Куршумот
Матеја Матевски
Тој куршум толку долго подготвуван
од парче тешка руда
до зрно луто
во некоја страна
на некое место
тој куршум тој стрвник
таа темна порака на смртта
тој што секоја буква од името ми учи
во предците ми копа
по сенката ми душка
тој куршум што по космосот ме лови
во сонот што ми нурка
во стравот што ми буричка
без зошто без прашање без извинување
зрно занесено само во патеката своја
во целта
од оганот на цевта
до треската на черепот
Тој куршум од незнајна рака
од невидено око
од непочувствуван здив
што сака да ми го одземе здивот
под чело засолнет кога ќе ме пронајде
повеќе нема да убива.
La bala
Esa bala tanto preparada
de un trozo de mena pesada
a un grano atroz
de algún lado
en algún lugar
esa bala esa bestia
ese mensaje oscuro de la muerte
la que las letras de mi nombre aprende
a mis antepasados destierra
a mi sombra persigue
esa bala que por el cosmos me caza
en mis sueños que bucea
en mis miedos que hurga
sin porque sin pregunta sin disculpa
grano embelesado en su camino solo
hacia la meta
desde el fuego del cañón
hasta el temblor de la calavera
Esa bala de mano ajena
de ojo no visto
de aliento no sentido
que quiere quitarme el aliento
escondidа bajo la frente cuando me encuentre
dejará de matar para siempre.