උදේතයං චක්ඛුමා ඒකරාජා

හරිස්සවණදණෝ පඨවිප්පභාදසෝ
තං තං නමස්සාමි හරිස්සවණණං පඨවිප්පභාසං
තයජ්ජ ගුත්තා විහදේමු දිවසං
දේ බ්රාහ්මණා දේදගූ සබ්බධම්දම්
දත් දම් නදමෝ දත්ච මං පාලයන්තු
නමත්ු බුේධානං නමත්ු දබෝධියා
නදමෝ විමුත්තානං නදමෝ විමුත්ියා
ඉවං දසෝ පරිත්තං කත්වා දමෝදරෝ චරි ඒසනා
ල ොව අඳුරු දුරු ල ොට, ඇස් ඇති එ ම රජු ලස්, රන්වන් රැස පතුරවො මහ ලපොල ොව
බබ වන්නො වූ ලේ සූර්යයො උදො ලවයි. මහලපොල ොව බබුලුවන ඒ හිරු මඩ වඳින්ලනමි.
ඔබලෙන් ආරක්ෂොව බන අපි ලේ දවස සැපලස් ලවලසමු.

යේ බ්රොහ්මණ ල ලනක් (බුදු ල ලනක්) දත යුතු සියලු ධර්මයන් දැන සේබුද්ධත්වයට

පැමිණිලේ ද, උන් වහන්ලස් ොට මොලේ නමස් ොරය ලේවො. උන් වහන්ලස් ො මො ආරක්ෂො
රන ලස්ක්වො. අතීත බුදුවරයන් වහන්ලස් ොට ද මොලේ නමස් ොරය ලේවො. උන්
වහන්ලස් ොලේ ල ොේතුරො ලබෝධි ගුණයට ද මොලේ නමස් ොරය ලේවො. විමුක්තිය ත්
උතුේ රහතුන් හට මොලේ නමස් ොරය ලේවො. ඒ රහත් ඵ යට මොලේ නමස් ොරය ලේවො.
ඒ ලබොසත් ලමොණරො ලේ ල සින් පිරිත පවසො දවලස් ටයුතු ව හැසිරුලේ ය.

හිරු බසින විට පවසන ගාථාව

අදප්තයං චක්ඛුමා ඒකරාජා
හරිස්සවණදණෝ පඨවිප්පභාදසෝ
තං තං නමස්සාමි හරිස්සවණණං පඨවිප්පභාසං
තයජ්ජ ගුත්තා විහදේමු රත්ිං
දේ බ්රහ්මණා දේදගු සබ්බධම්දම්
දත් දම් නදමෝ දත් ච මං පාලයන්තුනමත්ු බුේධානං නමත්ු
දබෝධියා
නදමෝ විමුත්තානං නදමෝ විමුත්ියා
ඉමං දසෝ පරිත්තං කත්වා දමෝදරෝ වාසමකප්පයීි
ල ොව අඳුරු දුරු ල ොට, ඇස් ඇති එ ම රජු ලස්, රන්වන් රැස පතුරවො මහ ලපොල ොව
බබ වන්නො වූ ලේ සූර්යයො බැස යයි. මහලපොල ොව බබුලුවන ඒ හිරු මඩ වඳින්ලනමි.
ඔබලෙන් ආරක්ෂොව බන අපි ලේ රැය සැපලස් ලවලසමු.

යේ බ්රොහ්මණ ල ලනක් (බුදු ල ලනක්) සියලු දත යුතු ධර්මයන් දැන සේබුද්ධත්වයට

පැමිණිලේ ද, උන් වහන්ලස් ොට මොලේ නමස් ොරය ලේවො. උන් වහන්ලස් ො මො ආරක්ෂො
 රන ලස්ක්වො. අතීත බුදුවරයන් වහන්ලස් ොට ද මොලේ නමස් ොරය ලේවො. උන්
වහන්ලස් ොලේ ල ොේතුරො ලබෝධි ගුණයට ද මොලේ නමස් ොරය ලේවො. විමුක්තිය ත්
උතුේ රහතුන් හට මොලේ නමස් ොරය ලේවො. ඒ රහත් ඵ යට මොලේ නමස් ොරය ලේවො.
ඒ ලබොසත් ලමොණරො ලේ ල සින් පිරිත පවසො සුවලස් වොසය ලේ ය.

ලමම වටිනො ෙොථො භොවිතො කිරීලමන් බුදුන් ල ලරහි, රහතන් වහන්ලස් ො ල ලරහි
ශ්රද්ධොව ඇති ලේවො! එමගින් රැ වරණයක්, යහපතක් ම සිදු ලේවො!

