Περσέπολις
Persepolis (2007)
Χώρα: Ιράν - Γαλλία | Είδος: Βιογραφική, Animation
Διάρκεια: 96’ | Σκηνοθεσία: V. Paronnaud & M. Satrapi
Η ταινία κινουμένων σχεδίων “Περσέπολις” είναι η
κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης και
αυτοβιογραφικής, κόμικς ιστορίας της ιρανής
σκηνοθέτιδας και εικονογράφου Μαρζιάν Σατραπί,
που συν-σκηνοθετεί και συν-υπογράφει το σενάριο
με τον Βενσάν Παρονό. Μέσω μιας λιτής και
ουσιαστικής αφήγησης, αποφεύγοντας τους μελο-
δραματισμούς, και διατηρώντας ακέραιο το χιούμορ
της, παρά την τραγικότητα των καταστάσεων που
περιγράφονται, η ταινία εξελίσσεται σε μια ιρανική
ιστορικο-κοινωνική-πολιτική τοιχογραφία τριών και
πλέον δεκαετιών.
Ανθρώπινο, αστείο και συγκινητικό το “Περσέπολις”
(εκτός από ένας ύμνος σε πανανθρώπινες αξίες
όπως η ελευθερία, η αντίσταση στην φαυλότητα και
στην αδικία, η αξιοπρέπεια και η ακεραιότητα) είναι
ταυτόχρονα μια ειλικρινής και αφοπλιστική ιστορία
ενηλικίωσης και γυναικείας χειραφέτησης. Μια
ιστορία που είναι πρωτίστως μια εκ βαθέων εξομο-
λόγηση, παρά μια στεγνή πολιτική καταγγελία.
Η Σατραπί μεγάλωσε στην Τεχεράνη, προτού φύγει
για τη Βιέννη και από εκεί για το Στρασβούργο,
όπου σπούδασε Διακοσμητικές Τέχνες. Εκτός από
το “Περσέπολις”, έχει γράψει άλλα δύο κόμικς για
ενηλίκους: το “Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα”, το οποί-
ο επίσης διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη, καθώς
και το σπαρταριστό “Κεντήματα”, στο οποίο μια
παρέα γυναικών, που εκπροσωπούν τρεις γενιές,
συναντιούνται γύρω από ένα σαμοβάρι για να
κουτσομπολέψουν, να ανταλλάξουν μυστικά, να
αφηγηθούν προσωπικές ιστορίες, να μιλήσουν για
τις σχέσεις, τους άνδρες και το σεξ.
Το “Περσέπολις”, το graphic novel της Σατραπί που
την ανέδειξε στο παγκόσμιο προσκήνιο, μέχρι
σήμερα έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από
σαράντα γλώσσες. Λίγα χρόνια αργότερα, η ίδια θα
το διασκευάσει για τον κινηματογράφο, κερδίζοντας
–ανάμεσα σε άλλα– το Βραβείο Fipresci στο
Φεστιβάλ των Καννών, δύο Βραβεία Σεζάρ, καθώς
και μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης
Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.
Αν και αρχικά οι παραγωγοί δεν ήταν σύμφωνοι με
τη μεταφορά της ιστορίας σε κινούμενα σχέδια (και
μάλιστα ασπρόμαυρα), τελικά συμφώνησαν, μιας
και η Satrapi πίστευε πως:
Πηγές: protoporia.gr | cnn.gr | thedailyowl.gr | cinephilia.gr
site: http://cinediadromes.weebly.com | e-mail: cinediadromes@gmail.com | facebook: cineδιαδρομές
"Όταν πρωτοεκδόθηκαν τα βιβλία είχα πάρα πολλές
προτάσεις ιδίως από την Αμερική. Μου είχαν
προτείνει μέχρι και να κάνω μια τηλεοπτική σειρά
όπως το "Μπέβερλι Χιλς 90210" αλλά και ταινίες
όπου η Τζένιφερ Λόπεζ θα έπαιζε τη μητέρα μου και
ο Μπραντ Πιτ τον πατέρα μου!! Σκέτη τρέλα. Η
αλήθεια ήταν ότι για μένα, είχε κάνει τον κύκλο του
το Περσέπολις, αλλά όταν μίλησα με τον Βενσάν
(Παρονό) είδα ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια
φρέσκια, καινούρια εμπειρία. Από την αρχή είχαμε
συμφωνήσει ότι θα ήταν μια ταινία animation. Αν
είχαμε κάνει μια ταινία με ηθοποιούς δεν θα είχε το
ίδιο αποτέλεσμα. Στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν
μια εξωτική ιστορία, αλλά στη χειρότερη μια ιστορία
για τον "Τρίτο Κόσμο". Διεθνώς τα βιβλία γνώρισαν
τέτοια επιτυχία επειδή τα σχέδια ήταν αφηρημένα
και ασπρόμαυρα. Νομίζω ότι αυτό βοήθησε τους
αναγνώστες από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου,
από την Κίνα μέχρι τη Χιλή, να ταυτιστούν. Όταν
έγραφα τα βιβλία έπρεπε να θυμηθώ δεκαέξι ολό-
κληρα χρόνια της ζωής μου καθώς και περιόδους
που ήθελα να ξεχάσω. Ήταν πολύ επίπονη διαδικα-
σία. Το ανέβαλα συνέχεια. Δεν θα μπορούσα να το
είχα κάνει μόνη μου. Είχα τρομερή δυσκολία να
αρχίσω να γράφω αλλά και να αποστασιοποιηθώ από
αυτά τα οποία έγραφα. Η ταινία δεν παίρνει θέση
απέναντι στην κατάσταση του Ιράν, απλώς δείχνει
ότι υπάρχουν πάρα πολλές παράμετροι. Πάνω από
όλα είναι μια ταινία για την οικογένειά μου, που
αγαπώ πάρα πολύ. Αν φυσικά οι θεατές πειστούν ότι
οι Ιρανοί είναι άνθρωποι σαν όλους μας, και όχι
"Ισλαμιστές φονταμενταλιστές", "τρομοκράτες" κτλ,
θα είμαι περήφανη γιατί έβαλα κι εγώ το λιθαράκι
μου σε αυτό τον αγώνα. Άλλωστε, τα πρώτα θύματα
του καθεστώτος είναι οι ίδιοι οι Ιρανοί. Μου λείπει
πάρα πολύ η πατρίδα μου. Αν ήμουν άντρας θα
έλεγα ότι το Ιράν είναι η μητέρα μου και το Παρίσι, η
γυναίκα μου."
Πριν το ντεμπούτο της ταινίας στο φεστιβάλ των
Καννών, στάλθηκε γράμμα διαμαρτυρίας από την
Ιρανική κυβέρνηση, αναφέροντας πως «η ταινία
παρουσιάζει μια μη ρεαλιστική εικόνα των συνεπειών
και των επιτευγμάτων της ισλαμικής επανάστασης».
Παρ’ όλα αυτά, επιτράπηκε η προβολή της ταινίας
στο Ιράν, έναν χρόνο μετά, μετά την αφαίρεση έξι
σκηνών λόγω σεξουαλικού περιεχομένου.