ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛ. ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ της ΚΙΝΗΣΗΣ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΚΕ αρ. φυλ. 445 1-31 Μάη 2018 τιμή 50 λεπτά
Κομμουνιστές συσπειρωθείτε στη σταλινική - ζαχαριαδική “ΚΙΝΗΣΗ για την ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ 1918-55”1918-55”

“Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπρος σε μια
κομμουνιστική επανάσταση”
Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος
Κ. ΜΑΡΞ - ΦΡ. ΕΝΓΚΕΛΣ
“Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό
του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι , μια καινούργια Ελλάδα της
δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική
εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό”
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ε Ξ Ω Η Ε Λ Λ Α Δ Α , Ε ΔΩ κ α ι ΤΩ ΡΑ, απ ό:
Ε ΥΡ Ω-ΟΝΕ -Ε Ε -ΝΑΤΟ
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ
200 Χρόνια απ’ τη γέννηση του KARL MARX (5 Μάη 1818)
Η 1 ΜΑΗ – μέρα διεθνούς μαχητικής – ΟΧΙ στα τυχοδιωκτικά αντιδραστικά
9 ΜΑΗ 1945
η

αλληλεγγύης του προλεταριάτου όλων των εθνικιστικο-φασιστικά ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΑ

χωρών – βρίσκει απ’ τη μια την εργατική
τάξη και τους λαούς, μαζί και το λαό μας,
σε χειρότερη κατάσταση και απ’ την άλλη
φέτος συμπίπτει με τα 200 Χρόνια απ’ τη
γέννηση του KARL MARX (5. Μάη 1818),
θεμελιωτή της επαναστατικής Κοσμοθεωρίας
του διεθνούς Προλεταριάτου – κοσμοθεωρίας
που προκάλεσε επανάσταση στο σύνολο
των κοινωνικών επιστημών (και όχι μόνο)
– και φώτισε, μεταξύ πολλών άλλων, και το
δρόμο της βίαιης-ένοπλης Προλεταριακής
Επανάστασης, με πρώτη την Κομμούνα του
Παρισιού και στη συνέχεια το νικηφόρο
Μεγάλο Οχτώβρη στη Ρωσία, ο οποίος
οδήγησε στην εγκαθίδρυση, μετά τη συντριβή
του αστικού κράτους, της Διχτατορίας του
Προλεταριάτου και την επιτυχή οικοδόμηση
στην πράξη, μέσα από οξύτατη και
σκληρή ταξική πάλη, του Σοσιαλισμού-
Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση των
ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953) – οικοδόμηση
που ΔΙΑΚΟΠΗΚΕ, το 1953, απ’ την ανατροπή
της Διχτατορίας του Προλεταριάτου με βίαιο
πραξικοπηματικό τρόπο απ’ τη ρεβιζιονιστική
χρουστσοφική αντεπανάσταση υπό την
ηγεσία της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής-
τροτσκιστικής ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-
ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΚΟΟΥΣΙΝΕΝ-ΣΟΥΣ ΛΟΦ-
ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ, κλπ. κλπ., ενώ στα αμέσως
μετέπειτα χρόνια η Σοβ. Ένωση οδηγήθηκε
αναπόφευκτα στη σταδιακή παλινόρθωση
του καπιταλισμού, που ολοκληρώθηκε στα
μέσα της δεκαετίας του 1960.
– Ενάντια στους βομβαρδισμούς στη ΣΥΡΙΑ
των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-
ΑΓΓΛΙΑΣ-ΓΑΛΛΙΑΣ, με πρωτοβουλία του
φασιστοειδούς D.TRUMP
– Συντονισμός της πάλης κατά του
Πολέμου
– Δυνάμωμα της πάλης κατά του
Εθνικισμού-Σοβινισμού-Ρατσισμού-
Αντισημιτισμού-Φασισμού-Ναζι-
Φασισμου-θρησκευτικής σκοταδιστικής
Αντίδρασης, που διαπερνά λιγότερο
ή περισσότερο το σύνολο των
αστικών κομμάτων (παραδοσιακών-
ρεφορμιστικών)
– Πάλη κατά των εθνικιστικών-
σοβινιστικών δυνάμεων σε ΕΛΛΑΔΑ-
ΤΟΥΡΚΙΑ – Να απελευθερωθούν οι
πολιτικοί κρατούμενοι απ’ το φασιστικό
καθεστώς ΕΡΝΤΟΓΑΝ και οι δυο Έλληνες
αξιωματικοί απ’ τις φυλακές της
Τουρκίας
ΟΧΙ στις επικίνδυνες τυχοδιωκτικές
εθνικιστικές προκλήσεις και απ’ τις ΔΥΟ
πλευρές
συλλαλητήρια των ΝΔ – «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»
– ΑΝΕΛ – ΛΕΒΕΝΤΗ – Εκκλησιαστικής
Τιμή και Δόξα στον Κόκκινο Στρατό
Αντίδρασης που τροφοδοτούν υπό την καθοδήγηση του μεγάλου
τον αντιδραστικό εθνικισμό-
φασισμό και οδηγούν σε επικίνδυνη στρατηλάτη ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ που
ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ και σύντριψε το Χιτλερο-φασισμό
ΟΛΩΝ των χωρών των ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
– ΕΞΩ απ’ τα ΒΑΛΚΑΝΙΑ οι ιμπεριαλιστές
Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκοί–ΕΕ–ΡΩΣΙΑΣ
– ΟΧΙ στον αντιδραστικό ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟ
των εθνικιστικο-φασιστικών δυνάμεων
ΕΛΛΑΔΑΣ – πΓΔΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και
αναγνώριση των υπαρκτών συνόρων
μεταξύ των δυο χωρών
– Δυνάμωμα της πάλης των λαών
ΕΛΛΑΔΑΣ – πΓΔΜακεδονίας κατά του
ιμπεριαλισμού και των ξενόδουλων
κυρίαρχων αστικών τάξεων
– Επιστροφή στην Ελλάδα των λίγων
εν ζωή Σλαβομακεδόνων πολιτικών
προσφύγων πρώην ανταρτών των
ΕΛΑΣ-ΔΣΕ αλλά και των οικογενειών
τους
– Αναγνώριση ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων
της Σλαβομακεδόνικης μειονότητας
που η αντιδραστική αστική τάξη
και τα κόμματά της από κοινού με
τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες του
«Κ»ΚΕ έχουν κηρύξει «ανύπαρκτη»
(ΦΛΩΡΑΚΗΣ: «για το ΚΚΕ μακεδονική
μειονότητα δεν υπάρχει» «Ρ» 16/9/1988,
σελ.3)
– ΖΗΤΩ η φιλία των λαών των Βαλκανίων
– Δυνάμωμα και συντονισμός της πάλης
κατά των αντιλαϊκών μέτρων που
εφαρμόζει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-
ΑΝΕΛ με εντολή των μονοπωλίων της
ΕΕ-ντόπιου κεφαλαίου
– ΟΧΙ στη συνεχιζόμενη διάσπαση
των κινητοποιήσεων εκ μέρους των
ρεφορμιστικών Συνδικάτων (ΓΣΕΕ,
ΠΑΜΕ, κλπ.)
– ΟΧΙ στο κουκούλωμα απ’ ΟΛΑ τα
κόμματα του μεγάλου σκανδάλου
«NOVARTIS» που πλήρωσε ο λαός μας
200 χρόνια από τη
23-24 δισ.
