Εκείνα τα χρόνια, ήλθαν κυνηγηµένοι απ'την επανάσταση του Νάσερ

κι έµειναν (πάµπλουτοι στην Αίγυπτο)στο γιαπί του Νταόπουλου,

µια σιταποθήκη που, επί χούντας, έγινε σχολείο,
µε την επιγραφή "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", πάνω απ’ την πόρτα.
Τους ταΐσαµε γλάρους και µια σκοτωµένη, για το τοµάρι της,
αλεπουδίτσα
που ψήσαµε στη βεράντα.Τους είπαµε ότι ήταν αρνάκι-έκαναν πως το
πίστεψαν.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι εκείνο που θυµάµαι είναι

ότι τον πιο αδύνατο και πεινασµένο τον φωνάζανε Φαρούκ.