Od 1931. do 1936.

godine nastao je period velike nestabilnosti i konkurentskih devalvacija, do

koga je došlo tako što su zemlje pokušavale “izvoziti” svoju nezaposlenost. SAD su u periodu
1933-1934. čak devalvirale dolar, iako su imale suficit olatne bilance, a sve to u cilju povečanja
izvoza. Do 1936. godine devizni tokovi između najvažnijih valuta bili su opet isti kao što su bili
1930. godine. U tom razdoblju zemlje su također uvodile veoma visoku carinsku zaštitu i druga
značajna ograničenja, tako je međunarodna razmjena skoro bila prepolovljena. Do 1939,
naravno, umjesto pune zaposlenosti najprije je nastala velika depresija, a zatim rat. Ragnar
Nurkse tvrdi da je međuratno iskustvo jasno pokazalo da prevagu imaju destabilizujuće
špekulacije, a i da su fleksibilni devizni tokovi u osnovi nestabilni. Ovo iskustvo vrlo je značajno
uticalo da se pri završetku Drugog svjetskog rata uspostavi međunarodni monetarni sustav koji
ima određenu dozu fleksibilnosti ali istovremeno snažno inzistira na održavanju fiksnih pariteta
deviznih tokova. U novije vrijeme, međuratno iskustvo je ponovo analizirano i ustanovljeno je
da su snažne fluktuacije deviznih tokova u periodu 1919-1924. godine, ustvari, bile odraz velikih
neravnoteža stvorenih tokom Prvog svjetskog rata i nestabilnosti u toku poslijeratne
rekonstrukcije, što niti jedan režim fiksnog toka ne bi mogao preživjeti.