ยามบ%ายวันหนึ่ง ก็เป2นวันๆหนึ่งที่อากาศดี แม:ว%าจะเป2นเที่ยงวันแต%แดดก็ไม%ร:อน

เนื่องจากมีเมษปกคลุมอยู3ทั่วน3านฟ8า ลมเย็นโพยพัดผ3านบ@านที่เปรียบเสมือนช3องลม
ช"างเป'นวันที่เหมาะแก"การนอนตากลมเสียจริง จู"ๆก็มีเสียงเพลงสากลดังกAองมากจากไกลๆ
เป#นเพลงที่ไม-คุ0นหูเอาเสียเลย
“เมื่อก'อนผมเคยร-ายร-ายร-าย Badboyก็ดูคล'ายคล'ายคล'าย ก็YouลองLook into My Eyes”
เป#นเพลงที่แปลกและเสี่ยวเหลือเกินจนผมต9องถึงกับลุกขึ้นมาดูวDาใครกันที่กล9าเปHดเพลงแบบนี้กล
างวันแสกๆ นั่นไง นั่นคือเธอกับเขานั่นเอง ผู6ใหญ:บ6านในรถเก=งคนเก:งของเขาและลูกสาวผู*ใหญ.บ*าน
เธอกําลังเป+ดกระจกฟ1งเพลงไปพลาง ฮัมเพลงไปพลาง
ลูกสาวผู(ใหญ,บ(านคนนี้อายุรุ,นเดียวกับผม หน(าตาน,ารักดั่งจีซูวงBlackPink
เเก#มเเดงเหมือนตูดลิง จมูงโด2งเหมือนภูเขาเอเวอเรส ตาประกายเหมือนเเม2น้ําไร#ขยะ
ผมยาวดั่งกําเเพงเมืองจีน ผมดําขลับราวกับมะพร$าวเผาเเละใส,เหล็กดัดฟ3นสีเเดง เธอชื่อ “เปมิกา”
ตอนเด็กๆเราสนิทกันมาก ชวนกันไปอาบน้ําให:วัวด:วยกัน พาวัวไปกินหญ:าด:วยกัน เล?นน้ําปะปาด:วยกัน
เเละเราก็เรียนที่เดียวกันทําให3เราสนิทกันมาก
นอกจากนี้บ)านผมเป.นคนทํานาให)ผู)ใหญ6บ)านเราจึงเจอกันบ6อยๆ เวลาผ6านไป สภาพอากาศเปลี่ยนไป
ความสัมพันธ*ของเราก็ค2อยๆห2างกันไปตามกาลเวลา

พอเราเข'าเรียนมัธยมปลาย ก็กลายเป3นว5าเธอดันไปเรียนต5อในตัวเมืองพัทลุง ทิ้งผมไปเสียแล'ว

ทั้งๆที่เราก็สนิทกัน แต3ผมก็ไม3มีทางเลือก ต:องหมกอยู3ที่นี่ในโรงเรียนติดบ:านโง3ๆนี่
ผมจําเป(นต+องอยู0เพราไม0มีเงินค(าเดินทาง แต(เธอน(าสิ มีคนขับสกู7ตเตอร9มารับ
ซึ่งมันก็คือผู/ชายคนนั้นที่มารับเธอ
ไอ#หนุ'มหัวหัวฟู ใส'ชุดหมีแลดูเหมือนช'างกล ไปไหนมาไหนกับเธอบ'อยครั้ง
เธอจึงไม)ค)อยได-เจอกับผมเท)าไหร)พ)อของเธอก็ยังคงเป:นผู-ใหญ)บ-านอยู)อย)างนั้น และคงเป:นไปจนตาย
นานๆทีผมก็จะเจอแกที่ร.านยาดอง ทักทายกันบ7อยครั้งและมานั่งดื่มเฮฮากันทุกครั้งที่ได.เจอ
ผมถูกชมว(าเป,นคนขยันหมั่นเพียร ตั้งใจเรียนหนังสือและยังขยันส(องหญิงอีกต(างหาก
แต#สวรรค(ก็ไม#รักผม ที่บ4านไม#สามารถส#งผมให4ไปถึงจุดหมายได4
บ"านผมไม(มีเงินมากซึ่งผมก็รู"สึกเสียดายหน&อยๆผมจึงได/เรียนจบแค&ม.6 จึงได/แค&ช&วยที่บ/านทําไร&ทํานา
และอีกสิ่งที่ผมทําเป2นประจําคือผมขยันดูแลวัวของผมมาก ผมรักมันและใหAเวลากับมัน
แต#นั่นก็หมายความว#าผมไม#ได2ทํางานที่มั่นคงนัก
ส"วนเธอก็ได,ย,ายไปเรียนต"อและหวังจะทํางานอยู"ที่กรุงเทพ
