TΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Όταν συναντάς τον αρχέγονο κακό , η δική σου κακία δεν μετρά , πια ,
όπως θα διαπιστώσει ο λόχος των SS, που θα χαθεί στο δάσος του κακού
Υπήρχεπάνταεκεί, χιλιάδεςχρόνια . Στο έδαφος του , κάτω από τις
στρώσεις με τα πεσμέναφύλλα, χώνευε τα πτώματαθηρίων και ανθρώπων.
Τα κόκκαλα τους με τους αιώνεςείχανγίνεισκόνη . τα κορμιά, που έλιωναν
ήταν το λίπασμα , που έτρεφε τα αιωνόβιαδένδρα του. Πυκνό και απόκοσμο
, το διέκρινε η σκοτεινιά του ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες. Ο ηλιος
δεν μπορούσε να φωτίσει τα σκοτάδια του. οι γεμάτεςυγρασίασκιέςντου ,
ποτε δεν γνώρισαν την ζέστη των ακτινών του. Οι αρχαιοι ιστοί ,
υφασμένοι εδώ και πολλάχρόνια από πεθαμένες πια αράχνες, ποτε δεν
έλαμψανκάτω από το φως της μέρας.
Στις φλέβες των δένδρων του έρρεε το αίμα των θυμάτων του. ποτέ δεν θα
άκουγες πουλιά να κελαηδούν , ούτε ζώα να τρέχουν στα σκιερά μονοπάτια
του. Απλωνόταν για μίλια και μίλια , μα ούτε ένα ξέφωτο δεν διέκοπτε την
μιαρή του σκοτεινιά , ούτε την σιχαμερή του υγρασία.
Εκείνο που δεν ήξεραν οι ταξιδιώτες , που τύχαινε να το διαβούν , ήταν το
διαβολικό του , γεμάτοκακίαπνεύμα , που το στοιχείωνε.
Κανέναςδεν ειχε διασχίσει το δάσοςζωντανός. Ολόκληρος στρατός
προσπάθησε και χάθηκε. Βασιλιάδες και ήρωες είχαν γίνει τροφή για τα
σαρκοβόρα δένδρα του.
Κανένας πια για πάραπολλάχρόνια δεν δοκίμασε να το διασχίσει. Όλοι οι
δρόμοιπερνούσανμακριά του. τα χωράφιασταματούσανεκατοντάδεςμέτρα
από την πρώτησειρά των δένδρωντου. Ταλίγαχωριάγύρω του έφθινανσιγά
με την πάροδο του χρόνου.
Οι θρύλοι και οι φρικτέςιστορίες για το μαύροδάσος , επιζούσανμέχρι τις
μέρες του Β ΠαγκόσμιουΠόλεμου, μονό που οι μάχες είχαν διώξει τους
κάτοικους των γύρω χωριών. Κανείς λοιπον δεν βρέθηκε , να
προειδοποιήσει τον γερμανό λοχαγό των SS και τους άνδρες του για το
δάσος.
Ακολουθούμενοι στην οπισθοχώρηση τους από την Ρωσία , από
υπέρτερους εχθρούς και με την αεροπορία των κόκκινων να είναι πάντα
στο κατόπιν τους, το πυκνό δάσος , φάνταζε σαν το ιδανικό μέρος να
κρυφτούν , κάνοντας τους εχθρούς τους να χάσουν τα ίχνη τους.
Χωρίςβενζίνη εδώ και μέρες , είχανπαρατήσει τα τεθωρακισμέναοχήματα
τους και προσπαθούσανπεζή, κάτω από τον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο , να
βρουν τις γραμμές των δικών τους. Τις νέεςγραμμές , μιας και για μια
ακόμαφoραοιγραμμέςάμυνας τους είχανκαταρρεύσει, κάτω από την εχθρική
πλημμύρα.
