Στέκομαι κι όλο κάτι περιμένω.

Τούτο το συναίσθημα πως κάτι εκεί,όχι μια συνθήκη,μια

κατάσταση,αλλά μια σκέψη θα με ανακουφίσει.Σαν όλα να 'ναι θέμα και μόνο οπτικής.Απορώ αν
κανείς τόσο σίγουρος στον εαυτό όσο εγώ μπορεί και τρέφει μία τέτοια δυσπιστία προς την κριτική
του.Ίσως ενδόμυχα να έχω προ πολλού αποδεχτεί πως καμία ερμηνεία δεν είναι αρκετή,ή πως
καλύτερα μια ερμηνεία δεν μπορεί παρά ναι μια ερμηνεία,και η σιγουριά που θα της επιτρέψουμε
να μας χαρίσει έχει να κάνει με εκείνα τα χαρακτηριστικά του πνεύματος μας που διόλου δεν
επηρεάζονται από αυτά που τα σαφή συμπεράσματα έχουν μας πουν.Κάθε μας ερμηνεία στο τέλος
απλά μας οδηγεί προς μία νέα κατάστασή μας ,να μας βιώσουμε σε κάθε πιθανή στάση όσο
περίπλοκη και επώδυνη αυτή είναι.Και πως η ανάγκη μας για γνώση απλά μας προσδίδει την
απαιτούμενη ορμή για αυτά τα υπαρξιακά άλματα,αυτά που πάντα στο τέλος μας βρίσκουν όλο και
πιο ταπεινομένους.Και αν όλα γύρω βροντοφωνάζουν πως τίποτα δεν μας παράσχει την χρυσή
σιγουριά,υπάρχει αυτός ο μοχλός που μας κουρδίζει για την επόμενη εξερεύνηση,σαν η φύση μας
όλο σοφία να μη μας αφήνει να δούμε τη ματαιότητα κατάματα,όσο και αν το εξαντλημένος νους
μας ορκίζεται πως κατέχει τα πιο μαύρα συμπεράσματα.Τη ματαιότητα δεν τη βλέπουμε ποτέ,παρα
μόνο τυφλά και εν αγνοία μας τη επιβεβαιώνουμε,περισσότερο δε όταν ματαιοπονούμε για μία
σταγόνα ακόμα συμπεράσματος.Η ματαιότητα με κοιτά μόνο όταν εγώ της γυρίζω την
πλάτη.Μάταιο το κυνήγι και της ματαιότητας λοιπόν,τίποτα δεν προτίθεται να μου χαριστεί σε
αυτή τη ζωή.Και η απελπισία σα να ΄ναι θέμα ταλέντου,σαν να ανήκει και εκείνη στα υλικά αυτά
που φτιάνουν τους ήρωες-το θάρρος των έπων και τους έρωτες της πιο περιποιημένης
ποίησης.Είναι που τελικά λίγα από αυτά που μας αποτελούν μπορούμε να τα εξετάσουμε,σαν να
μας φανερώνονται ,και αν κάτι μας δείχνουν είναι τελικά το πόσο πολύ μας διαφεύγουμε.Γιατί
γενικά δε μας οφειλει το σώμα κανένα του μυστικό.Αυτό θα έπρεπε τυφλά να το ακολουθούμε και
να μας βιώναμε όλο ενστικτώδη σιγουριά,έλα όμως που ο νους ωρίμασε απότομα και ανεξέλεγκτα
και ζητούσε πιότερη και πιότερη από τη σάρκα μας για να κορεστεί το καλοκουρντισμένο τούτο
κτήνος.Τα ζήτησε όλα.Και όταν είδε όλο αγωνία πως αδυνατεί να εκφράσει την απληστία του
αυτή,έφτιαξε τις λέξεις,το όλα και το μηδέν πρώτα.Τι θέλει και τι ξορκίζει πρώτα.Και τούτο που
ζητάει όμως,πως και αυτό είναι το καημένο ένα παιδάκι του,αργό όπως κι όλα τα
προηγούμενα.Πάντα σκοντάφτει στο γεγονός πως ξέρει τι είναι,και δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στο
αίσθημα που του ψιθυρίζει πως είναι θεός μήτε στη λογική που διακυρρήτει τη ψυχραιμία.