Kiss Me Deadly

Νύχτα, στη μέση του πουθενά, μία γυναίκα σταματά έντρομη το πρώτο διερχόμενο
αμάξι. Ο οδηγός προσφέρεται να την πάρει μαζί του ως την επόμενη πόλη. Διασχίζοντας
τη σκοτεινή επαρχία, το αυτοκίνητο αφήνει πίσω το βουητό της μηχανής, τα πνιχτά
αναφιλητά της γυναίκας και την ναρκωτική μελωδία του Nat King Cole στο ράδιο: "The
room is dark and gloomy/you don't know what you're doing to me/the web has got me
caught/ I'd rather have the blues than what I've got". Λίγο πριν τον βίαιο αποχωρισμό, η
γυναίκα εμπιστεύεται το σιβυλλικό της μήνυμα. Ένα μυστικό περιμένει να έρθει στο φως
και ο άνδρας θα πρέπει να βιαστεί, αν υπάρχει ακόμη ελπίδα να σώσει τη ζωή του.

Το ασύνδετο, συχνά ασυνάρτητο και άλλο τόσο άγευστο κατασκοπικό θρίλερ του Robert
Aldrich, «Kiss Me Deadly», το οποίο γύρισε λίγα χρόνια πριν το μακράν σημαντικότερο
«What Ever Happened To Baby Jane», μπορεί εύλογα να παραμείνει στη σκιά
αρχετυπικών κατασκοπικών film noir, όπως το «Maltese Falcon» ή το «North By
Northwest». Εναλλακτικά, μπορεί να περάσει από το πολύπαθο κρεβάτι του Προκρούστη
-ήτοι τα do's and don'ts του κατασκοπικού genre- και να αποκαλύψει τους μικρούς αλλά
υπαρκτούς θησαυρούς που κάνουν αυτόν τον άδειο πίνακα να μοιάζει τόσο γοητευτικός
στα σημεία. Δύο συνέπειες, μία απόκλιση και μία συναρπαστική έκπληξη εξασφαλίζουν
τη δεύτερη ευκαιρία, για αυτό το ψευδό-κλασικό φιλμ του 1955.

Η πρώτη πράξη συνέπειας προς τους κανόνες του είδους βρίσκεται στο τέλος της
εναρκτήριας σεκάνς. Η γυναίκα ψιθυρίζει "Remember Me" και ο αντί-ήρωας βρίσκεται
με ένα θανάσιμο μυστικό στα χέρια, κάτι που ούτε ζήτησε, ούτε κατανοεί. Τις επόμενες
δύο ώρες, κάθε ανατροπή θα οδηγεί το θεατή και ένα βήμα πιο κοντά στη λύση, το γιατί.
Φυσικά, ακόμα κι όταν η κάμερα βρεθεί πάνω από το ανεκτίμητο εύρημα, απάντηση δεν
θα δοθεί. Ο Aldrich ακολουθεί βήμα προς βήμα την αρχή του σεναριακού placebo, του
περιβόητου 'ΜακΓκάφιν', το οποίο ο Χίτσκοκ είχε απλά και εύστοχα χαρακτηρίσει 'το
τίποτα'. Καθώς οι τροχιές χαράσσονται και η ψευδαίσθηση απαντήσεων γίνεται το
αόρατο αφηγηματικό όχημα, ο Aldrich επιστρατεύει δοκιμασμένα τεχνάσματα για να
εντείνει την αγωνία.

Ομαδοποιημένα, αποτελούν τη δεύτερη πράξη συνέπειας: απροσδόκητες γωνίες λήψης

(όπως, η κεκλιμένη σεκάνς του νοσοκομείου), μία πόλη γεμάτη ξένους (ας θυμηθούμε
πώς λειτουργεί η ηχητικά μη οικεία πολυγλωσσία στον Τρίτο Ανθρωπο του Reed), ένα
φιλμ γυρισμένο εξ'ολοκλήρου νύχτα και μερικά 'σφάλματα' (η ανακολουθία εικόνας-
ήχου μέσα από τους καθρέφτες, στη σκηνή του μπαρ) και το περιβάλλον του ήρωα
σίγουρα δεν μοιάζει με τον ασφαλέστερο τόπο.

Κι έπειτα η απόκλιση. Η απουσία της femme fatale. Ή, καλύτερα, η πληθώρα τέτοιων

γυναικείων ρόλων, αλλά ατελών. Πρώτα, η γυναίκα που πέφτει στις ρόδες του κατά
λάθος κατασκόπου. Μυστηριώδης, γεμάτη μυστικά, αλλά επικίνδυνη μόνο κατά
παραδρομή. Έπειτα, η σύντροφος του. Vamp, παθιασμένη, ερωτική, καταλήγει να περνά
τις ώρες της περιμένοντας στο σπίτι, πάνω από ένα περιοδικό μόδας. Κι έπειτα, η
αινιγματική συγκάτοικος. Αληθινά θανάσιμη, ολέθρια μέχρι την τελική σεκάνς, κι όμως
χαμένη μέσα σε μία ανομολόγητη ύπνωση, ένα θλιβερό πιόνι. Το «Kiss Me Deadly»
παρουσιάζει τσακισμένες τις επικίνδυνες γυναίκες του. Και αφαιρεί ένα ενδεχόμενο
ιλουστρασιόν περίβλημα, που απουσία σταρ θα έμοιαζε απλώς μάταιο.

Και τέλος, η έκπληξη. Το ευφυές ηχητικό μοντάζ. Η εναρκτήρια σεκάνς, πρώτα. Χωρίς
διαλόγους, με την κυρίαρχη υπόκρουση ενός προφητικού τραγουδιού, το βραχνό θόρυβο
του αυτοκινήτου να προμηνύει την περιπέτεια του macho ήρωα και τα αναφιλητά να
προδίδουν την καταδίκη όλων των ηρωίδων, η ψυχή του φιλμ συμπυκνώνεται στα πρώτα
κιόλας λεπτά. Έπειτα, η σκηνή της απόδρασης. Το ράδιο για μία ακόμη φορά δίνει τη
λύση. Η εκπομπή ενός αγώνα μποξ καλύπτει τη μάχη του ήρωα με τους κακοποιούς,
προσφέροντας ωστόσο μία εξαιρετική ηχητική αλληγορία, στο απόλυτα αντρικό αυτό
βασίλειο της σύγκρουσης. Και τέλος, η αρπαγή του θανατηφόρου ευρήματος. Μοναδικός
ήχος, το χτύπημα ενός τηλεφώνου. Επίμονο, ενοχλητικό, καθώς η κάμερα σκανάρει με
μία λήψη την άδεια πια κρυψώνα και κλείνει με την εικόνα ενός άψυχου σώματος.