Το πυκνό δάσος , θα τους έδινε την ευκαιρία να ξεκουραστούν λίγο και να
αναπνεύσουν , μετά από τόσες ημέρες αδυσώπητου κυνηγιού από τους
ρώσους. Το είχαν τοσο ανάγκη. Άυπνοι και νηστικοί , σχεδόν μια εβδομάδα ,
με το ζόριστέκονταν στα ποδια τους και ο λοχαγόςΜάλερ το ήξερεκαλά.
Οι άνδρες του ήταν σκληρά καρύδια και όλοι βετεράνοι , άλλα
χρειαζόντουσαν λίγες ώρες ξεκούρασης για να συνεχίσουν την πορεια τους
προς την λύτρωση.
Το δάσος θα τους έδινε αυτή την ευκαιρία , κρατώντας τις κινήσεις τους
αθέατες από την αεροπορία του εχθρού. Σίγουρα τόση βλάστηση θα έκρυβε
ζώα για τροφή και φρέσκο νερό . πράγματα που η συνεχής κίνηση , κάτω
από την εχθρική πίεση , τους ειχε στερήσει , μέχρι σήμερα.
Έτσι με τον ήλιο να βαδίζει προς την δύση του , ο λόχος μπήκε στο δάσος
και το πνεύμα του κακού , ξύπνησε μετά από τόσα χρόνια , νοιώθοντας το
φρέσκο κρέας να περπατά ανάμεσα στα σαρκοβόρα δένδρα του.
O λοχίας Φριτς Σμιντ, σε ρόλο ανιχνευτή, χώθηκε πρώτος στο δάσος,
καλωσορίζοντας την δροσιά του πυκνού ίσκιου, που κράταγε τον καυτό
αυγουστιάτικο ήλιο μακριά του.
Σαν παλιός κυνηγός , τέτοια δάση ειχε γνωρίσει πολλά στην ζωή του. το
πρώτο πράγμα που ήθελε , ήταν να βρει νερό . η δίψα ειχε αρχίσει να
βασανίζει όλη την μονάδα του. τα παγούρια τους ήταν άδεια από προχθές
και η μονή πηγή νερού , που βρήκαν τις τελευταίες πέντε μέρες , ήταν ένα
μολυσμένο , γεμάτο πτώματα ανθρώπων και ζώων, πηγάδι.
Πλατάνια , που στο καλό υπήρχαν πλατάνια , ένας σίγουρος τρόπος να
βρει το ρυάκι , ή το ποταμάκι,που θα κυλούσε ανάμεσα τους.
Κάτι τον απασχολούσε στο πίσωμέρος του μυαλού του. μια σκέψη , που δεν
έλεγε να διαμορφωθεί , άλλα που στριφογύριζεόλο και πιο έντονα , χωρίς
να εχει ακόμα βγει στην επιφάνεια. Κάτι που δεν του άρεσε, που δεν του
κόλλαγε στις συνθήκες , γύρω του.
Πέρασετουλάχιστονμισήώρα, έχοντας μπει αρκετα βαθιάστο σκοτεινόδάσος
, μέχρι η σκέψη του αυτή να πάρεισάρκα και οστά.
«Τα πουλιά» σκέφτηκε, « τα πουλιά, που είναι τα πουλιά;;» μια τοσο
ήσυχη και μακριά από τους θορύβους του πολέμουμέρα , μεσα σε ένα δάσος ,
θ’ άπρεπε να ακούειχιλιάδεςπουλιά να κελαηδούν . όμως το μόνο που
άκουγε ήταν τα βήματα του κι οι κουβέντες των ανδρών , κάπου πίσω του.
Η διαπίστωση αυτή τον εκανε να ανατριχιάσει , πάρα την ζέστη. Τι
αλλόκοτο δάσος;; πουθενά δεν έβλεπε ίχνη πηγής και τωρα αυτό;;
Ένας μικρός πανικός τον έζωσε , έτσι ξαφνικά , περισσότερο σαν
υπερφυσικό τρόμος , παρά γιατί ειχε δει η νοιώσει το κακό γύρω του, να
τους περικυκλώνει.
