εμφανίζεται ένας μεγάλος αριθμός ατόμων να

ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, με το μπάσκετ και το βόλεϊ,
πράγμα που εξηγείται λόγω του υψηλού ποσοστού των ανδρών
που ερωτήθηκαν και της δημοφιλίας των αθλημάτων αυτών στους
νέους.
Επιπρόσθετα κλήθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση αν
έχουν τραυματιστεί ποτέ κατά τη διάρκεια κάποιου αθλήματος
και από αυτά τα 110 απάντησαν πως είχαν κάποιο τραυματισμό
στο παρελθόν ενώ τα υπόλοιπα 40 δεν είχαν.
Συμπεραίνουμε επομένως ότι οι τραυματισμοί κατά τη διάρκεια
των αθλημάτων είναι ένα αρκετά συχνό φαινόμενο.
Στο ερώτημα αν ο τραυματισμός απαίτησε νοσοκομειακή

περίθαλψη, από τα 150 άτομα, τα 66 απάντησαν ότι χρειάστηκαν
νοσοκομειακή περίθαλψη, ενώ 84 δε χρειάστηκε να νοσηλευθούν.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από αυτήν την ερώτηση

είναι ότι τα ποιο συχνά ατυχήματα που συμβαίνουν στους νέους
που αθλούνται, δεν είναι τόσο σοβαρά ώστε να χρειαστεί ο
αθλητής νοσοκομειακή περίθαλψη.
Στην ερώτηση πόσο χρόνο ανάρρωσης απαίτησε ο
τραυματισμός τους, από τα 150

άτομα πήραμε διάφορες απαντήσεις οι οποίες ήταν οι εξής: 34
από αυτά χρειάστηκαν μια εβδομάδα ανάρρωσης, 12 χρειάστηκαν
2 εβδομάδες, 8 χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο από ένα μήνα.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από την ερώτηση αυτή είναι πως οι

περισσότεροι τραυματισμοί ήταν επιπόλαιοι u954 και χρειάστηκαν
ως μια εβδομάδα για να αναρρώσουν πλήρως.
Στην επόμενη ερώτηση για τη συχνότητα των τραυματισμών

στις προπονήσεις, δόθηκαν τρεις εναλλακτικές επιλογές.
Αυτές ήταν πολλές φορές, λίγες φορές, καθόλου. Από την
ανάλυση των αποτελεσμάτων παρατηρήσαμε τα εξής: η
πλειοψηφία των αθλητών- μαθητών μας απάντησε ότι είχε
τραυματιστεί λίγες φορές
(90 άτομα), ένας αρκετός αριθμός δεν είχε τραυματιστεί καθόλου
(40 άτομα, από τα οποία αξίζει να σημειώσουμε ότι τα 32 ήταν
γυναίκες και μόνο 8 ήταν άνδρες), ενώ ένα μικρότερο ποσοστό
απάντησε πολλές φορές (20 άτομα) και είναι σημαντικό να
αναφερθεί ότι τα αθλήματα με τα οποία ασχολούνταν αυτά τα
άτομα ήταν το σκι, το ποδόσφαιρο και ο στίβος.
Στην ερώτηση αν θα έκαναν ποτέ ένα άθλημα που έχει πολλές

πιθανότητες τραυματισμού, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων
απάντησε θετικά (100 άτομα), ενώ τα υπόλοιπα άτομα απάντησαν
αρνητικά (50 άτομα). Από αυτά που απάντησαν θετικά
στην ερώτηση, πολλά (35 άτομα) δικαιολόγησαν την απάντησή
τους λέγοντας πως τους αρέσει ο κίνδυνος, τα περισσότερα (43
άτομα), απάντησαν ότι τους αρέσει απλά το άθλημα, ένα μικρό
ποσοστό (18 άτομα) δήλωσαν ότι το κάνουν επειδή 46
διασκεδάζουν, ενώ το μικρότερο ποσοστό (4 άτομα) επισήμαναν
ότι το κάνουν επειδή θέλουν να αποκτήσουν εμπειρία.
Στην ερώτηση προς τους μαθητές του σχολείου μας για το τι

είδους τραυματισμούς έχουν υποστεί κατά τη διάρκεια ενός
αθλήματος, τα αποτελέσματα που συγκεντρώσαμε ήταν τα εξής :
Από τα 150 άτομα που ρωτήθηκαν τα 55 είχαν τραυματιστεί
παθαίνοντας θλάσεις, 15 είχαν υποστεί κατάγματα και να
σημειώσουμε ότι τα 12 ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο, 12 με το
στίβο, 1 με το βόλεϊ. Άλλα 7 άτομα υπέστησαν εξαρθρώσεις, εκ
των οποίων τα 5 ασχολούνταν με ποδόσφαιρο, 1με τένις και 1 με
βόλεϊ. Επίσης 62 μαθητές δήλωσαν τραυματισμό άλλης μορφής.