කරණීය මත්ථ කුසදේන – යං තං සන්තතං පදං අභිසදමච්ච

සක්ඛදකෝ උජූ ච සූජූ ච – සවදචෝ චස්ස මුදු අනිමානී
ඒ ශොන්ත පොදය වන අමො නිවනට පැමිණ වොසය කිරීමට ැමති අලයකු විසින් ඒ සඳහො
ඇති රෙත යුතු කුස තො වලරක් ද? සියළු ටයුතු ව දක්ෂලයක්, සමර්ථලයක් විය
යුතු ය. අවං (අනුන්ට ලබොරු ලනො රන) ල ලනක් විය යුතු ය . ඉතො අවං (තමන්ට ද
ලබොරු ලනො රන) ල ලනක් විය යුතු ය. කී රු ල ලනක් විය යුතු ය. මෘදු ෙති
ඇත්ලතක් විය යුතු ය. අධි මොනය නැත්ලතක් විය යුතු ය.

සන්තුස්සදකෝ ච සුභදරෝ ච – අප්පකිච්දචෝ ච සේලහුකවුත්ී

සන්තින්තේරිදයෝ ච නිපදකෝ ච – අප්පගබ්දභෝ කුදේසු අනනුගිේදධෝ
ද ලදයින් සතුටු වන ල ලනක් විය යුතු ය. පහසුලවන් ලපෝෂණය ළ හැක්ල ක් විය
යුතු ය. අඩුලවන් වැඩ ටයුතු ඇත්ලතක් විය යුතු ය. සැහැල්ලලු ෙති පැවතුේ ඇත්ලතක්
විය යුතු ය. දමනය ළ, සන්සුන් ඉඳුරන් ඇත්ලතක් විය යුතු ය. තැනට සුදුසු නුවණ
ඇත්ලතක් විය යුතු ය. හැඩිදැඩි අසංවර ෙති නැත්ලතක් විය යුතු ය. හිතමිත්ර කු පවුල්ල
ව ලනොඇල න ල ලනක් විය යුතු ය.

න ච බුේධං සමාචදේ කිඤ්චි – දේන විඤ්චූ පදේ උපවදදේයං

සුඛිදනෝවා දේමිදනෝ දහාන්තු – සබ්දබ් සත්තා භවන්තු සුඛිතත්තා
නුවණැත්තන්ලේ නින්දොවට ක් වන ඉතො සුළු වරදක්වත් ලනො රන ල ලනක් විය යුතු
ය. (මමත්රිය වැඩිය යුතු ආ ොරය මින් ඉදිරියට දැක්ලේ) සියළු සත්ත්වලයෝ සුවපත්
ලවත්වො, භය නැත්ලතෝ ලවත්වො, සුවලයන් යුතු සිත් අත්ලතෝ ලවත්වො.

දේ දක්ඛි පාණභූතත්ී – තසා වා ථාවරා වා අනවදස්සා

දීඝා වා දේ මහන්තතා වා – මජ්ිමා රස්සකාණුකථූලා
ල ල ස් සහිත වූ ද, ල ල ස් රහිත වූ ද යේ සත්ත්ව පිරිසක් ඇත් ද, ඒ සියළු ලදනො ද,
දිෙ ලහෝ මහත ලහෝ මධ්යම ප්රමොණලේ ලහෝ ශරීර ඇති සත්ත්වයින් ද, මිටි සත්ත්වයින්
ද, ඉතො සියුේ සත්ත්වයින් ද, ස්ු සත්ත්වයින් ද,

දිට්ඨා වා දේව අේදිට්ඨා – දේ ච දූදේ වසන්ති අවිදූදේ

භූතා වා සම්භදේසීවා – සබ්දබ් සත්තා භවන්තු සුඛිතත්තා
ඇසට ලපලනන්නො වූ ලහෝ ඇසට ලනොලපලනන්නො වූ ද, දුර වොසය රන්නො වූ ලහෝ ළඟ
වොසය රන්නො වූ ද, ඉපිද සිටින්නො වූ ලහෝ ඉපලදමින් සිටින්නො වූ ද, සියළු සත්ත්වලයෝ
සුවපත් ලවත්වො.

න පදරෝ පරං නිකුබ්බදබ්ථ – නාිමඤ්චදඤ්චථ කත්ථි නං කඤ්චි

ේයාදරෝසනා පටිඝසඤ්චඤා – නාඤ්චඤමඤ්චඤස්ස දුක්ඛඛමිච්දෙයිය
කිසිලවක් කිසිලවකුට රැවටීේ ආදිලයන් හිංසො ලනොල ලරත්වො. කිසි තැන කිසිලවක්
කිසිලවකුට අවමන් ලනොල ලරත්වො. නුරුස්නො ක්රියොලවන් ලහෝ නපුරු සිතුවිල්ලල න් හො
වචනලයන් ඔවුලනොවුන්ලේ දු ක් ැමති ලනොලවත්වො.