– Να τιμωρηθεί παραδειγματικά η
εγκληματική δολοφονική συμμορία της
Ναζι-φασιστικής «Χρυσής Αυγής» γέννηση του KARL MARX
ΖΗΤΩ Η 1Η ΜΑΗ!  - ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ (5 Μάη 1818)
ΤΑΞΗ! ΖΗΤΩ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ Θεμελιωτή της επαναστατικής
ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟ-
κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου
ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ! Τιμώντας την επέτειο δημοσιεύουμε το
1 ΜΑΗ 2018 δεύτερο μέρος του παρακάτω κειμένου
ΚΙΝΗΣΗ για ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ του ΚΚΕ Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ
(1918-55) ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ
ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ(1953-1990)
Συνέχεια στη σελίδα 2
2 “ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”
Μαρξισμός - Η επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου
“Λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής
του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής
επανάστασης”
Ι.Β. Στάλιν
200 χρόνια από τη γέννηση του KARL MARX
(5 Μάη 1818)
Θεμελιωτή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας του Προλεταριάτου
Τιμώντας την επέτειο δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος του παρακάτω κειμένου
Η ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Η
ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ(1953-1990)
Γενικό εισαγωγικό σημείωμα
Συνέχεια από προηγούμενο φύλλο
Η βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του Προλεταριάτου και
η καταστροφή του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση μετά το
θάνατο-δολοφονία του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ
Η επικράτηση της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης σήμαινε ταυτόχρονα
ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Διχτατορίας του Προλεταριάτου απ’ τη νέα ηγετική ρεβιζιονιστική
σοσιαλδημοκρατική αντικομμουνιστική ομάδα των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-
ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ. που κυριαρχώντας στην ηγεσία του ΚΚΣΕ οδήγησε
αναπόφευκτα σε αλλαγή πρακτικά του χαρακτήρα του ΚΚΣΕ: από επαναστατικό
Κομμουνιστικό Κόμμα μετατράπηκε σε αντεπαναστατικό αστικό σοσιαλδημοκρατικού
τύπου κόμμα – άποψη-θέση που επιβεβαιώθηκε-επικυρώθηκε, και σε θεωρητικο-
πολιτικό επίπεδο, λίγο αργότερα, με τον πλέον επίσημο και ανοιχτό τρόπο στο κακόφημο
20ο Συνέδριο5) (Ν.Σ. ΧΡΟΥΣΤΣΙΟΦ: Λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚΣΕ στο ΧΧ Συνέδριο του
Κόμματος, Φλεβάρης 1956), «πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις» 1956), όπου πέρα απ’
τις αντιμαρξιστικές θέσεις περί «ειρηνικής συνύπαρξης», ιμπεριαλισμού-«αποτροπής
πολέμου», «προλεταριακού διεθνισμού», κλπ. (σελ.34-39), μεταφέρθηκαν στις γραμμές
του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ατόφιες οι αντιμαρξιστικές θέσεις της παλιάς
προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας στα δυο καίρια και σημαντικότερα ζητήματα του
επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος (στο ίδιο, σελ. 39-42): 1. του Σοσιαλισμού-
Κομμουνισμού («Σοσιαλισμός»(!) χωρίς Διχτατορία του Προλεταριάτου), 2. της
Προλεταριακής Επανάστασης («ειρηνικός κοινοβουλευτικός δρόμος», διατήρηση
του αστικού κράτους, άρνηση εγκαθίδρυσης Διχτατορίας του Προλεταριάτου).
Έτσι μ’ αυτές τις θέσεις το ΚΚΣΕ, ανοιχτά και επίσημα πλέον, μετατράπηκε σε αστικό
αντικομμουνιστικό σοσιαλδημοκρατικού τύπου κόμμα, μαζί βέβαια και με την
πλήρη εγκατάλειψη της επαναστατικής κοσμοθεωρίας των MARX-ENGELS-LENIN-
STALIN.
Στο αστικο-σοσιαλδημοκρατικό 20ο Συνέδριο η καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία του
ρεβιζιονιστή-τροτσκιστή ΤΙΤΟ μεταμορφώνεται «εν μια νυκτί» σε χώρα «σοσιαλιστική»(!)
(στο ίδιο, σελ.6: «όχι μικρές επιτυχίες στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σημείωσε και
η Γιουγκοσλαβία») – νέα αντιμαρξιστική τοποθέτηση-θέση που δείχνει σαφέστατα,
διακηρύσσοντας επίσημα πλέον, ότι οι χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές ΔΙΑΚΟΠΤΟΥΝ
πρακτικά την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβ. Ένωση και έχουν
αποφασίσει να θέσουν τη χώρα τους στην τροχιά του καπιταλιστικού δρόμου
της Τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας δηλ. εγκαινίασαν ανοιχτά την παλινορθώση του
καπιταλισμού και στη σφαίρα της οικονομίας (είχαν ήδη από νωρίτερα εφαρμόσει,
αμέσως μετά το 1953, ανάλογα μέτρα, όπως μας πληροφορεί ένας σοβιετικός
ρεβιζιονιστής οικονομολόγος, ο G.Koslow, απ’ τους πρωτεργάτες της αντεπαναστατικής
κατεύθυνσης: «στα ντοκουμέντα του ΚΚΣΕ μετά το 1953 υπογραμμίζεται, ότι είναι
αναγκαία, η εκμετάλλευση των Εμπορευματικών Σχέσεων για την οικοδόμηση της
κομμουνιστικής κοινωνίας» (G.Koslow: «Die Warenproduktion und das Wertgesetz
im Sozialismus», σελ. 8, Berlin-DDR 1961) αλλά και ο Πολωνός W.Brus.6), κλπ. μα και
οι N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin: «Effektivität in der sozialistischen
Wirtschaft», σελ.148, Berlin-DDR 1972, Moskau 1970: «Απόφαση της 11η Απρίλη 1953»,
για «Οικονομική Ιδιοσυντήρηση – επέκταση δικαιωμάτων των επιχειρήσεων»,
S.W.Atlas-L.A.Waag: «Das Wertgesetz und seine Rolle im Sozialismus» (Red.Prof. N,A
Zagolow) Berlin-DDR 1960, Moskau 1959, σελ. 231-246, 265-271, για καπιταλιστική
«τιμή παραγωγής» – «μέσο ποσοστό Κέρδους»
Ας σημειωθεί ακόμα πως η παρουσίαση μιας καπιταλιστικής χώρας, όπως η τότε
Τιτική Γιουγκοσλαβία, ως «σοσιαλιστικής» συγκροτεί, σε θεωρητικό επίπεδο, μια
αντιμαρξιστική αντίληψη του «σοσιαλισμού».
Η αντεπαναστατική στρατηγική του ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ
ήταν και παραμένει μια αστική-ιμπεριαλιστική στρατηγική: κατασυκοφάντησης
και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, των επαναστατικών
κομμουνιστικών κομμάτων όλων των χωρών και της προλεταριακής
επαναστατικής ταξικής συνείδησης του διεθνούς προλεταριάτου και της
εργατικής τάξης γενικότερα.
Ήταν τόσο μεγάλη η καταστροφή που προκάλεσε το 20ο Συνέδριο στο διεθνές
κομμουνιστικό κίνημα ώστε ακόμα και ένας ρεβιζιονιστής ιστορικός, ο Eric Hobsbawm,
ο οποίος μιλάει για «απολυταρχισμό του Στάλιν»(!), κλπ., υποχρεώνεται να σημειώσει
το 2002: «Η Οκτωβριανή Επανάσταση δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα, το 20ο
Συνέδριο το κατέστρεψε» (Eric Hobsbawm: «ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ», σελ.242, Αθήνα
2003, «INTERESTING TIMES, Α TWENTIETH-CENTURY LIFE” London 2002).
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ που προκάλεσε στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα η νέα
χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία ήταν ασύγκριτα και κατά πολύ μεγαλύτερη από
εκείνη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του ΛΕΝΙΝ που κατέστρεψε μόνο τα
τότε επαναστατικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ενώ η νέα κατέστρεψε σχεδόν ΟΛΑ τα
Οι συνδρομητές μπορούν να καταβάλλουν τη συνδρομή
Συνδρομή Εφημερίδας τους στο λογ/σμό της Εθνικής Τράπεζας:
Ετήσια συνδρομή 60 Ευρώ Νο. 155/919045-76, IBAN: GR4201101550000015591904576
ή με ταχυδρομική επιταγή στη διεύθυνση:
Τάσος Μπάλλος
http://anasintaxi.awardspace.com
ΤΑΧ. Θ. 3689 10210 ΑΘΗΝΑ
anasintaxi.blogspot.com
Αρμόδιος για την είσπραξη όλων των επιταγών της εφημερίδας
Μάη 2018
“Σταλινισμός είναι ο μαρξισμός - λενινισμός
της εποχής του σοσιαλισμού”
Ν. Ζαχαριάδης
κομμουνιστικά κόμματα της 3ης ΚΔ, αλλά ΕΠΙΠΛΕΟΝ και πρώτα απ’ όλα κατέστρεψε το
Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της περιόδου των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ στην ΠΡΩΤΗ Σοσιαλιστική
χώρα του κόσμου και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που τροφοδότησαν
ερωτήματα για δήθεν «αποτυχία» και «αδυναμία» λειτουργίας του Σοσιαλισμού,
προκαλώντας τεράστια σύγχυση και σκορπίζοντας μεγάλη απογοήτευση στο διεθνές
προλεταριάτο, γενικότερα σ’ όλους τους εργαζόμενους και στους λαούς ολόκληρου
του πλανήτη. Εκείνο που δεν κατάφεραν να πετύχουν απ’ έξω οι ιμπεριαλιστές δηλ.