Από τα αποτελέσματα αυτά συμπεράνουμε ότι οι τραυματισμοί
στον αθλητισμό είναι
συχνοί, ευτυχώς ελαφριάς μορφής και αντιμετωπίσιμοι και
πρωταγωνιστούν σε αυτά τα ατυχήματα κυρίως το ποδόσφαιρο και
ο στίβος, ενώ τα ποσοστά είναι χαμηλότερα στο τένις, το μπάσκετ
και το βόλεϊ.
Στην ερώτηση αν οι μαθητές συνέχισαν τον αθλητισμό μετά το

ατύχημα, πάνω από τα μισά άτομα (60% των ατόμων) απάντησαν
θετικά, δηλαδή συνέχισαν τις προπονήσεις τους και τους αγώνες
τους όπως προηγούμενα. Τα άτομα που απάντησαν αρνητικά και
δε συνέχισαν τις προσπάθειές τους, ασχολούνταν με τα
αθλήματα, μπάσκετ, βόλεϊ, στίβο και ενόργανη. Από αυτό
συμπεραίνουμε ότι οι νέοι αγαπούν το άθλημα με το οποίο
ασχολούνται και τον αθλητισμό γενικότερα και έτσι
δεν επηρεάζονται από τους τραυματισμούς που μπορεί να
προκύψουν υποστηρίζοντας τις επιλογές τους και τα ενδιαφέροντά
τους.
Στην ερώτηση για το αν έχουν ενημερωθεί για την προσφορά

Πρώτων Βοηθειών όταν υπάρχει ανάγκη, 95 άτομα από τα 150
που ρωτήθηκαν, απάντησαν πως έχουν παρακολουθήσει
σεμινάρια, έχουν διαβάσει και πιστεύουν ότι θα μπορούν να
προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αν χρειαστεί. Τα υπόλοιπα 55
άτομα δεν έτυχε να ενημερωθούν ή να επιμορφωθούν ώστε να
μπορέσουν να βοηθήσουν σε περίπτωση ατυχήματος.
Για το αν είναι σε θέση να προσφέρουν τις Πρώτες Βοήθειες αν

παραστεί ανάγκη,δεν απάντησαν θετικά όλοι οι γνώστες της
προηγούμενης ερώτησης. Από τους 95 που ενημερώθηκαν, οι 84
νιώθουν ικανοί και αποτελεσματικοί να εφαρμόσουν στην πράξη
τις γνώσεις τους στους τραυματίες.
Τέλος, για το αν ο τραυματισμός κατά την προπόνηση ή τον

αγώνα τους επηρέασε και ψυχολογικά εκτός από σωματικά,
είχαμε μόνο 24 θετικές απαντήσεις, ενώ τα υπόλοιπα 86 άτομα,
δεν συνδύασαν το σωματικό με το ψυχικό τραύμα.
Ειδικότερα αυτοί που επηρεάστηκαν παρατηρήθηκε ότι
ασχολούνταν με το μπαλέτο, το
ποδόσφαιρο, την κολύμβηση, το στίβο και την πυγμαχία, αθλήματα
κατ΄ εξοχήν λαοφιλή που επιπλέον απαιτούν
δύναμη,αυτοσυγκέντρωση και δυνατή θέληση για τη
συνέχισή τους και την επίτευξη των στόχων τους.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΠΟΥ ΕΓΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
“ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ”
1 ΑΓΓΕΛΟΥΣΗΣ ΒΑΙΟΣ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
2 ΆΓΓΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
3 ΑΚΡΙΤΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
4 ΑΛΕΞΙΑΔΟΥ ΜΑΡΙΝΑ
5 ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
6 ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
7 ΑΝΕΣΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
8 ΑΠΙΔΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ
9 ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ
10 ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ
11 ΒΑΛΤΣΑΝΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ
12 ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ
13 ΒΕΛΕΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑ
14 ΒΟΛΤΕΑ ΣΟΦΙΑ
15 ΒΥΖΑΝΤΗ ΣΟΥΖΑΝΑ
16 ΓΕΡΟΥΣΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
17 ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ ΘΩΜΑΣ
18 ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΕΛΕΝΗ
19 ΓΙΑΛΙΟΥ ΧΡΥΣΟΥΛΑ
20 ΓΙΑΝΝΟΥΔΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
21 ΓΚΑΛΑΠΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
22 ΓΟΥΔΕΤΣΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
23 ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ-ΠΑΝΚΟΣ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ
24 ΔΑΜΑΣΚΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ
25 ΔΕΒΕΛΑΣΚΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Athlikes Kakosis Apokatas

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Athlikes Kakosis Apokatas

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

5Ο ΓΕ.Λ.

ΘΕΜΑ: ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΚΑΚΩΣΕΙΣ-

Υπεύθυνος καθηγητής : Καραγκούνης Χρήστος ΠΕ11.