ข"าวดีคือเธอได-เลิกรากับไอ(หนุ,มหัวฟูคนนั้นแล(ว
วันนั้นตอนเย็น ท,องฟ/าเป2นสีส,มและดวงตะวันสีแดงเลือด บรรยากาศอึมครึม ผมจูงวัวกลับบ,าน
และได&เดินผ+านหน&าบ&านผู&ใหญ+บ&าน
ผมสีทองยาวสลวยอย,างไม,เป0นธรรมชาติ ช,างงแปลกตาเหลือเกิน เธอคนนั้นในฝAนยังคงมีผมสีดํา
ผมจ$องเธอเขม็ง แต.เธอมัวแต&เล&นโทรศัพย0จนไม&ได4สังเกตุเห็นผม
ทั้งที่เมื่อก,อนตอนเด็กๆเรายังสนิทกันมาก
เรายังสบตากันและหัวเราะเพราะหน2าเป45อนโคลนของผม ถึงอย?างนั้นเราก็ยังห?างชั้นกันเหลือเกิน
“ กลับเรินแล*วเหอ” (กลับบ&านแล&วหรอ) เธอร&องทัก
“ ช"าย หลบเรินก"อนนะ จะเอาวัวเข4าคอกหล#าว” （ใช#
กลับบ%านก(อนนะจะเอาวัวเข%าคอก)ผมตอบพร%อมกับจูงวัว
”นี่ หว'านนี้ไม'เห็นหน.าเห็นตาเลยนะ สบายบ'” เธอกล&าว
“สบายดีๆ ไว+มีโอกาสนะ” ผมกล%าว
 ผมพูดพร'องสบตากับเธอ ในสายตานั้นช8างดูมีความสุข ขัดกับผมโดยสิ้นเชิง
ผมรู%สึกเจ็บแปล0บในหัวใจ หลักจากรู%สก
ึ ได$ว&าระยะห&างระหว&างเราได$เพิ่มขึ้นมากเสียเหลือเกิน
เหลือจนจํากันได.แค1ชื่อเท1านั้น ความสดใสของเธอหายไปแล.ว จากแก.งที่แดงก่ําดังตูดลิง
ได#เปลี่ยนไปเป+นบลัชออนหนาเตอะที่ไม6เป+นธรรมชาติแทนเสียแล#ว สีปากของเธอเปลี่ยนไปทุกวัน แดง
ส"ม ดํา ไปถึงเขียนและฟ6า ทั้งๆที่เธอมีปากเดียวแท.ๆ
อาจเป&นสิ่งที่เธอได1รับมาจากการไปอยู9ในกรุงเทพก็ได1 ช9างประหลาดเหลือเกิน
ทันทีที่ผมถึงบ,านผมเอนตัวลงเตียงเบาๆและหลับสนิททันที
วันต%อมาผมรีบตื่นเช1ามาเก็บผักกูดและจูงวัวออกไปกินหญ1า จูงเสร็จผม

รถมินิสีแดงคันสวย ติดครื่องเสียงเบสดังสนัน
่ พร$อมกับเนื้อเพลงที่ผมไม4สามารถเข$าใจได$
เหมือนว(าจะเคยได0ยินมาจากซักที่นึง ชื่อเพลงฮําเบิ้ลหรือสักอย(าง ท(าทางของเธอดูมีความสุข
ปากของเธอวันนี้สีดําสนิท ใส5เครื่องแบบแปลกๆ และยังเป@นไอBฟูดังคนเดิม กําลังโอบเธอไวBอย5างแน5น
น"าจะเป(นคนรักใหม"ของเธอ แต"ก็ไม"ได"ถามออกไป
พอเย็นผมก็จูงวัวกลับบ1าน เจออะไรกินได1ข1างทางก็เอากลับไปทําอาหารเย็น ชีวิตวนอยูAแคAนี้
อนาคตที่เคยหวังไว0ก็พังทลายไปหมดแล0ว
สภาพอากาศเปลี่ยน เวลาก็ผ3านพ4นไป ผ3านไปแปปเดียวเธอก็จบมหาลัย ที่เธอเรียนมีเพื่อนผมอยู3
อาจจะจําผมไม)ได+แล+วด+วยซ้ํา วันหนึง่ ผมไปกู(เงินที่ธนาคาร ทุกอย7างเปลี่ยนไปมาก
ร"านที่เคยอยู-หลายร"านได"หายไป ทําผมเกือบหาธนาคารไม-เจอ พอเข"าไปข"างในก็ได"เจอไอ"ไข-ย"อย
เพื่อนสมัยก,อน ซึ่งตอนนี้เป5นพนักงานธนาคาร แต,ที่สําคัญคือมันเมินผม ผมจึงไปกูCเงินนอกระบบแทน
