Nº4: Novembro-Decembro

EL ÁRTICO SE ROMPE
“El ártico se rompe” é unha exposición que houbo no Xardín do Posío. Alí aprendimos como é o po-
lo Norte e como afectan os cambios nesta zona ó resto do planeta. Os cambios no Ártico e no seu ecosistema
supoñen efectos moi negativos para o resto da Terra, pois están a desencadear unha aceleración do cambio
climático.

Quéroche
contar...
DÍA INTERNACIONAL DA DISCAPACIDADE

O día 3 de decembro celebramos o Día Internacional das

Persoas con discapacidade, día no que damos visibilidade
ás nosas capacidades e á nosa forza. Loitamos a diario por
unha vida normal, pola igualdade de oportunidades e por
unha vida plena sin barreiras arquitectónicas nin sociais.

Carta ó equipo xornalístico

Con moita mágoa despídome de vós. Xa que o meu contrato remata este será o último número que
fagamos xuntos.
Ogallá puidéramos compartir moitos máis, pois considero que a continuidade da labor dun profesio-
nal debe priorizar a outros motivos.
Quero que sepades que me levo un pouquiño de cada un de vós conmigo. A risa de Camila, a espon-
taneidade de Reyes, o cariño de María, o compañerismo de Xabi e as bromas de Julio. Lévome tamén conmi-
go a pillería de Fina, a dulzura de Susana, os infinitos saberes de Crespo, os ditos de Ana, os mimos de César
e Andrea… en definitiva de todos me levo algo!
Fóchedes un equipo periodístico moi traballador, moi participativo e fixéchedes posible un traballo
que beneficiou a moitos e aportou, ó igual ca vós, ilusión e alegrías.
O máis bonito dun traballo é poder disfrutar con el, e eu con vós e con este proxecto disfrutei enorme-
mente.
Gracias por deixarme compartir este último ano con vós. Deséxovos o mellor.
Presentámosvos o cuarto número do noso xornal “Quéroche contar”.
Igual que os números anteriores, está elaborado coa participación dos usua-
rios de Centro de Día Aixiña, os usuarios de Residencia Domingo Gómez Freire e
os socios de Aixiña. Sempre baixo a mirada de Xabi Gómez Souto, como codi-
rector e pintor das portadas e coa nova colaboración de Eugenio, como axudante
de maquetación e xefe de redacción.
Neste número queremos rendir homenaxe ó Nadal, pero queremos facelo
dunha maneira realista e responsable. Esperemos que vos gusten as nosas refle-
xións a este respecto.
Ademais entrevistaremos a unha persoa bastante recoñecida nesta cidade,
cremos que pode ser unha entrevista de interese para todos.

¡Boas festas e próspero 2019! ¡Oxalá o disfrutedes!

 ENTREVISTA
Neste número puxémonos en contacto con Jesús Váz-
quez Abad, alcalde de Ourense, para a nosa sección de entre- SAMAÍN
vistas. Jesús aceptou de bo agrado e ademais invitounos ó con-
cello. A noite do Samaín é moi sinalada
Chegamos moi nerviosos, pero tras unha presentación porque os nenos disfrázanse e van polas
sentímonos moi cómodos para preguntarlle todo o que levába- rúas metendo medo.
mos preparado. O que moitos non saben é a orixe
Non perdades palabra!: desta festividade. Samaín é unha palabra
de orixe celta, que significa “final do ve-
Sabemos que naceches en Nuremberg (Alemaña), pero non atopamos moito sobre a tua infancia. A que rán”. Para o pobo celta era unha noite im-
idade viñeches para Galicia e cal foi o motivo de que te quedaras en Ourense? portante, pois era unha noite de comunión
Con nove/dez meses eu vinme para Ourense. É anecdótico, porque meus pais vivían en Alemaña e entre vivos e mortos. Para xuntarse cos
cando naceron meus irmáns meus país preferiron que naceran en Ribadavia, pero no meu caso (fun o último) seus ancestros colocaban dulces nas por-
xa cansos de tanto viaxar tivéronme en Alemaña. Alí tiven unha enfermidade grave, non me daban esperanza tas e nas ventanas das casa, e calabazas
de vida e meus pais preferiron voltar a Ourense. Ata os seis anos vivín en Vigo, alí crioume a miña madriña e para afastar ós malos espíritos. En Galicia hai pobos nos que aínda se conservan
logo vinme a Ourense, gustoume tanto a cidade que aquí quedei. Mira como son as cousas que agora son al- algunhas das costumes do pobo celta.
calde da mesma. En Aixiña facemos todos os anos unha festa en honor ó Samaín. Este ano
decoramos o centro con morcegos, meigas, gatos negros, arañas… tamén fixe-
Atopamos que te doctoraches en ciencias económicas e que ademais foches decano na facultade de mos xogos e comemos un queique e unha tarta de galletas con chocolate que nós
ciencias empresariais e turismo, con que recordos te quedas desta etapa académica? E en que che axuda mesmos preparamos.
a formación que recibiches no teu posto político?
Os recordos que teño son marabillosos porque a docencia é a profesión máis bonita. En realidade eu
non empecei a estudar con perspectiva de rematar en política, de feito inicialmente eu quixen montar unha
xestoría-auditoría, pero xa na universidade convencéronme para meterme en política, gracias ó meu amigo SALÓN DO AUTOMÓBIL
Poli, que certamente tiraba de min, pedíame colaboracións, opinión… e finalmente rematei decidindo que si a
involucrarme de maneira activa. Visitamos unha exposición de coches en Expourense. Había coches de ocasión, novos, distintas marcas, cores, precios…
Estivo interesante. Deixamos algunhas fotos para que poidades ver que ata Iván e Tito se animaron a conducir!
Tamén vimos que tes unha importante traxectoria política: portavoz, diputado, alcalde... Queremos sa-
ber algo máis. A que idade comezaches a entrar no mundo da política e que foi o que te levou a
dedicarte a elo? Gústache ese mundo?
De maneira activa no 2008, con 41 anos, pero certamente eu era militante dende 14 anos. Confeso que
foi a figura de Xerardo Fernández Albor a que me empurrou dende os inicios. Sempre me atraeu a sua perso-
nalidade, as suas maneiras. É certo que a traxectoria política foi intensa en pouco tempo. Estiven moitos anos
como concelleiro de educación, e é un posto duro. Son dos que pensan que en política débese rotar, pois hai
postos que agotan e é bo deixar oco a quen chega con boas ideas, e por eso decidín dar un cambio e presentar-
me á alcaldía. O mundo da política gústame pensada como servizo ós demais, ó cidadán, e gustaríame que se
vira como limpa e transparente. Sempre vai haber ovellas negras, pero o bonito da política é facela limpa e
destinala ós demais.

