Ἐκεῖνες τὶς λίγες μέρες, ποὺ κύλαγαν τόσο ἀγὰ ὅμως, ἔλιωνε διαρκῶς, τόσο πού, ἐκτὸς ἀπὸ

τὸ σκελετὸ καὶ τὸ τατουάζ, ἐλάχιστη σάρκα φαινόταν νὰ τοῦ ἔχει ἀπομείνει. Ἀλλὰ, ἐνῶ ὅλο
τὸ κορμί του ἀδυνάτιζε καὶ τὰ κόκκαλα στὰ μἀγουλά του πρόβαλλαν ὅλο καὶ πιὸ πολύ, τὰ
μάτια του ὠστόσο ἔμοιαζαν νὰ μεγαλώνουν διαρκῶς εἶχαν ἀποκτήσει μιὰ παράξενη καὶ
γλυκύτατη λάμψη· κι ἔτσι ὅπως σὲ κοιτοῦσε ἤρεμα ἀλλὰ τόσο βαθιὰ μέσα ἀπὸ κείνη τὴν
ἀρρώστια του, ἦταν μιὰ λαμπρὴ μαρτυρία ἐκείνης τῆς αἰώνιας ὑγείας ποὺ κρυβόταν ἐντός
του καὶ δὲν μποροῦσε νὰ χαθεῖ ἤ νὰ ἐξασθενίσει. Κι ὅπως οἱ κύκλοι πάνω στὸ νερὸ πού,
σβήνοντας σιγὰ-σιγὰ, ὅλο καὶ μεγαλώνουν · ἔτσι καὶ τὰ μάτια του φαίνονταν νὰ γίνονται
ὅλο καὶ μεγαλύτερα, ὅπως οἱ σφαῖρες τῆς Αἰωνιότητας. Ἕνα ἀκατανόμαστο δέος σὲ ἔπιανε,
μόλις καθόσουν δίπλα σ’ αὐτὸ τὸν ἄγριο ποὺ ἔσβηνε σιγὰ-σιγὰ κι ἔβλεπες πάνω στὸ
πρόσωπό του ἐκεῖνα τὰ παράξενα σημάδια, ποὺ εἶδε ὅποιος βρέθηκε δίπλα στὸ Ζωροάστρη
τὴν ὥρα ποὺ πεθαινε. Γιατί, ὅ,τι εἶναι πράγματι ἀξιοθαύμαστο καὶ τρομερὸ στὸν ἄνθρωπο,
ποτὲ ὥς τώρα δὲν εἰπώθηκε μὲ λόγια ἤ δὲ γράφτηκε σὲ βιβλία. Ὅταν λοιπὸν πλησιάζει ὁ
Θάνατος, ποὺ τὰ ἰσοπεδώνει ὅλα μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἐκείνη ἀκριβῶς ἡ ὥρα ἀφήνει σὲ ὅλους
ὁμοιόμορφα τὰ σημάδια μιᾶς τελευταίας ἀποκάλυψης, σελ 760 Ο ΚΟΙΚΟΥΕΓΚ ΣΤΗ ΚΑΣΑ

Ποὺ μόμον ἕνας συγγραφέας ἀναστημένος, άπὸ τοὺς νεκροὺς θὰ μποροῦσε κάπως
ἱκανοποιητικὰ νὰ περιγράψει. Ἔτσι λοιπόν -ἄς τὸ ξαναποῦμε-οἱ σκέψεις ἑνὸς
ἐτοιμοθάνατου Χαλδαίου, ἤ ἑνὸς ἑτοιμοθάνατου Ἕλληνα, δὲν ἦταν ὑψηλότερες καὶ
ἱερότερες ἀπὸ κεῖνες ποὺ οἰ μυστηριώδεις σκιές τους φαίνονταν νὰ ἕρπουν πάνω στὸ
πρόσωπο τοῦ ἀξιολύπητου Κουίκουεγκ, καθὼς ἦταν πλαγιασμένος ἥσυχα στὴ λικνιζόμενη
μπράντα του καὶ ἡ ταραγμένη θάλασσα φαινόταν νὰ τὸν κουνάει ἀπαλὰ γιὰ νὰ τὸν
ἀναπαύσει ὁριστικά · καὶ καθὼς ἡ ἀθέατη φουσκονεριὰ τοῦ ὠκεανοῦ τὸν ἀνέβαζε ὅλο καὶ
πιὸ ψηλὰ πρὸς τὸν οὐρανό, ποὺ ἦταν πιὰ ὁ προορισμός του. 761

Τώρα ὅμως ποὺ ὡς φαίνεται ἦταν ἔτοιμος πιὰ νὰ πεθάνει · τώρα ποὺ ἡ κάσα του
ἀποδείχτηκε πὼς ἦταν πολὺ ἄνετη, ὁ Κουίκουεγκ ξαφνικὰ συνῆλθε · σὲ λίγο φάνηκε πὼς τὸ
κουτί, ποὺ κατασκεύασε ὁ ξυλουργός, δὲ χρειαζόταν · κι ὅταν μερικοὶ ἔδειξαν τὴν
εὐχάριστη ἔκπληξή τους γι’ αὐτό, ἐκεῖνος εἶπε ουσιαστικὰ πὼς ἡ ΣΕΛ 765

Αἰτία τῆς ξαφνικῆς του ἀνάρρωσης ἦταν ἡ ἑξῆς: καθὼς βρισκόταν σὲ μιὰ κρίσιμη φάση,
θυμήθηκε τότε πῶς εἶχε μια μικρὴ δουλειὰ στὴ στεριά,, ποὺ τὴν εἶχε ἀφήσει ἀτέλειωτη · γι’
αὐτὸ λοιπὸν ἄλλαξε τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶχε πάρει γιὰ νὰ πεθάνει· δὲ μποροῦσε νὰ πεθάνει
ἀκόμα, ἰσχυρίστηκε. Τὸν ρώτησαν, τότε, ἄν ὁ θάνατος ἤ ἡ ζωὴ του ἦταν ζήτημα ποὺ
ἐξαρτιόταν ἀπὸ τὴ δικὴ του κυρίαρχη θέληση κι ἐκλογή. Ἀπάντησε: «ἀσφαλῶς». Μὲ μιὰ
λέξη, ἡ γνώμη τοῦ Κουίκουεγκ ἦταν πώς, ἄν ἕνας ἄνθρωπος ἀποφάσιζε νὰ ζήσει, ἡ
ἀρρώστια καὶ μόνο δὲν μποροῦσε νὰ τὸν σκοτώσει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ φάλαινα, τὴν καταιγίδα ἤ
κάποια παρόμοια ἄγρια, ἀκαταδάμαστη καὶ ἄλογη καταστροφική δύναμη. ΣΕΛ 766

ΒΙΒΛΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Herman Melville, Μόμπι-Ντικ ἤ ἡ Φάλαινα, μτφρ. Α.Κ. Χριστοδούλο Gutenberg 2 ekdosi

Athina 1991