την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της Σοβ. Ένωσης με τον εμφύλιο πόλεμο, τις συνομωσίες και τους
πράκτορές τους, κλπ. και την εξαπόλυση της επίθεσης της Χιτλερικής Γερμανίας κατά
τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, το πέτυχαν δυστυχώς απ’ τα μέσα με τη
συνομωσία και κυριαρχία των πρακτόρων τους ρεβιζιονιστών-σοσιαλδημοκρατών
στο ΚΚΣΕ της προδοτικής αντικομμουνιστικής ομάδας των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-
ΜΙΚΟΓΙΑΝ-ΣΟΥΣΛΟΦ, κλπ.
Το πρόβλημα της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση
δεν είναι απλά και μόνο ιστορικό μα είναι ταυτόχρονα και ένα πολύ σημαντικό
επίκαιρο ιδεολογικο-πολιτικό ζήτημα που αφορά άμεσα το σωστό επαναστατικό
προσανατολισμό του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, επειδή
συνδέεται στενά με τρία (3) άλλα και πολύ σημαντικά ζητήματα που χρειάζονται
απάντηση:
Πρώτο, με τη μεγάλη ιστορική ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας
στον κόσμο, καταστροφή για την οποία σήμερα κανένας δεν αμφιβάλλει μετά και
την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού-καπιταλιστικού μπλοκ και τη διάλυση της
καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης το 1991 ακόμα και ως κράτος,
όμως για την εργατική τάξη και τους λαούς παραμένει ένα μεγάλο ερώτημα: τι ήταν
αυτό που τότε κατέρρευσε; «Σοσιαλισμός» ή παλινορθωμένος καπιταλισμός;
Δεύτερο, με την εμφάνιση – κατά τη διάρκεια της ιστορικής περιόδου 1953-
1991 – φαινομένων στην οικονομία, όπως: «μαύρη αγορά», «σκιώδης οικονομία»,
στασιμότητα, κρίση, ανεργία, πληθωρισμός, κλπ. (σύμφυτα στον καπιταλισμό
φαινόμενα), στην κοινωνία: δημιουργία νέας μπουρζουαζίας, διαφθορά, αλκοολισμός,
πορνεία, ναρκωτικά, συστηματική κλοπή δημόσιας περιουσίας, γκανγκστερισμός, κλπ.
(σύμφυτα στην αστική κοινωνία), στην πολιτική: φασιστική καταπίεση, απαγόρευση
του επαναστατικού μαρξισμού δηλ. του λενινισμού-σταλινισμού και των έργων
του ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, φασιστική λογοκρισία, έξαρση του σοβινισμού, της θρησκείας και
των αντιδραστικών αστικών θεωριών, ακόμα και φασιστικών υπεραντιδραστικών,
καταπίεση των άλλων εθνοτήτων απ’ το μεγαλο-ρώσικο σοβινισμό, ιμπεριαλιστικές
επεμβάσεις σε άλλες χώρες, (Αφγανιστάν, Τσεχοσλοβακία, κλπ.) φαινόμενα – που δεν
έχουν καμιά απολύτως σχέση με το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό αλλά αντίθετα αποτελούν
κι’ αυτά σύμφυτα στον καπιταλισμό φαινόμενα – αναπόφευκτα προϊόντα του
παλινορθωμένου καπιταλισμού σ’ αυτή τη χώρα,
Τρίτο, τέλος, σε θεωρητικό επίπεδο συγκροτεί ΕΠΙΠΛΕΟΝ και συνδέεται με μια
αντιμαρξιστική αντίληψη του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, όταν απ’ τους
χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες η περίοδος 1953-1990 προπαγανδίζεται
ως «Σοσιαλισμός», ο λεγόμενος «ανεπτυγμένος»(!) ή «πραγματικά υπαρκτός
σοσιαλισμός», που στην πραγματικότητα ήταν υπαρκτός καπιταλισμός ιδιαίτερου
τύπου.
Το πρόβλημα του παλινορθωμένου καπιταλισμού στη Σοβιετική ‘Ένωση έχει
αντικειμενικά, θεωρητικά και πρακτικά πολιτικά – εξαιτίας της σπουδαιότητάς του –
εξελιχθεί σε κορυφαίο ζήτημα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και συνάμα
ανάλογα με τη μαρξιστική ή μη θέση-στάση απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα αποτελεί μια
απ’ τις σημαντικότερες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των επαναστατών μαρξιστών,
δηλ. των λενινιστών-σταλινιστών και των οπορτουνιστών όλων των αποχρώσεων.
Έτσι γίνεται φανερό πως μόνο η μαρξιστική ανάλυση του πισωδρομικού προτσές
της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και η ολόπλευρη τεκμηρίωση της μαρξιστικής
θέσης για ΔΙΑΚΟΠΗ της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική
Ένωση, μετά το 1953, και η συνακόλουθη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού
στον οικονομικό τομέα, δίνει πειστική και ολοκληρωμένη απάντηση σε μια σειρά
καίρια σημερινά ερωτήματα που απασχολούν το διεθνές προλεταριάτο, όλους
τους εργαζόμενους, αλλά και τους λαούς όλων των χωρών, στα οποία η Ιστορία έχει
βέβαια ήδη δώσει επιστημονικές μαρξιστικές απαντήσεις – απαντήσεις που πνίγονται
όμως μέσα στην πυκνή ομίχλη των διαστρεβλώσεων και της κατασυκοφάντησης εκ
μέρους των εχθρών του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού (παραδοσιακής αστικής τάξης,
των ρεφορμιστών και των άλλων αντιμαρξιστικών κατευθύνσεων). Όμως μία εκ νέου
ανάδειξη-προβολή της μαρξιστικής τεκμηρίωσης της οικοδόμησης στην πράξη του
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953)
αλλά και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού σ΄ αυτή τη χώρα απαντά σ’ ΟΛΑ
τα θεμελιώδη ερωτήματα (παλιά-νέα) απ’ τα οποία ας απαριθμηθούν μόνο μερικά
– διατυπωμένα με τη μορφή ερωτημάτων και σε πλήρη και σαφή αντιπαράθεση με
τους αντίθετους αλλά και ατεκμηρίωτους και ολωσδιόλου αβάσιμους ισχυρισμούς των
επικριτών εχθρών του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού – που στο δεύτερο αντίθετο σκέλος
Συνέχεια στη σελίδα 3
“ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ” Διεύθυνση: ΤΑΧ. Θ. 3689 10210
15νθήμερη έκδοση ΑΘΗΝΑ
Εκδότης - Ιδιοκτήτης
Μπάλλος Τάσος Υπεύθυνος τυπογραφείου
Τηλ. 2108621543 Κ. Φερέτος τηλ. 2103300646
Διευθύνεται από Δερβενίων 30, 10681 Αθήνα
Συντακτική Επιτροπή email: anasintaxi@yahoo.com
Μάη 2018 “ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”
του κάθε ερωτήματος δίνεται-εμπεριέχεται και η σύντομη μαρξιστική απάντηση:
– Ήταν η επιστημονική αντίληψη του Σοσιαλισμού των MARX-ENGELS μια Ουτοπία
ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός εφαρμόστηκε στην πράξη στη
Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ (1917-1953);
– Οι απόψεις των χυδαίων αστών οικονομολόγων Mises-Hayek-Robbins-
Halm,κλπ., ότι ο Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός είναι θεωρητικά «αδύνατος»
και πρακτικά «ανεφάρμοστος», ότι Σοσιαλισμός σημαίνει «το τέλος της
ορθολογικής οικονομίας»(!), κλπ. αποδείχτηκαν «σωστές» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ,
διαψεύστηκαν τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά απ’ την 35ετή ύπαρξη,
οικοδόμηση και λειτουργία του στη Σοβιετική Ένωση των ΛΕΝΙΝ-ΣΤΑΛΙΝ;
– Οι απόψεις των χυδαίων αστών οικονομολόγων Wieser-Pareto-Barone,
κλπ., ότι οι οικονομικές Κατηγορίες του καπιταλισμού («τιμές, μισθοί, τόκος,
πρόσοδος, κέρδος, αποταμίευση, κλπ.») πρέπει να «επανεμφανιστούν»
και «διατηρηθούν»(!) στο Σοσιαλισμό, ότι τα δυο συστήματα «μοιάζουν» -
«ταυτίζονται»(!), κλπ. αποδείχτηκαν «σωστές» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, διαψεύστηκαν απ’
