Για τις μεγάλες ψυχές,η γη είναι ακόμα ελεύθερη.

Δύστροπα συνήθως κοιτούμε τον κόσμο γύρω,με αυτ'η την καχυποψία του πολιτικώς νοήμονα.

Ας δούμε την απέραντη θάλασσα των δυνατοτήτων,ας κοιτάξουμε τον κόσμο με το αχόρταγό μας
βλέμμα και ας δημιουρησουμε εκ της φωτιάς.

Συχνά βλέπουμε στον κόσμο τίποτα άλλο από ένα δίκτυο περιορισμών.Το αφόρητα συγκεκριμένο
του κόσμου μας καταβάλλει,και συνθλιβόμαστε κάτω από το βάρος της κάθε
έννοιας.Εργασία,νόμος,έθνος.Και μπρος αυτό τον κονιορτό από κούφιες έννοιες σχηματίζουμε στο
μυαλό μας το ιδεώδες της ελευθερίας.Απέναντι στο είναι του κόσμου,το οποίο αφελώς
συλλαμβάνουμε στην υποτιθέμενη ολότητα του,και ορμόμενοι από ένα συλλογισμό οντολογικής
φύσεως,αντιπροτείνουμε ένα μη-είναι,τούτο που αργότερα θα βαφτιστεί εντός μας ως
ελευθερία.Μαγεμένοι από την έννοια της δυνατότητας,αρχίζουμε να τη βλέπουμε παντού,στο τέλος
ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό.Αρχίζουμε να μας βλέπουμε ως αυτό το δοχείο από
δυνατότητες,από τις οποίες μόνο μερικές αξιοποιεί η υπάρχουσα πραγματικότητα,ωσάν δηλαδή η
ιδιοσυγκρασία μας να ήταν αποτέλεσμα στρατηγικά επιλεγμένων δικαιωμάτων ,σαν δηλαδή να
ήμασταν ικανοί,αν όχι για όλα,τουλάχιστον για πολλά περισσότερα,μα δεδομένης μιας καταπίεσης
να μην μπορούμε να φτάσουμε στο δικαιωματικό ζενίθ μας.Και αυτός ο συλλογισμός τι άλλο
προδίδει αν όχι μία ενδόμυχη πίστη το παλιό σχήμα της αθάνατης και άπειρης ψυχής,της ικανής για
κάθε λογής γνώ ση και εμπειρία.Και πόσο μάλιστα παραγνωρίζει τον άνθρωπο,που στην ουσία δεν
έχουμε το δικαίωμα να τον συλλάβουμε ως τίποτα άλλο παρά ένα ιστορικό γίγνεσθαι,μία
αλληλουχία συγκυριών,τόσο εξωτερικών [κοινωνία] όσο και εσωτερικών [ατομική φύση].Το
συγκεκριμένο δεν αποτελεί κοινωνική συνέπεια,αλλά καταστατική αρχή της ανθρώπινης φύσης,που
ανάγεται στο έσχατο όριο του ατόμου.
Έτσι τι άλλο είναι η ελεθερία αν όχι αυτή η έννοια που έγκειται στην πλήρη γενίκευση της
ανθρώπινης φύσης,τι άλλο είναι αν όχι η ισοπεδωτική εξίσωση ατόμου και ανθρώπου.
Κι εδώ τι προτείνω;Μήπως τον άνθρωπο υποδουλωμένο και ολοκληρωτικά εξαρτημένο από το
συγκεκριμένο της δεδομένης ατομικής του φύσης;Έτσι τι άλλο θα ήταν η ατομικότητα αν όχι μία
αναπόδραστη μοίρα.Αλλά όχι.Προτείνω την έννοια της ατομικής ελευθερίας.
Και αυτή θα έχει ανάγκη τον κόσμο ως είναι,όχι στα πλαίσια ενός τραγικου κονφορμισμού.Ο
κόσμος εδώ είναι ο καμβάς του ανθρώπου δημιουργού,του ανθρώπου που αρνείται να αντιπροτείνει
παραδείσους ,ανταυτου,προτείνει το δημιουργικό εγώ του.Ο κόσμος εδώ αποτελεί τη στέρεα
αφετηρία,τον αναφισβήτητο καμβά (εδώ η αντικειμενικότητα υποβαθμίζεται στις apriori μορφές
του υποκειμενικού νου,το αντικειμενικό ως η πρώτη ύλη της έμπνευσης).Γιατί ο κόσμος παραμένει
νεκρός μέχρις ότου εμείς τον εκμεταλλευτούμε.Το νόημα πέθανε,

marianna b xaris karamanos

leonardos
eytixis ff
tzortzia
giorgos karathanasis
fotis aliskos
rena theodorou
tzimis
tasos kexagias
stamatis mitroglou
leonidas simitzis
kostas
giannis g
ζαρα,einzige,witt x 2 ,foucault 3,

ad8f3e4f-5999-4ad5-ba13-03466f8e16e1

164WszeRzRL7k6RWrUkt9LVYw6D7bKM2RL

Τζανάκη ,λευκη κολλα,δεν είναι ότι δεν ξέρω απλά δεν το χω,συνομιλία με
χοντρό,στάζει ατμο από τα μάτια,τελικά ελέγχει τον αέρα.Ακροβατώ σε ένα
κιοσκ με τον καμμένο να παίζει στο ράδιο,κάπου περιμένω ζητω από μια
κοπέλα το τηλ της,δεν μου το δίνει ,τελικά γυρνάει πίσω επειδή μου άφησε τη
συσκευή.