Στεφανιαία Νόσος

Εισαγωγή
Η στεφανιαία νόσος αποτελεί πλέον την πρωταρχική αιτία θανάτου στις σύγχρονες
Δυτικές κοινωνίες. Διακρίνεται στη χρόνια στεφανιαία νόσο (σταθερή στηθάγχη ) και τα
οξέα στεφανιαία σύνδρομα. Υπεύθυνη τις περισσότερες φορές για την εμφάνιση της νόσου
είναι μια κατάσταση γνωστή με το όνομα αθηρωσκλήρωση η οποία οφείλεται στην
δημιουργία αθηρωματικών πλακών που επικάθονται στο εσωτερικό των στεφανιαίων
αρτηριών, (των αρτηριών που παρέχουν αίμα στην καρδιά ) προκαλώντας έτσι την
στένωση του αυλού τους και τη μείωση του παρεχόμενου αίματος . Η αθηρωματική πλάκα
αποτελείται κυρίως από χοληστερόλη ,λιπώδη στοιχεία , ινώδη ιστό και ενίοτε από κατά
τόπους εναποθέσεις ασβεστίου.
Υπάρχουν δύο μορφές αθηρωματικών πλακών οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν
κλινικές εκδηλώσεις προκαλώντας στένωση στις στεφανιαίες αρτηρίες. Η μια μορφή
πλάκας είναι η σταθερή η οποία αποτελείται κυρίως από συνδετικό ιστό και μικρό πυρήνα
στο κέντρο της. Η πλάκα αυτή η οποία αναπτύσσεται συνήθως με αργό ρυθμό είναι
υπεύθυνη για την εμφάνιση της σταθερής στηθάγχης. Η δεύτερη μορφή είναι η ασταθής ή
ευάλωτη πλάκα η οποία αποτελείται από λεπτή ινώδη κάψα, μεγάλο λιπώδη πυρήνα,
αυξημένη συγκέντρωση κυττάρων φλεγμονής και νοεαγγείωση. Η πλάκα αυτή είναι
υπεύθυνη για την εκδήλωση των οξέων καρδιακών συμβαμάτων καθώς μετά από τη ρήξη
της λεπτής κάψας ,επάνω στο σημείο της ρήξης επέρχεται συγκέντρωση αιμοπεταλίων
αρχικώς και ακολουθούν η απόφραξη του αγγείου με το σχηματισμό ερυθρού θρόμβου και
η μείωση της αιματικής παροχής. Στην ασταθή στηθάγχη το αγγείο δεν αποφράσσεται
πλήρως ενώ στο έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος έχουμε
πλήρη απόφραξη του αγγείου
Έτσι τα οξέα στεφανιαία σύνδρομα έχουν ένα κοινό παθοφυσιολογικό υπόστρωμα το
οποίο είναι η αλλοίωση της στεφανιαίας αθηρωματικής πλάκας, ρήξη στην πλειονότητα των
περιπτώσεων (περίπου 70%) και σε λιγότερο ποσοστό (30%) διάβρωση της επιφάνειάς της.

Αναγνώριση συμπτωμάτων
Η έγκαιρη επαναιμάτωση του μυοκαρδίου σε ασθενείς που πάσχουν από οξέα στεφανιαία
σύνδρομα έχει ως αποτέλεσμα την πρόληψη της εμφάνισης κακοήθων αρρυθμιών, που
μπορεί να οδηγήσουν σε θάνατο. Ως εκ τούτου, είναι πολύ σημαντικό οι ασθενείς υψηλού
κινδύνου, αλλά και οι απλοί πολίτες, να είναι ευαισθητοποιημένοι στην αναγνώριση συ-
μπτωμάτων που θα μπορούσαν να οφείλονται σε έμφραγμα του μυοκαρδίου ή ασταθή
στηθάγχη. Εξάλλου και το παραϊατρικό, προσωπικό το οποίο καλείται να μεταφέρει αυτούς
τους ασθενείς στα νοσοκομεία, θα πρέπει να είναι καλά εκπαιδευμένο για να αναγνωρίσει
έγκαιρα ένα έμφραγμα του μυοκαρδίου και να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για την
ταχεία διεκπεραίωσή του και την άμεση αντιμετώπιση του οξέος προβλήματος.