Dos postos que desenvolveches cal foi o que mais che gustou e por que?
A alcaldía. Polo que decía antes: gústame a política directa, como servizo ós demais, cercana e de con-
tacto con veciños.

Concretamente, en que consiste ser alcalde? que funcións levas a cabo, como é un día normal teu…?
Érgome ás seis da mañán e facendo bicicleta estática consulto as redes sociais para estar ó tanto das
noticias. Polas mañáns estou máis no concello recibindo reunión, chamadas, documentos… e pola tarde máis MAGOSTO
contacto cos barrios e veciños. Aquí distingo o traballo de alcalde do traballo do partido, pois son cousas dife- Nos magostos é costume que nos xuntemos
rentes, claro. E sempre, antes de deitarme consulto a axenda do día seguinte. todos os compañeiros.
Este ano, como chovía non puidemos cele-
Que aspiracións tes de cara o teu futuro político? bralo ó aire libre, pero colocamos en residencia duas
Por agora preparareime para as eleccións do 2019, pero certamente o meu futuro depende da cidada- mesas grandes ocupando o salón e alí
nía. Son afortunado porque non dependo da política e teño tamén unha profesión. Por suposto ogallá poida- comemos xamón, chourizo, salchi-
mos vernos nun ano facendo outra entrevista dentro duns meses. chón, queixo, empanada, tortilla… e
porsuposto estuveron tamén na mesa
AS CASTAÑAS!
Disfrutamos falando entre todos, es-
coitamos música…
 ENTREVISTA
Neste xornal non haberá só unha, sinón duas entrevistas. Debi- O ser un tema que nos afecta tanto, queremos preguntarche sobre a accesibilidade da cidade de Ouren-
do a que este será o último número no que conten conmigo como codi- se. Con frecuencia atopamos trabas no noso día a día: beirarrúas sin rebaixes, sinais entorpecéndonos o
rectora, quixeron que contestara algunhas preguntas. paso… Como se traballa dende o concello para solventar esta problemática?
Ademais o xornal comezou cunha entrevista que eu lle fixen a Actualmente estamos traballando nelo. Temos que ter en conta que é unha cidade problemática neste
Xabi, e que mellor maneira de rematalo que cunha entrevista que vós sentido por haber edificios históricos que dependen de patrimonio. Estamos implantando badenes, creando pa-
me facedes a min. Aquí tendes as miñas respostas e a miña despedida. sos de peóns, facendo rebaixes en beirarrúas.. Non hai ano que non se faga, pero sendo realista, non temos po-
¿Qué che pareceu o xornal? sibilidade de invertir para facelo en toda a cidade dunha sola vez.
O xornal foi un proxecto que iniciei motivada por Xabi. Varias
veces me confesou que lle houbera gustado ser xornalista, e ese foi o punto de partida. Por outra banda, en canto a mobilidade. Como se podería fomentar o uso dos vehículos alternativos?
Crealo resultoume moi laborioso, pois hai moito detrás de cada sección. A elaboración do xornal facili- O problema é que Ourense non é plana e o tempo non acompaña, entón dificulta o uso dalgúns destes
toume traballar cos obxectivos que tiña propostos de modo individual con cada un de vós (estimulación cognitiva, vehículos. Por outro lado estamos á espera da normativa nacional sobre o uso de vehículos emerxentes como
por exemplo o patinete eléctrico, sobre a obrigatoriedade dun seguro para o uso da bicicleta...
planificación, habilidades sociais, autonomía…), e facelo ademais mediante o traballo en equipo. Ademais de per-
Para fomentar o seu uso hai que educar a toda a poboación. Dende o concello estamos esperando á concesión
mitirme poder abrir unha canle de comunicación coas familias e co medio exterior, darnos a coñecer a nós e ás
da flota de autobuses para poder fomentar que sexan accesibles e respetuosos co medio ambiente. Agora mes-
nosas actividades, proxectos e traballos. Pareceume que sería unha idea fantástica para integrar todo o noso tra-
mo temos en marcha o plan “Móvete por Ourense” no que buscamos priorizar o peatón sobre o coche.
ballo.
O primeiro número resultou ser unha “toma de contacto” co proxecto, pero a partir do segundo involucrá- Como se debería traballar para concienciar á poboación sobre cidades adaptadas para TODOS?
chedesvos xenial, tanto que neste último animáchedesvos a entrevistar ó alcalde! Estou orgullosísima e considero Dende a educación para todos.
que os obxectivos que me propoñía están máis que superados. Seguide así!
¿Pensaches que che iban renovar? En canto a nós como persoas e como entidade… o noso edificio, debido a que o plan urbanístico non está
Para ser sincera, non é algo que dependera só de min, polo tanto non é algo que puidera saber. Eu entrei inda aprobado, ten accesos moi complicados para as persoas que fan uso dunha silla de rodas e tamén
aquí cun contrato coopera, e sei que tiña data de caducidade. Non obstante, ver que vós estábades traballando tan para as persoas que os acompañamos. Qué cres que se podería facer para mellorar a situación?
ben conmigo e que os obxectivos que traballábamos se iban cumplindo, si que me fixo pensar que puidera ter a O problema desa zona é que pertence a distintas administracións e non depende só da alcaldía, por elo
opción a quedarme. Considero que é fundamental que a labor dun profesional sexa continua e non se interrumpa e temos como tarefa pendiente xuntarnos para poñernos dacordo. Estamos encantados de recibir as propostas
modifique anualmente, pois coñecervos e coñecer as dinámicas do centro leva o seu tempo, e resulta complexo e que nos traiades para traballar sobre elas.
difícil para vós ter que sufrir todos os cambios que este cambio conleva. Por todo esto confiaba en que puidéramos
seguir traballando xuntos. Inda así hai outros motivos que fan que sexa outra profesional quen atenda este ano o
servizo de psicoloxía, coa que seguro estaredes contentos.
¿Estabas satisfeita connosco?
Máis que satisfeita. Tiña e teño toda a confianza posta en vós e inda así conseguíchedes superar todas as
miñas expectativas. Noraboa por todo o que vos esforzáchedes ó longo deste ano, merecedes o respeto de todos os
que traballamos con vós. Sodes auténticos campeóns.
¿Como te sentías aquí?
Gracias a vós sentíame cómoda. É certo que as labores a desenvolver dende psicoloxía son complexas e
requiren dunha dosis altísima de paciencia, espero haber estado á altura e que vos sentírades tan cómod@s como
me fixéchedes sentir a min.
¿Gustouche o traballo aquí?