ผมไม$ได&เสียใจที่ไข$ย&อยจําผมไม$ได" แต&เสียใจที่ผมยังจําทุกคนที่ผ&านมาในชีวิตได"ดีเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้น
ที่สําคัญคือผมไม/ได1ไปกรุงเทพเพื่อแสดงความยินดีกับเธอ เพราะผมไม/มีเงินมากพอ
จึงรอแสดงความยินดีเมื่อเธอกลับมาที่บ:าน ผมเดินผ=านหน:าบ:านเธอ
ผมเลยแวะคุยกับเธอเพราะไม4ได6คุยกันมาหลายป:
“ยินดีด#วยนะ เรียนจบเหม็ดแล#ว เอาเรียนมาฝาก กินเสียตะ เห็นว9าชอบกิน”
(ยินดีด&วยนะ เรียนจบแล&ว เราเอาทุเรียนมาฝาก กินได&เลยนะ รู&ว9าชอบกิน)
ผมต$องมุดรั้วลวดหนามเพื่อไปเอาทุเรียนมาให$เธอ ผมตั้งใจมาก
และคิดยังไงไม,รู/แต,นี่จะเป7นของขวํญแสดงความยินดีที่ดีที่สุดที่ผมจะให'ได'
ผมโดนลวดหนามบาดเป-นทางแต2ความมุ2งมั่นของผมทําให;ผมไม2รู;สึกเจ็บซักนิด
พอไปถึงหน*าบ*าน ดันไม1ใช1เธอที่ออกมารับ แต1เป=นไอ*หัวฟูคนนั้นแทน
“นี่พี่หลวงเจ แฟนนุ/ย เดือนหน/าเราจะแต8งงานกันพอดี ขอบใจนะที่เอาเรียนมาฝาก กํา
ลังเนือยอยู*พอดี”
(นี่เจ แฟนเราเอง เดือนหน0าจะแต3งงานกัน ขอบใจนะที่เอาทุเรียนมาฝาก กํา ลังอยากกินอยู3พอดี)
เธอพูดพร(อมกับจับมือแฟนหนุ4มแล(วยื่นมือมาอีกข(างสําหรับทุเรียนของผม
หัวใจผมแตกสลายคล0ายกับมีคนเอามีดมาเฉือน น้ําตาของผมไหลออกมา
ความทรงจําและความรู.สึกที่ผมได.มีกับเธอหวนกลับมาทั้งหมด และแล/วอารมณ4ชั่ววูปก็ได/เข/าครอบงําผม
ความเศร(าเสียใจเริ่มเปลี่ยนกลายเป4นความโกรธเกรี้ยว ผมรู(สึกโกรธกับตัวเองอยAางมาก
ตอนนี้ในหัวของผมนั้นมีแต/เรื่องของเธอ ผมทนกับความรู<สึกตนเองไม/ไหวจึงสารภาพออกไป
ทั้งๆที่รู*ว,ามันสายเกินไปแล*ว
 “แต#ข%อยฮักเจ#า!” ผมปาทุเรียนลงพื้นอย2างจัง แผลที่ถูกรั้วลวดหนามกรีดเป>นแผลยาว
มีเลือดซิบออกมา
ผมรีบกลับบ)าน น้ําตาแห2งความผิดหวังไหลเอ2อ ความฝ<นของผมพังทลาย ผมเดินคิดไปพลาง
อาบฝนไปพลาง มันตกลงมาเมื่อไหร5ผมก็ไม5รู9
วัวเคยร'องให'บ'างไหมนะ ถึงจะเป7นความคิดของพวกขี้แพ' แต#จะทําไงได,
ผมได%แต(คิดพร%อมจูงวัวกลับบ%าน

งานแต&งของเธอถูกจัดอย&างหรูหรา เต5นท7สีขาวยิ่งใหญ&อลังการ
แขกที่ไม)เคยเห็นหน0าแห)เข0ามากันอย)างเรียงราย คนทั้งหมู)บ0านไปร)วมงานแต)ง ยกเว0นผมคนหนึ่ง
ผู#ใหญ'บ#านมาขอซื้อวัวของผมเพื่อไปเลี้ยงแขก คิดว'าผมจะให#หรอ
ผมเลี้ยงมันมากับมือตั้งแต1ผมยังเด็ก มันเป7นเพื่อนคนเดียวของผม จะขายได@ยังไง
แต#สุดท(ายหัวใจของผมก็ต(องพังทลาย เมื่อได(เห็นเงินเก็บของผมในบัญชี
ทําให&ผมจําใจต&องขายวัวตัวนั้นจริงๆ