1. Σταθερή στηθάγχη- Χρόνια στεφανιαία νόσος

Αλλιώς ονομάζεται και στηθάγχη προσπάθειας. Εμφανίζεται σε καταστάσεις αυξημένων
αναγκών σε οξυγόνο του μυοκαρδίου όταν δεν επαρκεί η προσφορά αίματος.
Χαρακτηρίζεται από το αίσθημα δυσφορίας ή συμπίεσης ή σφιξίματος στο στήθος. Συχνά η
στηθάγχη αντανακλά σε άλλα σημεία του σώματος όπως τους ώμους, τους βραχίονες
(κυρίως αριστερά), τον τράχηλο και την κάτω γνάθο. Συχνά επίσης συνυπάρχει με
δύσπνοια, ναυτία, δυσπεπτικά ενοχλήματα, εφίδρωση, κόπωση και κακουχία. Εκλύεται
συνήθως κατά την εκτέλεση διαφόρων δραστηριοτήτων όπως η άσκηση , η
συναισθηματική φόρτιση, η σεξουαλική επαφή ή η λήψη τροφής και διαρκεί για λίγα
λεπτά. Υφίεται ή με τη διακοπή του εκλυτικού παράγοντα ή με τη λήψη υπογλωσσίου
φαρμάκου ( σκεύασμα νιτρώδους ).

2. Ασταθής στηθάγχη
Η ασταθής στηθάγχη είναι ένα σύνδρομο που μερικές φορές δεν μπορεί να διακριθεί
εύκολα από το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι
χαρακτηρίζεται από αυξανόμενης έντασης πόνο στο στήθος ο οποίος είναι πιο έντονος και
χρονικά διαρκεί περισσότερο από αυτόν της σταθερής στηθάγχης ,έχει κάνει την εμφάνισή
του τις τελευταίες εβδομάδες πριν από την προσέλευση του ασθενούς στον γιατρό ή σε
άτομα με προυπάρχουσα στηθάγχη εκλύεται μετά από λιγότερη άσκηση ή και κατά την
ηρεμία και έχει μειωμένη απάντηση στην λήψη φαρμάκων. Η μορφή αυτή της στηθάγχης
είναι χαρακτηριστικό ότι εκλύεται ως αποτέλεσμα πλημμελούς αιμάτωσης του μυοκαρδίου
και όχι λόγω αυξημένων αναγκών όπως συμβαίνει στη σταθερή στηθάγχη. Είναι σημαντικό
να τονιστεί ότι όταν ένα άτομο εμφανίσει τα συμπτώματα αυτά πρέπει να απευθυνθεί
αμέσως στο γιατρό του.

3.Έμφραγμα του μυοκαρδίου χωρίς ανάσπαση του ST διαστήματος ( non STEMI )

Το έμφραγμα του μυοκαρδίου που δεν εμφανίζει ανάσπαση του ST διαστήματος στο
ηλεκτροκαρδιογράφημα ούτε κύματα Q αντιπροσωπεύει νέκρωση του μυοκαρδίου η οποία
όμως δεν αφορά σε όλο το πάχος του τοιχώματος του μυοκαρδίου . Έχει τα ίδια
συμπτώματα με το έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος και
ανιχνεύεται από την ύπαρξη δεικτών μυοκαρδιακής νέκρωσης ( τροπονίνης , CK-MB ) στο
αίμα.

