ภาพมันชา่ งเลือนลางคลับคลา้ ยคลับคลาวา่ ‘ผมกาํ ลังจะทิ้งมันไป..

’
ขณะนี ผมกาํ ลังนั่งอยูใ่ นห้องที่เต็มไปดว้ ยเเสงไฟ
้
เเลว้ หลับตาปลอ่ ยให้ตนเอง จมอยูใ่ นความมืดที่สร้างขึ้นมาชั ่วขณะ
เพราะวา่ มันจะทาํ ให้ผมไดด ้ าํ ดิ่งลงไปรื้ อลิ้นชั กความทรงจาํ ที่ ผมเก็บไว้ ณ ตอนนัน้
่
้ มันถูกเก็บใสแ่ ฟ้มไวอ้ ยา่ งดี สีของมันก็ออกจะฉู ดฉาดดว้ ยซาํ ้ แตไ่ มร่ ู้ ทาํ ไมผมถึงหามันไมเ่ จอสั กที….
ทังๆที

ทาํ ไมหละ..ทาํ ไมถึงหามันไมเ่ จอ ผมเพิง่ จะวางมันลงไวใ้ นนัน ้ เมื่อไมน ่ านมานี้ เอง

ผมจาํ ไดว้ า่ ผมรู้ สก ึ ดีกับมันเอาเสียมากๆ ในตอนเเรกที่ผมไดร้ ู้ วา่ ผมไดม ้ ีเสน
้ ทางเป็ นของตนเองเเลว้
ดังนัน ้ แฟ้มนี้ จึงเป็ นแฟ้มทีมีสส ่ ่
ี ั นสวยสดทีสุดเเละถูกเก็บไวอ้ ยา่ งดีทีสุด แตผ ่ ่ มไมเ่ คยหวงใครที่อยากจะมาดู
บางครัง้ คนยังไมท ่ ั นขอผมก็พร้อมจะยื่นให้ดู ในตอนนัน ้ ผมก็ไมร่ ู้ วา่ มันคือความภาคภูมิใจของตนเอง
หรื อความโออ ้ วดกันแน่
เมื่อผมอยูค ่ นเดียวผมก็มักจะหยิบมันออกมาอา่ นเเละเก็บมันอยา่ งเรี ยบร้อยเขา้ ที่เดิมเสมอ
เวลาผา่ นไปนานหลายปี ผมก็ไมเ่ คยจะละเลยเอามันออกมาอา่ นอยา่ งเชยชม..
แตไ่ มร่ ู้ วา่ มันนานเเคไ่ หนเเลว้ นะ ที่ผมปลอ่ ยมันให้อยูใ่ นลิ้นชั กนี้ โดยไมย่ อมให้มันออกมามองแสงสวา่ งเลย
ทุกวันที่ผา่ นมามันจะเห็นเพียงแคแ ่ ฟ้มหน้าตาใหมๆ่ เขา้ มาทับถมมัน จนมันกลายเป็ นสิง่ ที่ถูกฝังไปดว้ ยแฟ้มอื่นเสียเเลว้
แตอ่ ยา่ งที่เลา่ มาวา่ ‘แฟ้มนี้ เป็ นแฟ้มที่มีสส ี วยสดที่สุดของผม’ ผมตัดสินใจกลับมาเปิ ดลิ้นชั กนัน ้
เเลว้ พยายาหามันอีกสั กรอบ ผมเทมันลงบนพื้นอยา่ งชา้ ๆ แฟ้มตา่ งๆนานา กระจัดกระจายไปทั่วห้อง
แตไ่ มว่ า่ จะมองหาสั กเทา่ ไหร่ ก็ไมพ ่ บสีท่ีน่าสะดุดตาเลยสั กอัน ไมใ่ ชว่ า่ ทุกแฟ้มเป็ นสีขาว-ดาํ
เเตท ่ ุกเเฟ้มที่ร่วงหลน ่ ลงมาบนพื้นนัน ้ มันกลับมีสส ี ั นมากมายจนผมไมร่ ู้ เลยวา่ สีไหนคือสีท่ีเดน ่ ชั ดที่สุด
ผมยังคงปลอ่ ยตนเองให้ดาํ ดิ่งอยูใ่ นความมืดที่สร้างมาเอง
เพื่อจะไดม ้ ีเวลาอยูใ่ นห้องที่เต็มไปดว้ ยแฟ้มที่เกลื่อนกลาดจนตาลายให้นานมากขึ้น ผมนั่งไลเ่ ปิ ดอา่ นทีละเเฟ้มทีละเเฟ้ม
เพื่อจะหามาให้พบ แฟ้มเเลว้ แฟ้มเลา่ จนเริ่ มถอดใจ เเตส ่ ุดทา้ ยผมก็เจอมัน ทุกอยา่ งในนั่นยังอยูด ่ ี เเละยังน่าอา่ นเหมือนเคย
เรื่ องราวในนัน ้ ทาํ ผมเริ่ มจาํ มันได้ เเละทาํ ผมนึ กถึงเหตุผลวา่ ทาํ ไมผมถึงตอ ้ งเก็บ รั กษามั นไวอ้ ่ งดี…..
ยา
มันก็คงเป็ นกระดาษเเผน ่ สุดทา้ ย
่
มันคือใบหน้าของผมทีกาํ ลังยิ้มอยู รอยยิ้มนัน ้ มันแสนจะธรรมดา (ผมจะยิ้มตอนให้ดูตอนนี้ เลยก็ยังได)้
แตส ่ ่ ้
่ งิ ทีทาํ ให้ผมรักษาภาพนี ไวอ้ ยา่ งดี มันไมใ่ ช่ ‘รอยยิ้ม’ ของผมหรอก...
มันกลับเป็ นสิง่ ที่ผมกาํ ลังยิ้มให้ตังหากหละ…. ผมหละอิจฉานายจริ งๆนะ
เพราะวา่ ผมไมส ่ ามารถ ‘ยิ้ม’ ให้เหมือนในรู ปนัน ้ ไดอ ้ ีกเเลว้ ..

้ ่มันเคยเป็ นแฟ้มที่มีสท
ทาํ ไมผมถึงหามันไมเ่ จอกันนะ...ทังๆที ี ่ีสวยที่สุดในบรรดาแฟ้มที่ผมมี
แตต่ อนนี้ สีมันกลับ ’ซีด’ จางลงจนสีเทา่ เทียมกับแฟ้มอื่นๆ ในทางกลับกันแฟ้มทีมันเคยเป็ นสีธรรมดา
มันกลับมีสสี วยขึ้น จนผมไมส ่ ารมารถแยกเเยะไดเ้ ลยวา่ ‘แฟ้มที่ผมรักเเละชื่นชอบมันมากที่สุดคืออันไหน’

เพราะอะไรกันนะ
นั่นสิ….
มันเพราะอะไร?