την 35ετή (1917-1953) ύπαρξη και λειτουργία του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού
στη Σοβιετική Ένωση, που έδειξε ότι όλες οι καπιταλιστικές Κατηγορίες σταδιακά
εξαλείφθηκαν και επιπλέον αποδείχτηκε ότι πρόκειται για δυο διαμετρικά
αντίθετα οικονομικο-κοινωνικά συστήματα (Καπιταλισμός–Σοσιαλισμός-
Κομμουνισμός);
– Η μεταφορά και η επανεισαγωγή των καπιταλιστικών οικονομικών Κατηγοριών
(καπιταλιστική Τιμή Παραγωγής, Κέρδος, Πρόσοδος, Τόκος, κλπ.) στη
σοσιαλιστική-κομμουνιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης – ακολουθώντας
τις αντιμαρξιστικές απόψεις περί «Σοσιαλισμού» των Wieser-Pareto-Barone
και τις στηριγμένες σ’ αυτές αστικές απόψεις του Πολωνού σοσιαλδημοκράτη
οικονομολόγου Oskar Lange («Konkurenzsozialismus»-«Marktsozialismus»
=Marktkapitalismus) – που προωθήθηκαν μετά την επικράτηση της
χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης το 1953, με την εφαρμογή
των νέων καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων (όπως
καταδεικνύεται παρακάτω) οδήγησαν την οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης
στον «κομμουνισμό» τη 10ετία του 1980 όπως ισχυρίζονταν-ισχυρίζονται οι
χρουστσοφικοί ρεβιζιονιστές σοσιαλδημοκράτες (και ο προδότης ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ:
22ο Συνέδριο-Πρόγραμμα του ΚΚΣΕ 1961) ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ,οδήγησαν στο λεγόμενο
«αναπτυγμένο υπαρκτό σοσιαλισμό»(!), δηλ. στην αναπόφευκτη εξάλειψη του
Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού και την πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού
και επιπλέον στη διάλυση της τότε καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής (1953-
1990) Σοβ. Ένωσης ως κράτος;
– Η εμφάνιση, ανάπτυξη και ύπαρξη στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης
της Χρουστσο-Μπρεζνιεφο-Γκορμπατσοφικής περιόδου φαινομένων όπως
«μαύρη αγορά», «σκιώδης οικονομία», στασιμότητα, οικονομική κρίση,
ανεργία, πληθωρισμός, συστηματική κλοπή δημόσιας περιουσίας
γιγαντιαίων διαστάσεων, κλπ. με κορυφαίο, πρωταρχικό και σημαντικότερο
εκείνο της ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ των εργαζομένων αλλά και της ύπαρξης
πολυεκατομμυριούχων, που δεν γεννήθηκαν «εν μια νυκτί» αλλά εμφανίστηκαν
και πλούτισαν απ’ την άγρια εκμετάλλευση κατά τη διάρκεια των δεκαετιών
1953-1989, ο αριθμός των οποίων το 1989 «ξεπερνάει κατά πολύ τις 100.000
(20.000 στη Μόσχα), ενώ το 3% των καταθετών σε ταμιευτήρια κατέχει
το 80% των συνολικών καταθέσεων» («Argumenti i Fakti»7), September 1989,
σελ. 16) ήταν φαινόμενα του «Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ,
φαινόμενα του παλινορθωμένου καπιταλισμού;
– Η εμφάνιση, ανάπτυξη και ύπαρξη στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης
φαινομένων όπως: δημιουργία νέας μπουρζουαζίας και εμφάνιση-
διαμόρφωση ανταγωνιστικών κοινωνικών τάξεων, εθνικισμός, διαφθορά,
αλκοολισμός, πορνεία, ναρκωτικά, γκανγκστερισμός, κλπ., ήταν φαινόμενα
του «Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού» ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, φαινόμενα της αστικής
κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού;
– Η εμφάνιση, ανάπτυξη και ύπαρξη στη σοβιετική κοινωνία αστικών
ιδεαλιστικών φιλοσοφικών ρευμάτων όπως: υπαρξισμός, νεοθετικισμός,
φιλοσοφική ανθρωπολογία, πραγματισμός, φροϋδισμός, οντολογία,
ερμηνευτική, αντιδραστικός ρομαντισμός και νιτσεϊσμός, κλπ., ήταν ρεύματα
του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού ή, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αυτά γεννήθηκαν και άνθισαν
στο έδαφος της αστικής κοινωνίας του παλινορθωμένου καπιταλισμού;
Η σύντομη μελέτη που ακολουθεί – συντομότατη για ένα τόσο πελώριο, εξαιρετικά
δύσκολο (όχι μόνο από πλευράς θέματος αλλά και ορολογίας-εννοιών), περίπλοκο
και πολυσύνθετο μα μεγάλης ιστορικής και πρωτίστως επίκαιρης πολιτικής
σημασίας θέμα: αυτό της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική
Ένωση – απαρτίζεται από σειρά άρθρα πολεμικής (διορθωμένα-συμπληρωμένα και
βελτιωμένα μόνο εν μέρει, με τις αναπόφευκτες επαναλήψεις, επειδή η έλλειψη χρόνου
δυστυχώς δεν επέτρεψε ολοκληρωμένο ξαναδούλεμά τους) που γράφτηκαν κατά
διαστήματα, που όμως από πλευράς θέματος αποτελούν συνολικά ένα αδιάσπαστο όλο
(χαρακτηρίζονται από εσωτερική συνοχή και οργανική μεταξύ τους ενότητα), επειδή
αναλύουν τις πιο ουσιώδεις πλευρές του συνόλου των νέων, αλληλοσυνδεόμενων,
αλληλοεξαρτώμενων και αλληλοσυμπληρούμενων οικονομικών μεταρρυθμίσεων και
μέτρων, που συγκρότησαν – μαζί μ’ εκείνες που προηγήθηκαν δηλ. τις ΠΡΩΤΕΣ και πιο
αποφασιστικές-καθοριστικές στο πολιτικο-ιδεολογικό επίπεδο, γιατί ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ
αυτές εκείνες που άνοιξαν το δρόμο ώστε να καταστεί δυνατή η εφαρμογή τους – το
ενιαίο αντεπαναστατικό πισωδρομικό προτσές της παλινόρθωσης του καπιταλισμού
στη Σοβιετική Ένωση (άρρηκτα συνδεόμενα και τα τρία επίπεδα: πολιτικό-ιδεολογικό-
οικονομικό). Κείμενα πολεμικής, απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού δηλ.
του λενινισμού-σταλινισμού, που αποτελούν απόπειρα – μέσω της ανάλυσης και
αποκάλυψης του πραγματικού χαρακτήρα των νέων οικονομικών μεταρρυθμίσεων
– αντίκρουσης και ανασκευής της εντελώς αστήρικτης αστικής-ρεβιζιονιστικής
αντιμαρξιστικής θέσης περί «ύπαρξης Σοσιαλισμού» (!) τη χρουστσο-μπρεζνιεφο-
γκορμπατσοφική περίοδο (1953-1990/91) και έχουν ως στόχο τη διάλυση του
ΜΥΘΟΥ περί δήθεν «συνέχισης» (!) της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού
στη Σοβιετική Ένωση μετά το 1953-56, και μάλιστα όχι μόνο ΧΩΡΙΣ Διχτατορία του
Προλεταριάτου και επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα, λενινιστικού-σταλινικού
τύπου, μα και οικονομικές μεταρρυθμίσεις-μέτρα που κινήθηκαν ΑΚΡΙΒΩΣ στην
εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΗ κατεύθυνση του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ: δηλ. της
γενικευμένης «επέκτασης και πλήρους εκμετάλλευσης των Εμπορευματο-
Χρηματικών-Σχέσεων», της μετατροπής «των μέσων Παραγωγής σε Εμπορεύματα»
και της καθολικής «επέκτασης της σφαίρας δράσης του νόμου της Αξίας», του
«Κέρδους ως σκοπού της παραγωγής», της «πλήρους Οικονομικής Ιδιοσυντήρησης
(=Wirtschaftliche Rechnungsführung) με κεντρικό πυρήνα το Κέρδος και που η ουσία
της βρίσκεται στη μεγιστοποίηση του», κλπ., για την οποία – κι’ αυτό ΔΕΝ πρέπει να
ξεχνιέται – ο ΛΕΝΙΝ σημείωνε όταν αναφέρονταν στη ΝΕΠ: «οι κρατικές επιχειρήσεις
περνούν στη λεγόμενη αρχή της Οικονομικής Ιδιοσυντήρησης, δηλ. στην ουσία σε
σημαντικό βαθμό σε εμπορικές και καπιταλιστικές αρχές» (ΛΕΝΙΝ: τομ.44, σελ.342,
Αθήνα).
