ΙΗΣΟΥΣ Ο ΣΩΤΗΡΑΣ

«θα τον ονομάσεις Ιησού,

γιατί αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους» (Μτ. 1:21)

Θα διαβάσουμε κάποιες βιβλικές περικοπές:

«… ένας άγγελος του Κυρίου, παρουσιάστηκε σ’ αυτόν σε όνειρο, λέγοντας: Ιωσήφ,

γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό
που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα· 21 και θα γεννήσει έναν γιο, και
θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις
αμαρτίες τους. 22 Και όλο αυτό έγινε για να εκπληρωθεί εκείνο που ειπώθηκε από
τον Κύριο διαμέσου τού προφήτη, που έλεγε: 23 «Δέστε, η παρθένος θα συλλάβει,
και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσουν το όνομά του ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ», που
ερμηνευόμενο σημαίνει: Μαζί μας [είναι] ο Θεός.» (Μτ. 1:20-23)

«26 Και κατά τον έκτο μήνα, ο άγγελος Γαβριήλ στάλθηκε από τον Θεό στην πόλη
τής Γαλιλαίας, που λέγεται Ναζαρέτ, 27 σε μια παρθένα [κόρη], αρραβωνιασμένη με
άνδρα που λεγόταν Ιωσήφ, από τον οίκο τού Δαβίδ· και το όνομα της παρθένας
[ήταν] Μαριάμ. 28 Και ο άγγελος, όταν μπήκε μέσα προς αυτήν, είπε: Χαίρε,
χαριτωμένη· ο Κύριος μαζί σου· ευλογημένη [είσαι] εσύ ανάμεσα στις γυναίκες. 29
Και εκείνη, βλέποντας, ταράχτηκε εξαιτίας τού λόγου του· και σκεφτόταν ποιος τάχα
να είναι αυτός ο χαιρετισμός. 30 Και ο άγγελος της είπε: Μη φοβάσαι, Μαριάμ·
επειδή, βρήκες χάρη στον Θεό. 31 Και πρόσεξε, θα μείνεις έγκυος, και θα γεννήσεις
έναν γιο· και θα αποκαλέσεις το όνομά του ΙΗΣΟΥ. 32 Αυτός θα είναι μεγάλος, και
θα ονομαστεί Υιός τού Υψίστου· και ο Κύριος ο Θεός θα του δώσει τον θρόνο τού
Δαβίδ τού πατέρα του· 33 και θα βασιλεύσει επάνω στον οίκο τού Ιακώβ στους
αιώνες, και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος.» (Λκ. 1:26-33)

«Μη φοβάστε· επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς,
που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό· 11 επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ,
γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος.» (Λκ. 2:10-11)

«από σένα θα βγει ένας ηγέτης, που θα ποιμάνει τον λαό μου τον Ισραήλ» (Μτ. 2:6)

Αυτά είναι τα λόγια του αγγέλου προς τον Ιωσήφ, τον αρραβωνιαστικό της Μαριάμ.
Οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς ξεκινούν τις αφηγήσεις τους με τα γεγονότα
που είναι σχετικά με τη γέννηση του Ιησού Χριστού στον κόσμο μας. Το πρώτο
γεγονός είναι η εμφάνιση του αγγέλου Γαβριήλ στον Ζαχαρία ενώ βρίσκεται στο ναό
για να θυμιάσει και ο λαός απέξω προσεύχεται. Ο Γαβριήλ θα του πει πως αυτός και
η Ελισάβετ θ’ αποκτήσουν έναν γιο, τον Ιωάννη, που θα παρακινήσει πολλούς να
επιστρέψουν στον Θεό τους. Μετά από έξι μήνες εμφανίζεται ο Γαβριήλ στη Μαριάμ,
μια κοπέλα που ζει στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Η Μαριάμ θα μείνει έγκυος με την
ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και θα γεννήσει ένα παιδί που θα είναι άγιο, Γιος του
Υψίστου. Άγγελος εμφανίζεται και στον Ιωσήφ, ενώ κοιμάται, και τον προστάζει να
μην εγκαταλείψει την Μαριάμ διότι η εγκυμοσύνη της είναι εκ Θεού. Το παιδί που θα
γεννηθεί θα ονομαστεί Ιησούς, που σημαίνει ο Κύριος σώζει. Ο Θεός θέλει να σώσει
δια του Ιησού τον λαό Του από τις αμαρτίες τους.

