1894-1931: Αναρχικό Κίνημα στην Κορέα

Στα 2000 χρόνια Κορεάτικης ιστορίας πάντα υπήρχαν κινήματα που μάχονταν για τα
δικαιώματα των χωρικών καθώς και εθνική ανεξαρτησία. Μέσα στα κινήματα αυτά
υπήρχαν τάσεις που μπορούν όπως και οι Diggers στην Αγγλία να θεωρηθούν σαν
προάγγελοι του συγχρόνου αναρχισμού.

Το 1894 η Ιαπωνία με το πρόσχημα της προστασίας της Κορέας από την Κίνα εισέβαλε στην
Κορέα. Η πάλη για την εθνική απελευθέρωση έγινε βασικό πρόταγμα όλων των
ριζοσπαστικών πολιτικών κινήσεων.

Το σύγχρονο αναρχικό κίνημα στην Κορέα άρχισε να διαμορφώνεται στην Κορέα μεταξύ
όσων κατέφυγαν στη Κίνα μετά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1919 καθώς και μεταξύ
εργατών και φοιτητών που είχαν μεταναστεύσει στην Ιαπωνία. Σ’ αυτό τον αγώνα, το
κίνημα της 1ης Μαρτίου, στον οποίο κυριάρχησαν οι αναρχικοί, συμμετείχαν 2 εκ
άνθρωποι, καλέστηκαν 1500 διαδηλώσεις, αφήνοντας 7500 νεκρούς, 16000 τραυματίες και
περισσότερα από 700 σπίτια και 47 εκκλησίες κατεστραμμένες.

Η περίοδος ως και το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου χωρίζεται από την KAF (Κορεάτικη
Αναρχική Ομοσπονδία) σε τρια στάδια. Το πρώτο, που εντοπίζεται στο 1ο μισό της
δεκαετίας του ‘20 περιγράφεται σαν περίοδος της επώασης.

Στα πρώτα χρόνια του αιώνα καθώς η Ιαπωνική άρχουσα τάξη άρχισε να υλοποιεί την
ιμπεριαλιστική της πολιτική πάνω στις υπόλοιπες ασιατικές χώρες, παράλληλα κατέστειλε
ανελέητα κάθε αντίδραση στην ίδια την Ιαπωνία. Οι Ιάπωνες αναρχικοί ήταν στην πρώτη
γραμμή αυτής της αντιιμπεριαλιστικής αντίδρασης. Το 1910 ο Κοτόκου Σουσούι, ηγετική
μορφή του αναρχικού κινήματος εκτελέστηκε για προδοσία. Η Εφημερίδα τω Λαϊκών
προπαγάνδιζε κατά του πολέμου Ιαπωνία-Ρωσίας καθώς και οι επαναστάσεις του 1905 και
του 1917 στη Ρωσία, η εξέγερση του ρυζιού το 1918 αλλά και η εξέγερση στην Κορέα το
1919 ανησυχούσαν τα κέντρα της εξουσίας στην Ιαπωνία.

Μετά την αιματηρή καταστολή του κινήματος της 1ης Μαρτίου και την άνοδο των ταξικών
συγκρούσεων στη ίδια την Ιαπωνία, τα αφεντικά κατηγόρησαν τους Κορεάτες εργάτες και
τους αναρχικούς για τον σεισμό του 1923 στο Τόκιο, περισσότεροι από 6000 εργάτες από
την Κορέα κυνηγήθηκαν με ρόπαλα και δόρατα από μπαμπού. Όλοι οι γνωστοί Ιάπωνες και
Κορεάτες αναρχικοί συνελήφθησαν. Ο Πάρκ Γεόλ και η γυναίκα του Κανέκο Φούμικο,
Κορεάτες αναρχικοί, βετεράνοι της εξέγερσης του 1919 και ιδρυτές της «Μαύρης Εταιρίας
Εργατών» στο Τόκιο, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Πολλοί άλλοι φυλακίστηκαν. Επειδή η
κατηγορία για πρόκληση σεισμού θεωρήθηκε από την άρχουσα τάξη ως αστεία, οι ποινές
μετατράπηκαν σε ισόβια. Η Φούμικο πέθανε στη φυλακή ενώ ο Γέολ δεν βγήκε παρά μόνο
σμετά το τέλος του 2ου ΠΠ, πολλοί από τους φυλακισμένους της λεγόμενης «Υπόθεσης
εσχάτης προδοσία» έγιναν σημαντικοί ακτιβιστές και ηγετικές μορφές του αναρχικού
κινήματος.