Η θέση-ΜΥΘΟΣ περί «συνέχισης» της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού
που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την, μετά το 1953, στροφή-πορεία της
Σοβιετικής Ένωσης προς τον καπιταλισμό και ήταν σε ΡΗΞΗ, πλήρη αντίθεση με την
προηγούμενη πορεία της, ενώ διαψεύδονταν καθημερινά απ’ τη νεο-δημιουργημένη
πραγματικότητα της σοβιετικής οικονομίας – εξαιτίας ΑΚΡΙΒΩΣ της πρακτικής
εφαρμογής των νέων καπιταλιστικού χαρακτήρα οικονομικών μεταρρυθμίσεων-
μέτρων που οδήγησαν αναπόφευκτα στην πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού
και τελικά στην κατάρρευσή του, μα ακόμα και στη διάλυση της καπιταλιστικής-
ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
3
Η θέση-ΜΥΘΟΣ περί «ύπαρξης σοσιαλισμού»(!) στη Σοβιετική Ένωση (1953-
1990/91) αποτελεί ως τα σήμερα την ΚΕΝΤΡΙΚΗ θέση της διεθνούς χρουστσοφικής
σοσιαλδημοκρατίας, των τροτσκιστών και των διαφόρων άλλων οπορτουνιστών,
μαζί και της ελληνικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, κλπ.)
τροτσκίζοντων ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ-Τροτσκιστές κλπ.. Ταυτόχρονα αποτελεί και την ΚΟΙΝΗ
θέση ΟΛΩΝ των αντικομμουνιστικών- αντισταλινικών δυνάμεων: απ’ τη διεθνή
αντιδραστική μπουρζουαζία στο συνολό της και όλα τα κόμματά της ως την παλιά
παραδοσιακή και νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκτατία και τα διάφορα άλλα
ρεφορμιστικά αντιμαρξιστικά ρεύματα.
Αναπόσπαστο τμήμα αυτού του ΜΥΘΟΥ της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας
αποτελεί και ο εντελώς ατεκμηρίωτος ισχυρισμός περί «αντεπανάστασης το
1990/91»(!) του «Κ»ΚΕ σε διάφορα κείμενά του, με τελευταίο τη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» για την
Οχτωβριανή Επανάσταση: «αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών 1989-1991»
(«ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της ΚΕ του ΚΚΕ Για τα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής
Επανάστασης», σελ 61, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2017).
Σ’ αυτή τη μελέτη γίνεται καταρχήν μια περιορισμένη αναφορά, πολύ περιληπτική
και συντομότατη ανάλυση των σημαντικότερων ζητημάτων των δυο άλλων βασικών
πλευρών (πολιτικής και ιδεολογικής πλευράς) του ενιαίου αντεπαναστατικού
πισωδρομικού προτσες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, ενώ στον οικονομικό
τομέα επιχειρείται ευρύτερη, διεξοδικότερη και λεπτομερέστερη αναφορά, στην
οποία αναλύονται οι νέες, μετά το 1953, οικονομικές μεταρρυθμίσεις-μέτρα και
αποκαλύπτεται ο καπιταλιστικός τους χαρακτήρας, η εφαρμογή των οποίων – όπως
καταδεικνύεται στη μελέτη που ακολουθεί – οδήγησε αναπόφευχτα:
πρώτο, στη ΔΙΑΚΟΠΗ της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική
Ένωση,
δεύτερο, εγκαινίασε τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στον οικονομικό
τομέα – μ’ απαρχή, βέβαια, την ΠΡΩΤΗ σημαντικότατη μα και εντελώς απαραίτητη
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ: τη βίαιη πραξικοπηματική ανατροπή της Διχτατορίας του
Προλεταριάτου απ’ την προδοτική αντικομμουνιστική σοσιαλδημοκρατική ομάδα
των ΧΡΟΥΣΤΣΟΦ-ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ,
τρίτο, εξάλειψε πλήρως το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό,
τέταρτο, παλινόρθωσε πλέρια τον καπιταλισμό, αντικαθιστώντας τις σοσιαλιστικές-
κομμουνιστικές Σχέσεις Παραγωγής με τις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές Σχέσεις
Παραγωγής.
Η πορεία αυτή δείχνει-αποκαλύπτει καθαρά ότι αυτό που δημαγωγικά διαφημίστηκε
κατά κόρον, δεκαετίες ολόκληρες – μα ακόμα και ΣΗΜΕΡΑ – απ’ τους χρουστσοφικούς
σοσιαλδημοκράτες και τους όποιους άλλους οπορτουνιστές ως «πραγματικά υπαρκτός
σοσιαλισμός»(!) ή «αναπτυγμένος σοσιαλισμός»(!) της χρουστσο-μπρεζνιεφο-
γκορμπατσοφικής περιόδου (1953-1990/91) δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με το
Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό της σταλινικής περιόδου, μα ήταν το ΑΚΡΙΒΩΣ αντίθετό του:
ήταν ένας υπαρκτός παλινορθωμένος καπιταλισμός ιδιαίτερου τύπου, επειδή, μετά
απ’ τους πρώτους μήνες του 1953, δεν υπήρχε πλέον Διχτατορία του Προλεταριάτου
και επιπλέον η σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση είχε
ολοκληρωθεί στα μέσα της δεκαετίας του 19608).
Ακόμα και ο Πολωνός ρεβιζιονιστής οικονομολόγος Wlodzimierz Brus σημειώνει
στα μέσα της δεκαετίας του 1980: «η θεαματική αποτυχία του Χρουστσοφικού
Προγράμματος, ότι στη Σοβιετική Ένωση θα αναπτύσσονταν ως το 1980 ο
«ολοκληρωμένος κομμουνισμός», απαντήθηκε με μια πολύ χαμηλόφωνη, σχεδόν
κρυφή, αλλαγή αυτής της έννοιας σε «αναπτυγμένο Σοσιαλισμό» άγνωστης
διάρκειας χωρίς ποσοτικές δεσμεύσεις» (W. Brus: «Geschichte der Wirtschaftspolitik in
Osteuropa», σελ. 429, Köln 1986, Bund-Verlag).
Ας υπενθυμιστεί με την ευκαιρία, η διαβόητη, ανόητη και αντιμαρξιστική μα
συνάμα και πολύ αποκαλυπτική φλυαρία-απάτη του Χρουστσόφ στην Ολομέλεια του
Δεκέμβρη 1957 της ΚΕ του ΚΚΣΕ (καθώς και στο «Πρόγραμμα», κλπ.): «μπορεί να πει
κανείς: προχωρούμε προς τον κομμουνισμό και ταυτόχρονα αναπτύσσουμε τις
Εμπορευματικές Σχέσεις. Δεν αντιφάσκει το ένα με το άλλο; Όχι, δεν αντιφάσκει»(Aus
dem Bericht des Gen. N.S.Chruschtschow auf dem Dezemberplenum (1957) des ZK der
KPdSU, από: S.V.Atlas: «Die Entwicklung der Waren-und Geldbeziehungen und das
grundlegende Problem des Siebenjahrplanes 1959-1965», «Geld und Kredit» 3-4/1959,
σελ.293, Berlin-DDR).
Το κεντρικό μελλοντικά μα και πολύ μεγάλο υπαρκτό πρόβλημα-ερώτημα: ποιές
ήταν οι αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες που οι επαναστατικές δυνάμεις
στη Σοβιετική Ένωση, μέσα στο ΚΚΣΕ, οδηγήθηκαν σε ήττα και στην επικράτηση
της χρουστσοφικής ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης αρχές του 1953, μ’
αποτέλεσμα να ανατραπεί η Διχτατορία του Προλεταριάτου και ν’ ανοιχτεί ο
δρόμος στη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού; δεν εξετάζεται εδώ, επειδή
αυτό συνδέεται πρωτίστως με το ζήτημα της διατήρησης της πολιτικής Εξουσίας,
και επομένως δεν βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην πολιτική επικαιρότητα, μιας και
η εργατική τάξη δεν έχει σήμερα σε καμία χώρα την πολιτική ΕΞΟΥΣΙΑ μα ακόμα
χειρότερα: ούτε καν μαζικά επαναστατικά λενινιστικού-σταλινικού τύπου κόμματα
έχει. Παρόλα αυτά, ας αναφερθεί μόνο ότι οι επαναστατικές δυνάμεις στο ΚΚΣΕ δεν
επαγρύπνησαν9), αδράνησαν και δεν διεξήγαγαν με συνέπεια και αποφασιστικότητα
την ταξική πάλη μετα το θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΣΤΑΛΙΝ αλλά και γιατί το καλύτερο
και πιο επαναστατικό τμήμα των στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος χάθηκε κατά
τη διάρκεια του πολέμου, μα ακόμα και πολλά εκατομμύρια επαναστάτες κομμουνιστές,
απλά μέλη και οπαδοί – μια τεράστια απώλεια που δεν μπορούσε αντικειμενικά να
αναπληρωθεί στο ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά τον πόλεμο.
