Τρία σημαντικά γεγονότα της επικαιρότητας και η επίδραση τους στον άνθρωπο.

Δεν δυσκολεύτηκα να βρω το θέμα της επικαιρότητας γιατί ήταν αρκετά και
συγκεκριμένα θα αναφερθώ σε τρία από αυτά. Αρχικά με τον εγκλωβισμό σε σπήλαιο
ομάδας παιδιών με τον επικεφαλής προπονητή τους, όπου οι τοπικές αρχές στην
Ταϊλάνδη αντέδρασαν με αξιοθαύμαστη ταχύτητα στη διάσωση των παιδιών αυτών,
όπου οι συνθήκες εγκλωβισμού τους ήταν δυσμενείς εξ αιτίας των κακών καιρικών
συνθηκών. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ταϊλανδοί άμεσα ζήτησαν την βοήθεια
σωστικών συνεργείων από άλλες χώρες, για να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα και
έτσι μέχρι αυτή την στιγμή σώθηκαν όλα τα παιδιά και ο προπονητής τους, κάτι το
οποίο συγκίνησε όλο τον κόσμο που παρακολουθούσε με αγωνία τις εξελίξεις έχουμε
το επιθυμητό αποτέλεσμα για όλους, που λειτούργησε σαν μια ελπίδα για την ζωή,
μια ελπίδα για την ανθρωπότητα, γιατί εκείνο που έχει μεγάλη σημασία, πέραν του
αλτρουισμού και της αλληλεγγύης είναι η ηλικία των παιδιών που συμβολίζει την
εξέλιξη στο μέλλον της ανθρωπότητας.

Αυτό που νιώθω παρακολουθώντας την εξέλιξη της διάσωσης είναι ότι θριαμβέψει η
ανθρώπινη αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός (έχουμε τον θάνατο ενός διαδώστε στην
προσπάθεια να σωθούν τα παιδιά), ο ανθρωπισμός, η ανθρωποκεντρική προσέγγιση –
νοοτροπία και ο άνθρωπος στην καλύτερη του έκφανση στα κοινωνικά δρώμενα , με
αποτέλεσμα να βιώνω την σημασία και την αξία της ανάπτυξης του πολιτισμού, και
πιστεύω ότι εδώ δεν βλέπουμε απλά την ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού,
βλέπουμε την εξέλιξη της εξύψωσης του ανθρώπου σε δημιουργική πραγματικότητα.

Το αμέσως επόμενο θέμα το οποίο τράβηξε την προσοχή της κοινής γνώμης ήταν
μεμονωμένο αλλά συνταρακτικό. Διότι ένας δεκατετράχρονος νέος αυτοκτόνησε εξ
αιτίας της συμπεριφοράς των συνομηλίκων του προς αυτόν, που ήταν βασανιστικά
καταπιεστική. Πριν δώσει τέλος άφησε σημείωμα στο οποίο υποδείκνυε τα παιδιά
που του δημιούργησαν το αδιέξοδο και την απελπισία (bulling). Μπροστά σε αυτό το
γεγονός κανείς δεν μένει απαθής, λιγότερο ή περισσότερο ζει κάποια συναισθήματα,
που σαν ψυχολόγος θέλω να τα ονομάσω και είναι: λύπη απέναντι στην απώλεια ενός
νέου ανθρώπου που ξεκινούσε την ζωή του, θυμός απέναντι σε εκείνους που το
φαίνεται να τον καταπίεσαν, οργή προς κάθε κατεύθυνση γιατί δεν ξέρουμε να
προλαμβάνουμε ως κοινωνία τέτοιες καταστάσεις. Με άλλα λόγια κανείς δεν θέλει να
στεναχωριέται ή να θυμώνει ή να οργίζεται, όμως επειδή συμβαίνουν αυτά
καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε απαθείς και αδιάφοροι, αλλά άτομα με ευαισθησίες
διανοητικές και συναισθηματικές που αν δεν βρουν (οι ευαισθησίες αυτές) διέξοδο
στην καθημερινή δραστηριότητα του ατόμου, θα πιστέψει το άτομο ότι είναι ανίκανο,
άχρηστο, άβουλο και παθητικό.

Το άλλο γεγονός της επικαιρότητας αφορά τα πορίσματα μιας πρόσφατης έρευνας η

οποία διαπιστώνει ότι ο πληθυσμός μας μειώνεται επικίνδυνα επειδή η οικονομική
κρίση εμποδίζει τα ζευγάρια να κάνουν παιδιά και φτάσαμε να είμαστε 7.300.000
έλληνες. Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί και απηχούν στα συναισθήματα κατάντιας,
μειονεξίας, εκφυλισμού και ανασφάλειας, γιατί η χώρα μας καταρρέει και νιώθουμε
τον κίνδυνο της εξαφάνισης μας ως έθνος.

Τα τρία αυτά θέματα που ανέφερα μας δημιουργούν όπως προαναφέραμε

ανασφάλεια, λύπη, θυμό, φόβους, οργή, μειονεξία, μαρασμό, αντιδρώντας απέναντι
σε αυτά με δυσκολία, όχι όπως παραδείγματος χάρη θα ήταν αν είμαστε σε ένα χώρο
αναψυχής που δεν μας διασκέδαζε, όπου εκεί θα λέγαμε και να μπορούσαμε να
φύγουμε και να αλλάξουμε περιβάλλον προς κάτι καλύτερο.

Σαν ψυχολόγος περιέγραψα τι ψυχολογικές παραμέτρους των τριών αυτών

εντυπωσιακών γεγονότων, διότι διακρίνω σημαντικότατα στοιχεία συναισθηματικών
φορτίσεων (στρες) σε συλλογικό επίπεδο και για να γίνω σαφέστερος ο αναγνώστης
βλέπει στα παιδιά, επενδύει στα παιδιά, την καλύτερη εξέλιξη της κοινωνίας σε
αντίθεση με την ελπίδα που πεθαίνει στην περίπτωση του δεκατετράχρονου μαθητή
(αντιθετικά συγκρουόμενα συναισθήματα) και καταλήγουμε στην κοινωνία της
χώρας μας που φθίνει σιγά-σιγά και τείνει να εξαφανιστεί (πράγμα που ζούμε με
μεγάλο φόβο και ανασφάλεια), με λίγα λόγια ένα μεγάλο μπέρδεμα συναισθημάτων
και σκέψεων, που έχει ανάγκη διευθέτησης, τάξης και οργάνωσης.

Η προσέγγιση μου στα τρία αυτά γεγονότα είναι συναισθηματική (ψυχολογική) έτσι
λοιπόν οι σκέψεις που θα διατυπωθούν παρακάτω είναι ψυχοθεραπευτική δηλαδή θα
μας δώσουν ένα διέξοδο σε αυτό το μπέρδεμα. Είναι πολύ απλό: Χρειάζεται
αφύπνιση των συνειδήσεων, δηλαδή ενδιαφέρον για την ζωή και την ποιότητα της και
ένας συνεχής αγώνας, όπως των διασωστικών συνεργιών στην Ταϊλάνδη, ο οποίος θα
μας οδηγήσει σε πράξεις που αναβαθμίζουν και εξυψώνουν τις ανθρώπινες αξίες και
την ανθρώπινη ύπαρξη.