මාතා යථා නියං පුත්තං – ආයසා ඒකපුත්තමනුරක්ඛදේ

ඒවම්ි සබ්බ භූදත්සු – මානසං භාවදේ අපරිමාණං
තම ජීවිතය ලමන් තම එ ම පුතු සුරකින මලවකු ල ස සියළු සත්ත්වයින් ල ලරහි
අප්රමොණ වූ ලමත් සිත පැතිරවිය යුතු ය.

දමත්තං ච සබ්බ දලෝකස්මිං – මානසං භාවදේ අපරිමාණං

උේධං අදධෝ ච ිරියඤ්ච ච – අසම්බාධං අදේරං අසපත්තං
උඩ ද, යට ද, හරහට ද, සීමොවක් නැතිව, මවර සිත් නැතිව, සතුරු බොධො නැතිව, සියළු
ල ෝ ය ල ලරහි අප්රමොණ වූ ලමත් සිත පැතිරවිය යුතුය.

ිට්ඨං චරං නිසින්තදනෝ වා – සයාදනෝ වා යාවතස්ස විගතමිේදධෝ

ඒතං සිං අදිට්දඨේය – බ්රහ්මදම්තං විහාරං ඉධමාහු
සිටලෙන සිටින විට, ඇවිදින විට, හිඳලෙන සිටින විට ද, නිදොෙැනීමට ගිය විට හො නින්ද
යන තුරු ද, ලමම මමත්රී සහෙත සිත අධිෂ්ඨොනලයන් සිහි ළ යුතුය. එලස් විසීම
බ්රහ්මවිහරණය යි කියනු ැලබ්.

දිට්ඨං ච අනුපගම්ම සීලවා – දස්සදන්තන සම්පන්තදනෝ

කාදම්සු විදනේය දේධං – නහි ජාු ගබ්භදසේයං පුනදේී ි
(ලමලස් රන තැනැත්තො) කිසිදු මිථ්යො දෘෂ්ිය ලනොඇළී, සිල්ල ගුණ ධර්ම දියුණු
රලෙන, ලසෝවොන් මෙ දක්නො නුවණින් යුක්ත වී, ොමයන් ට ඇති ඇල්ලම දුරු ල ොට,
නැවත මේ කුස බැස ෙැනීමට ලනොපැමිලණන ල ස පිරිනිවන් පොනු ැලබ්.
දයෝ වදතං පවදරෝ මනුදජ්සු
සක්ඛයමුනී භගවා කත කිච්දචෝ
පාරගදතෝ බල විරිය සමංගි
තං සුගතං සරණත්ථමුදප්මි
ථො රන මිනිසුන් අතර යේ ශ්ලර්ෂ්ඨලයකු ලවතිද, ඒ අවලබෝධ රෙතයුතු සියල්ල
අවලබෝධ රෙත් ශොක්ය මුනීන්ද්ර වූ භොේයවතුන් වහන්ලස් ය. ප්රඥො බ
මහිමලයන් හො චතුරංෙ සමන්වොෙත වීර්යලයන් සංසොරලයන් එලතරට වැඩි ඒ සුෙතයන්
වහන්ලස් ව සොදරලයන් සරණ යමි.

රාග විරාග මදන්තජ මදසෝකං

ධම්ම මසංඛත මප්පටිකූලං
මධුර මිමං පගුණං සුවිභත්තං
ධම්මමිමං සරණත්ථමුදප්මි
රොෙය නැති රන්නො වූ, ලශෝ රහිත වූ, තෘෂ්ණොව රහිත වූ, අසං ත වූ ලමම ධර්මය
පිළිකුල්ල රහිත ය. මනො ල ොට ප්රගුණ ළලහොත් අනන්ත සුන්දරත්වයක් සොක්ෂොත් ර
ලදන්ලන් ය. ඒ නිර්වොණ ධර්මය සොදරලයන් සරණ යමි.
යත්ථ ච දින්තන මහප්ඵල මාහු
චුසු සුචීසූ පුරිස යදේසූ
අට්ඨ ච පුේගල ධම්ම දසාදස්
සංඝමිමං සරණත්ථමුදප්මි
යේ ල ලනකුට පිදීලමන් මහත් ඵ , මහත් ආනිසංස ැලබ්ද? ඒ පුද්ෙ යුෙ වශලයන් වූ
සතර ලදලනක් වූ, පොරිශුද්ධ වූ, සංඝයො වහන්ලස් ොට දීලමන් ය. ධර්මලේ පිහිටි
උන්වහන්ලස් ො පුද්ෙ යන් වශලයන් අට ලදලනකු ලේ. ඒ සංඝ රත්නය සොදරලයන් සරණ
යමි.
csa