Od početka sedamnaestog veka u Evropi se afirmišu velike nacionalne monarhije.

Začetnice modernih
država sposobne da osvoje svet, Italija je bila rascepkana i politički slaba, ali je Rim i dalje bio centar
umetnosti. Crkva je prisiljena da se suprostavi udarima reformatora, bila je prinuđena da se menja, a
promene u umetnosti dovele su do rađanja novog stila baroka, termin sa značenjem: bizaran, čudan.
Bežeći od zatvorenih oblika i klasicizma prethodne epohe, arhitekte i vajari su tražili nove dimenzije
izraza i stvarali raskošna dela, prepuna scenskih inovacija i pokreta. U potragama za novim efektima u
tretmanu boje i prostora, slikari su i dalje interpretirali religiozne sadržaje, ali novine su unosili i u pejzaž,
portret, kao i u interpretaciju prirode. Italijanska slikarska škola kasnije je u stranim umetnicima dobila
svoje velike interpretatore i velike inovatore.