4.Έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος στο

ηλεκτροκαρδιογράφημα
Ο πόνος του εμφράγματος είναι πιο έντονος από αυτόν της στηθάγχης. Περιγράφεται σαν
σφίξιμο, κάψιμο ή πίεση στο θώρακα κυρίως εντοπιζόμενη πίσω από το στέρνο που
συνοδεύεται από αίσθημα επικείμενου θανάτου. Διαρκεί περισσότερο από 30 λεπτά και δεν
υφίεται με την λήψη δισκίων νιτρογλυκερίνης. Μπορεί να αντανακλά και στα δύο άνω άκρα
αλλά κυρίως στο αριστερό, στη πλάτη ή στην κάτω γνάθο. Σε μερικές περιπτώσεις ο πόνος
εντοπίζεται στο επιγάστριο και συνοδεύεται από ναυτία και τάση προς έμετο γεγονός το
οποίο μπορεί να οδηγήσει τους ασθενείς να τον αποδώσουν σε έλκος στομάχου. Ακόμη
κυρίως στους διαβητικούς ασθενείς το έμφραγμα μπορεί να επέλθει χωρίς να αισθανθούν
κανένα πόνο λόγω της συνυπάρχουσας νευροπάθειας και αυτό είναι γνωστό σαν σιωπηρό
έμφραγμα. Για να τεθεί η διάγνωση του εμφράγματος θα πρέπει να ισχύουν 2 από τα
παρακάτω:
Α)Τυπικά συμπτώματα μυοκαρδιακής ισχαιμίας
Β)Ηλεκτροκαρδιογραφικά ευρήματα εμφράγματος
Γ)Αυξημένοι βιοχημικοί δείκτες ισχαιμίας ο κυριότερος από τους οποίους είναι η τροπονίνη.
 Διαστρωμάτωση κινδύνου

Α) Βάσει της πιθανότητας

Η ταξινόμηση των ασθενών με βάση την πιθανότητα να πάσχουν από ένα οξύ στεφανιαίο σύνδρομο κατά
την είσοδό τους στο νοσοκομείο στηρίζεται στα ακόλουθα στοιχεία (πίνακας 1):
− Ιστορικό
− Φυσική εξέταση
− ΗΚΓ
− Βιοχημικοί δείκτες μυοκαρδιακής νέκρωσης

Πίνακας 1. Διαστρωμάτωση πιθανότητας για οξύ στεφανιαίο σύνδρομο.

Υψηλή πιθανότητα Ενδιάμεση πιθανότητα
για οξύ στεφανιαίο για οξύ στεφανιαίο
σύνδρομο αν σύνδρομο αν
συνυπάρχουν : απουσιάζουν οι
χαρακτήρες υψηλής
πιθανότητας αλλά
συνυπάρχουν :
Χαμηλή πιθανότητα
για οξύ στεφανιαίο
αν δεν υπάρχουν
χαρακτήρες υψηλής
και ενδιάμεσης
πιθανότητας αλλά
συνυπάρχουν :

Δυσφορία στο θώρακα ή στον Δυσφορία στο Συμπτώματα που πιθανόν να

Ιστορικό αριστερό ώμο ως κύριο
ενόχλημα που είναι το ίδιο με
προηγούμενο επεισόδιο
στηθάγχης. Γνωστό ιστορικό
στεφανιαίας νόσου
συμπεριλαμβανομένου
εμφράγματος του μυοκαρδίου
θώρακα ή στον οφείλονται σε ισχαιμία του
αριστερό ώμο ως μυοκαρδίου αλλά δεν
κύριο ενόχλημα . παρουσιάζουν κανέναν από
τους χαρακτήρες υψηλής ή
Ηλικία > 70 ετών ενδιάμεσης πιθανότητας.
Άνδρας Πρόσφατη χρήση κοκαΐνης
Σακχαρώδης Διαβήτης

