Το ξέρω θα γυρίσεις αργά απ`τη δουλειά

η κούραση τρυπάει το στοµάχι.

Ώρες στ`αυτοκίνητο δεν έβγαλες µιλιά,
τελείωσε για σήµερα η µάχη.

Σε πνίγει η γραβάτα σου και η µικρή ζωή,

το δάνειο που πήρες σ`έχει πνίξει.
Κι η κόρη σου που βγήκε λιγάκι ζωηρή,
κάνει τον κόµπο στο λαιµό, πιο δυνατά να σφίξει.

Κι ό,τι σου ανήκει, ένα αιώνιο νοίκι

κι ένα όνειρο εφηβικό,
που θα`ναι πάντα δανεικό.

Χρωστάς στις τράπεζες λεφτά γι`αυτό το έρµο σπίτι

Χρωστάς και για τα έπιπλα και σφίγγεις τα λουριά.
Οι ευκολίες πληρωµής σου βγήκαν απ`τη µύτη
κι οι δόσεις σαν τις τύψεις σου σ`ακολουθούν πιστά.

Αναρριχώµενο φυτό οι ανάγκες στη ζωή σου,

σε έναν τοίχο ατελείωτο που έχτισες εσύ
και το όνειρο να γίνεις κύρης της ύπαρξής σου,
δάνειο ήταν τελικά, χωρίς επιστροφή.

Κι ό,τι σου ανήκει, ένα αιώνιο νοίκι

κι ένα όνειρο εφηβικό,
που θα`ναι πάντα δανεικό.