Θαυμάσια γεγονότα. Αγγελικές εμφανίσεις με υπέροχες υποσχέσεις. Ο Εμμανουήλ

έρχεται στη γη. Η πλημμύρα του ελέους του Θεού ξεχύνεται πάνω στη γη, ιδιαίτερα
στον λαό Ισραήλ και στη χώρα που αυτός κατοικεί. Αλλά σε ποια εποχή
συμβαίνουν αυτά και ποια είναι η κατάσταση των ανθρώπων που περιβάλλουν
αυτά τα αγαπημένα βιβλικά πρόσωπα; Πώς φτάσαμε ως εδώ από τα γνωστά
δεδομένα της ΠΔ; Ξεκινώντας από το τελευταίο ερώτημα θα ρίξουμε μια σύντομη
ματιά στην ιστορία τετρακοσίων περίπου χρόνων. Αξίζει να διαβάσετε τα σχετικά μ’
αυτήν τη μεγάλη χρονική περίοδο.

Τα μεγάλα δραματικά γεγονότα της ΠΔ, καθώς βαδίζουμε προς το τέλος της, είναι η
άλωση και καταστροφή, η αιχμαλωσία και εξορία των δύο βασιλείων, του Ισραήλ
και του Ιούδα, από τους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους αντίστοιχα. Τους
Βαβυλώνιους διαδέχονται οι Μηδοπέρσες. Είναι τότε που ένα υπόλοιπο του Ιούδα
θα επιστρέψει στη γη του και θ’ αποκαταστήσει το ναό και το τείχος. Τι γίνεται όμως
με τη βασιλεία των απογόνων του Δαβίδ;

Η ΠΔ κλείνει με το βιβλίο του προφήτη Μαλαχία που θεωρείται πως γράφτηκε σε μια
περίοδο από το τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. έως το 433 π.Χ. Στο κλείσιμο του βιβλίου
προφητεύεται ο ερχομός του Ηλία του προφήτη, που βέβαια είναι ο Ιωάννης ο
βαπτιστής. Στο σημείο αυτό κλείνει η αυλαία της ΠΔ. Στη μεγάλη χρονική περίοδο
που ακολουθεί, γίνονται ανακατατάξεις. Πίσω από την κουρτίνα της ιστορικής
σκηνής, ο κόσμος ετοιμάζεται να δεχθεί τον Μεσσία του Ισραήλ, το έργο Του και το
μήνυμά Του. Κάποιος θα με διόρθωνε λέγοντας πως ο κόσμος απέρριψε τον
Μεσσία. Υπάρχει μερική αλήθεια και στις δύο προτάσεις. Ο κόσμος, μετά από
τετρακόσια χρόνια απέρριψε αλλά και δέχθηκε τον Χριστό του Θεού. Ποιες είναι οι
ιστορικές ανακατατάξεις στο ιστορικό σκηνικό;

Τι γίνεται μετά τον προφήτη Μαλαχία; Ο Έλληνας Μέγας Αλέξανδρος θα εξορμήσει

στη Μέση Ανατολή και στη Ασία και θα κυριαρχήσει. Ο ελληνικός πολιτισμός επίσης
θα κυριαρχήσει. Μετά τον Μ. Αλέξανδρο θα έρθουν οι διάδοχοί του. Ο Πτολεμαίος
κυβερνάει την Αίγυπτο και τη νότια Συρία και ο Αντίγονος τη βόρεια Συρία και τη
δυτική Βαβυλωνία. Το 301 π.Χ. ο Σέλευκος Α΄ κυριεύει τα εδάφη του Αντίγονου και τη
Μ. Ασία. Οι Ισραηλίτες εμπλέκονται στους ανταγωνισμούς και στις ένοπλες
συγκρούσεις μεταξύ Αντιγονιδών-Σελευκιδών της Συρίας και Πτολεμαίων της
Αιγύπτου. Και τις δύο ηγεμονίες θα διαλύσουν οι Ρωμαίοι, τα έτη 63 και 30 π.Χ.
αντίστοιχα. Σε όλα αυτά τα χρόνια οι Ιουδαίοι αγωνίζονται να κρατήσουν την πίστη
τους «καθαρή» από το ελληνικό πνεύμα, που όμως εισχωρεί παντού. Η χειρότερη
στιγμή έρχεται όταν ο Αντίοχος ο Δ΄, ο Επιφανής, το 167 π.Χ. μετέτρεψε τον Ναό της
Ιερουσαλήμ σε ιερό του Ολύμπιου Δία. Πάνω στο βωμό προσφέρθηκαν θυσίες
προς τον Δία. Απαγόρευσε τις θυσίες στον Θεό τους. Διέταξε να στηθούν βωμοί
παντού για θυσίες στους ελληνικούς θεούς. Πολλοί κάτοικοι πουλήθηκαν ως
σκλάβοι. Γκρεμίστηκαν τα τείχη. Επί ποινή θανάτου απαγορεύτηκαν η περιτομή, τα
ιερά βιβλία του Νόμου και η τήρηση του Σαββάτου. Ο λαός επαναστάτησε, νίκησε
και απελευθέρωσε τη χώρα από τους Έλληνες. Είναι η γνωστή επανάσταση των
Μακκαβαίων, 168-142 π.Χ. Η δυναστεία τους, επαναστατική, πολιτική και ιερατική
ονομάστηκε των Ασμοναίων (Άσμων λεγόταν ο πρόγονός τους). Την διαδέχθηκε η
δυναστεία των Ηρωδών (37 π.Χ. – 44 μ.Χ.) Ο Ηρώδης ο Μέγας από έπαρχος της
Γαλιλαίας γίνεται βασιλιάς με απόφαση της Ρώμης. Είναι ικανός πολιτικός,
δραστήριος στο οικοδομικό του έργο αλλά πολύ καχύποπτος και κακός στον
χαρακτήρα του. Δολοφόνησε πολλούς και μάλιστα πρόσωπα της οικογένειάς του.
Διέταξε τη σφαγή των νηπίων στη Βηθλεέμ. Ένα από τα αξιομνημόνευτα έργα του
Ηρώδη ήταν η επέκταση του Ναού στην Ιερουσαλήμ και η διακόσμηση του. Για
δεκαετίες γίνονταν εργασίες στο Ναό, που τις άρχισε εκείνος και συνεχίστηκαν μετά
το θάνατό του, το 4 π.Χ. Η ειρωνεία είναι ότι οι εργασίες τελείωσαν λίγα μόλις χρόνια
πριν την καταστροφή του το 70 μ.Χ. από τον Ρωμαίο στρατηγό Τίτο. Θυμάστε τους
μαθητές που θαύμαζαν τα κτίρια του ναού και ήθελαν να τα επιδείξουν στον Ιησού.
Τα έργα συνεχίζονταν εκείνη τη στιγμή αλλά ο Ιησούς δεν έδειξε να συγκινείται και
τους απάντησε πως δεν θα μείνει πέτρα επάνω σε πέτρα. Να λοιπόν που υπάρχει
βασιλιάς στο Ισραήλ αλλά ο βασιλιάς αυτός, ο Ηρώδης, δεν είναι γιος του Δαβίδ,
είναι Ιδουμαίος, απόγονος του Ησαύ, όχι του Ιακώβ και φυσικά δεν είναι γιος του
Δαυίδ.