Gustoume e aprendín moitísimo. Sodes un grupo moi heteroxéneo e eso fai que o traballo sexa moi compli-
cado, pero eso ten a parte boa de que tuven que exprimir ó máximo a miña creatividade, os meus esforzos e apren-
der día tras día.
¿Costouche entendernos?
Debo admitir que cando comecei estaba un pouco perdida. Sodes moitos e moi diferentes, e penso que é o
profesional quen ten que adaptarse ós usuarios, nunca o contrario, e adaptar o meu traballo a todos e cada un de
vós requireu de moito esforzo.
Botarasnos de menos?
Espero que sepades que si, pasei un ano moi intenso con vós e non é algo que se olvide.
Que che aportamos durante este ano?
Moitísimas cousas, pero si teño que escoller: aportáchedesme alegrías e aprendizaxe. Non minto ó decir
que foi un pracer traballar con vós.
¿Virás a visitarnos? O 28 de novembro acudimos, xunto con outras asociacións, á concentración con-
Faltaría máis! Sempre que vos parezca ben acercareime a visitarvos. vocada pola Confederación Galega de Persoas con Discapacidade (COGAMI). Nesta con-
¿Que foi o mellor e o peor que che pasou en Aixiña? centración reclamamos a accesibilidade universal a edificios e vivendas, pedindo que se
O mellor foi coñecervos, todo o que aprendín con vós e todo o que me aportáchedes a nivel persoal e laboral. Pa- cambie a lei da propiedade horizontal e demandando axudas específicas ás comunidades
sei con vós momentos tristes e momentos alegres e compartín con vós moitas experiencias nas que espero habervos de veciños que requiran afrontar obras para adaptar as vivendas.
sido de axuda, quédome con eso. Co lema “a nosa casa non é unha cárcere” buscamos concienciar ás administra-
O peor: ter que despedirme de vós. Os cambios sempre son duros e dóeme que teñades que pasar por un trago cións de que unha vivenda non pode ser unha cadea para nós.
amargo como é o de cambiar un profesional no que confiades. Ogallá puidera quedarme, pero estou segura de que Non reinvidicamos máis ca unha vida independente e unha vivenda digna.
Cristina, a psicóloga que me substituirá, traballará xenial con vós. Quedades en boas mans.
#arrestópolis
 "El consumismo ha devorado gran parte de nuestras activi-
dades cotidianas y de lo que debieran ser nuestros senti-
mientos más personales. Cuando la Navidad se torna en confundir lo que uno es con
lo que uno tiene y lo que uno muestra con lo que uno vale, estamos en presencia de
un problema" J. Abadi.
Neste artigo falareivos sobre o Nadal. É unha época que crea moitas disputas, porque a uns gústalle e
outros ódiana.
O Nadal a min non me gusta moito por todo o que implica e todo o que se nos “obliga” a facer durante
esta época. Dísenos que temos que ser todos bos, portarnos ben… mentres que o resto do ano olvidámonos.
Non se trata de ser persoas só no Nadal, haino que ser todo o ano.
Son épocas nas que andamos con trangalladas. Temos que regalar a todos e todos por obrigación...
Tampouco me gusta que se reduzca o Nadal ó consumismo: compra aquí, cenas de empresa, de ami-
gos… como si o resto do ano non puidéramos xuntarnos. Mellor xuntarnos durante o ano porque nos apetece e
non só no Nadal e por abrigación. Fante participar aínda que non queiras, son reunións obrigadas.
Debería ser un día máis, respetar os festivos e descansar, pero sin darlle a importancia que se lle dá.
Facendo o artigo reflexionei e comparo o Nadal coa Semana Santa. Son días de festa e de descanso, pe-
ro na que ninguén che obriga a participar. Non tes que ir ás procesións se non queres. Sen embargo no Nadal
fanche participar con compras, con reunións, con cenas… e si te mantés ó marxen non queda ben visto.
Había que intentar facerlle ver á xente que non ten por qué ser todo de carácter obrigatorio. Por suposto
está ben reunirse con amigos e coa familia, pero deberíamos facelo tamén o resto do ano. Gustaríanme máis se
fora todo máis optativo. É bonito xuntarse, o que non me gusta é que o fagan obrigatorio.
Ademais non é só nesas datas. E que empezan ¡dous meses antes! A mediados de outubro xa estaban os
supermercados cheos de turrón. Pasamos escoitando villancicos case tres meses ó ano…
Gustaríame que durante o Nadal se deixara de lado tanto consumismo e mercáramos só o que realmente
necesitamos. Só con eso coido que o Nadal sería un pouco mellor para todos.
BITÁCORA DE JULIO
Julio é un mariñeiro de terras ourensanas. Visitou máis de 20 países e iranos contando
anécdotas de moitos deles.
Nesta entrega Julio falaranos de Sudáfrica, e tamén de como é a vida en alta mar.
¿Sudáfrica? Grandísima… moita auga, moita caña de azucre, coco, marfil, petróleo, marisco… Hai ele-
fantes como aquí granxas de coellos. Nese sentido Sudáfrica é moi rica, é un país rico, con moitísimas cousas.
O problema é que esa riqueza queda nas mans dos que teñen cartos. Esos viven ben, na Praia, en moto polo
deserto… o resto dos que viven alí, non o son.
Comín alí moito marisco. Tamén moito mollei o cu para péscalo! Moito traballo nos daba, pero cando o tes
diante está ben rico.
De alí fomos ata Venezuela e logo de volta a España.
¿Alta mar? Unha vez pillamos un temporal durísimo… Estábamos durmindo en popa e dende alí vía-
mos directamente o mar polo portillo (os ventanales redondos do barco). Cando había tempestad rompían, o
barco movíase moito… pasamos medo máis dunha vez. Subía a auga polo camarote e ata ten rompido portas…
Unha vez ás catro da mañán acababa eu de desembarcar e parouse o barco, fóronse as luces… tuvemos que ir
con linternas todos asustados, por si eran nativos que se metían no barco.
Por sorte en Sudáfrica a mar era calma.
Desmontando o Nadal
Os medios véndennos unha imaxe moi desacertada do Nadal. A imaxe ideal é de familias sonrientes,
comidas deliciosas, paz e amor en abundancia… pero as discusións, a soidade, o consumismo, balances insa-
tisfactorio, excesos… son males asociados a estas datas. Con estas liñas queremos transmitir a mensaxe de
que o amor demóstrase dedicando tempo e cariño todo o ano, e non mercando cousas materiais durante estas
datas.
Dende o noso taller de debate queremos devolver unha imaxe real do Nadal e poñer en tela de xuicio
o que os medios nos queren vender.
CENAS PERFECTAS
Con frecuencia asociamos a cena de Nadal cunha imaxe de cenas perfectas e deliciosas.
Sempre falla algo na comida: algo se queima, algo se desconxelou a destempo… e ade- mais
