Είχε μεσημεριάσει κιόλας,κωλοβαρούσα από το πρωί και είπα να κάτσω να γράψω.

Αρκούσε πάντα
μισή ώρα αποτυχημένης προσπάθειας οσότου νιώσω ντάξει με τον εαυτό μου,μετά παρατούσα τον
υπολογιστή και συνέχιζα τη μέρα μου ανακουφισμένος πως έκανα ό,τι μπορούσα απέναντι στις
αμείλικτες δυνάμεις της μοίρας που για μια ακόμη μέρα με ήθελαν ανέμπνευστο.Τώρα πια βέβαια
δεν είναι έτσι,έχω μάθει να υπομένω τον εαυτό μου και να του δίνω λίγο περισότερο χρόνο,οι
απαιτήσεις και μόνο από τον εαυτό μου δεν είναι πια αρκετές για να βαστήξουν.Καμιά φορά θα
σταθώ λίγα μέτρα μακριά από τον υπολογιστή,ώστε να μην μπορώ να διακρίνω τι έχω γράψει,και
μόνο η θέα των τυπωμένων γραμμών στην οθόνη με κάνει και αισθάνομαι κάπως καλύτερα.
Έχω κάτσει,το τασάκι είναι στην κατάλληλη θέση πάνω στο γραφείο,το ίδιο και τα τσιγάρα,ο
αναπτήρας,το μπουκάλι με το νερό.Πριν προλάβω να απλώσω τα δάχτυλά μου πάνω στο
πληκτρολόγιο,ένας δυνατός θόρυβος με ανακόπτει.Από το δίπλα διαμέρισμα ακούγεται δυνατά ο
ξερός ήχος μιας ηλεκτρικής κιθάρας.Ακούγονται τυχαία ακόρντα ,το ένα μετά το άλλο,και μετά ο
ανόητος ήχος της χορδής που την κουρδίζουν.Τούτο συνεχίστηκε για κάμποσα λεπτά οσότου
ακούω για μια ακόμη φορά τα ίδια ακόρντα,στην ίδια σειρά,αλλά αυτή τη φορά δεν ακολουθούνται
από κάποιο επιπλέον κούρδισμα.Ο παίκτης είχε κρίνει πως ακούγονται όπως ακριβώς θα έπρεπε και
το όργανό του είναι πλέον έτοιμο να τον δεχτεί.
Αυτή η παραβίαση της ιερής γαλήνης μου με είχε αναστατώσει ιδιαιτέρως.Ήταν και μεσημέρι
άλλωστε,είχα κάθε δίκιο να εκνευρίζομαι.Σηκώνομαι και ντύνομαι γρήγορα με ό,τι βρίσκω
εύκαιρο μπροστά μου.Ανοίγω την πόρτα και προχωράω απέναντι στο διάδρομο που οδηγεί στο
διπλανό διαμέρισμα.Χτυπάω το κουδούνι παρατετ

ΘΑΝΑΤΟΣ!

Γιατί να μιλάμε για το θάνατο,αφού θα μπορούσαμε πολύ πιο πετυχημένα να τον αποδείξουμε;