g

teru
m eer ellen’ ‘Ik w
t
ft je ors ild
eve e er
et gee kan vo n tu gew
‘H
je je sse o
dan nui on
t’
In dit magazine ...

Hana: ‘Het geeft je meer

terug dan je je kan voorstellen’ 11

‘Wauw! Ik ben geselecteerd’ 3

6 Wat is FEJS?

Wist-je-dat?! 7

Romana: ‘FEJS heeft mijn

13 leven veranderd en verbeterd’

Erika: ‘Ik wilde er gewoon even

tussenuit.’ 14

9 Tiago organiseerde de 15 Welle Weg: De fotoreportages

conferentie in Porto
 Wat was FEJS 2015? In ‘t kort...

Wat we hadden verwacht? Een grote congreszaal met

professionele journalisten waarmee we konden
debatteren en discussiëren over de
vluchtelingenproblematiek in Europa. Wat we kregen? Een
oude aula in de kelder van de universiteit van Porto met
studenten van over heel Europa waarvan blijkbaar
niemand wist wat er eigenlijk aan het gebeuren was.
En een goodiebag, met gratis pen.

We vertrokken in België met een

übergestresseerde Famke die wel vijf keer naar de wc
moest en het verschil tussen check-in en douane niet
begreep, Daniël die het geluk had dat Stephanie alle
vliegtickets had afgedrukt, Dorien die overal in slaap kon
Wie werkte mee? vallen en Stephanie die haar identiteitskaart wel vijf keer
Wat deden ze? kwijtraakte in de luchthaven.

Dorien Boonen Toen we uiteindelijk in Porto landden, moesten we het

Openingstuk - Wist-je-dat?! - Portret Romana - Reflectie - heuse metro-avontuur nog beleven, dat uiteindelijk minder
Fotoreportage avontuurlijk was dan we verwacht hadden. Aangekomen
in het hostel waren we vreselijk enthousiast dat de WiFi
werkte, wat uiteindelijk resulteerde in het hoogtepunt van
Famke Fierens
de reis: Stephanie’s Snapchatverhaal.
Wist-je-dat?! - Portret Hana - Reflectie - Fotoreportage
Tuurlijk zijn we allemaal blij met de ervaring, maar soms
Daniel Knaap
werd de chaos en de ‘we-zien-wel’-attitude ons allen een
Wat is FEJS? - Wist-je-dat?! - Interview Tiago - Reflectie
beetje te veel. De rest van het magazine zal meer uitleg
geven over de frustraties, hyperactieve momenten en
Stephanie Tordoir onafgewerkte producten van onze journalistieke reis
Wist-je-dat?! - Portret Erika - Reflectie - Fotoreportage -
naar Porto.
Lay-out
Enjoy.
 ‘Wauw! Ik ben geselecteerd’
Een openingstuk door Dorien Boonen
Donderdagavond open ik Toledo, niets
interessants te zien. Ik klik door naar mijn mailbox.
Vijf nieuwe e-mails. Eentje van Meneer Goossens
in verband met de onthaalweek van het nieuwe
academiejaar, drie andere mails van de
studentenadministratie en nog een mailtje van
mevrouw Janssen. Benieuwd wat zij me te
vertellen heeft. ‘Proficiat’ staat er als onderwerp
van de mail. Dat klinkt alvast veelbelovend!
WAUW! Ik ben geselecteerd. Ik kan het bijna niet
geloven. Ik mag deelnemen aan het FEJS project
in Porto, een congres voor studenten journalistiek.
Ik spring een gat in de lucht en laat het meteen
aan mijn ouders weten. Al snel stellen ze vragen
waarop ik zelf nog geen antwoord weet. Wanneer?
Met wie? Hoelang? En vooral: Wat ga je daar
doen? Eerlijk? Geen idee. Ik had absoluut geen
idee van wat me te wachten stond.
Toen ik een officiële toelatingsbrief ontving, werd
alles duidelijk. Van 8 tot 12 oktober zal ik
vertoeven in het gezellige Porto om er samen met
andere studenten journalistiek te werken aan een
project over vluchtelingen. Op het einde van de
maand september kregen we een dagplanning.
Onze agenda zag er veelbelovend uit.
Presentaties, lezingen, koffiepauzes en een
boottocht. Veel vrije tijd zal er niet in zitten.
3
Het was al sneller oktober dan verwacht. Met z’n
zeven vertrokken we naar Brussel, waar we het
vliegtuig richting Portugal zouden nemen.
Het opstaan bracht echter enkele moeilijkheden
met zich mee, maar het aanwezige enthousiasme
zorgde ervoor dat we perfect op tijd aankwamen
in het station van Mechelen. We sleepten onze
koffers mee aan boord van de trein en zochten een
plaatsje uit. De NMBS zorgde deze keer niet voor
een teleurstelling. We werden veilig en tijdig
afgeleverd in de nationale luchthaven van Brussel.
‘De NMBS zorgde deze keer niet
voor een teleurstelling’
Het meest hatelijke aan het vliegtuig nemen, zijn
de wachttijden. Iedereen kent het wel. Je schuift
aan, je checkt je in, je moet wachten, je wandelt
naar de gate, je moet wachten, je schuift aan, je
stapt het vliegtuig op, je moet wachten.
Steeds opnieuw moet je weer wachten! Gelukkig
waren we met z’n zeven en hielden we de sfeer er
in. Een actief spelletje Jungle Speed en een lekker
warme koffie deden de tijd een stuk sneller gaan.
De vlucht verliep zonder al te grote
problemen. Twee en een half uur vliegen was dan
wel meer dan genoeg. De beperkte beenruimte
was niet echt aangenaam, mijn oren wilden niet
meer naar behoren werken en ik had
verschrikkelijk veel dorst. Maar we waren veilig
geland en het weer zag er super gezellig uit!
‘We zouden zonder problemen en
zonder hulp bij het hostel
kunnen geraken, Maar niets was
minder waar’
Volgens de papieren die we kregen van de
organisatie zag het er allemaal heel simpel uit. We
zouden zonder problemen en zonder hulp bij het
hostel kunnen geraken. Maar niets is minder waar.
Het begon al bij de ticketautomaat van het
metrostation. De automaat was zo onduidelijk en
bovendien stond er nergens een woordje Engels.
Gelukkig stonden er enkele mensen die ons
konden helpen. Nadat we onze ticketjes
bemachtigd hadden, konden we de zoektocht naar
onze verblijfplaats verder zetten.
We bleven meer dan 10 haltes op de metro zitten.
Toen we uit het metrostation kwamen, ontstond er
een kleine onzekerheid. We moesten ons weten te
oriënteren. Natuurlijk bleek het de richting te zijn
waarbij we een enorme berg moesten
bestijgen. Met onze koffers zeulden we naar
boven. Het hostel had een enorm grote, maar op
een of andere manier toch onduidelijke, voordeur.
Vanaf het moment dat we de voordeur achter ons
hadden dichtgeslagen, stond de volgende
uitdaging alweer te wachten.