Φυσική Παροδική ανεπάρκεια Αποφρακτική Αναπαραγωγή του

εξέταση μιτροειδούς, υπόταση, αγγειοπάθεια (εκτός πόνου με την
εφίδρωση, πνευμονικό της στεφανιαίας ψηλάφηση
οίδημα, υγροί ήχοι κυκλοφορίας)
στην ακρόαση των πνευμόνων

ΗΚΓ Νέα ή πιθανολογούμενη Σταθερά κύματα Q Επιπέδωση ή

νέα απόκλιση του ST
(>0,05 mV) ή αναστροφή
του T (>0,2 mV) κατά
τη διάρκεια των
Φυσιολογικό ΗΚΓ
Αλλοιώσεις του ST αναστροφή των T
ή T (χωρίς απόδειξη (στις απαγωγές με
ότι είναι πρόσφατες) επικρατούντα R
κύματα) συμπτωμάτων

Καρδιακά Αυξημένη τροπονίνη Τ Φυσιολογικά Φυσιολογικά

ένζυμα ή Ι ή CK−MB

Β) TIMI score για STEMI

Οι ασθενείς που εμφανίζουν οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και ανάσπαση του ST στο
ΗΚΓ ταξινομούνται σε υψηλού ή χαμηλού κινδύνου, ανάλογα με τα κλινικά σημεία που
παρουσιάζουν κατά την άφιξή τους στα εξωτερικά ιατρεία, το ιστορικό και τη φυσική εξέ-
ταση. Μια τέτοια αξιολόγηση μπορεί να γίνει με τη βαθμολόγηση κινδύνου κατά TIMI για το
έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST. Σύμφωνα με τη συνολική βαθμολογική
μέθοδο εκτιμάται και η πιθανότητα να συμβεί θάνατος κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του
ασθενούς, αλλά και κατά τις πρώτες 30 ημέρες (πίνακας 2).
 Πίνακας 2. Βαθμολόγηση κινδύνου TIMI.
Στοιχεία Βαθμοί
1. Ιστορικό
− Ηλικία από 65−74 ετών 2
− ηλικία >75 ετών 3
− Διαβήτης ή υπέρταση ή στηθάγχη 1
2. Κλινική εξέταση
− Συστολική αρτηριακή πίεση>100 mmHg 3
− Καρδιακή συχνότητα >100 σφύξεις/min 2
− Σημεία καρδιακής κάμψης (Killip II−IV) 2
− Βάρος σώματος <67 kg 1
3. Κλινική παρουσίαση:
− Πρόσθιο έμφραγμα του μυοκαρδίου ή block αριστερού σκέλους στο ΗΚΓ 1
− Καθυστέρηση θεραπείας >4 ώρες από την έναρξη των συμπτωμάτων 1

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Η θεραπεία εξαρτάται από τη σοβαρότητα της νόσου και από τα συμπτώματα που προκαλεί.
Διακρίνεται σε :
Α) Φαρμακευτική θεραπεία
Β) Επεμβατική
 Αγγειοπλαστική με:
1. Μπαλονάκι
2. Προσθήκη ενδοαυλικού νάρθηκα : Μετά από μερικό άνοιγμα με μπαλονάκι τοποθετείται στο 90 %
των περιπτώσεων stent για καλύτερα μακρόχρονα αποτελέσματα .Το stent μπορεί να είναι απλό ή
να φέρει φάρμακο που εμποδίζει την επαναστένωση .Για την αποφυγή της επαναστένωσης,
τουλάχιστον, χρειάζεται διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή.
 Β)Χειρουργική αντιμετώπιση ( by pass )

Οξέα ισχαιμικά σύνδρομα

Η θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών με οξέα ισχαιμικά σύνδρομα διαφέρει σε ασθενείς με
έμφραγμα του μυοκαρδίου και ανάσπαση του ST απ’ ό,τι στους ασθενείς με έμφραγμα του μυο-
καρδίου χωρίς ανάσπαση του ST και με ασταθή στηθάγχη (σχήμα 1).