ผมขนวัวขึ้นรถบรรทุกเพื่อไปส7งที่งานแต7ง ผู?ใหญ7บ?านยื่นเงินให?ผม ทั้งขอบคุณและขอโทษ
แต#มันไม#ได)ช#วยให)ผมรู)สึกดีขึ้นเลย ธรรมเนียมของหมู#บ)านที่เจ)าของวัวจะต)องเปEนคนเชือดวัวด)วยตัวเอง
เพราะถือว*าเป,น เลือดเนื้อของวัวเหมือนกัน ถ8าให8คนอื่นเชือด
คนที่เชือดก็อาจจะมีอันเป3นไปภายในสามวันเจ็ดวัน โบราณ ผมจําใจตBองทํา
เพราะผมเปลี่ยนความเชื่ออะไรไม$ได&
ตาของเจ(าวัวเต็มไปด(วยความโศกเศร(า เหมือนมันรู(ว;าจะต(องเจอกับอะไร
เพื่อนที่อยู+กับผมยามที่ผมไม+เหลือใคร ผมไม+อยากฆ+ามัน ผมไม+อยากฆ+ามัน ผมอยากเกิดเป=นมัน
จะได%ไม'มีใครต%องมาเสียใจ แต'มันก็เป:นได%แค'ความคิดโง'ๆ
ผมหยิบจอบเก+าๆของผมขึ้นมา สบตาเจ6าวัวที่ถูกมัดขาทั้งสี่ข/างไว/ แล/วฟ6นลงกลางหัวของมัน
มันกรีดร(องและดิ้นอย1างจะเป6นจะตาย หัวใจของผมสั่นรัว พลุ1งพล1านไปด(วยความรู(สึกนับไม1ถ(วน
เลือดกระเซ็นเต็มไปทั่วบริเวณ รวมถึงหน<าของผมด<วย
ผมลงจอบไปอีกหลายครั้งอย3างสุดแรง เพื่อจะให?มันตายอย3างเร็วที่สุด
จนในที่สุดก็หมดหน,าที่ของผมซักที
มีคนตักแกงวัวมาให.ผม ใจหนึ่งก็อยากจัดป9ดมันทิ้งแลเวหันไปด@าทุกคนให.สาสม
แต#มันก็เป+นแค#ความคิดโง#เช#นเดิม แต#ที่แน#ๆผมคงจะกินเนื้อสัตว@ไม#ไดBอีกตลอดไป
สุดท%ายผมก็บอกปฎิเสธแล%วเดินไปที่ตุ;มตรงบ%านฝ?@งตรงข%ามที่ห;างจากงานแต;งไกลพอสมควร
ระหว%างทางผมเห็นเธอกับเขา ในชุดเจ:าบ%าวเจ:าสาวหรูหรา เธอดูงดงามเหลือเกิน
แต#ที่ตรงนั้นมันไม#ได/มีไว/สําหรับผม ที่ที่ยืนเคียงข/างเธอตรงนั้น
ผมล$างหน$าล$างตาเอาคราบเลือดออก นั่งลงข$างตุ7มนั้นแล$วปล7อยใจให$ลอยไปกับสายลม
ในหัวของผมไม,มีอะไรเหลืออีกแล5ว ผมกําเคียวเป,-อนเลือดนั้นไว6แน8น คิดอยู8อย8างเดียวคือ
อย#างน'อยผมก็ได'เสียสละของมีค#าที่สุดในชีวิตให'กับคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตแล'ว
ผมอยากจะเป+นวัวตัวนั้น จะได4รับความเจ็บปวดนั้นไว4คนเดียว
ไม#ต%องทําให%ใครมารู%สึกเสียใจแบบนี้ ชีวิตผมก็จะออกจากวงเวียนนี้ซะแล%ว ไม%ต'องจูงวัวออกไปตอนเช'า
ไม#ต%องทําไร#ทํานาอีกแล%ว และอาจจะไม#ได%เจอผู%หญิงที่ผมรักอีกต#อไปแล%ว
เพราะเธอคงไปมีชีวิตที่ดีกับคนรักของเธอ
นัยน$ตาของเธอช-างเป/0ยมไปด4วยความสุขเหลือล4น ผิดกับผมที่นั้นว-างปล-าว
พอๆกับชีวิตของผมต0อจากนี้ไป ว0างเปล0า
 บรรยากาศเบาบาง เบาพอๆกับร,างกายของผม หัวผมโล,งไปหมด
เป#นความรู+สึกผ0อนคลายอย0างที่ไม0ได+เป#นมานานนับหลายป= ทุกอย0างค0อยๆจางหายไป ความทรงจํา
ความรู'สึกต,างๆ มันค,อยๆหายไปจนหมดสิ้นในที่สุด