faise tal cantidade que sempre ¡sobra comida para toda a semana! O tupper debería ser a imaxe do na-
dal, e non Papá Noel. Inda por riba, sempre cociñan As mesmAs. A frase máis repetida é “non sei que
facer para Navidad! ¡non sei que cociñar para a cena! ¿chegará para todos?”.
REGALOS MARABILLOSOS
Quérennos vender que existe o regalo perfecto, que a todos gusta… Nas pelis sempre teñen o regalo
ideal para cada persoa, elegante, sofisticado…
A verdade é que sempre hai problemas cos regalos. Créase competitividade entre a familia, a
ver quen fai o regalo máis caro! Menuda tontería! O regalo perfecto é un detalle personalizado.
¡Estamos fartos de colonias!
ELEGANCIA E SOFISTICACIÓN
¿Sabedes a típica escena de xente moi elegante, vestidos espectaculares, pasados por chapa e pintura?
Puidendo cear en pijama con toda a comodidade do mundo! Acabemos con eso de celebrar o
Nadal vestido de gala! Queremos cear en bata e con comodidade.
NOITE DE PAZ, NOITE DE AMOR
Ceas e comidas cheas paz, amor e tranquilidade.
En todas as familias sempre hai o típico crea conflictos. Sempre hai alguén que se mete en si os xóve-
nes poden sair ou quedar en casa, nenos con al- gún berrinche, o típico “cuñado” que sabe de
política e economía…
A UNIÓN FAI A FORZA
Que imaxe tan idílica a da mesa chea de persoas celebrando todos xuntos o Nadal…
Por desgracia sempre hai alguén a quen botamos en falta na mesa. Familia que vive lonxe, familia que
xa non está, familia que non ten ese día libre… Inda que físicamente non estén todos os que queira-
mos, e bonito saber que somos nós quenes os facemos presentes.
QUE GAÑE O MELLOR
E o pistoletazo final: a divertirnos con xogos!
¿Xogos? A post-cena sempre acaba sendo unha batalla campal, que eso parece “Rebelión en la gran-
ja”. É importantísimo deixar as normas claras antes de empezar.
“Disfrutemos do Nadal, deixemos atrás os mitos. E si chove, que chova, que Deus a man-
de mollada que seca non fai nada.” A. Cres- po, G. Cami, D. Reyes.
 "El consumismo ha devorado gran parte de nuestras activi-
dades cotidianas y de lo que debieran ser nuestros senti-
mientos más personales. Cuando la Navidad se torna en confundir lo que uno es con
lo que uno tiene y lo que uno muestra con lo que uno vale, estamos en presencia de
un problema" J. Abadi.
Neste artigo falareivos sobre o Nadal. É unha época que crea moitas disputas, porque a uns gústalle e
outros ódiana.
O Nadal a min non me gusta moito por todo o que implica e todo o que se nos “obliga” a facer durante
esta época. Dísenos que temos que ser todos bos, portarnos ben… mentres que o resto do ano olvidámonos.
Non se trata de ser persoas só no Nadal, haino que ser todo o ano.
Son épocas nas que andamos con trangalladas. Temos que regalar a todos e todos por obrigación...
Tampouco me gusta que se reduzca o Nadal ó consumismo: compra aquí, cenas de empresa, de ami-
gos… como si o resto do ano non puidéramos xuntarnos. Mellor xuntarnos durante o ano porque nos apetece e
non só no Nadal e por abrigación. Fante participar aínda que non queiras, son reunións obrigadas.
Debería ser un día máis, respetar os festivos e descansar, pero sin darlle a importancia que se lle dá.
Facendo o artigo reflexionei e comparo o Nadal coa Semana Santa. Son días de festa e de descanso, pe-
ro na que ninguén che obriga a participar. Non tes que ir ás procesións se non queres. Sen embargo no Nadal
fanche participar con compras, con reunións, con cenas… e si te mantés ó marxen non queda ben visto.
Había que intentar facerlle ver á xente que non ten por qué ser todo de carácter obrigatorio. Por suposto
está ben reunirse con amigos e coa familia, pero deberíamos facelo tamén o resto do ano. Gustaríanme máis se
fora todo máis optativo. É bonito xuntarse, o que non me gusta é que o fagan obrigatorio.
Ademais non é só nesas datas. E que empezan ¡dous meses antes! A mediados de outubro xa estaban os
supermercados cheos de turrón. Pasamos escoitando villancicos case tres meses ó ano…
Gustaríame que durante o Nadal se deixara de lado tanto consumismo e mercáramos só o que realmente
necesitamos. Só con eso coido que o Nadal sería un pouco mellor para todos.
BITÁCORA DE JULIO
Julio é un mariñeiro de terras ourensanas. Visitou máis de 20 países e iranos contando
anécdotas de moitos deles.
Nesta entrega Julio falaranos de Sudáfrica, e tamén de como é a vida en alta mar.
¿Sudáfrica? Grandísima… moita auga, moita caña de azucre, coco, marfil, petróleo, marisco… Hai ele-
fantes como aquí granxas de coellos. Nese sentido Sudáfrica é moi rica, é un país rico, con moitísimas cousas.
O problema é que esa riqueza queda nas mans dos que teñen cartos. Esos viven ben, na Praia, en moto polo
deserto… o resto dos que viven alí, non o son.
Comín alí moito marisco. Tamén moito mollei o cu para péscalo! Moito traballo nos daba, pero cando o tes
diante está ben rico.
De alí fomos ata Venezuela e logo de volta a España.
¿Alta mar? Unha vez pillamos un temporal durísimo… Estábamos durmindo en popa e dende alí vía-
mos directamente o mar polo portillo (os ventanales redondos do barco). Cando había tempestad rompían, o
barco movíase moito… pasamos medo máis dunha vez. Subía a auga polo camarote e ata ten rompido portas…
Unha vez ás catro da mañán acababa eu de desembarcar e parouse o barco, fóronse as luces… tuvemos que ir
con linternas todos asustados, por si eran nativos que se metían no barco.
Por sorte en Sudáfrica a mar era calma.
Desmontando o Nadal
Os medios véndennos unha imaxe moi desacertada do Nadal. A imaxe ideal é de familias sonrientes,
comidas deliciosas, paz e amor en abundancia… pero as discusións, a soidade, o consumismo, balances insa-
tisfactorio, excesos… son males asociados a estas datas. Con estas liñas queremos transmitir a mensaxe de
que o amor demóstrase dedicando tempo e cariño todo o ano, e non mercando cousas materiais durante estas
datas.
Dende o noso taller de debate queremos devolver unha imaxe real do Nadal e poñer en tela de xuicio
o que os medios nos queren vender.
CENAS PERFECTAS
Con frecuencia asociamos a cena de Nadal cunha imaxe de cenas perfectas e deliciosas.
Sempre falla algo na comida: algo se queima, algo se desconxelou a destempo… e ade- mais
faise tal cantidade que sempre ¡sobra comida para toda a semana! O tupper debería ser a imaxe do na-
