หัวใจลูกตะกร้อ 

 
ทังหมดมันคือแผนของฉันเอง เปนฉันทีคอยทําให้เธอคนนันไม่ไว้ใจในตัวเชียงราย 
คนทีเธอสงสั ยก็คือฉัน   
“ไม่เปนไรนะ เธอจะผ่านมันไปได้” ฉันพยายามแกล้งทําเปนปลอบใจเธอ แต่ในใจ
ฉันคิดสมนําหน้าเธอ เธอคงจะได้รับรู้แล้วสิ นะ ว่าความรู้สึกเจ็บปวดเจียนตายทีถูกพราก
คนทีเรารักไปมันเปนยังไง 
“ฉันทําใจไม่ได้”  
“งันเดียวฉันจะช่วยเธอเอง” ฉันพู ดพร้อมกับส่ งยิมไปให้เธออีกที ภายในใจฉันเริม
หัวเราะอย่างบ้าคลัง อีกนิดเดียวเท่านัน 
ฉันเรียกพนักงานมา แล้วสั งค็อกเทลสี สวยลักษณะเหมือนชามะนาวมามาสองแก้ว  
“ดืมสิ ” ฉันบอกเธอ พร้อมผลักแก้วไปให้เธอ 
“จะดีเหรอ ฉันแพ้แอลกอฮอล์”  
“ดีสิ นิดเดียวไม่เปนไรหรอก ดืมแล้วเธอจะลืมทุกสิ ง” ฉันกลันหายใจรอให้เธอดืม
มันลงไป 
 
 
เรืองสั น นวนิยาย หลายต่อหลายเรืองทีเปนทีนิยมไม่เคยตก ก็เปนเรืองเกียวกับ
ความรัก ซึงก็แน่นอนล่ะ คนทุกคนย่อมรู้จักและผ่านความรักมาแล้วทังนัน ในช่วงชีวิตหนึง 
จะชอบไม่ชอบ จะสมหวังไม่สมหวัง จะใช่ไม่ใช่ ต้องเคยมาทังนัน ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม 
แล้วทําไมเรืองราวแห่งความรักจะไม่เปนอมตะ และเรืองราวของฉันก็เปนความรักทีไม่แพ้
เรืองราวไหนเช่นกัน  
ฉันชือ นราธิวาส เปนชือจังหวัดทีอยู่ใต้สุดของประเทศไทย ดินแดนแห่งรอยยิม เปน
หญิงสาว 
ทีตอนนีอายุครบ 20 ปบริบูรณ์ ชอบอ่านหนังสื อ เปนนักศึกษาคณะครุศาสตร์ สาขาเอก
อนุบาลชันป 2 หน้าตาจัดอยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน หุ่นดีพอให้เปนเสาไฟฟาให้สุนัขปสสาวะ ยัง
มีตัวละครในเรืองสั นเรืองนีอีกคนหนึง 
เชียงราย ชายหนุ่มทีตอนนีก็อายุครบ 20 ปบริบูรณ์เช่นกัน นักศึกษาคณะ
วิทยาศาสตร์-การกีฬา หน้าตา... ก็ไม่เท่าไหร่หรอก...แค่เดือนคณะเอง อีกทังยังเปนเพือน
บ้าน และเพือนสมัยเด็กของฉัน 
“นรา เธอจะกลับบ้านรึยัง” เชียงรายถามฉัน หญิงสาวทีมีชือทีแปลกประหลาด
เหมือนกับเขา 
“เดียวฉันมีนัดติวให้เด็กทีกวดวิชาน่ะ เชียงต้องอยู่ซ้อมตะกร้อไม่ใช่เหรอ ไว้เจอกันที
