Τοποθετήσεις των εκπροσώπων του Κ.Κ.

Παλαιστίνης στο 7ο συνέδριο της

Κομμουνιστικής Διεθνούς
Ιουλίου 13, 2018 Σχολιάστε
Τα γεγονότα του Οκτώβρη-Νοέμβρη του 1933 στην Παλαιστίνη, όπου για πρώτη φορά δρα
σχετικά διακριτά και συγκροτημένη η εργατική τάξη, αποτελούν το πρελούδιο του μεγάλου
ξεσηκωμού του 1936-1939. Στο μεταξύ, επιτυγχάνεται πρόοδος στο στόχο της
αραβοποίησης του ΚΚΠ και έντονη αραβική εργατική δράση. Από την άλλη, ιδρύεται
φιλοβρετανικό αραβικό κόμμα με φεουδαρχική βάση, που αργότερα θα φτάσει να μη
στηρίξει την εξέγερση (το κόμμα της Εθνικής Άμυνας) και θα είναι το μόνο κόμμα που δεν
θα απαγορευτεί. Στο σιωνιστικό στρατόπεδο, ο μετέπειτα 1ος πρωθυπουργός του Ισραήλ,
Μπεν Γκουριόν, ηγέτης της Χίσταντρουτ από το 1921 (σιωνιστικής ΓΣΕΕ- συνδικάτο όχι
απλώς κίτρινο, αλλά κανονικά εργοδοτικό), γίνεται επικεφαλής του “Εβραϊκού Πρακτορείου”
(που φέρνει εβραίους εποίκους στην Παλαιστίνη), αποδεικνύοντας τους (διόλου κρυφούς)
οργανικούς δεσμούς του εβραϊκού εργατικού κινήματος με το σιωνιστικό. Οι Άγγλοι
προτείνουν ένα συμβουλευτικό, βασικά, σώμα, από 12 άραβες, 7 άγγλους και 5 εβραίους.
Στις παρακάτω τοποθετήσεις τους στο ιστορικό 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς,
οι εκπρόσωποι του ΚΚ Παλαιστίνης αναδεικνύουν την πρόκληση για το κομμουνιστικό
κίνημα στην επίτευξη ενότητας με τους εθνικορεφορμιστές στο εθνικοαπελευθερωτικό
κίνημα και με τους εβραίους εργαζόμενους στο αντιιμπεριαλιστικό και εργατικό κίνημα,
χωρίς να αλλάξει η τοποθέτησή του για το σιωνισμό (μέσω της ανακάλυψης δήθεν
προοδευτικών θυλάκων εντός αυτού, όπως προωθούσαν επί χρόνια διάφοροι ηγέτες του
κόμματος, πριν, αλλά και μετά το 7ο συνέδριο της ΚΔ, μετά την ίδρυση εβραϊκού γραφείου
της ΚΕ του ΚΚΠ το 1937 και μέχρι τη διάσπαση του 1943, οπότε και δημιουργήθηκε ένα
πρακτικά φιλοσιωνιστικό ΚΚΠ με το Σμούελ Μικούνις επικεφαλής).
***
Τοποθέτηση σ.Γιουσούφ, εκπροσώπου του Κ.Κ. Παλαιστίνης στη συζήτηση για την
έκθεση δράσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της
Κομμουνιστικής Διεθνούς 12η -απογευματινή – συνεδρίαση, 31 Ιούλη 1935
Η Παλαιστίνη έχει για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό τεράστια πολιτική, οικονομική και
στρατιωτική σημασία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής κατάστασης
συνίσταται στο ότι ο αγγλικός ιμπεριαλισμός, πέρα από τον αποικιακό μηχανισμό του και
το κοινωνικό του περιεχόμενο, τη φεουδαρχική τάξη, στηρίζεται κυρίως στη σιωνιστική
εβραϊκή αστική τάξη, αξιοποιώντας την εβραϊκή εθνική μειονότητα προς όφελος της
ιμπεριαλιστικής του πολιτικής. Η εβραϊκή εθνική μειονότητα στην Παλαιστίνη είναι, γενικά,
ένα αποικιοκρατικό και κατακτητικό έθνος που υποστηρίζεται από τον αγγλικό
ιμπεριαλισμό. Το 1921, το αγγλοσιωνιστικό κεφάλαιο κατάφερε να εγκαταστήσει στην
Παλαιστίνη 250.000 εβραίους μετανάστες.
