Τούµπα είν’ ο Γιάννης Ζουγανέλης

και τ’ άλλα δυο πνευστά

είν’ ο Σπύρος Αλεξανδράτος
κι ο Παναγιώτης εκεί δα.

Πιάνο ο Σαράντης Κασσάρας

και µπάσο ο Τσεσµελής
και κοντραµπάσο µε δοξάρι
ο Ροδουσάκης ο πολύς.

Κι αν ακούσατε κιθάρα ηλεκτρική

λεγόταν Θεολόγος Στρατηγός,
µπουζούκι και λαούτο ο Θανάσης,
του Πολυκανδριώτη ο γιος.

Ντράµερ ο Ταχιάτης κι ο Τσουπάκης

και τ’ άλλα τα κρουστά
µαζί µε το σαντούρι,
ο Τάσος Διακογιώργης τα χτυπά.

Στρίβει σαν µελωδία µε δύσκολα κλειδιά,

µε λόγια που δεν µπόρεσα ούτε τούτη τη φορά.

Αουντουαντάρια, αουνταριά,
προσπάθησα ξανά,
µοιάζει τελείως ξένο
µέσα στο χώρο αυτόν,
µα κάποτε θα `ναι, αχ, πότε θα `ναι
στα χείλη ολονών.

Κι όσοι κρατούν φιλίες

από το εξήντα πέντε
δώδεκα παρά πέντε
έχω κάτι να τους πω.

Αουντουαντάρια, αουνταριά,
θ’ ανταµωθούν ξανά
σε µιαν άλλη ηλικία,
για να το θυµηθούν
κι όσα δηλώσαν και δεν τα δώσαν
όλα θα εκπληρωθούν.