Το κακόπνεύμα δεν τρεφόταν από τις σάρκες και το αίμα των θυμάτων
του, όπως τα δένδρα και τα φυτά του δασούς , αλλά από τον φόβο των
πλασμάτων , που έπεφταν στην παγίδα του.
Από τον τρόμο τους την ώρα που καταλάβαιναν ότι ο θάνατος τους ήταν
αναπόφευκτος . Τρεφόταν από τον ανείπωτο πόνο των πληγών και την
φρικη των μελλοθάνατων , μπροστα στο βασανιστικό και ανήκουστο χαμό
τους.
Με το ζόρι η διαβολική παρουσία , κρατιόταν , μέχρι όλος ο συρφετός των
υποψηφίων θυμάτων , παρασυρθεί βαθειά στην καρδιά του δάσους , στο
σκηνικό του ολέθρου τους .
Με τον τρόμο να τον καταλαμβάνει σταδιακά από τα νύχια , μέχρι την
κορυφή του κεφαλιού του και από την επιδερμίδα , μέχρι την βάση της
σπονδυλικής του στήλης, ο λοχίας έτρεξε προς τα πίσω , προς τον λοχαγό
Μάλερ.
«Κύριε, Κύριε» σχεδόνούρλιαξε από τον φόβο, που τον έσφιγγεπλέον σαν
μεγγενη στο στήθος του, « γυρίστε , πίσω , έξω από αυτό το πράγμα, σας
παρακαλώ, για όνομα του θεού»
«ΗρέμησεΦριτς, τρομάζεις τους άνδρες. Τι σε έπιασε στα καλάκαθούμενα;;
νερόβρήκες;;» τον μάλωσε ο λοχαγός του.
 «Δεν το βλέπετε;; ακούστε, στήστεαυτί και ακούστε, όχι , ακούστε και πείτε
μου ότι ακούτε τους θορύβους ενός δάσους. Τα πουλιά που τιτιβίζουν , τα
έντομαανάμεσα στα δένδρα , ζώα να φεύγουνμακριά , φοβισμένα από την
παρουσία μας. Πέστε μου ότι τ’ακούτε και ότι εγώείμαι ο μόνοςτρελός, που
βλέπεικάτιδιαβολικό σε αυτό το δάσος».
Ο Μάλερ ετοιμαζόταν να απαντήσει , όταν η σπαρακτική κραυγή πόνου
από κάπου μπροστα , τον σταματησε. « Χανς !!», διέταξε τον στρατιώτη στο
πλάι του, “προχώρα προσεκτικά και δες τι συμβαίνει. Μην εμπλακείς, παρά
γύρνα πάραυτα , να με ενημερώσεις”.
Σε τρία λεπτά ο Χανς ειχε επιστρέψει, με δυο κάθιδρους και στα πρόθυρα
του πανικού στρατιώτες. «Κύριε λοχαγέ», ανέφερε ο Χανς , «αυτοί οι δυο
ήταν μπροστα, στην εξαφάνιση του συναδέλφου μας. Μιας και δεν έβγαζα
νόημα από αυτά , που μου έλεγαν , τους έφεραν να τα πουν σε εσάς».
Χαιρέτησε και τραβήχτηκε στο πλάι. Ο λ/γος Μάλερ , που προσπαθούσε
τόση ώρα να ηρεμήσει τον λοχία Σμιντ , γύρισε προς το μέρος των δυο
ανδρών του και ήρεμα τους ζήτησε να του εξηγήσουν τι έγινε. «Jamein
Kapitän», χαιρέτησαν και οι δυο , και αφου κοιτάχτηκαν , ο ψηλότερος ,
πήρε τον λόγο ,με την βουβή έγκριση του άλλου.
