Όχθες

Αντί πλεγμένα χέρια,

ανάκατες ανάσες,
σεντόνια ιδρωμένα
Η επιλογή
Συνειδητή
Του ζωντανού θανάτου.

Τότε,
γιατί ματώνουν οι γροθιές
την ξένη πλέον πόρτα;
Γιατί τον ύπνο
της ευωδιάς του γιασεμιού
ταράζει
η απρόσμενη κραυγή;

Καθώς η νύχτα
σέρνει το κουφάρι της
πάνω απ’ τους σκυθρωπούς γκρεμούς
γιατί
το μάταιο
ερώτημα

Πώς επιτρέψαμε
στο και
να δραπετεύσει;
Για μένα κάθε χωρισμός είναι ένας θάνατος. Ειδικά όταν τα δυο μέρη επιλέγουν να
μην ξανασυναντηθούν. Είναι όμως πιο τραγικός από το θάνατο, γιατί μη έχοντας το
οριστικό του θανάτου είναι ένα διαρκές βάσανο. Οι «Όχθες» μιλούν γι’ αυτό. Όπως
συνήθως, αλλιώς ξεκίνησε (Με τη φράση Αντί μαζί, απέναντι) και αλλιώς κατέληξε
και φυσικά σβήστηκαν τουλάχιστον άλλοι τόσοι στίχοι. Ο τρόπος που γράφω πια
είναι ο εξής: Ξεκινάω από το ερέθισμα, που πλέον μπορεί να είναι απλά η εκφώνηση
της άσκησης, συνήθως όμως είναι μια φράση, μια εικόνα, ένας ρυθμός. Γράφω
ελεύθερα λέξεις, φράσεις, στίχους, μέχρι να «αδειάσω». Μετά κόβω και, όσο περνάνε
οι μέρες, τόσο πιο πολύ. Αλύπητα. Σταματώ όταν θεωρώ ότι δεν μπορεί να αφαιρεθεί
ή να προστεθεί τίποτε πια. Και μερικές φορές ξυπνώ ώρες μεταμεσονύκτιες
προσπαθώντας να μην ξεχάσω μια λέξη ή έναν στίχο που ήρθε στον ύπνο μου. Κρατώ
τετράδιο και μολύβι στο κομοδίνο μου. Μεταμεσονύκτιος επισκέπτης ήταν το και
που δραπετεύει.

Σε σχέση με τα ποιήματα της εβδομάδας, τη μετάφραση του Παλαμά στο ποίημα του
Ρίλκε την είχα πρωτοδιαβάσει στα 18 μου και θεωρώ από τότε ότι είναι μια
περίπτωση όπου μπορεί ο μεταφραστής ακόμη και να ξεπεράσει τον δημιουργό.
Είναι από τα ποιήματα που ξέρω απ’ έξω. Το ποίημα του Ελύτη είχε πολύ
ενδιαφέρον, όσο για την Πλαθ είναι γνωστό ότι είναι η αγαπημένη μου κι αυτό το
ποίημα, το τελευταίο της, το βρίσκω σπαρακτικό και θεατρικό. Πιστεύω ότι η
τελευταία φράση αναφέρεται στην ίδια και όχι στη σελήνη. Είναι η αυλαία στη ζωή
και τη δημιουργία της.