Τα πεζοδρόµια της Μονµάρτρης

και τα υπόγεια µαγαζιά,

είναι µικρός αυτός ο χάρτης,
τον µάθαµε από παιδιά.

Δεν έχει ελπίδα ούτε και φως,

κρυβόµαστε στα σκοτεινά,
δεν µας θυµάται ούτε Θεός,
αλλά έχουµ’ όνειρα πολλά.

Δε θ’ αργήσει η στιγµή
που θ’ ανοίξω φτερά,
δε θ’ αργήσει η στιγµή.
θα πετάξω µακριά.

Και σαν τραγούδι, σαν παλιό τραγούδι,

θα σταθώ στο φως, ανοιχτό λουλούδι,
θα σταθώ εδώ και θα τραγουδήσω
µέχρι να σε βρω, µέχρι να µε δεις.

Το τραγούδι αυτό θα τ’ ονειρευτώ

κι ώσπου ν’ ακουστεί, πάλι θα χαθεί.

Δεν ξέρω τι θέλω, δεν υπάρχει αγάπη,

έχει πια χαθεί, έχει πια χαθεί, σαν παλιό τραγούδι.

Όλες τις µέρες της βδοµάδας,

µεσ’ στα δροµάκια τα στενά,
θα δεις ανθρώπους λυπηµένους
που δεν πηγαίνουν πουθενά.

Ανάµεσα σ’ αυτούς κι εγώ,

σαν µια σκιά στα σκοτεινά,
για την αγάπη τραγουδώ,
την πίκρα και τη µοναξιά.

Δε θ’ αργήσει η στιγµή
που θ’ ανοίξω φτερά,
δε θ’ αργήσει η στιγµή
να πετάξω µακριά.

Και σαν τραγούδι, σαν παλιό τραγούδι,

θα σταθώ στο φως, ανοιχτό λουλούδι,
θα σταθώ εδώ και θα τραγουδήσω
µέχρι να σε βρω, µέχρι να µε δεις.

Το τραγούδι αυτό θα τ’ ονειρευτώ

κι ώσπου ν’ ακουστεί, πάλι θα χαθεί.

Δεν ξέρω τι θέλω, δεν υπάρχει αγάπη,

έχει πια χαθεί, έχει πια χαθεί, σαν παλιό τραγούδι.