dal, e non Papá Noel. Inda por riba, sempre cociñan As mesmAs. A frase máis repetida é “non sei que
facer para Navidad! ¡non sei que cociñar para a cena! ¿chegará para todos?”.
REGALOS MARABILLOSOS
Quérennos vender que existe o regalo perfecto, que a todos gusta… Nas pelis sempre teñen o regalo
ideal para cada persoa, elegante, sofisticado…
A verdade é que sempre hai problemas cos regalos. Créase competitividade entre a familia, a
ver quen fai o regalo máis caro! Menuda tontería! O regalo perfecto é un detalle personalizado.
¡Estamos fartos de colonias!
ELEGANCIA E SOFISTICACIÓN
¿Sabedes a típica escena de xente moi elegante, vestidos espectaculares, pasados por chapa e pintura?
Puidendo cear en pijama con toda a comodidade do mundo! Acabemos con eso de celebrar o
Nadal vestido de gala! Queremos cear en bata e con comodidade.
NOITE DE PAZ, NOITE DE AMOR
Ceas e comidas cheas paz, amor e tranquilidade.
En todas as familias sempre hai o típico crea conflictos. Sempre hai alguén que se mete en si os xóve-
nes poden sair ou quedar en casa, nenos con al- gún berrinche, o típico “cuñado” que sabe de
política e economía…
A UNIÓN FAI A FORZA
Que imaxe tan idílica a da mesa chea de persoas celebrando todos xuntos o Nadal…
Por desgracia sempre hai alguén a quen botamos en falta na mesa. Familia que vive lonxe, familia que
xa non está, familia que non ten ese día libre… Inda que físicamente non estén todos os que queira-
mos, e bonito saber que somos nós quenes os facemos presentes.
QUE GAÑE O MELLOR
E o pistoletazo final: a divertirnos con xogos!
¿Xogos? A post-cena sempre acaba sendo unha batalla campal, que eso parece “Rebelión en la gran-
ja”. É importantísimo deixar as normas claras antes de empezar.
“Disfrutemos do Nadal, deixemos atrás os mitos. E si chove, que chova, que Deus a man-
de mollada que seca non fai nada.” A. Cres- po, G. Cami, D. Reyes.
 ENTREVISTA
Neste xornal non haberá só unha, sinón duas entrevistas. Debi- O ser un tema que nos afecta tanto, queremos preguntarche sobre a accesibilidade da cidade de Ouren-
do a que este será o último número no que conten conmigo como codi- se. Con frecuencia atopamos trabas no noso día a día: beirarrúas sin rebaixes, sinais entorpecéndonos o
rectora, quixeron que contestara algunhas preguntas. paso… Como se traballa dende o concello para solventar esta problemática?
Ademais o xornal comezou cunha entrevista que eu lle fixen a Actualmente estamos traballando nelo. Temos que ter en conta que é unha cidade problemática neste
Xabi, e que mellor maneira de rematalo que cunha entrevista que vós sentido por haber edificios históricos que dependen de patrimonio. Estamos implantando badenes, creando pa-
me facedes a min. Aquí tendes as miñas respostas e a miña despedida. sos de peóns, facendo rebaixes en beirarrúas.. Non hai ano que non se faga, pero sendo realista, non temos po-
¿Qué che pareceu o xornal? sibilidade de invertir para facelo en toda a cidade dunha sola vez.
O xornal foi un proxecto que iniciei motivada por Xabi. Varias
veces me confesou que lle houbera gustado ser xornalista, e ese foi o punto de partida. Por outra banda, en canto a mobilidade. Como se podería fomentar o uso dos vehículos alternativos?
Crealo resultoume moi laborioso, pois hai moito detrás de cada sección. A elaboración do xornal facili- O problema é que Ourense non é plana e o tempo non acompaña, entón dificulta o uso dalgúns destes
toume traballar cos obxectivos que tiña propostos de modo individual con cada un de vós (estimulación cognitiva, vehículos. Por outro lado estamos á espera da normativa nacional sobre o uso de vehículos emerxentes como
por exemplo o patinete eléctrico, sobre a obrigatoriedade dun seguro para o uso da bicicleta...
planificación, habilidades sociais, autonomía…), e facelo ademais mediante o traballo en equipo. Ademais de per-
Para fomentar o seu uso hai que educar a toda a poboación. Dende o concello estamos esperando á concesión
mitirme poder abrir unha canle de comunicación coas familias e co medio exterior, darnos a coñecer a nós e ás
da flota de autobuses para poder fomentar que sexan accesibles e respetuosos co medio ambiente. Agora mes-
nosas actividades, proxectos e traballos. Pareceume que sería unha idea fantástica para integrar todo o noso tra-
mo temos en marcha o plan “Móvete por Ourense” no que buscamos priorizar o peatón sobre o coche.
ballo.
O primeiro número resultou ser unha “toma de contacto” co proxecto, pero a partir do segundo involucrá- Como se debería traballar para concienciar á poboación sobre cidades adaptadas para TODOS?
chedesvos xenial, tanto que neste último animáchedesvos a entrevistar ó alcalde! Estou orgullosísima e considero Dende a educación para todos.
que os obxectivos que me propoñía están máis que superados. Seguide así!
¿Pensaches que che iban renovar? En canto a nós como persoas e como entidade… o noso edificio, debido a que o plan urbanístico non está
Para ser sincera, non é algo que dependera só de min, polo tanto non é algo que puidera saber. Eu entrei inda aprobado, ten accesos moi complicados para as persoas que fan uso dunha silla de rodas e tamén
aquí cun contrato coopera, e sei que tiña data de caducidade. Non obstante, ver que vós estábades traballando tan para as persoas que os acompañamos. Qué cres que se podería facer para mellorar a situación?
ben conmigo e que os obxectivos que traballábamos se iban cumplindo, si que me fixo pensar que puidera ter a O problema desa zona é que pertence a distintas administracións e non depende só da alcaldía, por elo
opción a quedarme. Considero que é fundamental que a labor dun profesional sexa continua e non se interrumpa e temos como tarefa pendiente xuntarnos para poñernos dacordo. Estamos encantados de recibir as propostas
modifique anualmente, pois coñecervos e coñecer as dinámicas do centro leva o seu tempo, e resulta complexo e que nos traiades para traballar sobre elas.
difícil para vós ter que sufrir todos os cambios que este cambio conleva. Por todo esto confiaba en que puidéramos
seguir traballando xuntos. Inda así hai outros motivos que fan que sexa outra profesional quen atenda este ano o
servizo de psicoloxía, coa que seguro estaredes contentos.
¿Estabas satisfeita connosco?
Máis que satisfeita. Tiña e teño toda a confianza posta en vós e inda así conseguíchedes superar todas as