Α) Ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου χωρίς ανάσπαση του ST ή ασταθή

στηθάγχη
Η θεραπεία θα εξαρτηθεί από την επικινδυνότητα, ενώ παράλληλα χορηγούνται ασπιρίνη,
κλοπιδογρέλη, μη κλασματοποιημένη ηπαρίνη, νιτρώδη και β-αναστολείς.
Οι υψηλού κινδύνου ασθενείς πρέπει να οδηγούνται στο αιμοδυναμικό εργαστήριο τις πρώτες 48
ώρες και αν μεν πρόκειται να γίνει άμεσα αγγειοπλαστική (σε λιγότερο από 2,5 ώρες), δεν
χρειάζεται να λάβουν αναστολείς των υποδοχέων των αιμοπεταλίων IIb/IIIa, αλλά μπορεί μέσα στο
αιμοδυναμικό εργαστήριο και κατά τη διάρκεια της αγγειοπλαστικής μετά τη στεφανιογραφία να
λάβουν παράλληλα αψιξιμάμπη ή επτιφιμπατίδη.
Σε περίπτωση που οι ασθενείς υποβληθούν σε στεφανιογραφία και αγγειοπλαστική σε <48 ώρες,
χορηγείται με την είσοδο στο νοσοκομείο τιροφιμπάτη ή επταφιμπαμίδη, όχι όμως αψιξιμάμπη, και
οι ασθενείς οδηγούνται στο αιμοδυναμικό εργαστήριο για στεφανιογραφία και αγγειοπλαστική,
όπου συνεχίζουν να λαμβάνουν τους αναστολείς των υποδοχέων των αιμοπεταλίων IIb/IIIa.
 Στους χαμηλού κινδύνου ασθενείς και σε όσους αρχικά αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά, ο έλεγχος με ένα
λειτουργικό test, όπως η δοκιμασία κόπωσης ή το stress echo, μπορεί να διαχωρίσει τους ασθενείς που θα
ωφεληθούν από στεφανιογραφία και πιθανώς αγγειοπλαστική.

Β) Ασθενείς με έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST

Σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες της Ευρωπαϊκής Καρδιολογικής Εταιρείας, η αντιμετώπιση
ασθενών με οξύ έμφραγμα και ανάσπαση του ST καθορίζεται από δύο σημαντικούς παράγοντες:
− Τη διάρκεια έναρξης του πόνου
− Τη δυνατότητα του νοσοκομείου στο οποίο προσφεύγουν οι ασθενείς για διενέργεια πρωτογενούς
αγγειοπλαστικής, δηλαδή αγγειοπλαστικής για τη διάνοιξη της στεφανιαίας αρτηρίας της
υπεύθυνης για το οξύ στεφανιαίο σύνδρομο.
Εάν ασθενείς εμφανίζουν πόνο διάρκειας <12 ωρών, έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του
ST και εισάγονται σε νοσοκομείο με δυνατότητα πρωτογενούς αγγειοπλαστικής, τότε επιβάλλεται
να υποβληθούν σε πρωτογενή αγγειοπλαστική, αν αυτή αποτελεί τη θεραπεία εκλογής.