Η KAF ιδρύθηκε στην Κίνα τον Απρίλη του 1924 και δημοσίευσε το «Μανιφέστο της
Κορεάτικης Επανάστασης». Ήταν έντονα αντιιμπεριαλιστικό: «θεωρούμε την κλεπτοκρατική
πολιτική της Ιαπωνίας ως εχθρό της ύπαρξης του έθνους μας και πως είναι δικαίωμά μας η
ανατροπή του Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού με επαναστατικά μέσα», αναλύοντας την ανάγκη
για να μην υπάρξει απλώς μια εναλλαγή αφεντών (Ιαπώνων και Κορεατών) καθώς και τις
διαφορές μιας πολιτικής και μιας κοινωνικής επανάστασης. Δεν άφηνε καμμιά αμφιβολία
για τον ρόλο των αναρχικών σε μια επαναστατική κατάσταση. Η Ομοσπονδία άρχισε να
βγάζει εφημερίδες

Ως το 1928 η διασπορά των ελευθεριακών ιδεών στην Ασία βοήθησε την KAF να οργανώσει
την Αναρχική Ομοσπονδία της Ανατολής με μέλη από την Κίνα, την Ιαπωνία, το Βιετνάμ και
την Ταιβάν, η οποί εξέδιδε την μπροσούρα «Η Ανατολή». Το Μανιφέστο της KAF
υιοθετήθηκε ως το επίσημο πρόγραμμά της.

Το δεύτερο στάδιο που καλύπτει την περίοδο 1925-30 είναι το στάδιο της οργάνωσης, με
οδηγό την θεωρία της αναρχικής επανάστασης όπως αυτή διαμορφώθηκε στην στο
Μανιφέστο αλλά και την πρακτική εμπειρία από το Κίνημα της 1ης Μαρτίου, τις εργατικές
οργανώσεις στην Ιαπωνία, την υπόθεση «Εσχάτης Προδοσίας», διάφορες ομάδες άρχισαν
να οργανώνονται στη Σεούλ, στο Ταεγκου και την Πιονκγιάνγκ και σε άλλες περιοχές. Ως το
Νοέμβρη του 1929 η αύξηση των μελών ήταν τεράστια και δημιουργήθηκε η Αναρχική
Κομμουνιστική Ομοσπονδία της Κορέας (KAFC) ως εθνικός οργανισμός.

Παρόλο που ο ρόλος της ομοσπονδίας στον απελευθερωτικό αγώνα υπήρξε κυρίως
κρυφός, δεν σημαίνει ότι δεν είχε υποστήριξη και ευρεία αποδοχή. Ο ρόλος της φαίνεται
και από τον τρόπο με τον οποίο άλλαξαν οι ποινές για την συμετοχή σε οργανώσεις ή την
έκδοση αναρχικών μπροσούρων εναντίον του κοινωνικού καθεστώτος που ενώ στην αρχή
της δεκαετίας ήταν απλώς ποινές φυλάκισης ως το τέλος της δεκαετίας πλέον τιμωρούνταν
με θάνατο. Ενώ και η απλή οργάνωση χωρικών σε συνεργατικές αγροτικές κολεκτίβες
οδήγησε πολλά μέλη αναρχικών οργανώσεων στη φυλακή, ωστόσο μέχρι το 1930 κάθε
επαρχία της Κορέας είχε την δική της ενεργή οργάνωση.

Το επόμενο στάδιο διαρκεί ως το 1945. Μεταξύ των δυο εκατομμυρίων Κορεατών στη
Μαντσουρία η KAF βρήκε εύκολα πρόσφορο έδαφος για την προπαγάνδα της, αμέσως μετά
την δημιουργία της εκεί (KAFM) το 1929. Ο κύριος οργανωτής της ομοσπονδίας, ο Κιμ Γιονκ-
Γιν συνέταξε ένα σχέδιο το οποίο πρότεινε στους αντάρτες του αντι-Ιαπωνικού κινήματος.
Το σχέδιο περιλάμβανε εθελοντικές κολεκτιβοποιήσεις, δωρεάν εκπαίδευση ως τα 18,
εκπαίδευση για τους μεγαλύτερους που ήταν αναλφάβητοι καθώς και εκπαίδευση στα
όπλα για κάθε ικανό ενήλικα. Οι συζητήσεις κατέληξαν σε συμφωνία και το τελικό σχέδιο
περιεγράφηκε ως «σύμφωνο με τις αρχές της ελεύθερης ομοσπονδίας που βασίζονται στην
ελεύθερη βούληση του ατόμου».

Το πρόβλημα που δεν αντιμετωπίστηκε ωστόσο ήταν η σχέση με τα κομμουνιστές, που και
αυτοί δραστηριοποιούνταν στην ίδια περιοχή και κατηγορούσαν τους αναρχικούς και
άλλους επαναστάτες ως «τυράννους». Οι νεαρότεροι αναρχικοί γύρω από τον Γιού-Ριμ
πρότειναν μια αντιπαράθεση ιδεών, που θα έδειχνε την ανωτερότητα των ιδεών τους, ενώ
οι μεγαλύτεροι αντιιαπωνες αντάρτες γύρω από τον Κιμ Γουα-Γιν (αποκαλούμενο και ως
Κορεάτη Μαχνο) θεωρούσαν πως ήταν αρκετή η στήριξη τους στον αναρχισμό και πως μόνο
μετά την απελευθέρωση η πραγματική πολιτική αντιπαράθεση θα είχε κάποιο νόημα.

