6-3

Είπατε τω βασιλεί : Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά.

Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην.
Ου παγάν λαλαίουσαν.
Απέσβετο και λάλον ύδωρ. (Σεβάσμιος)

Σιβυλλών μανία ή ατομικό ψυχολογικό φαινόμενο?

Άραγε τότε ή σήμερα? (Μαθητής)

Αυθυποβολή ή υστερικός παροξυσμός?

Άραγε τότε ή σήμερα? (Μαθητής)

Πολύκλαδο δίκτυο δελφικών της Πυθίας πληροφοριοδοτών στο βωμό του ανηλεούς
κέρδους?

Η ερώρηση παραμένει. Άραγε τότε ή σήμερα? (Μαθητής)

Ή μήπως
απεμπνοή αρώματος του υψηλότερου πνευματικού πολιτισμού που έφτασε ποτέ η
ανθρωπότητα, με παράπλευρη λειτουργία θεάτρων, σταδίων και με μία
αδιαφιλονίκητη συνεισφορά στο αμφικτυωνικό υπάρχειν και γίγνεσθαι?

Στο νοητικό της ιστορίας εκκρεμές, η αλήθεια οφείλει να κινείται ανάμεσα στις πιο
απομακρυσμένες θέσεις από την ισορροπία.
Στις θέσεις που η ταχύτητα της ιστορίας σταματά για να χαζέψει.
Στους σοφιστές στη μία και τους σοφούς απο την άλλη.
Για τους μεν πρώτους θα είναι απίστευτη.
Για τους δεύτερους σίγουρα πιστευτή.

Εάν περάσεις τον Άλυ ποταμό θα καταστραφεί ένα μεγάλο κράτος.

Άραγε τότε ή σήμερα? (Μαθητής)

Ο εκ Λυδίας Κροίσος, 2610 χρόνια πριν, τον πέρασε.

Για να επιτεθεί στους Πέρσες.
Το κράτος που καταστράφηκε ήταν το δικό του.

Από το 1 στο 0, ή απο το 0 στο 1? (Μαθητής)

Ψάχνοντας μέσα μας, θα συναισθανθούμε το Θείο σαν κάτι υπερλογικό, σαν μιά
ακαθόριστη υπόσταση στη οποία το Εγώ ούτε αντιτίθεται αλλά ούτε και
υποτάσσεται. Προσκολλάται απλά και γύρω του όπως η γη γύρω απ’ τον ήλιο,
φθάνοντας έτσι στο σκοπό της εξατομίκευσης –βύθισης, με έναν πιθανά καταληπτικό
χαρακτήρα.
Για τη σχέση μεταξύ του Εγώ και του Θείου, ίσως δεν μπορούμε να πούμε τίποτε, στο
βαθμό που μας είναι άγνωστο το περιεχόμενο του δεύτερου.
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι το Εγώ σαν περιεχόμενο ενός άγνωστου και υπέρτερου
Υποκείμενου. Έτσι καθίσταται πρόδηλο πως η ιδέα του Θείου ουσιαστικά είναι από
μόνο του μία υπερβατική ομολογία που, αν και δικαιώνεται ψυχολογικά, η ψυχολογία
σαν επιστήμη καθίσταται τουλάχιστον φτωχή και αδυνατεί τελικά να αποδείξει.

Γύρω από τη φευγαλέα και επικίνδυνα απειλημένη ακινησία της κάθε συνοικίας,
απλώνεται μιά πόλη μισογνώριμη-μισοάγνωστη, που οι άνθρωποι συναντιούνται
κατά τύχη κι ύστερα χάνονται χωρίς επιστροφή. (Μαθητής)

Καμία γήινη σχισμή δεν βρέθηκε στα άδυτα του Δελφικού ναού.
Κανένα ίχνος ραδιενεργών υλικών στα νερά της Κλάρου ή των Διδύμων.
Και όμως, οι Ίωνες ιερείς πίνοντας το νερό από τις πηγές αυτές έρχονταν σε
θεοληψία, όπως η Πυθία όταν ερχόταν στον τρίποδα.
Κατά τρόπο περίεργο, αλλά όπως όμως βεβαιώνει ο Πλούταρχος, από το Δελφικό
Άδυτο αναδυόταν κατά τον χρησμό ένα μυρωμένο ρεύμα που δεν μπορούσε να
συγκριθεί με τίποτε άλλο, παρά με τα πολυτιμότερα της εποχής αρώματα.

Ήταν οι χρησμοί εκ Θεού ή εκ σπάνιας ειδικής κατάστασης της ψυχής του μάντη ή
της μάντιδος με ή χωρίς τη χρήση βοηθημάτων?

Η ζωή δεν είναι παραπροϊόν της φύσης, αλλά η ουσία της.