Τέλος, πέρα απ’ τα παραπάνω, υπάρχει ένα γενικότερο, το μεγαλύτερο και κεντρικότερο
πρόβλημα για το διεθνές επαναστατικό εργατικό κομμουνιστικό κίνημα που πρέπει
να μελετηθεί και αναλυθεί και είναι εντελώς αναγκαίο να απαντηθεί, κι’ αυτό είναι το
ερώτημα: γιατί οι κομμουνιστές και το διεθνές προλεταριάτο δεν κατόρθωσαν
να διατηρήσουν τον περασμένο 20ο αιώνα τον επαναστατικό χαρακτήρα των
κομμουνιστικών μαρξιστικών κομμάτων (αλλά και των Συνδικάτων) τόσο στις χώρες
που η εργατική τάξη είχε την πολιτική Εξουσία (απαρχή Οχτωβριανή Επανάσταση)
και οικοδομούσε το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό όσο και στις καπιταλιστικές-
ιμπεριαλιστικές χώρες που δεν είχε ακόμα καταλάβει την πολιτική Εξουσία;10) –
προφανώς το σημαντικότερο απ’ όλα, επειδή απ’ αυτό εξαρτώνται ΟΛΑ τ’ άλλα.
Για να διευκολυνθεί κάπως η κατανόηση του πολυσύνθετου, στο σύνολό του
(πολιτικά-ιδεολογικά-οικονομικά), αντεπαναστατικού πισωδρομικού προτσές της
παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, προτάσσεται της ανάλυσης
αυτής (κρίθηκε αναγκαίο) μια πολύ σύντομη αλλά και ελλιπέστατη ιστορική αναδρομή
σχετικά: πρώτο, με την Οκτωβριανή Επανάσταση, δεύτερο, την οικοδόμηση του
Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στη Σοβιετική ‘Ένωση, τρίτο, σύγκριση Καπιταλισμού
και Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, και τέλος ξεχωριστά μια σύντομη αναφορά στην
αμφισβήτηση της ύπαρξης του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της περιόδου 1917-
1953 από διάφορες αντιδραστικές ιδεολογικο-πολιτικές κατευθύνσεις, κυρίως εκείνη της
παλιάς αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας αλλά και κάποιων νεότερων συγγενικών
οπορτουνιστικών ρευμάτων.
Κλείνοντας, το εκτεταμένο αλλά αναγκαίο «γενικό εισαγωγικό σημείωμα» δεν μπορεί να
μην σημειωθεί, ότι το 1990-91 με την κατάρρευση του ρεβιζιονιστικού καπιταλιστικού
ανατολικού μπλοκ και τη διάλυση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής Σοβιετικής
Ένωσης, ακόμα και ως κράτος, η διεθνής ιμπεριαλιστική και φασιστική αντίδραση
θριαμβολογούσε για «αποτυχία, χρεοκοπία και κατάρρευση του σοσιαλισμού»(!), όμως
εκείνο που στην πραγματικότητα χρεοκόπησε και κατέρρευσε ΔΕΝ ήταν ο Σοσιαλισμός-
Κομμουνισμός αλλά ο παλινορθωμένος καπιταλισμός, όπως καταδεικνύεται
παρακάτω. Επιπλέον οι κούφιες και ατεκμηρίωτες « θριαμβολογίες» των αντιδραστικών
αστών προπαγανδιστών δεν μπορούν να αποκρύψουν απ’ το διεθνές προλεταριάτο,
τους εργαζόμενους και τους λαούς γενικότερα, ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό
Συνέχεια στη σελίδα 4
 “ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”
ΤΑΧ. Θ. 3689
10210 ΑΘΗΝΑ
4 “ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ”
σύστημα ήταν και παραμένει γι’ αυτούς: σύστημα άγριας εκμετάλλευσης και
φασιστικής καταπίεσης, τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, επαναλαμβανόμενων
κυκλικών οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής (με τελευταία το 2008), μαζικής
ανεργίας πολλών εκατομμυρίων, μεγάλης φτώχιας και εξαθλίωσης, σχετικής και
απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, πληθωρισμού, μεγάλη καταστροφής
του περιβάλλοντος, πολέμων, κλπ., κλπ., σύστημα που χαρακτηρίζεται από
ασυμφιλίωτες ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις, που όλα μαζί εγκυμονούν-
προκαλούν συνεχείς επαναστατικές εξεγέρσεις και το αναπόφευκτο ξέσπασμα
βίαιων-ένοπλων αντιιμπεριαλιστικών-προλεταριακών επαναστάσεων.
Σημειώσεις
5) Σε πολιτικό επίπεδο, η αντεπαναστατική στροφή εκδηλώνεται για πρώτη φορά,
έμμεσα και δειλά, ΧΩΡΙΣ να αναφέρεται το όνομα του ΣΤΑΛΙΝ, πολύ νωρίς, ούτε καν 5
μήνες απ’ την εξόντωσή του (5 Μάρτη 1953), τον Ιούλη του 1953, στο κύριο άρθρο της
«ΠΡΑΒΔΑ» (26 Ιούλη 1953) με τίτλο: «50 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος της
Σοβιετικής Ένωσης (1903-1953)» στο οποίο υψώνεται η αντεπαναστατική σημαία της
διαβόητης «Προσωπολατρίας»(!): «είναι αναγκαίο, να εξαλείψουμε από την πρακτική
της προπαγανδιστικής δουλειάς του κόμματος τη λαθεμένη, του μη μαρξιστικού
διαφωτισμού του ρόλου της προσωπικότητας στην ιστορία που εκφράστηκε στην
προπαγάνδιση της ξένης προς το πνεύμα του μαρξισμού-λενινισμού ιδεαλιστικής
θεωρίας της Προσωπολατρίας. Η λατρεία της προσωπικότητας συγκρούεται με
την Αρχή της συλλογικής ηγεσίας…» («ΠΡΑΒΔΑ»: «Fünfzig Jahre Kommunistische
Partei der Sowjetunion (1903-1953)», (26 Ιούλη 1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion»,
Hrg. Presseamt beim Ministerpräsidenten der Regierung der DDR, Nr.85, S. 1043, Freitag,
31.Juli 1953).
6) Ο W.Brus σημειώνει: «στην αγροτική οικονομία εισήγαγαν αμέσως (Αύγουστος
1953: Αποφάσεις του Ανωτάτου Σοβιέτ, το Σεπτέμβρη: βασικό Πρόγραμμα της ΚΕ
του ΚΚΣΕ) μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλειψαν δραστικά τον υπερσυγκεντρωτισμό
και επέκτειναν τον τομέα των Εμπορευματο-Χρηματικων-Σχέσεων» (W.Brus:
Funktionsprobleme der sozialistischen Wirtschaft, σελ. 135, Frankfurt 1971, Warszawa 1961).
Για Οικονομική Ιδιοσυντήρηση, βλέπε: N.P.Fedorenko/ P.G.Bunitsch/ S.S.Schatalin:
«Effektivität in der sozialistischen Wirtschaft»,Berlin-DDR1972, Moskau 1970, σελ.148,:
«ιδιαίτερα έντονα αναπτύχθηκε αυτό το προτσές απ’ το 1953. Ουσιαστική σημασία
είχε η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΣΣΔ της 11η Απρίλη 1953 “Για
την επέκταση των δικαιωμάτων των Υπουργών της ΕΣΣΔ”. Παράλληλα σ’ αυτό
επεκτάθηκαν τα δικαιώματα των Επιχειρήσεων με Οικονομική Ιδιοσυντήρηση…»
και στην Ολομέλεια του Ιούλη 1955 επεκτάθηκαν «τα δικαιώματα των διευθυντών».Η
Οικονομική Ιδιοσυντήρηση εισάχθηκε-καθιερώθηκε επίσημα στην οικονομία της
Σοβ.Ένωσης με τις Αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ της ΚΚΣΕ, Σεπτέμβρη 1953 και
Φλεβάρη-Μάρτη 1954 («PROKLA», 1/1971 σελ. 141) – Οικονομική Ιδιοσυντήρηση
(=“Chozrascet”-“Wirtschaftliche Rechnungsführung“) όχι απλά ως «μέθοδος λογιστικής
καταγραφής και σύγκρισης», γιατί αυτή ήδη υπήρχε, άλλα επιπλέον ως οικονομική
καπιταλιστική Κατηγορία (και στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης), η οποία έχει
ως πυρήνα το Κέρδος και ως κεντρικό στόχο τη μεγιστοποίηση της Αποδοτικότητα
των επιχειρήσεων. Επιπλέον, για καπιταλιστική «τιμή παραγωγής»–«μέσο ποσοστό
Κέρδους»: βλέπε: S.W.Atlas-L.A.Waag: «Das Wertgesetz und seine Rolle im Sozialismus»
(Red.Prof. N,A Zagolow) Berlin-DDR 1960, Moskau 1959, σελ. 231-246, 265-271, 282-286: οι
L.A.Waag-S.W.Atlas (1958) διαπιστώνουν-ομολογούν ότι στα μετά το 1953 χρόνια στην
οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης υπήρχε τόσο η καπιταλιστική Κατηγορία της «τιμής
Παραγωγής»: «στην πρακτική μας υπάρχει η σοσιαλιστική τιμή Παραγωγής» (S.W.