miñas expectativas. Noraboa por todo o que vos esforzáchedes ó longo deste ano, merecedes o respeto de todos os
que traballamos con vós. Sodes auténticos campeóns.
¿Como te sentías aquí?
Gracias a vós sentíame cómoda. É certo que as labores a desenvolver dende psicoloxía son complexas e
requiren dunha dosis altísima de paciencia, espero haber estado á altura e que vos sentírades tan cómod@s como
me fixéchedes sentir a min.
¿Gustouche o traballo aquí?
Gustoume e aprendín moitísimo. Sodes un grupo moi heteroxéneo e eso fai que o traballo sexa moi compli-
cado, pero eso ten a parte boa de que tuven que exprimir ó máximo a miña creatividade, os meus esforzos e apren-
der día tras día.
¿Costouche entendernos?
Debo admitir que cando comecei estaba un pouco perdida. Sodes moitos e moi diferentes, e penso que é o
profesional quen ten que adaptarse ós usuarios, nunca o contrario, e adaptar o meu traballo a todos e cada un de
vós requireu de moito esforzo.
Botarasnos de menos?
Espero que sepades que si, pasei un ano moi intenso con vós e non é algo que se olvide.
Que che aportamos durante este ano?
Moitísimas cousas, pero si teño que escoller: aportáchedesme alegrías e aprendizaxe. Non minto ó decir
que foi un pracer traballar con vós.
¿Virás a visitarnos? O 28 de novembro acudimos, xunto con outras asociacións, á concentración con-
Faltaría máis! Sempre que vos parezca ben acercareime a visitarvos. vocada pola Confederación Galega de Persoas con Discapacidade (COGAMI). Nesta con-
¿Que foi o mellor e o peor que che pasou en Aixiña? centración reclamamos a accesibilidade universal a edificios e vivendas, pedindo que se
O mellor foi coñecervos, todo o que aprendín con vós e todo o que me aportáchedes a nivel persoal e laboral. Pa- cambie a lei da propiedade horizontal e demandando axudas específicas ás comunidades
sei con vós momentos tristes e momentos alegres e compartín con vós moitas experiencias nas que espero habervos de veciños que requiran afrontar obras para adaptar as vivendas.
sido de axuda, quédome con eso. Co lema “a nosa casa non é unha cárcere” buscamos concienciar ás administra-
O peor: ter que despedirme de vós. Os cambios sempre son duros e dóeme que teñades que pasar por un trago cións de que unha vivenda non pode ser unha cadea para nós.
amargo como é o de cambiar un profesional no que confiades. Ogallá puidera quedarme, pero estou segura de que Non reinvidicamos máis ca unha vida independente e unha vivenda digna.
Cristina, a psicóloga que me substituirá, traballará xenial con vós. Quedades en boas mans.
#arrestópolis
 ENTREVISTA
Neste número puxémonos en contacto con Jesús Váz-
quez Abad, alcalde de Ourense, para a nosa sección de entre- SAMAÍN
vistas. Jesús aceptou de bo agrado e ademais invitounos ó con-
cello. A noite do Samaín é moi sinalada
Chegamos moi nerviosos, pero tras unha presentación porque os nenos disfrázanse e van polas
sentímonos moi cómodos para preguntarlle todo o que levába- rúas metendo medo.
mos preparado. O que moitos non saben é a orixe
Non perdades palabra!: desta festividade. Samaín é unha palabra
de orixe celta, que significa “final do ve-
Sabemos que naceches en Nuremberg (Alemaña), pero non atopamos moito sobre a tua infancia. A que rán”. Para o pobo celta era unha noite im-
idade viñeches para Galicia e cal foi o motivo de que te quedaras en Ourense? portante, pois era unha noite de comunión
Con nove/dez meses eu vinme para Ourense. É anecdótico, porque meus pais vivían en Alemaña e entre vivos e mortos. Para xuntarse cos
cando naceron meus irmáns meus país preferiron que naceran en Ribadavia, pero no meu caso (fun o último) seus ancestros colocaban dulces nas por-
xa cansos de tanto viaxar tivéronme en Alemaña. Alí tiven unha enfermidade grave, non me daban esperanza tas e nas ventanas das casa, e calabazas
de vida e meus pais preferiron voltar a Ourense. Ata os seis anos vivín en Vigo, alí crioume a miña madriña e para afastar ós malos espíritos. En Galicia hai pobos nos que aínda se conservan
logo vinme a Ourense, gustoume tanto a cidade que aquí quedei. Mira como son as cousas que agora son al- algunhas das costumes do pobo celta.
calde da mesma. En Aixiña facemos todos os anos unha festa en honor ó Samaín. Este ano
decoramos o centro con morcegos, meigas, gatos negros, arañas… tamén fixe-
Atopamos que te doctoraches en ciencias económicas e que ademais foches decano na facultade de mos xogos e comemos un queique e unha tarta de galletas con chocolate que nós
ciencias empresariais e turismo, con que recordos te quedas desta etapa académica? E en que che axuda mesmos preparamos.
a formación que recibiches no teu posto político?
Os recordos que teño son marabillosos porque a docencia é a profesión máis bonita. En realidade eu
non empecei a estudar con perspectiva de rematar en política, de feito inicialmente eu quixen montar unha
xestoría-auditoría, pero xa na universidade convencéronme para meterme en política, gracias ó meu amigo SALÓN DO AUTOMÓBIL
Poli, que certamente tiraba de min, pedíame colaboracións, opinión… e finalmente rematei decidindo que si a
involucrarme de maneira activa. Visitamos unha exposición de coches en Expourense. Había coches de ocasión, novos, distintas marcas, cores, precios…
Estivo interesante. Deixamos algunhas fotos para que poidades ver que ata Iván e Tito se animaron a conducir!
Tamén vimos que tes unha importante traxectoria política: portavoz, diputado, alcalde... Queremos sa-
ber algo máis. A que idade comezaches a entrar no mundo da política e que foi o que te levou a
dedicarte a elo? Gústache ese mundo?
De maneira activa no 2008, con 41 anos, pero certamente eu era militante dende 14 anos. Confeso que
foi a figura de Xerardo Fernández Albor a que me empurrou dende os inicios. Sempre me atraeu a sua perso-
nalidade, as suas maneiras. É certo que a traxectoria política foi intensa en pouco tempo. Estiven moitos anos
como concelleiro de educación, e é un posto duro. Son dos que pensan que en política débese rotar, pois hai
postos que agotan e é bo deixar oco a quen chega con boas ideas, e por eso decidín dar un cambio e presentar-
me á alcaldía. O mundo da política gústame pensada como servizo ós demais, ó cidadán, e gustaríame que se
vira como limpa e transparente. Sempre vai haber ovellas negras, pero o bonito da política é facela limpa e
destinala ós demais.