Ένα σημαντικό έργο που έγινε σ’ αυτά τα τετρακόσια χρόνια ήταν η μετάφραση των
Εβδομήκοντα. Κατά τα έτη της βασιλείας του ο Πτολεµαίος Β΄ ο Φιλάδελφος (285-
246 π. Χ), ο οποίος έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη στα γράµµατα, έστειλε στα Ιεροσόλυµα
τον Αριστέα τον Αλεξανδρέα, αρχηγό της φρουράς του, στον αρχιερέα Ελεάζαρ και
ζήτησε το κείµενο της Πεντατεύχου της Παλαιάς Διαθήκης για να µεταφραστεί στα
ελληνικά και να συµπεριληφθεί στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Το γεγονός αυτό
διηγείται ο ίδιος ο Αριστέας, ο οποίος αναφέρει ότι ο Ιουδαίος αρχιερέας έστειλε µαζί
µε το κείµενο και εβδοµήντα δύο σοφούς γραµµατείς και ικανούς γλωσσολόγους
για το έργο της µετάφρασης. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί που αµφισβητούν τη
γνησιότητα της επιστολής. Με την πάροδο του χρόνου μεταφράστηκαν όλα τα
βιβλία της ΠΔ και όλο αυτό το έργο τελείωσε το 132 π.Χ. Έτσι ο ελληνόφωνος
πληθυσμός, εβραίοι και εθνικοί, μπορούσε να διαβάσει την ΠΔ στην ελληνική
γλώσσα.

Αυτήν την περίοδο κάνουν την εμφάνισή τους οι Φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι, οι

Εσσαίοι και η Συναγωγή. Τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους τους συναντάμε
πολύ συχνά στις αφηγήσεις των ευαγγελίων. Η Συναγωγή έχει γίνει βαθμιαία το
κέντρο της θρησκευτικής ζωής των ιουδαίων αν και ο Ναός υπάρχει και λειτουργεί.