Atlas, 1958, στο ίδιο, σελ.245), μα ακόμα και το μέσο ποσοστό Κέρδους:«πράγματι
υπάρχει στην πράξη ήδη από καιρό ένα τέτοιο σχεδιασμένο μέσο ποσοστό
Κέρδους» (S.W.Atlas, 1958στο ίδιο, σελ.245). «Οι αρχές της τιμής Παραγωγής και
του μέσου ποσοστού Κέρδους, οι οποίες στην πραγματικότητα δρουν στην
πράξη, πρέπει να χρησιμοποιηθούν ώστε να αποκαλύψουν όλες τις δυνατότητες
της ενδοεπιχειρησιακής σοσιαλιστικής συσσώρευσης» (S.W.Atlas 1958, στο ίδιο,
σελ.282).  Επιπλέον:«οι ασχολούμενοι πρακτικά με το πλάνο ενεργούν ήδη με την
κατηγορία της τιμής Παραγωγής» (L.A.Waag, 1958, στο ίδιο, σελ.265) και συνεχίζοντας
λέει ότι «αυτή η μέθοδος με συγκαλυμμένη μορφή εφαρμόζεται στην πράξη
παντού» στην οικονομία (Waag,1958,στο ίδιο, σελ.268), για να καταλήξει-δηλώσει
σχετικά με την «τιμή Παραγωγής»: «δεν επιτρέπεται να σκεφτόμαστε, ότι αυτή είναι
μια ειδική κατηγορία του καπιταλισμού»!!! (Waag: 1958, στο ίδιο, σελ. 270)
7) «Argumenti i Fakti», September 1989, σελ.16 και «διαλεκτική», Μάρτης-Απρίλης 1990,
τ.1, σελ.65.
8) Ήδη απ’ το 1956 πολλοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές οικονομολόγοι (Kronrod,
Kulikow,Liwschiz, κλπ.) διαπίστωναν-ομολογούσαν την ύπαρξη στην οικονομία
της Σοβιετικής Ένωσης των «Mehrarbeit»–«Mehrprodukt», τη μετατροπή των μέσων
Παραγωγής σε Εμπορεύματα (A. Liwschiz: Über den Doppelcharakter der Arbeit im
Sozialismus, «Fragen der Wirtschaft» Heft 10/1956 και «Sowjetwissenschaft», Heft 2/1957, σελ.
130, Berlin-DDR), τη λειτουργία της «σοβιετικής» οικονομίας στη βάση της Wirtschaftliche
Rechnungsführung ως καπιταλιστικής οικονομικής Κατηγορίας που συνδέεται οργανικά
με το Κέρδος και την Αποδοτικότητα δηλ. ως «αντικειμενικής οικονομικής μορφής
των σοσιαλιστικών Σχέσεων Παραγωγής» (J. Kronrod: Wertgesetz und Preisbilldung in
der UdSSR, «Fragen der Wirtschaft» Heft 2/1957 και «Sowjetwissenschaft» 8/1957, σελ. 920,
Berlin-DDR), ο δε J. Kronrod προχωρεί ακόμα παραπέρα: διαπιστώνει την ύπαρξη στην
τότε σοβιετική οικονομία «Υπεραξίας», (=Mehrwert) σημειώνει ο ανατολικογερμανός
οικονομολόγος K. Frenzel (Kurt Frenzel: Zu den Katergorien «Mehrarbeit» und
«Mehrprodukt» im Sozialismus, στο: «Wirtschaftswissenschaft», Jahrgang 6, Heft 3 April/
Mai 1958, σελ. 422, Berlin-DDR). Ενώ ο Πολωνός οικονομολόγος Brus διαπιστώνει,
ότι ήδη η οικονομία των ρεβιζιονιστικών χωρών λειτουργεί στη βάση des Gesetzes
des Durchschnittsprofits (=νόμος του μέσου ποσοστού Κέρδους – Κατηγορία του
καπιταλισμού) (W.Brus: Über die Rolle des Wergesetzes in der sozialistischen Wirtschaft, στο:
«Wirtschsftswissenschaft», Heft 1/1957,προτείνει να επανεισαχθούν στη οικονομία αυτών
των χωρών οι καπιταλιστικές οικονομικές Κατηγορίες, όπως Zins, Produktionspreis,
Durchschnittsprofit,(=Τόκος, τιμής Παραγωγής, μέσο ποσοστό Κέρδους) κλπ., κάτι
που ήδη είχε γίνει σε σειρά χώρες. Στην Πολωνία, μετά τη διάλυση των αγροτικών
Συνεταιρισμών απ’ το Γκομούλκα, στο ένα σκέλος της οικονομίας, τον αγροτικό τομέα,
κυριαρχούσε η καπιταλιστική ατομική Ιδιοκτησία: «στην Πολωνία περισσότερο από
85% της καλιεργήσιμης γης είναι ατομική Ιδιοκτησία» (W. Brus: Wirtschaftsplanung
für ein Konzept der politischen Ökonomie,σελ. 22 Suhrkamp Verlag,Frankfurt am Main
1972,Warschau 1964). O ανατολικογερμανός οικονομολόγος Kurt Frenzel ασκεί βέβαια
ορθά από μαρξιστική σκοπιά κριτική στους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές οικονομολόγους,
όμως δυστυχώς ο ίδιος φαίνεται να μην είχε «αντιληφθεί», ότι απ’ την έναρξη της
σταδιακής παλινόρθωσης του καπιταλισμού με την εκμετάλλευση και επέκταση των
Waren-Geld-Beziehungen (=Εμπορευματο-Χρηματικές Σχέσεις) το 1953, αμέσως μετά
το θάνατο-δολοφονία του ΣΤΑΛΙΝ, είχαν ήδη περάσει 4 χρόνια και το μεγαλύτερο μέρος
των βασικών καπιταλιστικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων είχαν εφαρμοστεί.
9) Οι επαναστατικές δυνάμεις στο ΚΚΣΕ στην πράξη δεν επαγρύπνησαν, αδράνησαν
και δεν διεξήγαγαν με συνέπεια και αποφασιστικότητα την ταξική πάλη μετά το
θάνατο-ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΣΤΑΛΙΝ παρόλο που στην «ΠΡΑΒΔΑ» (13 Γενάρη 1953) ασκείται
οξύτατη κριτική στους δεξιούς οπορτουνιστές «που εκπροσωπούν την αντιμαρξιστική
αντίληψη περί «άμβλυνσης»-σβήσιμο της ταξικής πάλης» σημειώνοντας πως
«οι επιτυχίες δεν οδηγούν σε σβήσιμο, αλλά σε όξυνση της πάλης» («ΠΡΑΒΔΑ»:
Gemeine Spione und Mörder unter der Maske von Professoren und Ärzten (13 Γενάρη
Μάη 2018
1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion», Hrg. Presseamt beim Ministerpräsidenten
der Regierung der DDR, Nr.6, σελ..79, Freitag, 16. Januar 1953), ενώ στην «ΠΡΑΒΔΑ»(6
Φλεβάρη 1953) δημοσιεύτηκε άρθρο του N.Kosew: Über revolutionäre Wachsamkeit,
(=για την επαναστατική επαγρύπνηση) στο οποίο ευθύς εξαρχής υπογραμμίζεται: «οι
μεγάλοι ηγέτες και οργανωτές του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Σοβιετικού
κράτους, ο Λένιν και ο Στάλιν, διδάσκουν το σοβιετικό λαό να αυξάνουν διαρκώς
την επαναστατική επαγρύπνηση» («ΠΡΑΒΔΑ»: Über revolutionäre Wachsamkeit,
N.Kosew (6 Φλεβάρη 1953), στο: «Die Presse der Sowjetunion», Hrg. Presseamt beim
Ministerpräsidenten der Regierung der DDR, Nr.20, σελ..253, Mittwoch, 18. Februar 1953),
10) Κατά τη διάρκεια της Β΄ Διεθνούς τα αρχικά, παρά τα όποια προβλήματα, μαρξιστικά
κόμματα εκφυλίστηκαν σε αστικά ρεφορμιστικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικού
τύπου, μ’ εξαίρεση ένα τμήμα του ρώσικου Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, το κόμμα
των Μπολσεβίκων, μ’ επικεφαλής το ΛΕΝΙΝ. Το ίδιο συνέβη και με τα Κομμουνιστικά
κόμματα της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς τα οποία αρχές-μέσα της δεκαετίας του
1950 εκφυλίστηκαν σε ρεφορμιστικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αποδεχόμενα την
αντεπαναστατική σοσιαλδημοκρατική γραμμή του κακόφημου 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ
(Φλεβάρης 1956) – με εξαίρεση μόνο το επαναστατικό ΚΚΕ, μ’ επικεφαλής το μεγάλο
επαναστάτη κομμουνιστή ηγέτη ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, που απέρριψε και καταπολέμησε
το αντεπαναστατικό προδοτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, ο οποίος
δολοφονήθηκε, μετά 17 χρόνια εξορία, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας τον Αύγουστο
του 1973 απ’ την προδοτική σοσιαλφασιστική κλίκα των ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ-ΦΛΩΡΑΚΗ,
δικαιώνοντας την εκτίμηση του ΣΤΑΛΙΝ γι’ αυτόν, που είχε πει κατά τη διάρκεια των
εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ(1952) στον παλιό μπολσεβίκο ΝΙΓΙΑΖΟΦ: «Τον
βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι μεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι μόνο
στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (Πάνος Δημητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, χρονικό μιας
ζωής και μιας εποχής, σελ. 202-203, Αθήνα 1997), ο δε Νιγιάζοφ είχε πει: «ο Ζαχαριάδης
είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού
κινήματος»(στο ίδιο).