Dos postos que desenvolveches cal foi o que mais che gustou e por que?
A alcaldía. Polo que decía antes: gústame a política directa, como servizo ós demais, cercana e de con-
tacto con veciños.

Concretamente, en que consiste ser alcalde? que funcións levas a cabo, como é un día normal teu…?
Érgome ás seis da mañán e facendo bicicleta estática consulto as redes sociais para estar ó tanto das
noticias. Polas mañáns estou máis no concello recibindo reunión, chamadas, documentos… e pola tarde máis MAGOSTO
contacto cos barrios e veciños. Aquí distingo o traballo de alcalde do traballo do partido, pois son cousas dife- Nos magostos é costume que nos xuntemos
rentes, claro. E sempre, antes de deitarme consulto a axenda do día seguinte. todos os compañeiros.
Este ano, como chovía non puidemos cele-
Que aspiracións tes de cara o teu futuro político? bralo ó aire libre, pero colocamos en residencia duas
Por agora preparareime para as eleccións do 2019, pero certamente o meu futuro depende da cidada- mesas grandes ocupando o salón e alí
nía. Son afortunado porque non dependo da política e teño tamén unha profesión. Por suposto ogallá poida- comemos xamón, chourizo, salchi-
mos vernos nun ano facendo outra entrevista dentro duns meses. chón, queixo, empanada, tortilla… e
porsuposto estuveron tamén na mesa
AS CASTAÑAS!
Disfrutamos falando entre todos, es-
coitamos música…
 Nº4: Novembro-Decembro
EL ÁRTICO SE ROMPE
“El ártico se rompe” é unha exposición que houbo no Xardín do Posío. Alí aprendimos como é o po-
lo Norte e como afectan os cambios nesta zona ó resto do planeta. Os cambios no Ártico e no seu ecosistema
supoñen efectos moi negativos para o resto da Terra, pois están a desencadear unha aceleración do cambio
climático.