«ακολουθούσαμε τον λοχία Σμιντ , όταν μας ζήτησε να μείνουμε εκεί , που
είμαστε και έφυγε τρέχοντας προς το μέρος σας. Αυτό , που επακολούθησε ,
ήταν τοσο γρήγορο και ανεξήγητο , που ακόμα και τωρα , δεν πιστεύω ότι
έγινε στ’ αλήθεια. Ο Γιόχαν, που στεκότανε , διπλά σε μια τεραστία
βελανιδιά, ξαφνικά σαν να απορροφήθηκε από τον χονδρό κορμό του
δένδρου , και ενώ ακούγαμε τις κραυγές του δεν τον βλέπαμε πια. Ήταν
περίεργο , κύριε , αλλά οι φωνές ακούγονταν σαν μεσα από τον κορμό.
Δοκιμάσαμε να κινηθούμε προς το δένδρο , άλλα όλο το έδαφος μπροστα μας
κυμάτιζε σαν , σαν κάτι …………..ζωντανό. Όταν όλα ηρέμησαν , ο
Γιόχαν δεν φαινόταν πουθενά και όλα έδειχναν ήσυχα , όπως πριν από δυο
λεπτά».
«Είσαστε σίγουροι ότι έτσι έγιναν τα πράγματα , ή η δίψα σας εχει
σαλέψει το μυαλό;», τους αγριοκοίταξε ο Μάλερ. «Μήπως , πάτε να
καλύψετε κάποιον λιποτάκτη;».
 «Όχι , κύριε , σας λέμε την αλήθεια» απάντησαν με ένα στόμα και οι δυο
στρατιώτες.
«Νερό , νερό κυρ λοχαγέ» ,ακούστηκε μια φωνή από την κατεύθυνση της
εμπροσθοφυλακής. Ο λοχίαςΣμιντξαφνικάφάνηκε να συνέρχεται από την
απάθεια του και πετάχτηκε , όλοςνεύρο προς την μεριά της φωνής.
«Περιμένετε , μην πιείτε αν δεν το ελέγξουμεπρώτα».
Επαναλάμβανεδιαρκώς , μέχρι να βρεθείδιπλα στους άνδρες στην όχθη
ενός ρυακιού. Το νερόέτρεχε με δύναμη και θόρυβο, θόρυβο , που το
εξασκημένοαυτί του κυνηγούΣμιντ δεν ειχε επισημάνειπροηγουμένως αν
και δεν ειχε περάσειαπό αυτό το σημείο σε απόσταση, όχι μεγαλύτερη από
20 βήματα.
Ήδη δυο άνδρεςτσαλαβουτούσαν στο ρηχόρυάκιρίχνονταςνερό ο ένας στον
άλλο. Τα παγούρια στα χέρια τους , με την
τάπαανοιχτήφαίνοντανγεμάτανερό. Γρήγορασχεδόνόλος ο
λόχοςγέμιζεπαγούρια και έβρεχε ο ένας τον άλλον. Ο λ/γος έδωσεεντολή
,να βράσουν το νερό , προτού το πιουν. «ξέρωπόσοδιψάτε , παιδια , άλλα ο
λοχίας εχει δίκιο , κάντελίγουπομονή , μόλιςκρυώσει θα πιείτεόσοθέλετε».
5-6 φωτιέςστήθηκαν στην στιγμή , κράνηγεμιστήκαννερό και
τοποθετηθήκανπάνω στις φλόγες. Μερικοί όμως δεν άντεχαν να
περιμένουν . Μόλις ο λοχαγός και ο λοχίας , τους γύρισαν την πλάτη
,αναθέτοντας σε κάποιους να στήσουνπερίμετροασφαλείας , ήπιαν από τα
κράνη τους μερικέςγουλιέςγάργαρουνερού. Η γεύση ήταν δροσερή ,
αλλάανέδιδε μια αίσθηση , πολυκαιρινή , μια ελαφριάγεύσηκλεισούρας.