Κι ας έρθουμε τώρα στην εποχή που γεννιέται ο Χριστός, στη Ναζαρέτ, το χωριό του
Ιωσήφ και της Μαριάμ. Η Ναζαρέτ βρισκόταν σε μια βραχώδη ράχη, σε υψόμετρο
500 περίπου μέτρων από το επίπεδο της θάλασσας. Δεν αναφέρεται ούτε στην ΠΔ,
ούτε στα κείμενα του Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου ούτε στο Ταλμούδ. Η έλλειψη αυτή
ενθάρρυνε κάποιους αρνητές, ως προς τη χριστιανική πίστη, ακαδημαϊκούς να
ισχυριστούν πως δεν υπήρχε Ναζαρέτ στα χρόνια του Χριστού. Η πραγματικότητα
όμως είναι ότι η Ναζαρέτ ήταν ένα μικρό και άσημο χωριό. Η Αρχαιολογία έχει φέρει
στο φως την ύπαρξή της. Δεν ήταν μάλιστα τόσο απομονωμένη, όσο πιστευόταν
για πολλά χρόνια. Υπάρχει μαρτυρία για ελαιοτριβεία και πατητήρια κρασιού, για
καλλιέργειες χωραφιών σε μορφή αναβαθμίδων (σκαλοπάτια), για τοιχοποιία.
Έχουν βρεθεί κάποια ερείπια χωριάτικων σπιτιών. Δεν έχει βρεθεί κανένα δημόσιο
κτίριο, κανένας στρωμένος δρόμος. Δεν έχουν βρεθεί έργα τέχνης, μωσαϊκά ή
τοιχογραφίες. Ο χριστιανός ερευνητής Craig Evans γράφει πως η παλιά ιδέα ότι οι
κάτοικοι της Ναζαρέτ έψαχναν εργασία στις γύρω περιοχές δεν αληθεύει πλέον.
Υπήρχε εργασία για όλους στη Ναζαρέτ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Ναζαρέτ ήταν
απομονωμένη από τις γύρω πόλεις. Στις αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν
έχουν βρεθεί κάποιες επιγραφές.

Μετά τον ιουδαϊκό πόλεμο, 66-70 μ.Χ., ήταν απαραίτητο να επανεγκαταστήσουν

Ιουδαίους ιερείς με τις οικογένειές τους. Αυτό θα γινόταν σε πόλεις που κατοικούσαν
μόνο Ιουδαίοι. Σύμφωνα με μια επιγραφή που ανακαλύφθηκε το 1962 στην
Καισάρεια, οι ιερείς της τάξης Ελκαλίρ κατοίκησαν στη Ναζαρέτ. (Paul Barnett
[BSNT], Behind the Scenes of the New Testament, IVP:1990, p.42)

Ένα ακόμη αρχαιολογικό εύρημα είναι η περίφημη «επιγραφή της Ναζαρέτ», μια
διαταγή του Καίσαρα που απαγόρευε να πειράζουν και να προκαλούν ζημιές σε
τάφους, όπως επίσης απαγόρευε και την παράνομη μεταφορά των πτωμάτων. Η
επιγραφή αυτή βρίσκεται στη Γαλλία, σε κάποια Εθνική Βιβλιοθήκη Αρχαιοτήτων.
(Franz Cumont, ‘Un réscrit impérial sur la violation de sépulture’, Revue Historique
163 (1930), pp. 341– 66; public domain.)

Η Γαλιλαία ήταν κοντά σε κεντρικό δρόμο που ένωνε την παρaθαλάσσια Καισάρεια
με την Τιβεριάδα. Σέπφωρις, Καισάρεια και Τιβεριάς ήταν οι μεγάλες πόλεις της
περιοχής. Η Ναζαρέτ είχε μόλις λίγες εκατοντάδες κατοίκους. Η πολιτική κατάσταση
σε όλο το Ισραήλ ήταν πάντοτε ανησυχητική. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής: Ο
Ηρώδης εκτέλεσε έναν επαναστάτη Εζεκία, Γαλιλαίο, και όσους τον ακολουθούσαν.
Μετά το θάνατο του Ηρώδη, ο Ουάρος, ρωμαίος διοικητής της Συρίας, με τη
βοήθεια του βασιλιά Αρέτα κατέπνιξαν την επανάσταση που δημιούργησε πάλι στη
Γαλιλαία ο γιος του Εζεκία, ο Ιούδας. Τον έκαψαν, έκαψαν την πόλη Σέπφωρη και
πούλησαν τους κατοίκους της ως δούλους. Ο Ουάρος επίσης κατέπνιξε μια
επανάσταση στην Ιερουσαλήμ, κυνήγησε και έπιασε τους επαναστάτες και
σταύρωσε 2000 από αυτούς. Τα γεγονότα αυτά στη Σέπφωρη άγγιζαν τη γειτονική
Ναζαρέτ και τους λίγους κατοίκους της. Θα μπορούσαν να είναι μπερδεμένοι
κάποιοι Ναζωραίοι. Θα μπορούσαν να ταλαιπωρούνται μαζί τους ο Ιωσήφ και η
Μαριάμ. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος γεννήθηκε σε μία από τις πλέον θυελλώδεις
περιόδους της Ιουδαϊκής ιστορίας. Οι ρωμαϊκές αυτοκρατορικές πολιτικές είχαν
συγκρουστεί με την ιουδαϊκή προσδοκία μιας εθνικής αποκατάστασης και το
αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία μιας πολύ φορτισμένης ατμόσφαιρας, μέσα στην
οποία διάφορα πρόσωπα και διάφορες ομάδες κήρυτταν και επιδίωκαν να θέσουν
σε εφαρμογή τις απελευθερωτικές τους ιδέες, που βέβαια ήταν ταυτόχρονα
θρησκευτικές και πολιτικές. Ο Ισραήλ ήταν μια θεοκρατία. Πρέπει να καταλάβουμε
πως σ’ ένα τέτοιο έθνος πολιτική και θρησκεία συμπορεύονται.

Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση στέλνεται από τον ουρανό άγγελος Κυρίου προς
τον Ιωσήφ και τη Μαριάμ. Το παιδί που θα γεννηθεί θα το ονομάσουν Ιησού διότι
Αυτός θα σώσει τον λαό Του από τις αμαρτίες τους. Το όνομα το δίνει ο ουρανός,
δηλαδή ο Θεός-Πατέρας. Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση του Ιωάννη λίγο πριν.
Ιησούς είναι η ελληνική απόδοση του εβραϊκού Γεσούα ή πιο σωστά Γεχοσούα, διότι
το όνομα Γεσούα είναι σύντμηση. Στην εβραϊκή λοιπόν το όνομα είναι Γεχοσούα.
Σημαίνει, ο «Γιαχβέ σώζει».

Τα λόγια αυτά του αγγέλου θυμίζουν πολύ τα λόγια του ψαλμού 130, εδάφιο 8.
Διαβάζω όλο τον ψαλμό.

1 Ωδή των Αναβαθμών.

Από τα βάθη μου έκραξα σε σένα, Κύριε.
2 Κύριε, εισάκουσε τη φωνή μου· ας είναι τα αυτιά σου προσεκτικά στη φωνή των
δεήσεών μου.
3 Αν, Κύριε, παρατηρήσεις ανομίες, Κύριε, ποιος θα μπορέσει να σταθεί;
4 Κοντά σου, όμως, [υπάρχει] συγχώρηση, για να σε φοβούνται.
5 Πρόσμεινα τον Κύριο, η ψυχή μου πρόσμεινε, και έλπισα στον λόγο του.
6 Η ψυχή μου [προσμένει] τον Κύριο, περισσότερο από ό,τι εκείνοι που προσμένουν
την αυγή, [ναι], εκείνοι που προσμένουν την αυγή.
7 Ας ελπίζει ο Ισραήλ στον Κύριο· επειδή, κοντά στον Κύριο [υπάρχει] έλεος, και
κοντά του [υπάρχει] πολλή λύτρωση·
8 κι αυτός θα λυτρώσει τον Ισραήλ από όλες τις ανομίες του.

Αξίζει να προσέξουμε ότι ο ψαλμωδός είναι άνθρωπος που λογαριάζει σοβαρά τη

σχέση του με τον Θεό. Στο εδ. 3 λέει στον Θεό:
Αν, Κύριε, παρατηρήσεις ανομίες, Κύριε, ποιος θα μπορέσει να σταθεί;
Δεν ξέρουμε πόσο ευαίσθητος άνθρωπος είναι ο ψαλμωδός αλλά αφενός δεν
αδιαφορεί για τις αμαρτίες του, αφετέρου νιώθει την ανάγκη της λύτρωσης από τον
Κύριο. Από την ΠΔ γνωρίζουμε ότι ο Θεός έσωζε τους Ισραηλίτες που Τον
εκζητούσαν και ζούσαν με τον άγιο φόβο Του. Κάποιες φορές ο Θεός τους
λύτρωνε, που σημαίνει πως κάποιος άλλος πλήρωνε λύτρα. Ο Θεός έσωσε τον
Ισραήλ που βρισκόταν στην Αίγυπτο αλλά πλήρωσαν τα πρωτότοκα αγόρια των
Αιγυπτίων. Ο Θεός έσωσε πολλές φορές τον Ισραήλ από τα έθνη που τον
πολέμησαν ενώ διάβαινε για τη γη της επαγγελίας. Ο Θεός έσωσε τον λαό του
Ιούδα από την προκλητικότατη και ισχυρότατη παρουσία των Ασσυρίων, όταν
βασιλιάς ήταν ο Εζεκίας. Ο Θεός έσωζε τον Ισραήλ στην περίοδο των κριτών από
τα γύρω έθνη που σαν μάστιγα τον λεηλατούσαν. Γιατί συνέβαινε αυτό; Διότι οι νέες
γενιές των Ισραηλιτών που δεν γνώρισαν τον Κύριο ως Λυτρωτή στην Αίγυπτο και
στην έρημο και ίσως μέσα στη γη της επαγγελίας, λάτρεψαν τα είδωλα. Καθένας
έκανε ότι του άρεσε.