Ακόμη και ότι φαίνεται σαν μη έμβιο, συμμετέχει στην εκδήλωση της ζωής, που
διέπει τα πάντα.
Καθαρή ύλη, είτε το θέλουμε είτε όχι δεν υπάρχει, παρά μόνο σαν απλουστευμένη
έννοια, προϊόν μιάς αυθαίρετης ίσως αφαιρετικής διαδικασίας.

Κάθε παιχνίδι εκτυλίσσεται μέσα στα όρια του χώρου του. (Μαθητής)

Η φύση ουσιαστικά παραπλανά τη νόηση, ενώ συμπαρίσταται στην έξαρση

κλείνοντάς της πονηρά το μάτι.
Μόνο όποιος λειτουργεί με όλη του την ψυχή δεν πλανάται.
Φαίνεται ότι σε μία ανώτερη ενότητα της ζωής και του κόσμου, σε ένα πλατάγισμα
χώρου και χρόνου, συγχέονται όλα τα όρια διάκρισης μεταξύ ποικιλίας μορφών,
σωμάτων, ψυχών, ζωής και θανάτου.
Η διάκριση ζωής – πνεύματος χάνει ολοκληρωτικά το διτό χαρακτήρα της,
οριοθετώντας το αισθητό και το υπεραισθητό σαν τα αναπόσπαστα πλέον μέρη του
ενός και ενιαίου μας κόσμου.

Οι Σίβυλλες ήταν απλές κοπέλες του χωριού. Μετά τον ερχομό τους στο μαντείο
μεταμορφώνονταν με τρόπο εκπληκτικό, καταλαμβάνονταν απο «μανία» και άρχιζαν
να κραυγάζουν λόγους συγκεχυμένους και συχνά ασυνάρτητους. Και όμως, από τους
λόγους αυτούς έβγαιναν τα σωτήρια νοήματα για τους χρησμοδοτούμενους.

Λές να βγαίνουν ακόμα? . (Μαθητής)

Ο σοφιστής Δαφνίτης ρώτησε το δελφικό μαντείο αν θα ξαναβρεί το χαμένο άλογό

του, το οποίο όμως ποτέ δεν είχε.
Του απάντησαν ότι θα το βρεί μεν αλλά θα σκοτωθεί πέφτοντας από αυτό.
Επιστρέφοντας, συνελήφθη από άνδρες του βασιλιά Άτταλου, τον οποίο είχε
παλαιότερα συκοφαντήσει και για τιμωρία τον γκρέμισαν απο ένα βράχο.
Μόνο που οι ντόπιοι ονόμαζαν το βράχο αυτό «Ίππο».

Υπάρχει πιό ευτυχής από εμένα? Ρώτησε κάποιος.

Του υπέδειξαν έναν άσημο εργάτη της Κορινθίας.

Υπάρχει ευσεβέστερος από μένα? Ρώτησε άλλος.

Η Πυθία υπέδειξε έναν άγνωστο κάτοικο της Αρκαδίας.

Υπάρχει σοφότερος του Σωκράτη?

Όχι , ήταν η απάντηση. Δεν υπάρχει. Γιατί έτσι κι αλλοιώς ο ίδιος δηλώνει πως δεν
γνωρίζει τίποτα.

Προβλέπεις? (Μαθητής)

Πρόβλεψη δεν σημαίνει απαραίτητα ανατροπή του χρόνου. Η ενατένιση κατά

συνέπεια προς το παρελθόν ή το μέλλον δεν δεσμεύει τον χρόνο. Αν δεν θυμόμαστε
κάτι που έγινε πιό παλιά, αυτό δεν αναιρεί το ίδιο το γεγονός αλλά ούτε και τον χρόνο
που έλαβε χώρα.
Αν οι Θεοί, ή η σύγχρονη Διονυσιακή τους έκφανση θέλουν να βοηθήσουν, δεν
καθορίζουν μεν το μέλλον, αλλά δίνουν στον χρησμοδοτούμενο μιά καλύτερη θέασή
του.

Ο ταύρος είναι στεφανωμένος, το τέλος έρχεται, ο θύτης είναι έτοιμος,

είπαν στον Φίλιππο το Β της Μακεδονίας στην ερώτησή του αν θα νικήσει τους
Πέρσες.
Λίγες μέρες μετά ο Φίλιππος, στεφανωμένος σε γιορτή, δολοφονήθηκε.

Ο Διόνυσος, ως θεός της ψυχής, θεωρείται ο θεός της μαντικής, αν και στα
περισσότερα μαντεία προϊστατο ο Απόλλωνας. Η εξήγηση είναι απλή. Από τα
σπαραχθέντα μέλη του Ζαγρέως- Διονύσου, διέσωσε η Αθηνά – Ίσιδα μόνο την
καρδιά. Ο Δίας-Ζεύς τη μετέτρεψε χάριν των ανθρώπων σε ήλιο. Έτσι, Διόνυσος και
Απόλλων πέρασαν στη συνείδησή μας ως το αυτό πρόσωπο, κατά το ορφικό

Είς Ζεύς, είς Αίδης, είς Ήλιος, είς Διόνυσος,

Είς Θεός εν πάντεσσιν. Τι σοι δίχα ταυτ’ αγορεύω?

