Pravičnost kao redistribucija

Mogući način za davanje konkretnosti značenju pravičnosti jeste interpretacija kroz kontekst
redistribuciije (dobit, novac i/ili druge varijable). Stoga, taksa je pravična (nepravična) ukoliko
je stepen nejednakosti u distribuciji relevantne varijable u situaciji poslije oporezivanja manji
(veći) nego u situaciji prije oporezivanja. Takav pristup vodi direktno ka evaluaciji relativnog
stepena pravičnosti u alterativnim taksama.
Za praktičnu upotrebu navedenog teksta, indeks koji mjeri stepen nejednakosti je potreban.
Takvi indikacije se raspravljaju ispod. Široko korišteni Gini koeficijent, koji je prividno
pozitivan (ili deskriptivan), može biti prikazan radi koristi od implicitnog seta težina na
različitim nivoima prihoda u svojoj konstrukciji, te noviji Atkinsonov indeks, koji je
normativan (ili preskriptivan). Normativna priroda Atkinsonovog indeksa je važna jer se može
lagano interpretirati na načije koji obuhvataju široki spektrum teorija distributivne
pravičnosti.
Gini koeficijent
Izvorno, Gini koeficijent, G, date distribucije prihoda je računat kao polovina artimetičkog
prosjeka apsolutnih razlika svih nivoa prihoda unutar distribucije. Najlakše ga je razumjeti
kroz termine Lorenz distribucione linije (Figura II,3), koja pokazuje odnos procenta prihoda i
procenta individualaca. Ukoliko je distribucije prihoda u potpunosti jednaka među
individualcima, Lorenz linija ima dijagonalni položaj 00'. Gini koeficijent je omjer područja
iznad Lorenz linije (područje A) do donje dijagonalne linije 00' (suma područja A i B). Njegova
vrijednost je između nule (totalne jednakosti) i jedinstva (totalne nejednakosti, totalni prihod
je vezan za jednog pojedinca).

Algebarski, Gini koeficijent se može pokazati kao

G = 1 + 1 / n - (y1 + 2 x y2 +.....+n x yn) x 2/(n2 x u) (6)
Gdje n prikazuje broj individualaca, y je nivo prihoda, sa zy2z......zy, te je u prosječan prihod.
Jednačina (6) čini jasnim da Gini koeficijent uključuje dodjeljivanje težina različitim levelima
prihoda baziranih na njihovom poretku, što znači, najveći nivo prihoda (y1) ima status
jedinstva, dok najmanji nivo prihoda (yn) ima težinu nad n.
Da budemo jasni, bilo koji nejednaki index mora posjedovati fundamentalnu svojinu (tzv
Dalton transfer princip), što znači da ukupni prihod, redistribucije prihoda od najbogatijih do
najsiromašnijih individualaca mora smanjiti svoju mjeru nejednakosti (i obrnuto). Gini
koeficijent posjeduje svoju svojinu, i lahko se može verifikovati u jednačini 6, ili prikazati u
figuri II.3. Redistribucija od najbogatijih do najsiromašnijih bi uzdigla Lorenz liniju ka
dijagonalnoj liniji 00', te Gini koeficijent bi bio umanjen.
No, postoji poteškoća pri korišteni Gini koeficijenta. Ukoliko dvije različite distribucije imaju
Lorenz linije koje su unakrsne, tako da njihov relativni stepen varira, njihov izračunati Gini
koeficijent bi bio problematičan za poređenje relativnih nejednakosti između dvije
distribucije preko njihovih ukupnih prihoda, pošto redoslijed numeričkih vrijednosti
koeficijenta različitih distribucija jeste partikularni uzorak težina, naveden iznad u formuli
izračunavanja koeficijenta. Ova poteškoća se riješava uz Atkinson index kroz korištenje
eksplicitnog normativnog parametra.
Atkinsox indeks
A se dobiva iz
A = 1 – ye/u (7)
Gdje je y distribuisani ekvivalent jednakosti prihoda, ili jednostavno količina prihoda.
Distribuisana jednakosti, koja proizvodi isti nivo socijalne sreće kao distribucije, dobiva se iz
Ye = ||(y1)² + (y2)² + ...... + (yn)²|/n|1/x (8)
Gdje €S1 i njihovu vrijednost predstavljaju kreatori politike, i donose odluke kako
nejednakost utiče na socijalnu sreću. Važnost parametra € se može utvrditi kroz sljedeću
formulu. Ukoliko je y1 = u za svako i u jednačini (8), tj ukoliko egzistira totalna jednakost
distribucije, onda je ye = u neovisno o vrijednosti €. U ovom slučaju, na osnovu jednačine (7),
A = 0, što znači da indeks pokazuje da nejednakost nije onakva kakva je očekivana. Kako god,
iako individualac primi čitav prihod, A bi još uvijek bilo ravno nuli ako je € = 1; što znači, bez
obzira na stvarnu distribucije, indeks bi pokazao da nema nejednakosti jer kreatora politike
ne zanima kako je prihod distribuiran. Rečeno drugačije, redistribucija u ovom slučaju ne bi
uticala na socijalnu sreću. Dok je vrijednost €, koja bi mogla biti negativna, jeste smanjena,
uticaj na socijalnu sreću bilo koje redistribucije počevši od bogatih pa do siromašnih bi bio
jako važan za postojeću nejednaku distribuciju.