Ως τον Αύγουστο του 1929, οι αναρχικές οργανώσεις είχαν δημιουργήσει στην Σινμιν (μια
από τις τρεις περιφέρειες της Μαντζουρίας) δομές διοίκησης. Οργανωμένη σαν Κορεάτικη
Λαϊκή Ένωση της Μαντζουρίας (KPAM) διακύρηξε ως στόχο της «ανεξάρτητο
αυτοδιοικούμενο συνεργατικό σύστημα για την σωτηρία για την σωτηρία του λαού μας με
πάλη εναντίον της Ιαπωνίας». Η δομή ήταν ομοσπονδιακή με συνελεύσεις σε χωριά που
έστελναν εκπροσώπους σε συνελεύσεις νομών και στη συνέχεια περιφερειών. Η γενική
συνέλευση δημιούργησε εκτελεστικές δομές που ασχολήθηκαν με την οργάνωση
εκπαίδευσης, γεωργίας, προπαγάνδας, οικονομικών, στρατιωτικά, υγεία, νεότητα και
γενικών θεμάτων της λειτουργίας της κοινωνίας. Ο μισθός των στελεχών δεν ξεπερνούσε το
κανονικό μισθό.

Αν και θα περίμενε κάποιος η οργάνωση αυτή να είναι από τα κάτω προς τα πάνω
σύμφωνα με την εκτίμηση της γενικής συνέλευσης η παράλληλη διεξαγωγή πολέμου έκανε
αδύνατο την εφαρμογή της οργάνωσης από τα κάτω άμεσά εφικτή, ωστόσο ομάδες
προπαγάνδισης στάλθηκαν στα χωριά ώστε να οργανωθούν συνελεύσεις στις κατά τόπους
κοινότητες. Παράλληλα έργα όπως συνεργατικοί ριζόμυλοι χτίστηκαν ώστε να
ανεξαρτητοποιηθούν τα χωριά από τους εμπόρους ρυζιού, βοήθησαν ώστε η υποστήριξη
να είναι θερμή από τους ντόπιους πληθυσμούς. Οι ντόπιες αντάρτικες ομάδες διαλυθήκαν
εθελοντικά και έδωσαν την υποστήριξή τους στην KPAM. Η ραγδαία αύξηση σε αριθμοί των
αναρχικών αλλά και η λαϊκή υποστήριξη ανησύχησε τόσο τους κομμουνιστές όσο και τους
ιαπωνόφιλους της Μαντζουρίας. Στις 20 Ιανουαρίου ο Κιμ Γουα-Γιν δολοφονήθηκε καθώς
επισκεύαζε έναν ριζόμυλο.

Τον Ιούνιο σε συνάντηση στο Πεκίνο αποφασίστηκε όλα τα μέσα της KAFC να πάνε εκτός
Κορέας στην Μαντζουρία. Σχεδόν το σύνολο των μελών της KAFC μετακινήθηκε στην βόρεια
Μαντζουρία που ελεγχόταν από τους αναρχικούς. Οι γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο
στην μεταφορά όπλων και στην πολεμική προπαγάνδα. Από τα τέλη του 1930 ο πόλεμος
εξελισσόταν σε δύο μέτωπα, με τους Ιάπωνες στο νότο και τους κομμουνιστές (με την
στήριξη της ΕΣΣΔ) στο βορρά. Ως το καλοκαίρι του 1931 πολλοί από τους ηγέτες της
αναρχικής επανάστασης είχαν απαχθεί και δολοφονηθεί από κομμουνιστές, καθώς
πίστευαν πως αν εξοντωθεί η KAFM η KPAM θα κατέρρεε. Παράλληλα ο καταστροφικός
πόλεμος για τους ντόπιους πληθυσμούς οδήγησε την KAFM στην υπόγεια δράση και έτσι το
πείραμα της αναρχικής επαρχίας του Σινμιν ήρθε στο τέλος του.

*το κείμενο προέρχεται από την Ιστορία του Κορεάτικου Αναρχικού Κινήματος του Χα Κι-
Ρακ το οποίο εκδόθηκε το 1986 από την KAF και γράφηκε από την οπτική του πιο
ρεφορμιστικού (και εθνικιστικού) κομματιού του κινήματος γιαυτό οι συχνές αναφορές και
η έμφαση στο εθνικαπελευθερωτικό χαρακτήρα των επαναστατικών δομών της εποχής