Ο μισθός των αράβων εργατών είναι 2 με 3 φορές κατώτερος από εκείνος των εβραίων
εργατών, για μια εργάσιμη ημέρα αρκετά πιο μεγάλης διάρκειας. Οι σιωνιστές εκδιώκουν
δια της βίας τους άραβες εργάτες από τις εβραϊκές επιχειρήσεις και κτήματα και τους
αντικαθιστούν από εβραίους μετανάστες.
Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων, 22.000 άραβες φελάχοι και οι οικογένειές
τους εκδιώχτηκαν από τη γη τους.
Αυτές οι συνθήкες προκαλούν μια αντίσταση από τις αραβικές μάζες όλο και πιο μεγάλη. Ο
αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του 1929, που χαρακτηρίστηκε από έναν μεγάλο λαϊκό
ξεσηκωμό, ξεχωρίζει με την ιδιαίτερη δύναμή του. Μετά τον ξεσηκωμό του 1929,
εκδηλώνεται μια τάση ιδιαίτερα ισχυρή στους άραβες εργάτες για οργάνωση συνδικάτων.
Το απεργιακό κίνημα ενισχύεται. Οι οδομαχίες με τις σιωνιστικές συμμορίες και την
αστυνομία γίνονται συχνό φαινόμενο. Στα αραβικά χωριά, οι αναταραχές δεν σταματούν. Η
άρνηση πληρωμής φόρων, η αντίσταση στην αστυνομία, η ανάπτυξη παρτιζάνικου
κινήματος, οι διαδηλώσεις του 1931 στη Νάμπλους, ο συνεχής αγώνας των αγροτών για τη
γη τους ενάντια στους σιωνιστές καταληψίες (Ουάντι Χαουάρις, Μάτα, Ζουμπέιντατ κλπ),
όπως και τα μεγάλα γεγονότα του 1933, όλα αυτά μαρτυρούν, με τον πιο προφανή τρόπο,
τη μαχητική ικανότητα και την ανάπτυξη του επαναστατικού απελευθερωτικού κινήματος
των αραβικών μαζών. Η απεργία του 1935 στη Χάιφα, στις επιχειρήσεις της Ιρακινής
Πετρελαϊκής Εταιρίας, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι παλαιστίνιοι εργάτες αυτής της
εταιρίας, έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτή η απεργία των 650 εργατών που έλαβε χώρα σε μια
περίοδο μεγάλης κρίσης και ανεργίας, διήρκεσε 16 ημέρες και τελείωσε με νίκη των
εργατών.
Όλα αυτά δείχνουν το τεράστιο πεδίο δράσης που έχουμε στην Παλαιστίνη για την
επαναστατική δραστηριότητα του κόμματος του προλεταριάτου. Το κόμμα υπέφερε για
πάρα πολλά χρόνια από εβραϊκό εθνικισμό. Επικεφαλής του κόμματος βρίσκονταν
σύντροφοι προερχόμενοι κατά πλειοψηφία από το σιωνιστικό κόμμα. Μη έχοντας ποτέ
αναδιαπαιδαγωγηθεί ιδεολογικά, συνέχισαν, από την ίδρυση του κόμματος μέχρι την
αποπομπή τους, κάποιοι ανοιχτά και άλλοι με κρυφό τρόπο, να αγωνίζονται ενάντια στη
γραμμή της Κ.Δ. Εμπόδισαν την πολιτική και οργανωτική ανάπτυξη του κόμματος,
φρενάροντας και εμποδίζοντας έτσι το επαναστατικό και το απελευθερωτικό κίνημα των
αραβικών μαζών.
Η κομματική καθοδήγηση υπονόμευε με όλα τα μέσα την αραβοποίηση του ΚΚ
Παλαιστίνης, το οποίο συνέχιζε να ακολουθεί, στην πολιτική του δράση, καθώς και στον
οργανωτικό τομέα, την παλιά, καταδικασμένη (σ.parapoda: από την Κ.Δ.) γραμμή.
Μετά την αποπομπή των οπορτουνιστών από την καθοδήγηση του ΚΚ Παλαιστίνης, στις
αρχές του 1935, το κόμμα μπόρεσε να καταγάγει σημαντικές επιτυχίες. Υλοποιώντας
σταθερά την αραβοποίησή του, το κόμμα σημείωσε σημαντική πρόοδο στη δημιουργία
δεσμών με τις πλατιές αραβικές μάζες. Το κόμμα δημιούργησε πυρήνες στις κύριες
επιχειρήσεις, στη θέση των χωρικών πυρήνων. Το κόμμα διείσδυσε σε μια σειρά μεγάλα
συνδικάτα και έδωσε νέα πνοή στη συνδικαλιστική δουλειά στις τάξεις των αράβων
εργατών, δουλειά που αγνοούταν πλήρως.