Εδώ, στο ευαγγέλιο του Ματθαίου παρατηρούμε ότι έχει αλλάξει μία λέξη από το
εδάφιο του ψαλμού. Στον ψαλμό διαβάζουμε «θα λυτρώσει τον Ισραήλ» ενώ στο
ευαγγέλιο του Ματθαίου, «θα σώσει τον λαό του». Ο Ματθαίος άλλαξε τη λέξη
‘Ισραήλ’ με τη λέξη ‘λαόν’ ή ο άγγελος πραγματικά το έκανε; Υπάρχει περίπτωση ο
Ματθαίος να μην εννοεί τον Ισραήλ αλλά κάτι άλλο; Κι αν ναι, τι άλλο; Να εννοεί την
εκκλησία; Βρισκόμαστε στο ευαγγέλιο του Ματθαίου και όχι σε κάποια επιστολή του
Παύλου. Βέβαια τη στιγμή που ο Ματθαίος γράφει το κείμενο αυτό, η εκκλησία
υπάρχει. Μήπως θα πρέπει να διαβάσουμε όλο το ευαγγέλιο από το τέλος προς την
αρχή για να το κατανοήσουμε σωστά, με το δεδομένο ότι ο Χριστός έχει δώσει την
εντολή στους μαθητές Του να πάνε σ’ όλο τον κόσμο να κάνουν μαθητές; Αυτά
είναι ερωτήματα που απασχολούν καθέναν που προσπαθεί να ερμηνεύσει σωστά
τα βιβλικά εδάφια. Νομίζω πως ο λαός του εδαφίου μας είναι ο Ισραήλ. Αυτό
ακριβώς που λέει ο ψαλμός. Η εκκλησία του ΙΧ είναι ένα μυστικό του Θεού που θα
αποκαλυφθεί αργότερα. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως θα πρέπει να εδώ να δούμε
την έννοια του λαού Ισραήλ. Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν σωζόταν όλος ο
Ισραήλ διότι γινόταν σκληρόκαρδος και απειθής. Ο Θεός θανάτωσε χιλιάδες
Ισραηλίτες που λάτρεψαν το χρυσό μοσχάρι. Ο Θεός θανάτωσε χιλιάδες Ισραηλίτες
που έπεσαν στην παγίδα του Βαλαάμ και πόρνευσαν με τους Μωαβίτες. Ο Θεός
έκρινε οργισμένος τους Ισραηλίτες που πεισματικά εναντιώνονταν στους προφήτες
Του κι έκαναν σιχαμερά πράγματα και λάτρεψαν τα είδωλα. Η σφαγή, η πείνα, η
αιχμαλωσία και η εξορία έγιναν η μερίδα της κρίσης του Θεού στο μεγαλύτερο
τμήμα του λαού Ισραήλ. Τελικά, ήταν λίγοι οι Ισραηλίτες που έμεναν πιστοί στον
Κύριο και Τον σέβονταν και επιδίωκαν να μείνουν πιστοί στη Διαθήκη που σύναψε
μαζί τους. Πιστεύω λοιπόν πως η φράση «θα σώσει τον λαό Του» αναφέρεται στο
πιστό υπόλοιπο του Ισραήλ. Αυτοί είναι οι γνήσιοι Ισραηλίτες. Γνήσιοι πνευματικά και
όχι μόνο εθνικά. Αυτήν την αλήθεια την τόνισε ο ίδιος ο Χριστός ενώ συνομιλούσε
με τους ομοεθνείς του. Τους είπε, «Εσείς είστε από τον πατέρα τον διάβολο, και
θέλετε να κάνετε τις επιθυμίες τού πατέρα σας» (Ιν. 8:44). Δέστε πώς μιλάει ο
Χριστούς σε Ισραηλίτες. Πιστεύετε πως οι συγκεκριμένοι Ισραηλίτες έσωσαν την
ψυχή τους, όπως εμείς σήμερα καταλαβαίνουμε τη σωτηρία της ψυχής ως
άνθρωποι της ΚΔ; Λίγο παρακάτω θα γράψει ο Ιωάννης πως σήκωσαν πέτρες για
ρίξουν στον Ιησού.

Καταλαβαίνω λοιπόν πως ο Ιησούς που θα γεννιόταν θα έσωζε το πιστό υπόλοιπο

του Ισραήλ. Αυτούς τους Ισραηλίτες που επέλεγαν τον έναν αληθινό Θεό, τον Κύριο
της Διαθήκης, να είναι ο Θεός τους.

Και ρωτάς τώρα, μα από τι να τους σώσει αυτούς, από τους Ρωμαίους; Είναι λογικό
να περιμένουν σωτηρία και από τους Ρωμαίους και από όλους τους κατακτητές
που για αιώνες τώρα τους ταλαιπωρούσαν. Το πρόβλημα όμως ήταν βαθύτερο.
Και είναι πρόβλημα πανανθρώπινο. Θέλουμε τον Θεό βοηθό μας στις δυσκολίες
μας, στα προβλήματά μας, στα αδιέξοδά μας. Τον θέλουμε Σωτήρα στην
αρρώστια, στην πολύ δύσκολη στιγμή αλλά όχι Σωτήρα από τις αμαρτωλές μας
επιθυμίες.