Σαν να το έπιναν από δοχείοκαι όχι από τρεχούμενηπηγή. Διψασμένοι ,
όπως ήταν δεν το σκέφτηκαν και πολύ ,αλλά ήπιαν μέχρι που η κοιλιά
τους πόνεσε, έτσι όπως είχαν μέρες να πιουν.
Δεν ήταν πολλοί 4-5 , άλλα σε λίγηώραάρχισαν να βογκούν. Οι δυο
νοσοκόμοι του λόχουέτρεξανκοντά τους και γρήγοραέμαθαν ότι είχαν πιει
νερόκατευθείαν , χωρίς να το βράσουν. Δεν πέρασαν 5 λεπτά και η μύτη
τους άρχισα να αιμορραγεί , το ίδιο και τα αυτιά τους , σε λίγο και τα
ματιατους , όπως και ο σφιγκτήρας και το πέος τους. Οι δυο νοσοκόμοι
σήκωσαν τα χέρια ψηλά , όταν πλέον τα τελευταία λίτρα αίματος τους
έβγαιναν σε σταγόνες από τους δερμάτινους πόρους , καθώς ο ένας μετά τον
άλλον ξεψυχούσαν, από την ακατάσχετη αιμορραγία.
Ο Μάλερ δεν μπορούσεπλέον να αγνοήσει τα γεγονότα. Άντε ο Χανς ειχε
λιποτακτήσει και οι άλλοι τον κάλυπταν. Αυτό τον θάνατο από
ακατάσχετες εσωτερικές αιμορραγίες, πως θα τον προσπερνούσε με
αδιαφορία;; Σαν να τους κόβουν εσωτερικά με ξυράφια, κοντά κοντά , ήταν
η παρατήρηση του ενός από τους νοσοκόμους.
Τους έθαψανδίπλα στο ρυάκι , κάτω από ένα γιγάντιοπεύκο. Όλα τα
δένδρα ήταν τεράστια εδώ που τα λεμέ , υπεραιώνοβια και βάλε , χωρίςούτε
ένα νεαρόκορμόανάμεσα τους. Σαν το δάσος να ειχε σταματήσει να
αναπαράγεται εδώ και καιρό. Όμως ότι δεν αναπαράγεται, πεθαίνει ,
έτσιλέει ο νομός της φύσης.
Με τον Σμιντ , να δείχνει περισσότερο μισολογικός , παρα μισότρελος,
άρχισαν να καταστρώνουν τα σχέδια τους. Το νερόβρασμένο η όχι ήταν
αδύνατο να καταναλωθεί. Χωρίς να βρουν άλλη πηγήνερού , δεν θα
μπορούσαν να συνεχίσουν προς τις γραμμές τους. Ο λοχίαςτότεπρότεινεκάτι
, που άλλες εποχές θα τιμωρείτο με θάνατο , ισοδυναμώντας με προδοσία
για την φιλοσοφία των SS. Να παραδοθούν στους ρώσους. Ήξερεβέβαια ,
πως φέρονταιστιςμονάδες των SS , οι Ιβάν. «Αλλάτουλάχιστονκάποιοι και
αν είμαστετυχεροί , οι περισσότεροι, θα ζήσουνλίγοκαιρόακόμα. Τωρα έτσι
όπως πάμελοχαγέ , κανείς μας δεν θα γλυτώσει». Ήταν η προτροπή του
Σμιντ.
«Ας κοιμηθούμεαπόψε και αύριο το πρωί , αν δεν εχει αλλάξειτίποτε θα
στείλουμεστρατιώτες να βρουν τους Ιβάν και να τους παραδοθούμε».
συμφώνησε θέλοντας και μη ο Μάλερ.