Σε αυτό τον αγώνα για την κατάκτηση των αραβικών μαζών, το σημαντικότερο σημείο για
εμάς είναι το ζήτημα της δημιουργίας ενός ενιαίου μετώπου με τις εθνικοεπαναστατικές και
τις εθνικορεφορμιστικές ομάδες και οργανώσεις για τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Η αραβοποίηση του ΚΚ Παλαιστίνης δεν σημαίνει επουδενί ότι η δουλειά στους εβραίους
εργάτες και αγρότες πρέπει να αμεληθεί.
Το καθήκον μας είναι να διεξάγουμε μια αλύγιστη πάλη ενάντια στη σιωνιστική παρέκκλιση
περί κυρίαρχου έθνους και ενάντια στον ντόπιο αραβικό σοβινισμό. Σε μια αδιάλλακτη
πάλη ενάντια στις παρεκκλίσεις τόσο θεωρητικά όσο και στην πράξη, το κόμμα μας θα
ενισχυθεί και θα καταστεί ικανό να διεξάγει τις μελλοντικές μάχες.
Μετάφραση από τα γαλλικά. Πηγή: La Correspondance Internationale, βδομαδιάτικη
εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 3 Νοέμβρη 1935, ν.103, έκτακτη έκδοση,
σ.σ.1502-1503.
***
Τοποθέτηση σ.Χάτζαρ, εκπροσώπου του Κ.Κ. Παλαιστίνης στη συζήτηση για την
εισήγηση του σ.Δημητρόφ στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής
Διεθνούς, 29η – πρωινή – συνεδρίαση, 10 Αυγούστου 1935
Το εθνικοεπαναστατικό κίνημα στην Παλαιστίνη έχει δυναμικά αναπτυχθεί, τόσο όσον
αφορά το μαζικό του χαρακτήρα, όσο και αναφορικά με την ορμητικότητα των κινημάτων
ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους σφετεριστές σιωνιστές. Η εργατική τάξη παίζει όλο και
πιο μεγάλο και δραστήριο ρόλο στο λαϊκό κίνημα. Σε αυτή την επανάσταση, ο
αποφασιστικός ρόλος ανήκει στις αραβικές λαϊκές μάζες και στην παλαιστινιακή εργατική
τάξη, την πρωτοπορία τους. Είναι αυτό ακριβώς που δεν κατανόησε η προηγούμενη
καθοδήγηση του ΚΚΠ. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, παρά τα μεγάλα επαναστατικά
γεγονότα που εξελίχτηκαν στη χώρα, το κόμμα βάδιζε σε ένα δρόμο σεχταρισμού και
εβραϊκού εθνικισμού, παραμένοντας αποσπασμένη από τις πλατιές αραβικές μάζες. Αυτή
η οπορτουνιστική, ημισιωνιστική καθοδήγηση καθαιρέθηκε. Σήμερα, το κόμμα προχωρά
αποφασιστικά στο δρόμο της αραβοποίησης, ώστε να έρθει σε επαφή με τις πλατιές λαϊκές
μάζες, να παλέψει επιτυχώς για την κατάκτηση του καθοδηγητικού ρόλου στο
εθνικοαπελευθερωτικό κινημα των αραβικών μαζών και να διασφαλίσει στην εργατική τάξη
την ηγεμονία σε αυτό τον αγώνα.
Σήμερα ακόμα, οι ηγέτες του εθνικορεφορμισμού έχουν μια μεγάλη επιρροή στο εθνικό
κίνημα στην Παλαιστίνη. Τα κόμματα και οι οργανώσεις που καθοδηγούν είναι μαζικά.
