Η κάρτα τηλεφώνου

Μολονότι είχα κινητό καρτοτηλέφωνο σε μια πολύ γνωστή

τηλεφωνική εταιρεία, αποφάσισα να αποκτήσω και μια κάρτα
τηλεφώνου για δημόσιο τηλέφωνο, διότι συμφέρει οικονομικά.
Το συμβάν όμως που επακολούθησε ούτε που θα μπορούσα να
το είχα φανταστεί.
Όταν μια μέρα, λοιπόν, μου τελείωσε ο χρόνος ομιλίας στο
καρτοτηλέφωνο, πήγα στον κοντινότερο τηλεφωνικό θάλαμο,
έβαλα την κάρτα στη σχισμή και πάτησα στα πλήκτρα του
βρώμικου τηλεφώνου τον αριθμό ενός φίλου μου με τον οποίο
είχα πολύ καιρό να μιλήσω. Προσέχοντας να μην έρθει το
βρωμερό τηλέφωνο σε επαφή με το πρόσωπο μου, περίμενα την
απόκριση από την άλλη πλευρά της γραμμής.
Από την άλλη μεριά του τηλεφώνου όμως αντί για τη φωνή
του φίλου μου ακούστηκε η φωνή του πρωθυπουργού, ο οποίος
περίμενε να ακούσει ποιος τον είχε καλέσει στο απόρρητο
υπηρεσιακό του τηλέφωνο. Έκπληκτος έκλεισα το τηλέφωνο και
ξαναπάτησα τα πλήκτρα του ίδιου αριθμού, όμως μου
αποκρίθηκε για ακόμη μια φορά ο πρωθυπουργός. Του εξήγησα
ότι δεν είχα καμιά πρόθεση να του κάνω φάρσα, αλλά ήταν ένα
λάθος στην τηλεφωνική σύνδεση. Αυτός με καθησύχασε πως δεν
θα έχω καμία δίωξη αρκεί να μην επαναληφθεί το γεγονός.
Την επόμενη μέρα, την ίδια περίπου ώρα, κάλεσα για ακόμη
μια φορά τον ίδιο αριθμό, από άλλο θάλαμο, το ίδιο βρώμικο,
έχοντας τώρα στην γραμμή τον πρόεδρο της Ρωσίας, που
πρώτα μιλώντας αγγλικά και έπειτα βλαστημώντας στην γλώσσα
του προσπάθησε να καταλάβει ποιος ήμουν και από που
προμηθεύτηκα τον απόρρητο αριθμό του κόκκινου τηλεφώνου.
Έντρομος ζήτησα συγνώμη στα αγγλικά και κατέβασα το
τηλέφωνο.
 Την αμέσως επόμενη μέρα ήταν η σειρά του προέδρου της
Αμερικής να αποκριθεί στο κάλεσμα μου, τηλεφωνώντας όμως
από ένα άλλο τηλεφωνικό θάλαμο στην άλλη άκρη της πόλης
και παίρνοντας έναν διαφορετικό αυτή τη φορά αριθμό.
Αντιλήφθηκα ότι η τηλεφωνική κάρτα ήταν εντελώς παράξενη
και συνάμα επικίνδυνη και φρόντισα να την κομματιάσω και να
την ρίξω στα σκουπίδια, υποσχόμενος στον εαυτό μου να μην
αγοράσω άλλη φορά κάρτα για δημόσιο τηλέφωνο.