Ο Ιησούς που θα ερχόταν στον κόσμο μας θα έκανε κάτι περισσότερο, κάτι
καλύτερο απ’ αυτό που πέτυχε ο μωσαϊκός Νόμος. Για την ακρίβεια, θα έκανε το
καλύτερο και το μέγιστο δυνατό. Ποιο θα ήταν αυτό;

(α) Θα έκανε ουσιαστική και πλήρη εξιλέωση της αμαρτίας. Το αίμα πολλών-
πολλών χιλιάδων ζώων που θυσιάστηκαν δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον Δίκαιο
Θεό. Μόνον το αίμα του ΙΧ αποτέλεσε τον μόνιμο και πλήρη εξιλασμό.

Ως αποτέλεσμα αυτού του εξιλασμού είναι το γεγονός ότι ο Θεός αφήνει τις
αμαρτίες μας. Μας απαλλάσσει από το χρέος των αμαρτιών μας. Αυτό βέβαια
συμβαίνει όταν και εφόσον μετανοούμε γι’ αυτές. Χωρίς μετάνοια δεν υπάρχει
άφεση. Αυτό το μήνυμα λείπει σήμερα από την εκκλησία. Χωρίς μετάνοια δεν
υπάρχει άφεση αμαρτιών. Αν δεν βλέπεις τις αμαρτίες σου ή αν τις βλέπεις αλλά δεν
μετανοείς, τι Σωτήρας μπορεί να είναι ο Χριστός για σένα; Η μόνη απάντηση είναι
αυτό που είπα πριν λίγο. Σωτήρας στις δύσκολες και επικίνδυνες ώρες. Δέστε, ο
Χριστός μέσα στο πολύ Του έλεος μας σώζει σε δύσκολες ώρες αλλά δεν Τον
ικανοποιεί αυτό. Περιμένει τη μετάνοιά μας από τις αμαρτίες μας. Είναι πολύ εύκολο
να λέμε οι άνθρωποι, ο Ηρώδης φταίει, ο Πιλάτος είναι κακός, οι Ρωμαίοι είναι
σκληροί, η κυβέρνησή μας μάς είπε ψέματα, κ.λπ. Είναι αλήθεια αυτά αλλά δεν
μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον Θεό. Αν δεν σταθείς μπροστά στον Θεό και στον
Χριστό να Του πεις, η καρδιά μου είναι αμαρτωλή, σώσε με απ’ αυτήν, ο Χριστός
δεν είναι Σωτήρας για σένα. Είναι πολύ καλό που είμαστε εδώ αυτήν την ώρα αλλά
αυτό από μόνο του δεν μας σώζει. Χρειαζόμαστε τον Σωτήρα Χριστό.

Εξιλασμός και άφεση αμαρτιών που πραγματοποίησε μόνο ο Ιησούς Χριστός, ο

Σωτήρας.

(β) Ο Ιησούς έκανε δυνατή την υιοθεσία μας από τον Θεό-Πατέρα. Μπορώ και
μπορείς να είσαι παιδί του Θεού, κληρονόμος της βασιλείας του Θεού. Είναι μικρό
πράγμα αυτό; Μπορούμε να είμαστε η νύφη του Χριστού. Ο Χριστός μάς έχει
ερωτευτεί. Ποιους; Εμάς που μετανιώσαμε για τις αμαρτίες μας αλλά και συνεχίζουμε
να μετανοούμε. Εμάς που τον δεχθήκαμε ως Σωτήρα μας. Συνηθίζουμε να λέμε πως
εμείς πρέπει να ερωτευτούμε τον Χριστό, εννοείται πνευματικά, αλλά δεν λέμε πως ο
Χριστός μάς έχει ερωτευτεί.

(γ) Ο Χριστός μας σώζει από τον πονηρό πνευματικό κόσμο. Διάβολος και πονηρά
πνεύματα δεν έχουν εξουσία επάνω στα παιδιά του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Όχι ότι ο
Διάβολος δεν έχει ακόμη δύναμη και πονηριά και εξουσία να πειράζει και να βλάπτει
αλλά ότι ο Χριστός είναι η προστασία μας. Ο Διάβολος πείραξε τον Χριστό στην
έρημο για να Τον κάνει ν’ αμαρτήσει. Ο Χριστός δεν υπέκυψε και το αποτέλεσμα
ήταν πως ο Διάβολος δεν είχε εξουσία επάνω Του. Εν τω Χριστώ, έχουμε σωθεί από
τη σατανική εξουσία. Είναι αλήθεια ότι δεν απολαμβάνουμε την πνευματική
ελευθερία που ζούσε ο Χριστός αλλά μπορούμε να στοχεύουμε σ’ αυτήν.