Διεισδύοντας σε αυτές τις οργανώσεις, μπορούμε να προσελκύσουμε αυτές τις μάζες, να
τις αποσπάσουμε από την επιρροή των ρεφορμιστών ηγετών και να τις οδηγήσουμε στο
δρόμο της αποφασιστικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Οι αραβικές μάζες τρέφουν ένα βαθύ μίσος ενάντια στη σιωνιστική αστική τάξη που
ανέλαβε άμεσα το ρόλο του χωροφύλακα ώστε καλύτερα να καταστέλλει και να
υποδουλώνει. Η ανάγκη πάλης ενάντια στη σιωνιστική αστική τάξη καθίστατι προφανής για
όλα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα του εργαζόμενου λαού. Είναι μια πάλη που
διεξάγεται καθημερινά και είναι στην ουσία της αντιιμπεριαλιστική. Εγκρίνοοντας αυτό τον
αγώνα, πρέπει να γίνουμε επικεφαλής του, να τον μεγαλώσουμε και να τον
προσανατολίσουμε σε μια σωστή κατεύθυνση: να διεξάγουμε μια πάλη ενάντια στον κύριο
εχθρό, τον ιμπεριαλισμό. Μισούμε τη σιωνιστική εβραϊκή αστική τάξη, όμως τείνουμε
αδελφικό χέρι στους εβραίους εργαζόμενους για να παλέψουμε από κοινού ενάντια στον
ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, αυτούς τους αδυσώπητους εχθρούς των Αράβων και των
Εβραίων της Παλαιστίνης.
Την ίδια ώρα που δημιουργείται το αραβικό εθνικό λαϊκό μέτωπο ενάντια στον
ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, το κόμμα πρέπει να διεξάγει δραστήρια δουλιά στις εβραϊκές
εργαζόμενες μάζες για να τις αποσπάσει από την επιρροή του αντεπαναστατικού κόμματος
των σιωνιστών εβραίων καπιταλιστών, για να οδηγήσει τους εργαζόμενους στον αγώνα της
εθνικής απελευθέρωσης των αραβικών μαζών. Η εβραϊκή εθνική μειονότητα στην
Παλαιστίνη βρίσκεται μπροστά στην προοπτική της νίκης του εθνικοαπελευθερωτικού
κινήματος υπό την ηγεμονία του προλεταριάτου. Έχουμε καθήκον να δείξουμε στους
εβραίους εργαζόμενους, να τους πείσουμε ότι τα ταξικά και εθνικά συμφέροντά τους
συνδέονται με τη νικηφόρα έκβαση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των αραβικών
μαζών και στο δημοκρατικό μετασχηματισμό του κοινωνικού καθεστώτος στην Παλαιστίνη.
Πρέπει να δουλέψουμε πρωτίστως για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου της αραβικής
και της εβραϊκής εργατικής τάξης.
Παλεύοντας αποφασιστικά μέχρι τέλους για την αραβοποίηση του κόμματος, θα το
στερεώσουμε ιδεολογικά και οργανωτικά και θα το καταστήσουμε πιο ικανό για τον αγώνα.
Διατηρώντας στο κόμμα τους δοκιμασμένους και τίμιους εβραίους συντρόφους, παλεύουμε
αποφασιστικά για την εξάλειψη της εβραϊκής εθνικιστικής παρέκκλισης και ταυτόχρονα
ενάντια στις εκδηλώσεις αραβικού εθνικισμού στο κόμμα.
Μετάφραση από τα γαλλικά. Πηγή: La Correspondance Internationale βδομαδιάτικη
εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 4 Δεκέμβρη 1935, ν.115, έκτακτη έκδοση,
σ.σ.1721-1722.
Βλ. επίσης:
Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην
Παλαιστίνη (28/02/1925)
Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της
Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)
Κ.Κ. Παλαιστίνης: Για την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του παλαιστινιακού
λαού (10/06/1936)
Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για
την Παλαιστίνη (3/3/1947)
Shmuel Mikunis: Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία
(15/4/1948)
Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις- Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Πόλεμος στην Παλαιστίνη: Αντιθέσεις Αγγλίας & Αμερικής
(17/5/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ο Δάκτυλος του Ιμπεριαλισμού: Ο Πόλεμος στην
Παλαιστίνη Συνεχίζεται (22/5/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας: Να σταματήσει ο Πόλεμος στην
Παλαιστίνη (23/5/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ανταπόκριση «Βέσνικ»(Ζάγκρεμπ): Ο Πόλεμος στην
Παλαιστίνη (31/5/1948)
ΚΚ Ιράκ – ΚΚ Συρίας – ΚΚ Λιβάνου – Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος στην
Παλαιστίνη: Aνακοίνωση προς τους αραβικούς λαούς για την Παλαιστινιακή
Υπόθεση και τα αποικιοκρατικά και πολεμικά σχέδια στην αραβική Ανατολή
(Οκτώβρης 1948)
Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι
Ημερών” (05-10/06/1967)