หน้าประตูมหา’ลัยก็ได้” 
 “โอเค งันเดียวฉันมารับนะ จะได้กลับพร้อมกัน แม่ฉันบอกให้วันนีพาพ่อแม่และก็
เธอมากินข้าวเย็นด้วยกัน” 
“อืม ตังใจซ้อมนะ ฉันจะคอยเชียร์” แล้วเชียงก็เดินจากไปมุ่งสมาธิกับการซ้อมเพือ
เตรียมแข่งในอีกไม่กีอาทิตย์ข้างหน้า แต่ฉันยังคงมองไล่ตามแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างไม่
ละสายตา เชียงชอบเตะตะกร้อทีสุ ด เพราะตนเองไม่ถนัดกีฬาทีใช้มือเปนอย่างมาก และ
การทีเขามีใจรักในการเตะตะกร้อมาก มันจึงทําให้เขาดูน่าหลงใหลมากขึน และมากขึน ยาม
ทีมีสมาธิกับสิ งทีเขารัก 
...บางทีการกลับบ้านพร้อมกันทุกเย็น และยังมีเลียงฉลองด้วยกันทังครอบครัวของ
ฝายชายและหญิง เพราะด้วยต้นทุนทีพ่อแม่ของเราเปนเพือนสนิทกันตังแต่มัธยมปลาย 
แถมบ้านยังอยู่ข้างกันอีก จึงไม่แปลกเลยทีฉันและเชียงจะสนิทสนมกันมากกว่าคนอืน อยู่
ด้วยกันขนาดนี ฉันน่าจะมีหวังเปนหวานใจเขาบ้างนะ… 
ฉันส่ ายหน้าเล็กน้อย และตังสติในการเดินมุ่งหน้าไปกวดวิชา เปนผู้หญิงต้องมีหน้าที
การงานทีดี สู้ ค่ะ! 
“วันนีพอแค่นีก่อน อย่าลืมกลับบ้านไปทําการบ้านก่อนเล่นเกมนะเด็กน้อย” 
เมือได้ยินเสี ยงเด็กๆ ขานรับ ฉันก็เก็บข้าวของ หนังสื อ ปากกา ยางลบ ดินสอที
กระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะ และเตรียมรอคนคนหนึงมารับกลับบ้านอย่างใจจดใจจ่อ ไม่นาน
ก็มีเงาและเสี ยงทีคุ้นเคยเดินมาจากข้างหลัง 
“รีบเก็บของ แม่ครูสาว ฉันหิวแล้ว” เสี ยงทีชวนทะเล้นและแฝงไปด้วยความเหนือย
ล้าจากการฝกซ้อม ดังขึนพร้อมกับหน้าตาและร่างกายทีชุ่มไปด้วยเหงือ ชุดกีฬาเนือผ้าทิง
ตัวเปยกจากคราบเหงือจนแนบเนือ 
นีเขาไปซ้อมตะกร้อหรือเขาไปว่ายนํากัน... 
แต่ฉันก็ได้แต่คิดในใจ และหยิบของใส่ กระเปาอย่างรีบร้อน เพราะดูเหมือนฉันก็เริมหิวเต็ม
แก่แล้วเหมือนกัน  
ระยะทางของโรงเรียนกวดวิชาจนถึงบ้าน 22 กิโลเมตร ยาวพอทีจะทําให้หัวใจชุ่ม
ฉําเติมเต็มความรู้สึกเจ็บปวดจากการแอบรักเพือนสนิท 
“เออ นรา ฉันมีเรืองอยากปรึกษา...” 
