Veliki impuls za širenje budizma iz Indije do dalekih regiona Azije proizveden je pod

pokroviteljstvom širenja imperije. Nakon što je učenje o istorijskom Budi (Šakjamuni-

Sakyamuni, tako se još nazivo Buda) prihvaćeno od strane prvog indijskog ?cara?, religija je
počela da poprima oblik svetske razmere jer su vladari Maurijskog carstva postali vernici i
praktičari. Kada se budizam u prvom veku nove ere premestio iz centralne Azije u Kinu, kineski
vladari iz dinastije Han su dočekali sa dobrodošlicom indijske monahe koji su doneli budističke
spise i aktivno su se interesovali za budističke statue napravljene u grčkom ili severozapadnom
indijskom stilu.

Nakon smrti vladara dinastije Kasniji Han početkom trećeg veka, Kina je razbijena
unutrašnjim sukobima tokom više od tri veka. Nova imperija nije formirana sve do porasta
dinastije Sui u 589. U međuvremenu, budizam je nastavio da prosperira dok su se kineski
kraljevi udruživali u podržavanju budističkih monaha. Oni su čak sponzorisali takmičenja u
prevodu budističkih sutri. Dva posebno poznata monaha koja su uživala kraljevsko
pokroviteljstvo bili su Kumarajiva (350-414), istaknuti prevodilac budističkih tekstova i Tao-an
(312-85), poznat kao prvi kineski sistematizator. Tao-an je sastavljač kineskog prvog
sveobuhvatnog kataloga budističkih tekstova (Tsung-U-chung-ching-mu-lu) koji je, navodno,
sadržao 639 naslova u 886 knjiga. Drugi katalog koji je sadržao 2.211 naslova u 4.251 komada je
napisao Seng -iu (445-518) vek kasnije.