Σήμερα.

Το μέτωπο της έκαιγε. Ο πυρετός είχε ανέβει πολύ μέσα στην τελευταία ώρα
παρόλο που είχε πάρε εδώ και ώρα το αντιπυρετικό. Η ουρά για τον παθολόγο του
νοσοκομείου ήταν ατελείωτη και δίπλα της υπήρχαν άνθρωποι πολύ πιο άρρωστοι από την
ίδια. Δεν έπρεπε να παραπονιέται. Όμως από την άλλη, το κεφάλι της κόντευε να σπάσει
από τον πονοκέφαλο και δεν θα έπρεπε να στέκεται όρθια μέσα στο κρύο. Επίσης δεν ήξερε
πόσο ασφαλές ήταν να βρίσκεται με τόσους αρρώστους. Μπορεί να μην είχε το στέλεχος
της πανδημίας, παρά μια απλή γρίπη, και να κολλούσε κάτι χειρότερο εδώ ανάμεσα σε
τόσους αρρώστους. Δίπλα της, μια γιαγιά ακουμπούσε με κόπο στο πι της, περιμένοντας
και αυτή έναν γιατρό. Ανοιχτές πληγές υπήρχαν στο μέτωπό της και κόμποι ιδρώτα ήταν
μαζεμένοι στις ρίζες των λευκών μαλλιών της. Πιο πίσω μια μητέρα με ένα βρέφος στην
αγκαλιά της έτρεμε μάλλον από τα ρίγη του πυρετού. Το μωρό στην αγκαλιά φαινόταν
ανησυχητικά ακίνητο και σιωπηλό. Τους λυπόμουν τόσο αυτούς τους ανθρώπους, μα τους
φοβόμουν εξίσου πολύ.

Έξω από το παράθυρο μαινόταν μια τρομερή καταιγίδα. Η βροχή χτυπούσε την
τζαμαρία του νοσοκομείου προκαλώντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο, μα κανείς δεν
φαινόταν να δίνει σημασία. Παρόλο το μάνιασμα του καιρού, αποφάσισα να φύγω από
εκεί, αναζητώντας καταφύγιο στο σπίτι μου. Φοβόμουν να βρίσκομαι κοντά στους
ανθρώπους αυτούς, ακόμα και με την απίθανη προοπτική να με δει ένας γιατρός από κοντά.
Άλλωστε είχα ελέγξει όλο μου το σώμα για πληγές, κάτι που έκανα συνεχώς τους τρεις
τελευταίους μήνες μετά το ξέσπασμα.

Βγαίνοντας έξω στην βροχή, ένιωσε ευθύς καλύτερα. Πήρε το δρόμο για το σπίτι,
σφίγγοντας γύρω της το παλτό. Πέρασε από τα εγκαταλελειμμένα μαγαζιά και τα
ερειπωμένα σπίτια που θύμιζαν εμπόλεμη περιοχή, τα παρατημένα αυτοκίνητα και τις
σπασμένες τζαμαρίες των εμπορικών κέντρων. Υπήρχαν ακόμη άνθρωποι που έψαχναν για
προμήθειες μέσα στα μαγαζιά, όμως είχαν από καιρό τελειώσει. Το μόνο που μπορούσες
να βρεις εκεί μέσα πια ήταν μπελάδες. Τα τρόφιμα είχαν από καιρό τελειώσει, μαζί με
οτιδήποτε άλλο μπορούσε να φανεί χρήσιμο.

Πέρασε σχεδόν τρέχοντας, όσο της επέτρεπε η φυσική της κατάσταση, από το
πάρκο, αποφεύγοντας να δει τα πεσμένα σώματα. Το φορτηγό της υπηρεσίας υγιεινής δεν
είχε περάσει ακόμα. Οι δύσμοιροι άνθρωποι κατέληγαν εκεί γιατί υπήρχε η υπόνοια πως
περνούσαν φορτηγά του ερυθρού σταυρού και έδιναν φάρμακα. Όμως οι περισσότεροι
ήταν τόσο άρρωστοι ήδη, που πεθαίναν εκεί. Μετά τους παραλάμβανε το φορτηγό που
απομάκρυνε τα πτώματα από διάφορες περιοχές της πόλης.