Quéroche
contar...
DÍA INTERNACIONAL DA DISCAPACIDADE

O día 3 de decembro celebramos o Día Internacional das

Persoas con discapacidade, día no que damos visibilidade
ás nosas capacidades e á nosa forza. Loitamos a diario por
unha vida normal, pola igualdade de oportunidades e por
unha vida plena sin barreiras arquitectónicas nin sociais.

Carta ó equipo xornalístico

Con moita mágoa despídome de vós. Xa que o meu contrato remata este será o último número que
fagamos xuntos.
Ogallá puidéramos compartir moitos máis, pois considero que a continuidade da labor dun profesio-
nal debe priorizar a outros motivos.
Quero que sepades que me levo un pouquiño de cada un de vós conmigo. A risa de Camila, a espon-
taneidade de Reyes, o cariño de María, o compañerismo de Xabi e as bromas de Julio. Lévome tamén conmi-
go a pillería de Fina, a dulzura de Susana, os infinitos saberes de Crespo, os ditos de Ana, os mimos de César
e Andrea… en definitiva de todos me levo algo!
Fóchedes un equipo periodístico moi traballador, moi participativo e fixéchedes posible un traballo
que beneficiou a moitos e aportou, ó igual ca vós, ilusión e alegrías.
O máis bonito dun traballo é poder disfrutar con el, e eu con vós e con este proxecto disfrutei enorme-
mente.
Gracias por deixarme compartir este último ano con vós. Deséxovos o mellor.
Presentámosvos o cuarto número do noso xornal “Quéroche contar”.
Igual que os números anteriores, está elaborado coa participación dos usua-
rios de Centro de Día Aixiña, os usuarios de Residencia Domingo Gómez Freire e
os socios de Aixiña. Sempre baixo a mirada de Xabi Gómez Souto, como codi-
rector e pintor das portadas e coa nova colaboración de Eugenio, como axudante
de maquetación e xefe de redacción.
Neste número queremos rendir homenaxe ó Nadal, pero queremos facelo
dunha maneira realista e responsable. Esperemos que vos gusten as nosas refle-
xións a este respecto.
Ademais entrevistaremos a unha persoa bastante recoñecida nesta cidade,
cremos que pode ser unha entrevista de interese para todos.

¡Boas festas e próspero 2019! ¡Oxalá o disfrutedes!