“เรืองอะไรล่ะ ทีสามารถทําให้ชายหนุ่มเดือนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬาถึงกับต้อง
มาปรึกษาฉันคนนี” 
“คือฉันเผลอไปชอบดาวมหา’ลัยอะ แต่ไม่รู้วิธีจีบเขา เธอช่วยฉันหน่อยดิ เปนผู้หญิง
เหมือนกันน่าจะมีความคิดอะไรเหมือนๆ กัน” 
จู่ๆ เหมือนโลกแทบหยุดหมุน ศูนย์กลางจักรวาลในตัวฉันเริมสั นคลอน ขาฉันมันหมด
เรียวแรงทีจะยืนขึนมาเสี ยดือๆ นีสิ นะทีเขาบอกกันว่ารักแรกมันไม่เคยสมหวัง ฉันเพิงเข้าใจ
วันนีแหละ 
...แล้วฉันจะทํายังไงดีล่ะเนีย…วินาทีนัน ภาพในหัวก็แวบขึนมา มันควรจะเปนฉันทีเชียงราย
ชอบ ไม่ใช่ดาวมหาลัยคนนัน ฉันควรจะขัดขวางไม่ให้เชียงรายจีบเธอสํ าเร็จ แต่ช่างเถอะ 
ถ้าฉันยังอยู่ตรงนี อยู่ข้างๆเชียงราย คอยช่วยเหลือเชียงราย สั กวันเชียงรายต้องหันกลับมา
มองฉันบ้างแน่นอน ความรู้สึกแอบรักมาเปนปๆทีไม่กล้าแสดงออกไปเก็บเงียบไว้ตลอด 
เพือไม่ให้ความสั มพันธ์ต้องจบลง วันนีฉันต้องทําอะไรสั กอย่างแล้วล่ะ 
เหมือนความรู้สึกทีผ่านมา มันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย ส่ งไปให้ถึงเธอก็ยังไม่ได้ ช่วง
เวลาทีมีกันและกันถูกกํากับเพียงแค่คําว่า ‘เพือนสนิท’ 
“อืม จะพยายาม...แต่มีเงือนไขนะ นายต้องเลียงข้าวทีมหา’ลัยจนกว่าฉันจะพอใจ
ด้วยล่ะ” ฉันพู ดด้วยสี หน้าทีฉันคิดว่าดูจริงใจ และแนบเนียนทีสุ ด 
“เยียม! นรา เธอนีมันเพือนฉันจริงๆ ปะ! กินข้าวกัน ถึงบ้านแล้ว!” 
ฉันพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิมทีคิดว่าดูเปนธรรมชาติทีสุ ด หลังจากนันเราก็กินข้าว
พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวของเชียงเหมือนหลายครังทีผ่านมา แต่ครังนี ฉันคงไม่
แอบดูว่าเขาชอบกินอะไรหรือไม่กินอะไร หรือนังมองเขากินอย่างแนบเนียนแล้วเก็บภาพ
เหล่านันมายิมคนเดียวอีกแล้ว เสี ยงเฮฮาของพ่อแม่ทีคุยกันอย่างสนุกสนาน เสี ยงเพลง
คลอเบาๆ ทีแว่วออกมาจากบ้านของเชียงทําให้บรรยากาศในตอนนีมีแต่ความสนุกสนาน
รืนเริง แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันนันคิดนันคิดอะไรอยู่ หัวใจทีฟงทลายของฉัน มัจะต้องได้
รับความรักจากเชียงกลับมา ในสมองของฉันนันมีแต่การคิดหาวิธีจะแย่งเชียงมาจากดาว