Οι πολλές δεκάδες χιλιάδες επαναστάτες κομμουνιστές, μέλη και οπαδοί του σταλινικού-
ζαχαριαδικού ΚΚΕ1918-1955, αντάρτες των ΕΛΑΣ-ΔΣΕ – κουβαλώντας στις πλάτες
τους έναν 10χρονο ένοπλο αγώνα και κρατώντας περήφανα τον αυτοχαρακτηρισμό
«Ζαχαριαδικοί» – που πρώτοι στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ύψωσαν το
επαναστατικό τους ανάστημα στην Τασκένδη (πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν), το
Σεπτέμβρη του 1955, απέναντι στο Χρουστσοφισμό, παρά τη διάλυση του κόμματός
τους και τις άγριες πρωτοφανείς φασιστικές διώξεις, δεκαετίες ολόκληρες, στις
ρεβιζιονιστικές χώρες (φυλακές, δίκες, εξορίες, κλπ. κλπ.) και στη μοναρχοφασιστική
Ελλάδα δεν υπέκυψαν ούτε υποτάχτηκαν μα ούτε προσχώρησαν στα ρεφορμιστικά
κόμματα της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας («Κ»ΚΕ-«Κ»ΚΕεσ.-ΣΥΡΙΖΑ) ούτε
στο λεγόμενο «σοσιαλιστικό» μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ (ελάχιστοι μόνο «μετρημένοι στα
δάχτυλα του ενός χεριού» προσχώρησαν σ’ αυτά). Έμειναν ως το τέλος της ζωής
τους με θαυμαστή συνέπεια και περηφάνια πιστοί στην επαναστατική γραμμή
των ΣΤΑΛΙΝ-ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ και καταπολέμησαν το αντεπαναστατικό προδοτικό
σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού.
Σύντομη επιλογή σχετικής βιβλιογραφίας κατά χρονολογική σειρά:
Hermann Heinrich von Gossen, «Entwicklung der Gesetze des menschlichen Verkehrs und
der daraus flieβenden Regeln fuer menschliches Handeln» (Braunschweig 1854 και 1889,
1927: σελ. 228-231)
Leon Walras: «Elemente der reinen politischen Oekonomie» (1874),
Albert Schaeffle: «Die Quintessenz des Sozialismus» (1874) και Gotha 1890.
Anton Menger: «Das Recht auf den vollen Arbeitsertrag», Stuttgart/Berlin 1886
Friedrich von Wieser:: «Ueber den Ursprung und die Hauptgesetze des wirtschaftlichen
Werthes», Wien 1884
Friedrich von Wieser:: «Der natuerliche Werth» (Wien 1889)
Vilfredo Pareto: «Cours d’ economie politique, 2. Βd., σελ 363-364, Lausanne-Paris 1897
Gustav Cassel «Das Recht auf den vollen Arbeitsertrag», Goettingen 1900
N.G. Pierson: «Das Wertproblem in der sozialistischen Gesellschaft» («The Economist»,
Gravenhage-Holland 1902), και στο: Zeitschrift fuer Volkswirtschaft und Sozialpolitik»,
Neue Folge, Bd. IV, Jg. 1925, σελ.609
Karl Kautsky: «Die soziale Revolution», σελ. 4, 3. Auflage, Verlag «Vorwaerts»
Enrico Barone: «Il ministro della produzione nello stato collectivista» («Giornale degli
economisti», Σεπτέμβρης-Οχτώβρης 1908)
Ludwig von Mises: «Die Wirtschaftsrechnung im sozialistischen Gemeinwesen» (1920),
στο: «Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 47, Νο 1, April 1920
Ludwig von Mises: «Neue Beiträge zum Problem der sozialistischen Wirtschaftsrechnung»,
in «Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 51/1924 S. 488-500
Ludwig von Mises: «Die Gemeinwirtschaft, Untersuchungen ueber den Sozialismus», Jena
1922, 2. Aufl. 1932
Max Weber: «Wirtschaft und Gesellschaft» Tuebingen 1922,1925, ελ.: «Οικονομία και
Κοινωνία», Αθήνα 2005
Boris Brutzkus: «Die Lehren des Marxismus im Lichte der russischen Revolution», Berlin
1928, πρώτα εκδόθηκε στη Σοβιετική Ένωση στο περιοδικό «Economist»
Eugen Varga: «Die Kostenrechnung in einem Geldlosen Staat», in: «Kommunismus II, Heft
9/10,
Eugen Varga: «Die wirtschaftlichen Probleme der proletarischen Diktatur», Wien 1920
Eduard Heimann: «Mehrwert und Gemeinwirtschaft», Berlin 1922
Karl Kautsky: «Die proletarische Revolution und ihr Programm», Stuttgart 1922
Gustave Landauer: «Grundprobleme der funktionellen Verteilung des Wertes», Jena 1923
Otto Leichter: «Die Wirtschaftsrechnung in der sozialistischen Gesellschaft», Wien 1923
Karl Polanyi: «Die sozialistische Rechnungslegung», in «Archiv für Sozialwissenschaft und
Sozialpolitik», Bd. 49/1922
Jakob Marschak: «Wirtschaftsrechnung und Gemeinwirtschaft», in «Archiv für
Sozialwissenschaft und Sozialpolitik», Bd. 51/1924
Oskar Lange: «On the Economic Theory of Socialism» (στο: «Review of Economic Studies,
Bd. IV, No 1 και 2, Οχτώβρης 1936 και Φλεβάρης 1937, γερμανικά:«Zur oekonomischen
Theorie des Sozialismus» στο: O. Lange: «Oekonomisch-theoretische Studien», Frankfurt
am Main-Koeln 1977, ελληνικά:  Oskar Lange-Fred Taylor:  «Η οικονομική θεωρία του
σοσιαλισμού», Αθήνα 1976).
Maurice Dobb: «Economic Theory and the Problem of a Socialist Economy» («Economic
Journal», Decembre 1933)
Maurice Dobb: «On Economic Theory and Socialism», σελ, 33-92, London 1955, 1956 και
«Ueber die oekonomische Theorie und den Sozialismus», στο: «Wirtschaftswissenschaftliche
Informationen» Hefte 14-15/1959, Berlin-DDR
J.A. Schumpeter: «Kapitalismus, Sozialismus und Demokratie», New York 1942, Bern 1950
Wilhelm Roepke: «Zur Theorie des Kollektivismus», «KYKLOS», Internationale Zeitschrift
fuer Sozialwissenschaft, Bd. III / 1949, σελ. 151, Basel 1949
Willhelm Krelle: «Über die Möglichkeit der Wirtschaftsrechnung in verschiedenen
Wirtschaftsordnungen», στο: «Jahrbücher für Nationalökonomie und Ststistik» Bd. 165,
H. 2-3/1953, σελ.123
Kritik der politischen Oekonomie heute, 100 Jahre „Kapital“, Frankfurt am Main 1968
«Argumenti i Fakti», September 1989, Moskau
Η Οκτωβριανή Επανάσταση και ο πρώιμος σοσιαλισμός στη Λογική της Ιστορίας, Αθήνα
2017