Να ανακαλύψουμε αθλήματα που γίνονται σε κάθε

ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΥΠΟΟΜΑΔΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟ

ΔΟΜΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Εργαστήκαμε στα πλαίσια του μαθήματος της ερευνητικής

Μέσα από αυτή την έρευνα γνωρίσαμε το σώμα μας,

Επιλέξαμε αυτήν την εργασία, «οι κακώσεις στον αθλητισμό», διότι

Εργαστήκαμε με μεγάλη προθυμία και η συνεργασία μεταξύ μας

Τα ιατρικά προβλήματα και οι τραυματισμοί εξελίσσονται μαζί με

Οι τραυματισμοί κατά την άσκηση ή κατά την εργασία είναι

Οι αρθροσκοπικές αυτές τεχνικές έχουν σαν πλεονέκτημα ότι είναι

Οι ασφαλιστικές εταιρείες, για να ασφαλίσουν τα επιχειρηματικά τους

2.2 ΕΙΔΗ ΚΑΚΩΣΕΩΝ

Οφείλονται σε ρήξεις των αγγείων και έξοδος του αίματος, που

Είναι η πιο συχνή κάκωση στους μύες και τους τένοντες.

2ου βαθμού: συμβαίνει ρήξη

3ου βαθμού: συμβαίνει πλήρης

 Θλάσεις του μηρού που εμφανίζονται σε όλες τις αθλητικές

 Θλάσεις στους καμπτήρες του γόνατος.

 Θλάσεις στο γαστροκνήμιο μύα.

2.2.3 ΑΙΜΑΤΩΜΑ ΜΥΩΝ

Η εφαρμογή ενός βίαιου πλήγματος στον μύα μπορεί να προκαλέσει

2.2.4 ΜΥΪΚΟΙ ΣΠΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΡΑΜΠΕΣ

Οι μυϊκοί σπασμοί και οι κράμπες είναι επώδυνες και μεγάλης διάρκειας

2.2.5 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ

Οι αρθρώσεις επιβαρύνονται περισσότερο από τα υπόλοιπα τμήματα

Διάστρεμμα είναι η κάκωση που οφείλεται είτε σε υπέρβαση του

1oυ βαθμού όπου παρατηρείται

2ου βαθμού εμφανίζεται μερική

Σστην κάκωση αυτή

Η άρθρωση του γόνατος παρουσιάζει μεγάλη ελευθερία στις κινήσεις και

Οι κακώσεις της άρθρωσης του γόνατος, καθώς και της σπονδυλικής

Η κάκωση των μηνίσκων εμφανίζεται συνήθως όταν η άρθρωση του

2.2.9 ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ

Η σπονδυλική στήλη αποτελεί τον απαραίτητο ανατομικό σχηματισμό

Η οσφυαλγία που οφείλεται στην κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου και

Τα κατάγματα κόπωσης είναι αποτέλεσμα επανειλημμένων

Ερωτηματολόγια χρησιμοποιούνταν για τη συλλογή στοιχείων κάθε έτος

Κορίτσια που λαμβάνουν μέρος σε

Τενοντίτιδα είναι η χρόνια φλεγμονή του τένοντα ενός μυός εξαιτίας

Το πιο τρωτό σημείο της ελληνορωμαϊκής πάλης είναι η περιοχή

Οι περισσότερο επικίνδυνες ζώνες των παλαιστών της ελεύθερης

3.1 ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ (ΓΕΝΙΚΑ)

Είναι ατομικό άθλημα δύναμης που χαρακτηρίζεται από μέγιστη

Τα τρωτά σημεία των πυγμάχων είναι το κεφάλι, οι αρθρώσεις των

Τα τρωτά σημεία των ξιφομάχων είναι η περιοχή της άρθρωσης

Οι πολεμικές τέχνες οδηγούν πολλές φορές σε ένα ευρύ φάσμα

Απότομα γυρίσματα αθλητών οδηγούν σε μικροτραυματισμούς,

ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΥΨΟΣ

Το άλμα εις ύψος είναι ένα από τα αγωνίσματα του στίβου. Οι

ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΜΗΚΟΣ

Το άλμα εις μήκος είναι ένα κλασικό αγώνισμα στίβου των

ΑΛΜΑ ΕΠΙ ΚΟΝΤΩ

ΑΛΜΑ ΕΙΣ ΤΡΙΠΛΟΥΝ

Στο άλμα τριπλούν ο αθλητής πρέπει να εκτελέσει τρία άλματα το

Στην δισκοβολία τα βαριά τραύματα αποτελούν το 64,8% των

Στον ακοντισμό οι τραυματισμοί των αρθρώσεων του ώμου, του

Στο άθλημα αυτό τα τμήματα που τραυματίζονται συχνότερα είναι

Μερικοί από τους σημαντικότερους παράγοντες τραυματισμού