Έτσι, ολοκληρώνεται μέσα μας ο συμβολισμός του αετώματος στον Δελφικό Ναό :
Στα δύο άκρα υπήρχαν το απολλώνιο ρητό «μηδεν άγαν» και το διονυσιακό «γνώθι
σαυτόν». Στη δε κορυφή, η ενοποιός πεμπτουσία του κόσμου. Ε.

Κι αν θέλω το φεγγάρι? (Μαθητής)

(Μπαίνει η μουσική)
Εμείς, μυημένοι από το δημήτριο στάχυ και το διονυσιακό κλήμα, ίσως καλούμαστε
εν πολλοίς να συλλάβουμε την ολότητα των όσων έχουν συμβεί και των όσων
απομένει να γίνουν, κατερχόμενοι στο βάθος της κοινωνικής μας συνείδησης και
αφήνοντας το δάκρυ να τρέξει ελέυθερα υπο το κράτος του προσωπικού μας και όχι
μόνο, έξωθεν επιβεβλημένου ρυθμού.
Πού άραγε να βρίσκεται η τριαδικότητα του τριπόδου της Πυθίας, του Ωραίου, του
Μεγάλου και του Αληθινού στη χώρα που την γέννησε δέκα χρόνια μετά το δύο
χιλιάδες? (Μαθητής)

Συνθέτοντας σε γιγαντιαίο συγκραδασμό το Διόνυσο με τον Απόλλωνα ίσως πάρουμε

άρωμα απο το χρησμό της αγνής αλήθειας. Άλλωστε, υπό το κράτος του πόνου που
σαν κοινωνία ζούμε, έχουμε τις καλύτερες προοπτικές του προμαντέματος που
ασύμπτωτα και διστακτικά σα μαθητές έχουμε θαρρώ ακόμα την επιθυμία να
προσεγγίσουμε.

Δεν υπάρχουν άτομα, παρά μόνο σκιές που στοιχειώνουν πράγματα προσφερόμενα
άναρχα απο άλλους.
Η κοινωνία επιστρέφει στον εαυτότης την ίδια της την ιστορική εικόνα, που δεν
είναι άλλη παρά η επιφανειακή και στατική ιστορία των κατά καιρούς
διαφεντευτών της.
Η λήθη έγινε το κυρίαρχο πάθος μας.
Πάψαμε προ καιρού σαν άνθρωποι να αφουγκραζόμαστε τις φωνές του
υπεραισθητού κόσμου των πνευμάτων που μας περιβάλλει, μεταλλάσσοντας
επίμονα, άλλοτε ηθελημένα και άλλοτε άθελα, τη Γή Μάννα σε Γη Μητριά.
(Μαθητής)

Στη Δωδώνη τα φυλλώματα της ιερής βελανιδιάς θροίζουν ακόμη.

Τα αφουγκράζεται άραγε κανείς? (Μαθητής)

Το ποιός και πότε θα αφουγκραστεί ξανά τον ίσκιο της και θα συντονιστεί ξανά στον
ατέρμονα παγκόσμιο ρυθμό της, το ζητώ απο σένα...

Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην (Σεβάσμιος)

Βρέστε ξύλινα τείχη προκειμένου να διασωθεί η Αθήνα (Μαθητής)

Ου παγάν λαλαίουσαν (Σεβάσμιος)

Η μνήμη και η γλώσσα μας αποικοδομούνται αργά αλλά συστηματικά. Θα

παραμείνουμε ακόμη θεατές? (Μαθητής)

Είπατε τω βασιλεί : Χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά. (Σεβάσμιος)

Η ευτυχία κατάντησε να είναι μιά νέα ιδέα στη χώρα αυτή. (Μαθητής)

Απέσβετο και λάλον ύδωρ (Σεβάσμιος)

Θα αφήσουμε κι άλλο τις στεγνές ταλαντώσεις του μέλλοντος να κινούνται σαν

απλές αναστατώσεις καταστάσεων ή ένα άκομψο τίποτα? (Μαθητής)

(Τελειώνει η μουσική)
Όμορφα Διονυσιακά παιδιά, η περιπέτεια δεν πέθανε....
Απλά, μόλις άρχισε...
Εψιλον (Σεβάσμιος)

Εψιλον. (Μαθητής)

Εψιλον αδελφέ σεβάσμιε

είπον
Διονυσιακά παραλειπόμενα στην Ελλάδα του 2010
Αθήνα , 1/10/2010