Ανάμεσα σε δυο κέρδουςυπήρχεαρκετόςχώρος για να ξαπλώσουνόλοι , ο
έναςδίπλα στον άλλον. Μετά από μια στιγμήέντονηςαμφισβήτησης προς
την εντολή του διοικητή τους , για τη απαγόρευσηκατανάλωσης του
μολυσμένουνερού , είτεβρασμένουείτετρεχούμενου , κατευθείαν από το
ρυάκι.Μονό η απόφαση για παράδοση στον εχθρόγια να
σωθούντουλάχιστον από την δίψα, κατάφερεαποτρέψει την ανταρσία των
πεινασμένων άλλα περισσότεροδιψασμένωνανδρών.4 φρουροί με τις
αλλαγές τους ορίστηκαν να φυλούνπεριμετρικά τους κοιμισμένουςάνδρες.
Χωρίς να στήσουν τις μικρέςσκηνές τους , μια ανά δυο άνδρες , λογω της
ζεστήςνύχτας και της υψηλήςυγρασίας, ξάπλωσαν οι περισσότεροι , πάνω
στις κουβέρτες τους η στις χλαίνες που κουβαλούσαν από τον χειμώνα μαζι
τους.Μερικοίπροτίμησαν να ξαπλώσουνημίγυμνοιπάνω στο
δροσερόγρασίδι. Μερικοίτολμηροί , που τόλμησαν να πιουν από το
βραστόνερό , σε δέκαλεπτάείχανακολουθήσει την μοίρα των πρώτων ,
αναγκάζοντας τον Μάλερ να τους αφήσει στην ακρη άταφους,μέχρι το
πρωί.Σε αυτή την πολύχρονη και πολύνεκρηεκστρατεία ,
εκατοντάδεςφορές ο ίδιος και οι άνδρες του είχανκοιμηθεί , δίπλα η ανάμεσα
σε πτώματα , γερμανών ,η ρώσων.Έτσι δεν τους εκανε καμιάεντύπωση η
γειτνίαση με τα λιγοστάπτώματα των συναδέλφων τους. Θα’ ταν όμως
αργά πολύ , προς το μέσον της νύχτας, όταν το δάσοςγέμισεοιμωγές και
κραυγές από δεκάδεςπληγωμένουςάνδρες. Όσοιείχανξαπλώσει στο γρασίδι ,
όπως και οι τέσσεριςεκείνη την στιγμή , φρουροί , που είχανεπίσηςκάτσει
στο χορτάριακουμπώντας την πλάτη τους σε δένδρα , ούρλιαζαν και
παρακαλούσαν για βοήθεια , ξυπνώνταςόσουςείχανξαπλώσει με
κάποιορούχο να τους χωρίζει από το γρασίδι.
Το θέαμα ήταν φρικτό και ακόμα και αυτοί οι μπαρουτοκαπνισμένοι στις
φλόγες του σκληρούανατολικούμετώπου , πολεμιστές, δεν μπόρεσαν να μην
αναγουλιάσουν μπροστα του. όπουγυμνόδέρμαακουμπούσε σε κορμό ,
χορτάρι η χώμα του δασούς , ειχε λειώσει σαν κερίαφήνονταςγυμνό το
κόκκαλο να φαίνεταιμετά το λιώσιμο και της σάρκας από κάτω.
Δεκάδεςθύματασυρνόντουσαν στο έδαφος , κάνοντας την κατάσταση τους
ακόμαχειρότερη , εκθέτοντας και άλλο ανέγγιχτοδέρμα και σάρκα στα
διαβολικάστοιχειά του δασούς.
Θύμα της επίθεσης και ο Μάλερ . όσο και αν τους βοήθησαν οι σώοι και
αβλαβείς , όλοιόσοιμολυνθήκαν από αυτό το οξύ , αργά η γρήγοραπέθαναν
σε φρικτούςπόνους. Πλέον τα πτώματα , ήταν πολύ περισσότερα από τους
ζωντανούς. Έτσι ο Σμιντ σαν επικεφαλής των τελευταίων 34 ανδρών από
τους 97 , που είχαν μπει στο δάσος , μόλις χθες , αποφάσισε να κατευθυνθεί
προς την έξοδο του δασους , γυρίζονταςπίσω και ακολουθώντας τα χθεσινά
τους χνάρια. Συμφώνα με τους υπολογισμούς του , μέχριαργά το απόγευμα
θα ήταν έξω από το διαβολικό αυτό μέρος και κοντά στην σωτηρία τους από
τους ρώσους.