มหาลัยคนนัน ฉันต้องทําให้เชียงมายืนอยู่เคียงข้างฉันให้ได้ 
“เอ่อ หนูขอเข้าบ้านไปอาบนําก่อนนะคะ คุณพ่อคุณแม่เชียงราตรีสวัสดิค่ะ” 
หลังจากทีปลีกตัวออกมาจากงานเลียง ฉันไม่ได้ไปอาบนําตามทีบอกกับพ่อแม่ของ
เชียงไว้ ฉันเดินเช้ามาในห้องนอนเล็กๆของฉัน ล็อกประตู แล้วเอนตัวลงนอนลงบนเตียงนุ่ม
สี เทาหม่น มันไม่แฟร์เลย ทําไมเชียงถึงชอบผู้หญิงคนนัน ทําไมคนนันมันไม่เปนฉัน ในหัว
ของฉันมีแต่การแก่งแย่งเชียงมาจากผู้หญิงคนนัน คิดทบทวนหาวิธีทําให้เชียงมาเปนของ
ฉันคนเดียว ฉันจะไม่มานังเสี ยใจร้องไห้ฟูมฟายอีกแล้ว ฉันว่านันมันขีแพ้เกินไป ฉันรู้จัก
เชียงดีพอ และรู้จักมามากกว่าผู้หญิงคนนัน และมันมากพอทีจะทําให้เชียงเปนของฉันได้ 
ฉันจะไม่ยอมแพ้ให้กับผู้หญิงทีเชียงไม่เคยแม้แต่จะคุยด้วยหรอก ทําไมความใกล้ชิดของฉัน
มันไม่ส่งผลทําให้ฉันเปนคนสํ าคัญของเขาล่ะ ฉันจะไม่ให้หัวใจดวงน้อยๆของฉัน เปนหัวใจ
ทีข้างในไม่มีอะไรเลย ข้างในกลวงเปล่า เปนเพียงลูกตะกร้อให้เขาเตะเล่นไปมาอย่างไม่รู้ค่า
ของความรู้สึกทีอยู่ภายใน เชียงต้องเห็นค่าของความรู้สึกของฉันมีให้ต่อเขาบ้าง 
“เชียงต้องเปนของฉันสั กวัน” ฉันพู ดขึน พร้อมกับนําตาทีไหลรินลงมาสายนําจาก
ฝกบัว 
อย่างน้อยการได้อยู่ข้างๆ เขา ให้เขามีความสุ ขเหมือนกับพระเอกในนิยายเรืองต่างๆ 
ทีฉันชอบอ่านก็คงดีกว่า… 
หลังจากทีใช้เวลาอาบนําไปกว่าครึงชัวโมง ฉันเช็ดตัวให้แห้งและสวมเสื อผ้าสบายๆ 
เตรียมพร้อมทีจะปดฉากวันนีลง เพือจะเริมวันใหม่กับความรู้สึกทีไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ใน
ระหว่างทีหัวกําลังจะลงหมอน สายตาฉันก็มองผ่านหน้าต่างบานใส พลันเห็นรอยยิมของ
เชียงจากมุมไกลๆ ทีกําลังมีความสุ ข 
อยู่ในงานเลียงข้างล่าง ช่างเปนรอยยิมเดียวกับรอยยิมทีทํา ให้ฉันตกหลุมรัก และทํา ให้
หัวใจฉันกลายเปนลูกตะกร้อเสี ยจริงๆ ฉันยังคงมองผ่านหน้าต่าง ราวกับตกอยู่ในห้วง
ภวังค์ของรอยยิมนันอีกครัง 
“เฮ้ อ นายควรดีใจทีผู้หญิงอย่างฉันมาชอบนายนะ ผู้หญิงทีมีความอดทนกับเรือง
แบบนีนับวันยิงหาได้ยาก แล้วนายยังจะมองข้ามหญิงทีแสนดีแบบนีอีก นายนีตาถัวจริงๆ” 
ฉันยิมพร้อมกับถอนหายใจให้กับการผิดหวังครังสุ ดท้ายทีฉันจะทน แต่สายตาก็ยังจับจ้อง
ยังชายทีพู ดถึงอยู ่