(δ) Ο Ιησούς ο Σωτήρας μας σώζει από τη δύναμη της αμαρτίας που ως αμαρτωλή
φύση υπάρχει μέσα μας. Πώς γίνεται αυτό; Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος
αλλά και την άρνησή μας απέναντι στην προσφορά της αμαρτίας. Η δύναμη του
Αγίου Πνεύματος ενεργεί μέσα μου όταν σταυρώνω την αμαρτωλή μου φύση.

Όλα αυτά, αδελφοί, γίνονται πραγματικότητα μέσα στην καθημερινότητα εφόσον

έχουμε πάρει την απόφαση ν’ αρέσουμε στον Θεό και ν’ ακολουθούμε τον Χριστό.
Αν είμαστε πεισματάρηδες και ανυπότακτοι σαν τον βασιλιά Σαούλ, στην ΠΔ, τότε ο
Χριστός δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο για μας. Απλά, περιμένουμε την επίσημη ώρα
της αιώνιας καταδίκης μας.

(ε) Ο Χριστός μας σώζει μαθαίνοντάς μας να κάνουμε το καλό. Ο Χριστός

εργάζεται στο μυαλό μας και στην καρδιά μας ώστε να γίνουμε ισορροπημένοι
άνθρωποι. Τα πάθη μας, οι ροπές μας, διάφορες ιδιοτροπίες και τάσεις της ψυχής
μας, δεν αφήνουν αδιάφορο τον Σωτήρα Χριστό. Τόσο η φυσική μας οικογένεια
όσο και η τοπική μας εκκλησία δεν νοείται να λειτουργούν όπως ο Ισαάκ, η Ρεβέκκα,
ο Ησαύ και ο Ιακώβ αρέσκονται. Η παθολογία της ψυχής μας βρίσκει τη γιατρειά της
στον Σωτήρα Χριστό. Μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε, μαθαίνουμε να λέμε την αλήθεια
που κάποτε είναι σκληρή, μαθαίνουμε να υποτασσόμαστε, μαθαίνουμε να
μαθαίνουμε! Η απαλλαγή από τον αμαρτωλό εαυτό μας είναι σωτηρία!

Έτσι, εκτός από τον Ματθαίο και τον Λουκά, ο Παύλος θα γράψει στους εθνικούς
αλλά τώρα χριστιανούς Κορίνθιους:

«παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν
ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφὰς» (Α΄Κορ. 15:2)

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο Θεός δεν είναι άνθρωπος αμαρτωλός. Ο Θεός έχει
μιλήσει. Δεν ξεχνάει τα λόγια Του και δεν τα αθετεί. Έχει σχεδιάσει και βήμα-βήμα,
πραγματοποιεί το σχέδιό Του. Τον καιρό που Εκείνος θεωρεί κατάλληλο,
πραγματοποιεί το κάθε τι που θέλει να γίνει με τον δικό Του τρόπο. Την κατάλληλη
χρονική στιγμή θα στείλει στον κόσμο μας τον Γιο Του. Θα Τον κυοφορήσει μια
νεαρή κοπέλα από την πολύ μικρή και ασήμαντη Ναζαρέτ. Δεν μπορούμε να μην
θαυμάσουμε τον Θεό για τα έργα Του. Ποιος ασχολείται με τη Ναζαρέτ; Μόνον ο
Θεός βλέπει και γνωρίζει ότι εκεί κατοικούν ένας Ιωσήφ και μια Μαριάμ, δύο
άνθρωποι με φόβο Θεού που αξίζουν να τους εμπιστευθεί τον άνθρωπο Ιησού, τον
Σωτήρα του Ισραήλ αλλά και όλου του κόσμου. Αυτοί οι δυο, απόγονοι του Δαβίδ,
θα φροντίσουν το βρέφος σήμερα, το παιδί αύριο, τον άνθρωπο που χρίστηκε από
τον Θεό να γίνει ο Σωτήρας των αμαρτωλών ανθρώπων.

Ο Θεός μας καλεί σήμερα με μετάνοια και πίστη ν’ αγκαλιάσουμε τον Σωτήρα
Χριστό αλλά και να ζήσουμε ως σωσμένοι, ως λυτρωμένοι μια ισορροπημένη ζωή.
Μας καλεί ν’ ανταποκριθούμε στην κλήση Του, να ζήσουμε στην εποχή μας ως οι
δικοί Του άνθρωποι, οι άγιοι, οι ευλογημένοι Του. Να γίνουμε το φως Του μέσα στον
κόσμο και το αλάτι που εμποδίζει την σαπίλα. Και μπορούμε να είμαστε τέτοιοι μόνο
μέσα στη σωτηρία Του, με τη χάρη Του εν τω Χριστώ.

-------------------------

Δημήτρης Γαντές

Χριστουγεννιάτικο κήρυγμα του 2017 στην Ελεύθερη Ευαγγελική Εκκλησία

Κομοτηνής