Τα πτώματαέμεινανπίσωεκεί που πέθαναν. Πήραν μαζι τους ότι τους ήταν
αναγκαίο. Ο λοχίαςδιέταξε , εκτόςαπό όσα τρόφιμα είχαν , όλα τα
υπόλοιπα, όπλα , ρούχα και εξοπλισμόςνα αφεθεί μαζι με τους νεκρούς.
Μετά από κάνα δυο ώρες πορεια , ακολουθώντας το αζιμούθιο , που έκοψεο
λοχιας με την πυξίδα , προς μεγάλη τουςέκπληξη , ξαναβρεθήκαν στο
σημείο , που είχανξεκινήσει , μονο που τα πτώματαέλειπαν και τα
πράγματα , που είχανεγκαταλείψειείχαν μισοθαφτεί στο έδαφος.
Οι μουρμούρεςανάμεσα στους άνδρες και ηδιάχυτηαπελπισία , ήταν
αρκετή για τον Σμιντ . δεν ήθελε και πολύ άλλωστε. Το παραμπέλουμ
Λουγκερ του , που έφερεακόμα στην ζώνη , βρέθηκε στο χερι του. Ο
πυροβολισμός , μεσα στην αφύσικησιωπή του δασους , επανέφερε την
ηρεμίαπροσωρινά , μέχρι την επομένηφορά, που ξαναβρεθηκαν στο
ίδιοσημείο με καμιάδεκαριά να έχουνήδηλιποτακτήσει , μαντεύοντας ότι ο
κύκλοςαυτός δεν θα σταματουσε ποτε. Ήδη ειχε φτάσειμεσημέρι και δεν
είχανκάνειούτε ένα τοσο δα βηματάκι , προς την σωτηρία.
Σαν να μην έφτανε αυτό , ο πυροβολισμός από το Λούγκερ του Σμιντ , και
τα χυμένα του μυαλά , τους οδήγησε στην απελπισία. Θα γύριζαν για
λίγεςακόμα μέρες , μέχρι να πεθάνει και ο τελευταίος από δίψα . τότε το
πτώμα του όπως και των προηγούμενων , θα γινόταντροφή για τα
αιώνιαδένδρα.
«Βασίλη» φώναξε από τον πυργίσκο του άρματος Τ 34 ο
ταγματάρχηςΤερλνίκωφ στο λοχαγό Μπογκαργιέφ . «Πάρε μια ίλη και
περίμενε τους από την άλλη μεριά του δάσους. Δεν έχω σκοπό να αφήσω τα
άρματα μου για να τους ψάχνω έναν , εναν ανάμεσα στους θάμνους σαν
τους λαγούς .Αν βγουν στο πλάι θα τους δει η αεροπορία μας . Είμαι
σίγουρος ,θα το διασχίσουνολόισια προς τις γραμμές τους. Θελω να σε βρουν
μπροστα τους και να σκοτώσειςαυτά τα ναζιστικά σκυλια, μέχρι και το
τελευταίο. Θα περιμένουμεόσοχρειαστεί».
 Μια εβδομάδαμετά , σίγουροι , ότι τους είχανξεφύγει , τράβηξαν για
καποια καινουργιαμάχη,περνώνταςέξω από το δάσος.
Το δάσοςστέκειεκεί και περιμένει τους επόμενους , που θα το διασχίσουν.
Τα πουλιά που θα φτιάξουνφωλιές στα δένδρα του , τα ζώα που θα ψάξουν
για τροφή , τους κυνηγούς , που θα ψάξουν στα σκοτεινάμονοπάτια του για
θηράματα , απλώςπεριμένει και περιμένει …………………..
1/8/13 5,50 πμ