“ฉันจะยอมอดทนรอเธอไปอีกนะ” และการแอบมองผ่านหน้าต่างเปนครังสุ ดท้ายก็
จบลง ฉันนอนฟุ บลงกับเตียงนุ่มและหลับตา ความหวังเดียวทีมีอยู่...คือคืนนีฉันจะนอนฝน
ถึงเธอ และเราคงจะได้สานสั มพันธ์ซึงกันและกันอย่างลึกซึง ได้แค่เพียงในความฝน และ
สั กวันหนึงมันจะต้องเปนจริงให้ได้   
 
หน้าร้อน หน้าฝน หน้าหนาว แล้วเวลาก็ผ่านไป สุ ดท้ายดาวมหาลัยคนนันก็ตกลงเปน
แฟนกับเชียงรายแล้ว แล้วนีฉันต้องอดทนไปถึงเมือไหร่ ทําไม ทําไมฉันถึงต้องยอมด้วยล่ะ 
ฉันได้แต่ถามตัวเองอยู่ทุกวัน 
“นรา....” เชียงรายเอ่ยขึนในขณะทีเรากําลังกินข้าวกันอยู ่
“ว่าไง มีอะไรหรือเปล่า”  
“ฉัน… เอ่อ....” เชียงรายพู ดอย่างอึกอัก ไม่ยอมพู ดออกมาสั กที   
“พู ดมาสิ ฉันรอฟงอยู่” เหมือนมีบางอย่างผิดปกติไป เชียงรายไม่เคยเปนอย่างนีกับ
ฉันมาก่อน 
“ฉัน ฉัน ฉัน ทําดาวมหาลัยท้อง ทําไงดี” ในทีสุ ด เชียงรายก็รีบพู ดออกมาในทีเดียว 
ณ วินาทีนัน มันเหมือนมีเสี ยงฟาผ่าลงมาท่ามกลางใจของฉัน ทุกอย่างเงียบลง 
เหมือนโลกของฉันมันหยุดหมุน ในหัวฉันมันไม่มีอะไรเลย มันว่างเปล่าไปหมด เขาจะไม่ได้
เปนของฉันแล้วใช่มัย ใช่...ฉันกําลังคิดมาก เหมือนสิ งทีฉันวางแผนและทํามาทังหมดมันสู ญ
เปล่า ทําไมล่ะ ฉันเหม่อ และล่องลอยไปในกระแสความคิดของฉัน มันมืด มืดไปหมด ทุก
อย่างมันดูปนเปสั บสน ฉันควรจะทํายังไงดี ฉันควรจะยอมแพ้แล้วหายไปจากชีวิตเชียงราย
เลยดีไหม  
“เธอ เธอ ฟงอยู่รึเปล่า” เสี ยงของเชียงรายทําให้ฉันหลุดจากภวังค์ 
“ห้ะ ฟงอยู่ๆ เอ่อ ยินดีด้วยนะ ขอให้รักกันไปนานๆ” ฉันเอ่ยขึน ทังๆทีในใจฉันไม่
เปนอย่างนัน 
“อืม ขอบคุณนะ เธอเปนเพือนทีดีทีสุ ดทีฉันเคยมีเลย” เชียงรายยิมกว้างพร้อมกับ
มองฉันด้วยสายตาจริงใจ  
เชียงรายไม่รู้สินะ ว่าหัวใจของฉันนันมันเจ็บชําขนาดนัน นันมันเปนเพราะเขาไม่เคย
สนใจฉันจริงๆจังๆเลยสั กครังเลยน่ะสิ เขาไม่เคยหันมามองคนทียืนอยู่ข้างๆเค้ามาโดย
ตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึน เขาเอาแต่ทําร้ายความรู้สึกฉัน คําพู ดของเขาเกียวกับผู้หญิงคน
นัน มันเหมือนเขาเอามีดมาแทงฉันทีเดิมซําๆ โดยทีเขาไม่เคยรู้เลยว่าฉันนันเจ็บปวดเจียน
ตายขนาดไหน  
ฉันกลับมาบ้านพร้อมร่างกายทีเหนือยอ่อน พอแล้วกับฉันคนเดิมทีไม่กล้าทําอะไรแม้