‘We moesten nog meer klimmen’
Er hing een bordje met ‘reception’ en ernaast een
pijl naar boven. We moesten nóg meer klimmen en
ik was nog steeds aan het bekomen van die berg.
Als ik had geweten dat Porto zo intensief zou zijn,
dan had ik wel aan mijn conditie gewerkt. Uitgeput
arriveerden we aan de receptie. De vriendelijke
meneer achter de balie hielp ons meteen verder.
Er hing een uitnodigende en jeugdige sfeer in het
hostel.
Friso (foto) was een van de organisatoren
die ons opwachtte in het hostel.
Al snel werden we doorverwezen naar een tafel
waaraan de organisatoren van het FEJS project
vertoefden. We maakten enkele papieren in orde
en kregen een goodiebag met enkele balpennen,
een notitieboekje, een kaart van Porto…
Kortom, allerlei nuttige en bruikbare voorwerpen
om gedurende de volgende vier dagen te
benutten. Nadien kregen we onze slaapkamers te
zien. Het was weer een helse inspanning om met
onze koffers via de trappen hogerop te geraken.
Het Duitse meisje, Iris, was nogal chaotisch.
Elke ochtend opnieuw was ze iets verloren.
Gelukkig sliep ik op de derde verdieping, sommige
andere Belgen moesten helemaal naar de vijfde.
Aangekomen op mijn kamer, plofte ik uitgeteld op
mijn bed. De meeste kamers hadden vier bedden.
Ik sliep bij een Duits meisje, een Sloveense en een
Nederlandse. Onze kamer was vaak een
rommeltje, spullen lagen verspreid over de kasten
en de grond. Vooral het Duitse meisje was nogal
chaotisch, elke ochtend opnieuw moesten we
zoeken naar iets dat ze verloren was.
‘Ik wist niet wat kiezen. Alles zag
er zo lekker uit’
Stilaan begon ik honger te krijgen, het was immers
al 14u00 en ik had nog niets gegeten. Samen
met de andere Belgen wandelden we een lokale
Panos binnen. Ik wist niet wat kiezen. Alles zag er
zo lekker uit. Uiteindelijk koos ik voor een van de
Portugese specialiteiten.
Het was een soort van brood met
verschillende soorten vlees tussen. De eerste drie
happen smaakten me wel, maar daarna begon
het vlees zo te overheersen dat ik er enkele lagen
tussenuit moest halen.
We hadden ons ingeschreven om deel te nemen
aan de stadswandeling doorheen Porto. Een gids
loodste ons mee naar de mooiste plekken in de
stad. We bezochten de historische toren ‘Torre
Dos Clérigos’, bewonderden het tegelwerk in het
station van Sao Bento en keken vol bewondering
naar de Guindais kabelspoorweg langs de Douro
rivier. We genoten van prachtige uitzichten en
wandelden doorheen kleine, gezellige steegjes. Na
de stadstour hadden we nog wat vrije tijd die we
nuttig invulden. We zochten een gezellig terrasje
uit en kozen een heerlijke wijn. Ik werd er gelukkig
van. Genietend van onze eerste dag en het
zonnetje dat zachtjes scheen vertrokken we terug
richting het hostel. Het was tijd voor het
avondeten.
Een van de vele foto’s die we trokken
tijdens de stadswandeling door Porto.
4