Vatromet je prvi put je upotrebljen u Kini pre oko 1000 godina, i od tada se njegova

struktura nije bitno promenila. Vatromet se manifestuje kroz jak zvuk, jaku svetlost i toplotu.
Sastoji se od mešavine oksidacionog sredstva, koje najčešće čine nitrati, hlorati ili perhlorati,
redukcionog sredstva, odnosno sumpora i ugljenika, soli metala i veziva. Uobičajena raketa
za vatromet sastoji se od kartonske cevi prečnika 1,5 do 3,5 centimetara. Na donjem kraju je
fitilj i nakon paljenja fitilja vatra dolazi do barutnog punjenja (eksploziva – oksidacionog i
redukcionog sredstva) koji se nalazi u donjem delu rakete i služi za izbacivanje rakete do
željene visine.

Kao oksidaciono sredstvo su najpre korišćeni nitrati i to kalijum–nitrat zbog stabilnosti i

kontrolisane reakcije.

2KNO3 → K2O + N2 + 2,5O2

Hlorati daju „spektakularniju“ rekciju zbog većeg sadržaja kiseonika, daju bržu detonaciju, ali
su nestabilniji od nitrata. Zbog svoje nestabilnosti opasniju su za rukovanje od nitrata.

2KClO3 → 2KCl + 2O2

Međutim, u današnje vreme se češće koriste perhlorati zbog povećanje stabilnosti i zbog toga
što su bogatiji kiseonikom.

KClO4 → KCl + 2O2

Za cev napunjenu eksplozivom pričvršćen je drveni štapić koji, održava pravac leta rakete.
Zatim se od zapaljenog eksploziva upali gornji deo rakete u kome se nalaze materije (soli
metala) koje razvijaju jaku svetlost u boji. Izgled vatrometa zavisi od načina pakovanja
unutar rakete. Postoji tačno propisana udaljenost mesta ispaljivanja vatrometa od
posmatrača, kao i uslov da vetar ne sme biti jači od 20 km/h.

Elektron u atomu – apsorpcija energije i emisija fotona

Boje vatrometa nastaju usled sagorevanja metalnih soli, koje
imaju karakteristične boje. Atomi svakog elementa apsorbuju
energiju i emituju svetlost određenih boja. Apsorpcijom
energije elektroni prelaze sa osnovnog na više, pobuđeno,
energetsko stanje. Pobuđeni elektroni prelaze sa višeg u niže
energetsko stanje, a zatim i na osnovno stanje. Tokom ovih
prelaza elektron oslobađa energiju (foton) tačno određene
talasne dužine – boje, koja je karakteristična za atom svakog
hemijskog elementa. Na primer, sagorevanjem natrijum
nitrata, elektroni natrijuma apsorbuju toplotnu energiju i
prelaze u više energetsko stanje. Ovo stanje nije dugotrajno, i pobuđeni elektroni u atomu
natrijuma ubrzo “padaju” ka osnovnom stanju i oslobađaju fotone talasne dužine koja
odgovara žutoj svetlosti.
Količina emitovane energije varira od elementa do elementa, i svaki ima karakteristučnu
talasnu dužinu. Više energije odgovaraju kraćim talasnim dužinama, čije se boje nalaze u
ljubičasto-plavoj oblasti vidljivog spektra. Niže energije odgovaraju većim talasnim dužinama,
odnosno narandžasto-crvenom delu elektromagnetnog spektra.