กระทังสารภาพความรู้สึกของฉันกับเชียงราย พอแล้วกับการทีจะต้องทําทุกอย่างเพือ
เชียงรายโดยทีเขาไม่เคยกลับมามองฉันเลย ฉันจะต้องเปลียนตัวเอง เปลียนไปเปนคนใหม่ 
ฉันจะไม่ยอมให้เชียงรายไปจากฉันอีกแล้ว ฉันทําเพือเขามามากพอแล้ว ถึงเวลาทีฉันจะต้อง
ทําอะไรเพือตัวเองบ้าง พอคิดได้อย่างนี แผนการต่างๆทีจะทําให้เชียงรายกับดาวมหาลัย
เลิกกันก็แวบขึนมาในหัว  
ฉันมองไปทีผู้หญิงหน้าตาดี พู ดง่ายๆ ก็สวยนันแหละ เธอกําลังนังทอดสายตาผ่าน
กระจกร้านอาหารด้วยสายตาเหม่อลอยและกังวล ฉันยืนทําใจอยู่สักพัก สุ ดท้ายก็ปลอบใจ
ตัวเองว่าฉันต้องทําได้ 
“สู้ สู้นะนรา เธอต้องทําได้” ฉันพู ดกับตัวเองก่อนทีจะสู ดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับ 
สาวเท้าอันสั นเครือของฉันเข้าไปหาหญิงสาวสวยคนนัน ใช่แล้ว เธอคือดาวมหาลัยทีท้องกับ
เชียงราย 
“สวัสดี ฉันเปนเพือนกับเชียงรายนะ ยินดีทีได้รู้จัก” ฉันพยายามระบายยิมให้ดู
จริงใจทีสุ ด แม้ว่ามันจะฝนมากก็ตาม 
“สวัสดี เธอคือนราใช่มัย” ดาวมหาลัยกล่าว พร้อมยิมหวานให้กับฉัน 
ตอนนีฉันรู้แล้วว่าทําไมเชียงรายถึงเลือกเธอ เธอสวยมาก หน้าตาสวยอย่างเปนเอกลักษณ์ 
ผิวขาวออร่า ดวงตากลมโตสี นําตาลช็อคโกแลต จมูกโด่งเปนสั น ปากอิมรูปประจับสี ชมพู ระ
เรือทีขยับอย่างช้าๆตามคําพู ดอันไพเราะอ่อนหวานของเธอ แต่ช่างเถอะ ยังไงฉันก็เหมาะ
กับเชียงรายทีสุ ด ฉันเดินหน้ามาไกลมากแล้ว ฉันจะไม่มีวันถอยหลังกลับไปอีก 
“ทีฉันมาวันนี เธอคงรู้แล้วใช่มัยว่าเรืองอะไร” ฉันเริมเปดประเด็นพร้อมกับนังลงบน
เก้าอีตรงข้ามเธอ 
“อืม คือฉันสงสั ยมานานแล้วว่าเชียงรายนอกใจฉัน เวลาฉันโทรหาเขา ฉันได้ยิน
เสี ยงผู้หญิงตลอดเลย ทําไมเขาทําอย่างงี ฉันตังท้องลูกเขานะ ทําไมถึงทํากันได้” เธอ
ร้องไห้ออกมาอย่างสุ ดทีจะทนแล้ว ฉันก็สงสารเธอนะ แต่ตังแต่เชียงรายชอบเธอ มัน
ทรมานมาก ความทรมานทีฉันมีมามันมากพอทีจะทําให้ฉันตัดสิ นใจได้ ทังหมดมันคือแผน
ของฉันเอง เปนฉันทีคอยทําให้เธอคนนันไม่ไว้ใจในตัวเชียงราย คนทีเธอสงสั ยก็คือฉัน   
“ไม่เปนไรนะ เธอจะผ่านมันไปได้” ฉันพยายามแกล้งทําเปนปลอบใจเธอ แต่ในใจ
ฉันคิดสมนําหน้าเธอ เธอคงจะได้รับรู้แล้วสิ นะ ว่าความรู้สึกเจ็บปวดเจียนตายทีถูกพราก