Direktna implikacija jeste da Atkinson indeks zadovoljava Dalton transfer principe za sve
dopustive vrijednosti €, osim kada je nejednaka – što je rijedak slučaj koji direktno odgovara
teoriji distributivne pravde (pogledaj dole).
Striktno govoreći, Atkinson indeks ne mjeri samo stepen nejednakosti, nego i gubitak
socijalne sreće radi nejednakosti. Glavna prednost tog indeksa je jer prevazilazi alternativna
mjerenja nejednakosti poput Gini koeficijenta, ukoliko je Atkinson indeks jedne distribucije
veći nego od druge radi vrijednosti €, onda će Lorenz former linija ležati dole (i obrnuto). U
kojem slučaju Gini koeficijent doprinositi identičnom poretku. Slučaj ukrštavanja Lorenz linija
se prepoznaje promjenama u poretku rangiranja radi vrijednosti €. U ovom slučaju, relativne
nejednakosti između dvaju distribucija će ovisiti o odabranoj vrijednosti €, koja predstavlja
eksplicitni vijednosni sud na osnovu kreatora politike/pravila.
Distributivna pravda
U tradicionalnom pristupu ekonomske sreće, distributivna pravda se istražuje kroz koncept
funkcije socijalne pravde, što je funkcija koja pokazuje odnos između individualne sreće
(korisnosti) i socijalne sreće. Ukoliko i (individualno) u ovisi od y prihoda, onda je U = U1(y1),
stoga je socijalna sreća formula koja kombinira svako U u indeks za socijalnu sreću, W:
W = W|U2(Y1), U2(Y2)................Um(yn)| (9)
Razlike među alternativnim teorijama distributivne pravde mogu se istražiti kroz različite
formule konstrukcije indeksa socijalne pravde W. Tri važne teorije distributivne pravde su
navedene ispod i ilustrane kroz tri ploče u figuri II.4 kroz jednostavni slučaj od dva pojedinca.
Utilitarizam
Utilitarizam se bazira na tome da je socijalna sreća jednostavno suma individualnih koristi.
W = U1+U2 (10)
Jednačina 10 implicira da postoji striktna razmjena koristi kod dva individualca kroz jedan
nivo socijalne sreće, što je, neposljedična distribucija sreća između njih. Ovaj slučaj je
prikazan grafički na ploči (a) figure II.4 kroz konturu iso-sreće – konturu koja pronalazi sve
kombinacije U1 i U2 koje bi mogle podići nivo socijalne sreće W. Kao što je ilustrovano, kroz
utilitarizam, kontura iso-sreće je ravna linija sa negativnim nagibom ka jedinstvu. Stoga,
socijalna sreća je ista bez obzira da li je W locirano kod individualca 1 (tačka A), individualca
2 (tačka B) ili jednako među njima (tačka C)

Nasb
Nasuprot teoriji utilitarizma, Nash teorija distributivne pravde daje fokus na osnovnu
distibucije individualnih koristi u sljedećoj formi:
W = U1 x U2 (11)
Jednačina 11 implicira to da postizanje željenog nivoa socijalne sreće, razmjena koristi
između dva individualca, nije njihov odnos, nego stvar njihovih relativnih koristi. Kontura iso-
sreće pod Nasbom je grafički prikazana na ploči (b) figure II.4. Ima negativni nagib od 45
stepeni, preko kojeg su individualne koristi jednake. Kada se jedan pomjeri sa nagiba od 45
stepeni (u bilo kojem pravcu), nagib prelazi na osu siromašnijeg individualca, što znači da u
izračunavanju socijalne sreće, ekvivalent vrijedan koristi siromašnijeg pojedinca, u terminima
bogatijeg se povećava kako jedan odskače od jednakosti
Rawls
Rawlsova teorija socijalne pravde ide dalje o Nashove radi prirodavanja važnosti osnovnoj
distribuciji koristi. Tačnije, bazira se na tome da je socijalna sreća prikazana kroz pojedinca
koji ima najmanju koristi.
W = minimum od [U1, U2] (12)
Jer Rawls izjednačava socijalnu sreću sa srećom pojedinca sa najmanjom koristi, ova teorija
je jako egalitarijska, tj količina povećanja korisnosti bogatijih pojedinaca izjednačava manjak
siromašnijih pojedinaca što eventualno daje konačnu socialnu sreću. Ovo je prikazano na
ploči (c) figure II.4, gdje kontura iso-sreće ima vertikalni nagib od ose siromašnijih pojedinaca
ka bilo kojem drugom smjeru koji odskače od linije od 45 stepeni. Socijalna sreća se ne može
povećati osim ako se ne poveća sreća kod pojedinca sa najmanje koristi. Na Rawlsovu teoriju
se gleda kao na „minimalno-maksimalno“ teoriju distributivne pravde.
Sinteza
Utilitarizam i Rawlsova teorija predstavljaju ograničene slučajeve distributivne pravde;
former nema nikakav fokus na nejednakost u distribucije, dok se kasnije distibucija gleda kao
važan cilj. Nash teorija leži negdje između. Slijedi funkcija socijalne sreće koja obuhvata čitav
spektrum distributivne pravde – od utilitarizma do Rawlsa – uz varijaciju normativnog
parametra:
W = [(U1)2 + (U2)2]1/2 (13)
Sa € s 1, jednačina 13 se vraća na jednačinu 11 – slučaj utilitarizma – sa € = 1 – na slučaj
Rawlsa – sa pristupanjem € - u beskonačnost. Dopuštanje € da priđe nuli vodi ka Nash
slučaju.

Usporedba između jednačina 8 i 13 otkriva da je kasnije ključna ista formula korištena za

računanje Y (U Atkinsonovom indeksu), osim koristi pojedinaca koji se pojavljuju u formuli
socijalne sreće. U funkcijama koristi, svi su pojedinci isti, jednaka distribucija koristi bi
implicirala distribuciju prihoda, dok u drugim slučajevima to ne bi uspjelo.
Formula socijalne sreće u jednačini 13 omogućava kreiranje politike na konkretan način
integirsanja koristi u poreznu analizu, te odabirom vrijednosti € forsira stvaranje pojma
distributivne pravde.