1. Gdje se sve primjenjuje tehnika RE ?

2. Slikovito prikazati mjesto i ulogu RE - sistema u okviru integrisanog procesa ?

3. Slikovito prikazati integrisani RE i RP sistem za razvoj proizvoda ?

4. Slikovito prikazati redizajn ciklus integrisanog RE i RP sistema ?

5. Gdje se mogu uspješno primjenjivati integrisani RE i RP sistemi ?

6. Slikovito prikazati dvije dominantne metodologije reverzibilnog inženjeringa ?

7. Šta je reverzibilni inžinjering ?

8. Koja je razlika između klasičnog i reverzibilnog inženjerstva ?

9. Šta znači računarom podržano RE ?

10. Šta se vrši u okviru 3D digitalizacije ?

11. U koje dvije osnovne klase se mogu svrstati sve metode 3D digitalizacije ?

12. Detaljno opisati kontaktne metode 3D Digitalizacije ?

13. Detaljno opisati bezkontaktne metode 3D Digitalizacije

2. Mjesto i uloga RE u okviru integrisanog procesa projektovanja i proizvodnje, mogu se sagledati

sa šematskog prikaza na slici
3.

4.
5. Integrisani RE - RP sistemi se mogu uspješno primjenjivati kod:

•dizajna novih ili redizajna postojećih dijelova, posebno kada je riječ o složenim površinama, kao što
je slučaj kod proizvoda sa naglašenim ergonomskim aspektima;

•vizuelizacije i projektovanje sklopova;

•ugradnje modifikacija zahtjevanih na nivou prodaje (od strane kupca) direktno u kompjuterski
model;

•kozmetičke, rekonstruktivne i ortopedske hirurgije, kreiranja protetičkih i ortopedskih pomagala

(kreiranje inplatant i pomagala tačno prema potrebi svake osobe), medicinske vizuelizacije (fizički
model pomaže ljekarima da bolje razumiju i vizuelizuju problem radi pronalaženja rješenja, kao i da ih
lakše objasne pacijentima);

•kreiranja kompjuterskih modela za grafičku industriju, industriju zabave i filmsku industriju;

•izrade kopija poznatih vajarskih dijelova za potrebe njihove detaljnije analize ili rekonstrukcije;

•uniformne teksture na kompleksnim geometrijama (3D štampa sa mogućnošću izrade

makroteksture na površinama).

6.
7. Pojam reverzibilni inženjering

Osnovna, odnosno izvorna interpretacija pojma RE u okviru mašinstva je, kao što je prethodno i
napomenuto, vezana za proces kopiranja postojećeg djela ili sklopa, bez pomoći crteža,
dokumentacije ili kompjuterskog modela, pri čemu je ova uloga uglavnom vezana za izradu rezervnih
dijelova.

Ipak, moguće je izvesti jednu opštu definiciju RE, bilo o kojoj oblasti da je riječ, kao: "proces
analiziranja odrenenog sistema sa dva osnovna cilja:
(1) identifikacija komponenata sistema i njihovih međusobnih odnosa i veza i
(2) kreiranje predstave (prikaza) sistema u drugoj formi ili na višem nivou abstrakcije
Drugim riječima, pojam reverzibilnog inženjerstva u najopštijem slučaju obuhvata svaku aktivnost
koja se čini u cilju utvrđivanja načina na koji određeni proizvod funkcioniše ili proučavanja ideja i
tehnologija koje su primjenjene u razvoju originalnog proizvoda.

8. RE se može definisati i kroz poreñenje sa "klasičnim" inženjerstvom, tj. inženjerstvom "u napred" ili
"direktnim" inženjerstvom kako se još naziva. Za razliku od "klasičnog" inženjerskog projektovanja
koje podrazumeva razradu apstraktnog, odnosno ideje, kroz koncepctualno, a zatim i detaljno
CAD/CAM projektovanje i na kraju izradu, RE projektovanje počinje sa fizičkim objektom (modelom)
koji se zatim prevodi u CAD model, eventualno prilagođava ili dorađuje i na kraju izrađuje.