คนทีเรารักไปมันเปนยังไง 
“ฉันทําใจไม่ได้”  
“งันเดียวฉันจะช่วยเธอเอง” ฉันพู ดพร้อมกับส่ งยิมไปให้เธออีกที ภายในใจฉันเริม
หัวเราะอย่างบ้าคลัง อีกนิดเดียวเท่านัน 
ฉันเรียกพนักงานมา แล้วสั งค็อกเทลสี สวยลักษณะเหมือนชามะนาวมามาสองแก้ว  
 “ดืมสิ ” ฉันบอกเธอ พร้อมผลักแก้วไปให้เธอ 
“จะดีเหรอ ฉันแพ้แอลกอฮอล์”  
“ดีสิ นิดเดียวไม่เปนไรหรอก ดืมแล้วเธอจะลืมทุกสิ ง” ฉันกลันหายใจรอให้เธอดืม
มันลงไป 
แอกอฮอล์ได้ไหลซึมเข้าสู่ สายเลือดของเธอ เธอไม่รู้ว่าสิ งทีเธอทําลงไป มันจะทําให้
ลูกของเธอเกิดมาไม่แข็งแรง  
 
เมือเวลาผ่านไป หลังจากคลอดทายาทสื บสายเลือดของเชียงราย สุ ดท้ายเธอก็
ตัดสิ นใจทิงเชียงรายไป ฉันทําสํ าเร็จ เธอทําใจไม่ได้ทีเชียงรายไปมีคนอืน  
 
ความฝนของฉันเปนจริงแล้ว ฉันเข้ามาปลอบใจเชียงรายทีกําลังเศร้าหมอง เราตัง
ชือลูกของเชียงรายทีเกิดมาว่า กรุงเทพ ให้เปนสายสั มพันธ์ทีจะผูกมัดฉันกับเชียงรายเอาไว้ 
 
 
“ฮั ลโหล เชียง นายอยู่ทีไหน” ฉันโทรศัพท์หาชายทีก็เติบโตขึนมาเช่นกัน แต่ยังคง
ความหล่อเหลาไว้อย่างคงกระพัน 
“ถามได้ ฉันก็อยู่ระหว่างแข่งทัวร์นาเมนต์น่ะสิ คู่แข่งกล้ามขาอย่างกับเหล็ก เตะ
ตะกร้อมาที ลูกตะกร้อแทบหัก” เสี ยงปลายสายตอบกลับมาอย่างอิดโรยปนโมโห 
“แข่งตลอดเลยนะนายเนีย เดียวอย่าลืมออกไปกินข้าวกับฉันด้วยหละ วันนีวันเกิด
นราเอง”  
“ไม่ลืมหรอกหน่า” เชียงรายตอบกลับอย่างมันใจ “งันเดียวเจอกันทีบ้านตอนบ่าย
สามนะ” นราดีใจจนเผลอยิมขณะพู ดโดยไม่รู้ตัว 
“ได้เลย เดียวเจอกันนะ” เชียงรายตอบอย่างรวดเร็วพร้อมมีเสี ยงเพือนเรียกให้กลับ
ไปเตะตะกร้อต่อก่อนทีจะวางสาย 
วันนีเปนวันหนึงทีพิเศษทีสุ ดของฉัน ฉันตังใจแต่งหน้าแต่งตัวอย่างสุ ดความสามารถ 
ฉันเลือกเดรสสี ชมพู อ่อนทีฉันคิดว่าฉันใส่ แล้วสวยทีสุ ดออกมาจากตู้เสื อผ้า แต่งหน้าลุคห
วานๆคุมโทนสี ชมพู สดใส ฉันนังเล่นกับน้องกรุงเทพระหว่างรอเชียงรายกลับมา เข็มนา ิ กา
เดินไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยังจนตอนทีเข็มสั นชีไปทีเลขสอง ส่ วนเข็มยาวชีไปทีเลขสิ บ เขา
ก้ยังไม่มีท่าทีจะกลับมาสั กที 
ฉันนังบนโซฟาและจ้องไปทีนา ิ กา มันเปนช่วงเวลาสั นๆทีนานทีสุ ดในชีวิต ฉันนังอยู่