Η αγγειοπλαστική, με ή χωρίς την τοποθέτηση του stent, έχει καταστεί η κύρια θεραπεία
ασθενών με έμφραγμα του
Η πρωτογενής αγγειοπλαστική είναι θεραπεία εκλογής σε ασθενείς <75 ετών που εμφανίζουν
έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST ή πιθανολογούμενο νέο block αριστερού σκέλους
και έχουν καρδιογενές shock στις τελευταίες 36 ώρες από την έναρξη του εμφράγματος και οι
οποίοι είναι κατάλληλοι για διαδερμική επαναγγείωση και διάνοιξη της αρτηρίας μέσα σε 18 ώρες
από την έναρξη του καρδιογενούς shock. Επίσης, πρωτογενής αγγειοπλαστική οφείλει να
διενεργείται σε όλους τους ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια, πνευμονικό οίδημα και έναρξη των
συμπτωμάτων τις τελευταίες 12 ώρες.
Εάν ασθενής έχει συμπτώματα <3 ώρες, τότε υπάρχουν δύο επιλογές: Η θρομβόλυση και η
πρωτογενής αγγειοπλαστική. Η θρομβόλυση φαίνεται να είναι εξίσου αποτελεσματική για τις
πρώτες 3 ώρες με την πρωτογενή αγγειοπλαστική (εφόσον η τελευταία δεν είναι διαθέσιμη).
Αν αντίθετα ο ασθενής εμφανιστεί μετά από 3−12 ώρες σε νοσοκομείο που δεν διαθέτει τη
δυνατότητα θρομβόλυσης, επειδή η θρομβόλυση είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματική σε αυτούς
τους ασθενείς, συνιστάται η μεταφορά του σε νοσοκομείο όπου μπορεί να γίνει πρωτογενής
αγγειοπλαστική. Αν αυτό είναι αδύνατο, τότε θα χορηγηθεί θρομβολυτική αγωγή.
Στην περίπτωση που η θρομβόλυση ήταν επιτυχής, τότε πρέπει να γίνεται στεφανιογραφία τις
πρώτες 24 ώρες και σε περίπτωση που βρεθεί σημαντική στένωση να διενεργείται αγγειοπλαστική.

Θρομβόλυση
Μεγάλες κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι σε ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και
ανάσπαση του ST ή με νέο block αριστερού σκέλους, που παρουσιάζονται εντός 12 ωρών από την
έναρξη των συμπτωμάτων, η θρομβόλυση ελαττώνει τη βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη
θνητότητα. Αυτά που επιτυγχάνονται με τη θρομβόλυση είναι όμως εμφανώς εξαρτώμενα από το
χρόνο έναρξης των συμπτωμάτων. Η θρομβόλυση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική αν χορηγηθεί στις
πρώτες 3 ώρες από την έναρξη του εμφράγματος και των συμπτωμάτων.
Αντίθετα, η αποτελεσματικότητα της αγγειοπλαστικής είναι και αυτή εξαρτώμενη από το χρόνο,
αλλά όχι τόσο όσο η θρομβόλυση.
Οι ασθενείς με μεγάλα εμφράγματα του μυοκαρδίου είναι αυτοί οι οποίοι ωφελούνται τα μέγιστα
από τη θρομβόλυση. Στους πιο ηλικιωμένους ασθενείς αν και ο κίνδυνος θανάτου είναι με-
γαλύτερος, τα οφέλη από τη θρομβόλυση εξακολουθούν να είναι ίδια με αυτά των ασθενών
νεότερης ηλικίας. Είναι γεγονός ότι οι ασθενείς >75 ετών διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για
ενδοκρανιακή αιμορραγία μετά από θρομβόλυση, ο οποίος γίνεται ακόμη μεγαλύτερος αν η
ΣΑΠ>180 mmHg.
Συμπληρωματική φαρμακευτική θεραπεία

Νιτρώδη
Η νιτρογλυκερίνη θεωρείται πολύ αποτελεσματική θεραπεία στην αντιμετώπιση του ισχαιμικού
καρδιακού πόνου (στηθάγχης). Προκαλεί διαστολή στις στεφανιαίες αρτηρίες της τάξης του 15−20%
και σε μικρότερο βαθμό προκαλεί πτώση των περιφερικών αντιστάσεων λόγω αρτηριοδιαστολής.
Έχει επίσης ευεργετικές αιμοδυναμικές επιδράσεις, προκαλώντας ελάττωση του προφορτίου μέσω
αύξησης της χωρητικότητας του φλεβικού δικτύου. Η νιτρογλυκερίνη είναι φάρμακο εκλογής,
αρχικά χορηγούμενη υπογλωσσίως και αν δεν υποχωρήσει ο πόνος ενδοφλεβίως, με την
προϋπόθεση ότι ο ασθενής έχει ΣΑΠ >90 mmHg και ότι εξακολουθεί να παρουσιάζει στηθάγχη