9. Računarom podržano RE (Computer Aided Reverse Engineering - CARE) nema neku posebnu
odrednicu, a često se primjenjivao prije nekoliko godina, mada se još uvek može naći u literaturi, sa
počecima ulaska računarskih tehnologija u oblast RE.

10. U okviru 3D digitalizacije vrši se prikupljanje podataka o koordinatama tačaka sa površina fizičkog
objekta i njihovo prevonenje u digitalni oblik, odakle i potiče termin 3D digitalizacija koji se odomaćio
u praksi. 3D digitalizacija, odnosno akvizicija podataka, kako se još naziva, je prva, a može se reći i
nezaobilazna, faza procesa RE
Ova faza se smatra krucijalnom u procesu RE, s obzirom da, u najvećem broju slučajeva, kvalitet
rezultata 3D digitalizacije odrenuje kvalitet rezultujućeg CAD modela
Rezultat 3D digitalizacije je skup tačaka, definisanih preko koordinata, koji se često u literaturi, zbog
oblika koji zauzima u prostoru, naziva - oblak tačaka

11. U zavisnosti od primenjene tehnologije, sve metode se mogu svrstati u jednu od dvije osnovne
klase:
1. Pasivne metode 3D digitalizacije i
2. Aktivne metode 3D digitalizacije.

Pasivne metode karakteriše odsutnost interakcije sa objektom i ka njima su uglavnom orijentisani

istraživači u oblasti kompjuterske vizuelizacije, gde se ekstrakcija oblika vrši na osnovu jedne ili više
digitalnih slika.
Poznate su sljedeće pasivne metode određivanje oblika na osnovu osjenčenosti određivanje oblika
preko silueta pasivna stereovizija određivanje dubine fokusiranjem / defokusiranjem.
 Pasivne metode 3D digitalizacije:
a) određivanje oblika na osnovu osjenčenosti objekta,
b) određivanje oblika preko silueta objekata Prednost pasivnih metoda je u potrebi za vrlo malo
specijalizovanog hardvera, ali trenutno dostignuti nivo kvaliteta digitalizacije ovim metodama, ne
donosi zadovoljavajuću tačnost za primjenu u praksi, tako da će u nastavku akcenat biti na aktivnim
metodama.
Kod aktivnih metoda, gdje je nasuprot pasivnim, prisutna interakcija sa objektom bilo ostvarivanjem
kontakta sa objektom, bilo projektovanjem (zračenjem) neke vrste energije, razlikuju se dva prilaza:
1) kontaktne metode i
2) bezkontaktne metode.

12. Kontaktne metode, kao što i sam naziv sugeriše, karakteriše kontakt objekta i senzora koji je ovde
tipično merni pipak.
Koordinatnim mjernim mašinama (eng. Coordinate Measuring Machines - CMM) se nazivaju mjerni
instrumenti za mjerenje u tri kartezijanske x, y, z koordinate, opremljeni sredstvom za pokretanje
sistema sonde pri određivanju koordinata tačaka na površini radnog komada
Najčešći je dizajn sa tri ortogonalne ose, sa vodilicama, pri čemu na svakoj od osa postoje mjerne
skale koje omogućavaju digitalno mjerenje visoke rezolucije odgovarajućih pozicija

13.Princip bezkontaktnih metoda, u opštem slučaju, se zasniva na projektovanju energije, što prati
snimanje ili reflektovane ili transmisione (propuštene) količine energije, pa je u skladu sa tim i
izvršena podjela bezkotaktnih metoda na: refleksivne i - transmisione
Postojeće transmisione metode uglavnom su zasnovane na X-zracima, dok se refleksivne dalje dijele
na: optičke i ne-optičke.
Ne-optičke metode funkcionišu na principu određivanja rastojanja mjerenjem vremena potrebnog
zraku da dođe do objekta i da se vrati. Optičke metode predstavljaju poslednju, ali i najveću grupu
aktivnih bezkontaktnih refleksivnih metoda, kojima je zajedničko to da se oblik dobija merenjem
refleksije svetlosti projektovane na objekat.