อย่างนันจนตอนนีเลยบ่ายสามแล้ว ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึนมาและกดโทรหาเชียงรายอีกรอบ 
“ตู๊ด.. ตู๊ด.. ตู๊ด.. กรุณาฝากขอความหลังเสี ยงสั ญญาณค่ะ” ฉันยังคงถือสายค้าง
ไว้ ตอนนีความคิดในหัวตีกันไปหมด ทําไมเชียงรายไม่กลับมาหาฉันนะ ทําไมต้องเห็น
ตะกร้อสํ าคัญกว่าฉันด้วยล่ะ เขาเคยรักฉันบ้างมัย สุ ดท้ายแล้วมันก็กลับมาเปนเหมือนเดิม 
ฉันทําเพือเชียงรายมามากมาย แต่เชียงรายก็ไม่เคยทําอะไรให้ฉันเลย พอกันที เชียงรายจะ
ต้องอยู่กับฉันตลอดไป  
“เชียงราย น้องกรุงเทพไม่สบาย โรคชักกําเริบอีกแล้ว รีบกลับมานะ” ฉันรีบพู ด
อย่างรีบร้อน พยายามทําให้เหมือนว่าร้อนใจอยู่ ในเมือฉันตัดสิ นใจทีจะทําบางอย่างไปแล้ว 
ก็ต้องทําให้ถึงทีสุ ด หลังจากนันฉันก็ตัดสายฝากข้อความ 
ความอดทนของฉันมันหมดลงแล้ว หัวใจของฉันมันก็เหมือนลูกตะกร้อนันแหละ เมือ
ลูกตระกร้อทีกลวงข้างในมันถูกเตะเล่นไปเรือยๆ ซําแล้วซําเล่า มันก็ต้องมีวันพัง ต้องมีวัน
แตก ไม่ช้าก็เร็ว และแล้ววันนีมันก็มาถึง วันทีมันพัง มันแตกเปนเสี ยงๆแล้ว พังแบบไม่มี
วันซ่อมแซมจนกลับไปเปนเหมือนเดิมได้อีกแล้ว แต่มีสิงหนึง… สิ งเดียวทีฉันมันใจว่าจะ
ทําให้เขายอมวางทุกอย่าง... 
และแล้วขาฉันก็มาหยุดอยู่ตรงหน้ากรุงเทพ ผู้มีสายเลือดเดียวกันกับคนปลายสายที
ไม่รับสายฉัน ตอนนีเด็กตัวน้อยๆ กําลังนอนอยู่บนเปล ร้องไห้เสี ยงดังจนแทบจะทะลุไป
ข้างนอก 
“โอ๋ๆ พีมาแล้วๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง” ฉันหยิบหมอนขึนมาและพยายามเอาหมอนกดไว้
บนหน้ากรุงเทพ 
...และมันสํ าเร็จ 
“แอ๋ แอ๋” เด็กน้อยเริมลดเสี ยงลง 
“โอ๋ๆ ขวัญมานะ...” ฉันพู ดด้วยนําเสี ยงเยือกเย็น 
ฉันกดหมอนลงบนหน้าเด็กน้อยสั กพัก จนกระทังเจ้าหนูเริมสงบลงและเสี ยงร้องไห้
เงียบไป ฉันจึงวางหมอนลงบนเปลเช่นเดิมและคอยนังดูอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ ด้วยรอยยิม 
...ฉันจะดูแลเธอให้ดี ให้เหมือนกับหัวใจฉันทีว่างเปล่าและเคยเต็มไปด้วยความรู้สึก
ถวิลหาส่ วนเติมเต็มนีเอง ขอให้เด็กน้อยคนนี เปนคนทีจะทําให้เชียงรายเห็นคุณค่าของ
หัวใจลูกตะกร้อทีว่างเปล่านี ราตรีสวัสดิเด็กน้อย