Μορφίνη
Η θειική μορφίνη συνιστάται στην ανθεκτική στηθάγχη που δεν υποχωρεί με τη νιτρογλυκερίνη
και τους β-αναστολείς
Οξυγόνο
Η χορήγηση Ο2 (2−4 L/min) με τη βοήθεια ρινικού καθετήρα ενδείκνυται .

Αντιαιμοπεταλιακοί παράγοντες
Υπάρχουν 3 διαφορετικές κατηγορίες αντιαιμοπεταλιακών παραγόντων, με διαφορετικό
μηχανισμό δράσης: ασπιρίνη, κλοπιδογρέλη και αναστολείς των υποδοχέων των αιμοπεταλίων GT
IIb/IIIa.

β-αναστολείς
Η πρώιμη χορήγηση β-αναστολέων και προ της θρομβόλυσης αποδείχθηκε ότι ελαττώνει τη
θνητότητα και την επανεμφάνιση του εμφράγματος ή τη ρήξη του μυοκαρδίου καθώς και τη
συχνότητα κοιλιακής μαρμαρυγής και υπερκοιλιακών αρρυθμιών. Επίσης, ελαττώνει τη θνητότητα
σε ασθενείς που υποβάλλονται σε πρωτογενή αγγειοπλαστική. Συνιστάται η χορήγησή τους σε
σταθερούς αιμοδυναμικά ασθενείς με οξύ στεφανιαίο σύνδρομο, εφόσον δεν υπάρχει αντένδειξη.

Αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτασίνης

Η χορήγηση από του στόματος αναστολέων του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτασίνης σε
ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου ελαττώνει τη θνητότητα, ανεξάρτητα από το αν θα
επακολουθήσει θεραπεία επαναιμάτωσης.

Στατίνες
Οι στατίνες φαίνεται να δρουν ευεργετικά μέσω πολλαπλών μηχανισμών, όταν χορηγούνται σε
ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου κατά τις πρώτες ημέρες θεραπείας. Η χορήγηση πρέπει
να αρχίζει το πρώτο 24ωρο

Διουρητικά
Για την μείωση της αρτηριακής πίεσης και της συμφόρησης των πνευμόνων.

Χρόνια Στεφανιαία Νόσος

Η θεραπεία εξατομικεύεται στη κάθε περίπτωση του κάθε ασθενούς. Επεμβατική (Χειρουργική-
Αγγειοπλαστική) ή Φαρμακευτική.
Χορηγούνται τα εξής φάρμακα :
1. Νιτρώδη : Για την αντιμετώπιση του πόνου και για την βελτίωση της παροχής αίματος στη
καρδιά.
2. β αδρενεργικοί ανταγωνιστές : Για τη μείωση του καρδιακού ρυθμού, της αρτηριακής πίεσης
και των αναγκών του μυοκαρδίου σε οξυγόνο.
3. Αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης :Για τη μείωση της αρτηριακής
πίεσης, τη βελτίωση της λειτουργίας του ενδοθηλίου και την αποφυγή διατάσεως της
καρδιάς.
4. Στατίνες : Κυρίως για τη μείωση της χοληστερόλης αλλά και με πλειοτροπική ευεργετική
δράση.
5. Αντιαιμοπεταλιακά : Για την αποφυγή δημιουργίας θρόμβων
6. Διουρητικά : Για την μείωση της αρτηριακής πίεσης και της συμφόρησης των πνευμόνων.
7. Αναστολείς των διαύλων ασβεστίου: Ως αγγειοδιασταλτικά για την ελάττωση της
αρτηριακής πίεσης.