Το σπίτι της ήταν στην άκρη του πάρκου. Απέξω υπήρχε σημειωμένος ένας κόκκινος
σταυρός από τότε που πέθανε η μητέρα της. Στις αρχές του ξεσπάσματος σημείωναν με
κόκκινο σταυρό όλα τα σπίτια που είχαν πεθάνει άνθρωποι ώστε να αναλάβει η υπηρεσία
υγιεινής την απομάκρυνση τους. Αυτό ήταν που την είχε σώσει μέχρι τώρα, γιατί οι
συμμορίες που λυμαίνονταν την πόλη δεν πλησίαζαν σε σπίτια με κόκκινο σταυρό από τον
φόβο της ασθένειας. Έτσι ήταν ακόμα ασφαλές για αυτήν να παραμείνει. Πολλοί άνθρωποι
είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους είτε γιατί φοβήθηκαν τις επιδρομές των συμμοριών, είτε
γιατί οι επιδρομείς τους πήραν τα πάντα.

Μέσα στο σπίτι επικρατούσε σιωπή, όπως συνέβαινε τους τελευταίους 3 μήνες. Δεν
άναψε φως, ήταν περισσότερο από μια εβδομάδα τώρα που δεν υπήρχε πια
ηλεκτροδότηση στα σπίτια. Όση ενέργεια υπήρχε, την διοχέτευαν στα νοσοκομεία και στους
χώρους που είχαν δημιουργηθεί για την φροντίδα των ασθενών και σε εταιρείες που
συνέχιζαν να λειτουργούν. Αισθανόταν καλύτερα, σημάδι πως ο πυρετός είχε υποχωρήσει.
Έβγαλε τα βρεγμένα ρούχα της και άπλωσε σε όλο της το κορμί αντισηπτικό. Ευτυχώς η
μαμά της ήταν νοσοκόμα και στην αρχή του ξεσπάσματος, λίγο πριν αρρωστήσει και η ίδια,
προμηθεύτηκε μια πολύ μεγάλη ποσότητα αντισηπτικού και φαρμάκων πρώτης ανάγκης,
όπως αντιπυρετικά, αντιβιοτικά και πολυβιταμίνες. Τότε όλα αυτά της φαίνονταν
υπερβολικά, γιατί κανείς δεν θεωρούσε πως η επιδημία θα έπαιρνε τόσο γρήγορα
διαστάσεις. Σήμερα όμως ευγνωμονούσε την πρόνοια της μαμάς της να προμηθευτεί αυτά
τα πράγματα. Τώρα πια και να ήθελες να τα βρεις, ήταν αδύνατο. Είχαν από καιρό
εξαφανιστεί. Και όσα υπήρχαν στα νοσοκομεία και στα κέντρα υγείας ήταν δίπλο- και
τριπλοκλειδωμένα σε αποθήκες που τις φύλασσαν στρατιώτες.

Μόλις ένιωσε πως έβγαλε από πάνω της όλη την νοσοκομειίλα και σιγουρεύτηκε
πως δεν είχε καμμιά πληγή πάνω της, κατάπιε τρεις βιταμίνες και ακόμα ένα χάπι
αντιπυρετικό και έπεσε στο κρεββάτι της. Ο ύπνος ήρθε σαν βάλσαμο μετά από μια
δύσκολη μέρα.
 4 μήνες πριν.

Η Κλειώ περπατούσε τόσο γρήγορα, σχεδόν έτρεχε να προλάβει το τρένο. Άργησε

να φύγει από το νοσοκομείο και αν δεν βιαζόταν θα έχανε το τρένο και η κόρη της θα έμενε
να την περιμένει στο δρόμο. Την τελευταία εβδομάδα γινόταν ένας χαμός στο νοσοκομείο
που εργαζόταν. Πολλά περιστατικά, κατά πολύ αυξημένα σε σχέση με άλλες χρονιές, που
εμφάνιζαν συμπτώματα γρίπης μα ήταν αρνητικά στο γρήγορο τεστ. Οι γιατροί ήταν
μπερδεμένοι και ή ίδια με τις άλλες νοσοκόμες έτρεχαν και δεν προλάβαιναν να
εξυπηρετούν τα περιστατικά.